ยัยแสบสุดซ่า ขอรัก นายสุดบ้าซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : นายเป็นใคร

          


          "นี่ ตื่นได้แล้ว" โอ้ยเสียงนรกเข้ามาในโสดประสาทของฉัน ทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นมามองดูโลกอีกครั้ง ฉันตื่นขึ้นมาก็เจอหน้าพี่ชายสุดหล่อ เทห์ แต่ตอนนี้เหมือนนรกชัดๆO_o

          "พี่เข้ามาทำไม" ปกติไม่เคยจะเข้ามาในห้องฉันเลยนะเนี่ยวันนี้ผิดปกติแน่ๆ

          "วันนี้แกต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ" เมื่อกี้ได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยไปโรงเรียนงั้นหรอ โอ้พระเจ้าฉันลืมไปเลยเพาะว่าวันนี้เปืดเทอมวันแรกแถมยังต้องไปแต่เช้าแล้วมะนกี่โมงแล้วเนี่ย

          "แล้วกี่โมงเนี่ย" ฉันถามพร้อมกับกำลังจะลุกจากเตียงอันแสนนุ่มหนาสบายอยากนอนไปทั้งชาติ

          "7.50 น แล้วยัยน้อง"  ว่าอะไรน้า 7.50 แล้วหรอo_oไม่ทันแน่ๆเลยทำไงเนี่ย ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วรีบวิ่งออกมาเพื่อจะไปโรงเรียนแต่ว่าจะทันมั้ย โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่มีกฎระเบียบเยอะมากๆ เข้าสายก็วิ่งรอบสนาม 3 รอบหรือไม่ก็ขัดห้องน้ำทั้งอาคาร อะไรจะขนาดนี้

          "พ่อค่ะแม่ค่ะหนูไปนะค่ะ" ฉันบอกแล้วรีบขึ้นซ้อนหลังพี่ช่ายขี่จักรยานคู่กายก็มันไม่ไกลมากหนิฉันเรียนอยู่ที่เดียวกับพี่ฉันมีฉนั้นเวลากลับก็กลับด้วยกันมาก็มาด้วยกัน จนคนอื่นคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว

     และแล้วฉันก็เข้ามาในโรงเรียนทันพอดี โถ่ เกิบไม่รอดแล้วดิ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน คงไม่ได้มองฉันฉันหรอกอาจจะมองพี่ชายฉันมากกว่าก็เป็นถึงคนที่ฮอตในโรงเรียนทุกเช้าก็ต้องมีเสียงกริ๊ดร้องดังไปทั่ว ฉันต้องทนรับสะภาพที่ทุลักทุเลเพราะทนเสียงกริ๊ดของพวกนั้นไม่ได้

     ฉันแยกทางกับพี่ชายของฉันขืนอยู่ต่อคงหูหนวกไม่ได้ยินอะไรทั่งชาติ ฉันใส่สร้อยที่เก็บได้มาแต่คงไม่มีใครห็นหรอกเพราะฉันใส่ผ้าพันคอมาก็มันหนาวหนิแถมกระโปรงก็สั้นอีกดีนะที่เป็นเสื้อแขนยาวแล้วมีเสื้อทับอีกชั้นไม่งั้นหนาวตายแน่ๆ
  
    ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องเรียนอันแสนวุ่นวายก็ห้องเรียนของฉันมันมีแต่เด็กที่วันๆเอาแต่แต่งสวยแล้วเห็นผู้ชายทำเป็นเรียบร้อยเอาหน้า ส่วนผู้ชายก็เอาแต่ดูหนังสือ ไม่ใช่หนังสือเรียนหรอกนะ(คนอ่านคงรู้)ฉันเดินมานั่งประจำที่เดิมของฉันฉันนั่งข้างเอโก๊ะ ส่วน ยูรินั่งข้างหน้าฉันแล้วก็เพื่อนอีกคน ว่าแต่ทำไมวันนี้บรรยากาศมันวังเวงจัง

          "ไงจ๊ะ หายดีรึยัง" เอโก๊ะถามด้วยความเป็นห่วง ก็เพื่อนรักกัน

          "หายดีอะไร ก็ฉันไม่ได้เป็นไรซะหน่อย" พูดอวดไปงั้นแหละ

          "ยังจะมาทำปากดีนะแก ถ้าแกเป็นไรไปจะมาปากดีแบบนี้อีกมั้ยห้า" ยูริพูดแล้วตะคอกมาใส่ฉันว่าแต่น้ำไรเต็มหน้าถ้าไม่ใช่น้ำลายมันน่าเกลียดจังเพื่อนใครวะ

          "เฮ้ย อย่าแช่งกันดิ"

          "ซาเอะ สร้อยสวยหนิ" แขกไม่รับเชิญว่าแต่มันเห็นได้ไงอะ สายตาชอบสอดส่องชาวบ้านไม่เห็นก็ไม่รู้จะทำไงได้ชื่อว่าผู้หญิงที่สวยแถมยังปากปาร้าแบบยัยเมริน หัวหน้าแก็ง พาเวอร์พับเกลิว แค่ชื่อก็น่าเกลียดแล้วดูแต่หละคนดิสวยสู่ฉันไม่ได้สักคน(หลงตัวเอง:ผู้แต่ง)

          "ก็คนสวยใส่หนิ" แกล้งแย่เล่นก็ยัยเนี่ยมันเป็นศัตรูตัวร้ายเลยแหละ

          "นี้ แกอย่ามากวนนะ"  

          "กวนอะไรหรอo_o"

          "แก!"

          "แก อะไรจะทำไรฉันหะ" ยัยเตี้ยเอ้ยยังจะมาปากดี วันนี้แกไม่หาเรื่องฉันสักวันจะได้มั้ย ยัยหน้าผี ง้างมือจะตบฉันแต่ใครจะยอมหละฉันลุกขึ้นทำให้ฉันดูหน้าเกรงขามก็ฉันสูงกว่าตั้งเยอะ ยัยหน้าผี แค่ 145 ได้มั่ง แต่ว่าฉัน 159 แล้วยะ (สูงหรอเนี่ย:ผู้แต่ง)

          "ซาเอะ ครูมา" เสียงของเอโก๊ะทำให้ฉันละสายตาจากยัยหน้าผีแล้วหันไปที่ประตูฉันรีบนั่งลง นักเรียนทุกคนในห้องรีบกลับที่ของตัวเองอย่างกับมดแตกรัง หุหุ (เสียงหัวเราะน่าเกลียดนะ:ผู้แต่ง)

          "นักเรียนเคารพ" 

          "สัวสดีค่ะ/ครับ" เสียงของหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพ แต่ไม่ต้องสงสัยนะใครก็หัวหน้าห้องมันฉันเอง ไม่ต้องชมนะคนมันเก่งก็เงี้ย(ใครชมแกตอนไหน:ผู้แต่ง)

          "เปิดเทอมวันแรกคงจะยังไม่รู้จักชื่อครูนะค่ะ" ใช่ยังไม่รู้จักแน่ๆก็ฉันขึ้นม.5แล้วหนิอีกปีเดียว เย้

          "ครูชื่อ แฮจิน นะค่ะ" ครูชื่อเพราะแต่ว่าถ้าใครเจอหน้าตาแล้วจะไม่อยากเรียนด้วยเลย ก็หน้าตาแก ขาวกว่ายัยผีอีกแถมทาปากแดงใส่แว่น อายุประมาณย่างเข้าวัยทองแล้วหละ

     ฉันนั่งเรียนไม่เชิงกับว่านั่งเรียนนั่งหลับเลยแหละไม่รู้ว่าจะสอนหรือท่องมนต์ ทำให้ฉันต้องหลับใลไปตามเสียงแต่ไม่มีใครเห็นหรอกโอ๊ะโอ๊ะ(หัวหน้าห้องหรอเนี่ย:ผู้แต่ง)

          "ซาเอะ ตื่น" เสียงนี้อีกแล้วจะปลุกทำไมนักหนาก็คนกำลังนอนเนี่ย(มาเรียนหรือมานอนเนี่ย:ผู้แต่ง)
     
     ฉันลืมตามาก็เจอห้องที่ว่างปล่าวแล้วคนหายไปไหนเนี่ยมันอะไรกัน ฉันรีบสปิงตัวขึ้นจากเก้าอี้แล้วทำท่าลุกลี้ลุกลน

          "คนหายไปไหนหมด" ฉันหันไปถามเพื่อนสาวทั้งสองคนที่ตอนนี้ทำหน้าเอ๋อที่สุดO_O

          "ก็ไปกินข้าวอะสิ" เที่ยงแล้วหรอเนี่ยหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย

          "เที่ยงตั้งนานแล้ว ไปสายเดี่ยวไม่มีข้าวกินนะ" ยูริพูดพร้อมกับทำหน้าโมโหที่สุดเวลายูริโมโหน่ากลัวที่สุดไม่อยากจะเลย

          "งั้นไปกัน" เอโก๊ะ พูดแล้วก็เดินนำไป

     ฉันเข้ามาที่โรงอาหารทำไมวันนี้คนน้อยก็คงจะเพราะว่าเขาอิ่มกันหมดแล้วมั่งก็ลงมาช้าหนิ จะสร้างอะไรนัหนาก็ไม่รู้ไอ้โรงเรียนเนี่ยตั้ง 5 ชั้น เดินไปไหนก็เสียเวลาหากินเหอะ ฉันเดินมาเรื่อยๆที่นั่งคงไม่ต้องห่วงเพราะว่ามันว่างเยอะเลยอะดิฉันไปซื้อข้าวแล้วก็หาที่นั่ง ยูริเดินไปนั่งข้างกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ที่ว่างตั้งเยอะมันไม่รู้จักไปนะ ฉันนั่งที่นั่งโต๊ะเดียวกับมันนั้นและแต่ก็ต้องไม่ไกลกลุ่มพวกนั้นเกินไป ฉันกินไปเรื่อยๆก็ต้องเจอกับเทพพระบุษสุดหล่อของฉัน 'แทซอง'

          "แทซอง แทซอง" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแทซอง เอ๊ะยัยหน้าผีหนิมาหาสุดที่รักของฉันได้ไงกัน ไม่ยอมมมมมม

           "แกเป็นไรของแก ซาเอะ" ยูริถามแต่ว่า ขาวยังเต็มปากมันอยู่เลย น่าเกลียดวะ

          "คงไม่ต้องถามหรอกยูริ แล้วยูริเห็นใครมั้ยหละ" เอโก๊ะพูดเหมือนรู้ใจฉัน

     ยูริทำท่าเหทือนจะรู้แต่ว่ายัยหน้าผีมันยังเกาะแกะยั่วแทซองของฉันอยู่ได้ ยอมไม่ได้แล้ว

          "ไปจู๋จี๋กันที่อื่นได้มั้ย มันกินไม่ลง" ฉันชักโมโหกะว่าจะด่ายัยหน้าผีแต่ทำไงได้เห็นภาพแบบนั้นไม่ลง

          "ซาเอะ คือว่า" แทซองพูดเสียงสำนึกผิด ก็ฉันกับแทซองเป็นแฟนกันหนิ

          "แทซองไม่ต้องสนใจหรอก แทซองบอกกับเมรินแล้วไม่ใช่หรอว่าจะเลิกกับมัน" อ.อะ.ไรนะยัยหน้าผีแกพูดอะไรของแกแทซองไม่จริงใช่มั้ยบอกฉันสิ ฉันเริ่มน้ำตาคลอพร้อมที่จะไหลทุกเมื่อที่ฉันหลับตา

          "จริงหรอแทซอง" ฉันถามด้วยเสียงสั่นๆ

          " " เงียบ เงียบทำไมกันหรือว่ามันจริง

          "เงียบทำไมตอบสิ ตอบสิว่ามันไม่จริง"

          "ซาเอะ ฉันขอโทษ"

          "ขอโทษฉันทำไม"

          "เราเลิกกันเถอะ" คำๆนี้ทำให้แทบจะปล่อยโฮออกมาแต่ก็ไม่กล้าไม่อยากให้เค้าเห็นความอ่อนแอเหมือนทุกอย่างในตอนนี้กำลังมืดดับสลายไป ภาพที่เห็นในตอนนี้พลางมัวไปด้วยน้ำตาที่อาบแก้มพยายามจะไม่ร้องออกมาแต่ก็ทำไมไม่ได้ ฉันมันอ่อนแอ แทซองถึงทิ้งฉัน ฉันมองแผ่นหลังของคนสองคนที่เดินจากไปโดยไม่หันมามองฉันอีก

          "ซาเอะ เป็นไรมั้ย" เสียงที่คิดว่าเป็นเสียงปลอบใจของเพื่อนสาวที่แสนดีอย่างน้อยฉันยังมีเพื่อนพี่ชาย พ่และแม่ผู้ชายคนเดียวฉันคงไม่ตายหรอกนะเข้มแข็งไว้ ซาเอะ

          "ป่าว" ฉันตอบแล้วเช็ดออกก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนที่แสนวุ่นวายพร้อมเพื่อนอีกสองคนที่เดินตามมาด้วยความเป็นห่วงคงจะคิดว่าฉันจะไปฆ่าตัวตายละมั่ง ฉันไม่คิดสั่นขนาดนั้นหรอก

     ฉันเดินขึ้นมาได้ชั้น 2 ฉันก็เจอพี่ชายตอนนี้อยู่ม.6 เรียนชั้น 4 ส่วนฉันเรียนชั้น 3 เอ๊ะทุกวันไม่เคยมาแต่แปลก

          "แกเป็นไรตาบวมเชียว" อ้าวหน้าฉันมันบวมขนาดนี้หรอ

          "จริงหรอ สงสัยนอนดึก" พี่ฉันยังไม่รู้หรอกนะว่าฉันเลิกกับแทซอง ถ้ารู้คงฆ่าแทซองตายแน่ๆ ดีหละ

          "แล้วพี่มีอะไร"

          "เอ้อ วันนี้พี่ไม่กลับพร้อมแก แกกลับคนเดียวได้นะ" ชิ ทำเป็นไม่กลับด้วยไปเที่ยวต่ออะสิให้ฉันโตก่อนเถอะ กลับคนเดียวมันก็น่าหนุกนะ

          "อืม มีไรอีกมั้ย"

          "ป่าว ไปเถอะ" จะบอกว่าเพื่อนฉันสองคนเนี่ยตอนนี้มันทำตาหวานก็เพื่อนพี่ฉันรวมทั้งพี่ฉันแต่ละคนก็ไม่ใช่ย่อยหนิน่าตาหล่อกันทุกคน

     เลิกเรียน

          "แกกลับคนเดียวได้นะ" ยูริถามออย่างกับฉันเป็นเด็กหือก็แค่กลับบ้าน

          "แกคิดว่าฉันเป็นเด็กหรอไง"

          "งั้นฉันกลับนะ" 

           "ยูริ! แล้วเอโก๊ะหละ" เอโก๊ะหายไปไหนก็ไม่รู้ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย ยูริทำน่ายิ้มๆผิดปกตินะเราเนี่ย

           "อ๋อ เอโก๊ะกลับกับแฟน" เฮ้ยมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่

           "ใคร" ฉันถามเพราะตกใจฉันไม่อยากให้เป็นเหมือนฉัน แต่ว่าเอโก๊ะอย่างเอโก๊ะเนี่ยนะมีแฟนไม่น่าเชื่อ

          "แกจะรู้จริงๆหรอ" ถามแปลกก็อยากรู้อะดิ ไอ้หน้าไหนมันมาชอบเอโก๊ะทำให้เอโก๊ะหลงขนาดนี้

          "ก็ เออสิ" ฉันกระแทกออกไป

          "พี่แกไง"

          " ว วะ ว่า อะไรนะ" อึ้งกิมกิพี่ฉันเนี่ยนะหล่อๆก็หล่อนะ แต่นิสัยอะสิเจ้าชู้ พูดมาก แถมยังชอบเที่ยว เอโก๊ะชอบได้ไงอะเป็นไปไม่ได้แต่ก็ดีได้คนดีอย่างเอโก๊ะมาเป็นพี่สะภั้ย

          "ก็เอโก๊ะคบกับพี่แก" แกจะย้ำไรนักหนาวะ ลืมไปก็ฉันถาม(ท่าจะบ้า)

          "แล้วมันเกิดได้ไง" 

          "จะเล่าให้ฟัง"

      
   
          ก่อนจะปิดเทอม

     เอโก๊ะ

          "เอโก๊ะ" ชายคนหนึ่งที่ฮอตในโรงเรียนของเราจะบอกว่าพี่เค้าน่าตาดีมากเลยหละ นั่นมันก็คือพี่ชายของซาเอะนั่นเองแต่มีเรื่องอะไรกัน

          "อะไรหรอค่ะ" ฉันถามไปเพราะว่าคนน่าตาดีแบบนี้มาพูดคุยกับฉันมันเป็นเรื่องแปลกมากๆ
          "คือว่าปิดเทอมนี้เราไปเที่ยวกันมั้ยคับ"   เฮ้ยพี่ซองมินว่าอะไรนะ ไปเที่ยวงั้นหรอใครรู้เข้าฉันคงโดนถีบแน่ๆเลย จะทำไงดีอะ

          "ก็ได้ค่ะ" ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย

      ฉันมาเที่ยวกับพี่ซองมินที่แห่งหนึ่งก่อนที่จะไปหาเพื่อนๆที่นัดกันไว้ที่ลานน้ำพุฉันกับพี่ซองมินตกลงคบกันตั้งแต่วันที่ฉันตกลงว่าจะมาเที่ยวเนี่ย 

          "เอโก๊ะ ให้พี่ไปส่งมั้ย" ถามอย่างกะแฟน(ก็แฟนกันไม่ใช่หรอ:ผู้แต่ง)

          "ไม่เป็นไรค่ะ พอดีเอโก๊ะนัดเพื่อนไว้"

          "อ๋อ" พูดเหมือนรู้

          "ไปนะค่ะ"

          "คับ" พี่ซองมินโบกมือลาแล้วยิ้มอย่างน่ารักที่สุดมาให้ฉัน



     ปัจจุบัน

          "เรื่องมันก็เป็นแบบนี้" มันเป็นแบบนี้เอง แสดงว่าวันที่ฉันไปเที่ยวตอนที่พี่ซองมินถามก็เอโก๊ะบอกนี่เองเหอะทำไมกัน ทำไมชีวิตฉันถึงไม่มีความสุข 
 
          "งั้นฉันกลับนะมืดแล้ว" เอ้อใช่  ยูริ เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังแต่ว่ามันมือแล้วน่ากลัวจัง คนยิ่งกลัวผี

          "บ๊าบบาย" ฉันพูดแล้วโบกมือลาตามมรรยาทผู้ดี(ผู้ดีหรอ:ผู้แต่ง)

     ฉันเดินจากกับยูริเพื่อที่จะกลับบ้านจักรยานบ้าเนี่ยก็ไม่มีไฟเหอะ บ้านนอกสิ้นดี(อย่างกะแกในเมือง:ซองมิน)เอะสร้อยมันออกแสงอีกแล้วฉันเดินมาแถวนี้ที่ไรเป็นต้องมีเรื่องที่ทำให้เสียวทุกที อากาศก็หนาวเย็น หิมะก็ตก โอ้ชีวิต ฉันเดินมาเรื่อยๆในที่สุดก็ถึงบ้าน อ๋อ คือว่าทำไมไม่ขี่จักรยานหรอค่ะ ฉันขี่ไม่เป็น (เนี่ยนะโตแล้ว:ยูริ)     

     ฉันมองไปยังที่ห้องนอนของฉันแต่ก็ต้องสดุดอย่างรวดเร็วเมื่อมีสิ่งของหรือบางทีอาจจะไม่ใช่มานั่งตรงระเบียงห้องนอนของฉันฉันรีบจอดรถแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแต่ไม่เจออะไรหนิ

          "ไม่เห็นมีไรเลย เหอ"   ฉันพูดแล้วถอนหายใจลูกใหญ่รู้สึกง่วงจังฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและเดินออกมาเพื่อที่จะเข้านอน

          "เจ้าใช่มั้ยที่เป็นคนขโมยสร้อยของข้าไป" เฮ้ยเสียงใคร ฉันไม่ได้เปิดทีวีไว้นะ หรือว่าหือๆพ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยซาเอะด้วยฉันหันไปทางต้นเสียงเย็นเยือกอย่างกับน้ำแข็งขัวโลก เอ๊ะทำไมมืดจังฉันเปิดไฟแล้วนะ ฉันเดินไปเปิดไฟบนหัวเตียง 

          "นะ นายเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ไง อี่อันอ้องอันอะ" เขาเอามือมาปิดปากแล้วดึงตัวอันบอบบางของฉันเข้าไปกอดเฮ้ยไอ้โรคจิต

          "เจ้าจะเสียงดังทำไมกัน" 

          "ก็ฉันตกใจ ว่าแต่นายเป็นใคร"

          "เป็นเทพแห่งโลกปีศาจ" ฉันกับจะปล่อยฮาออกมาก็มันน่าขำมั้ยหละโลกปีศาจหรออย่าอำกันเล่นเลย

          "อย่ามาอำกันเล่นดิ" 

          "อะไรคืออำของเจ้า" โง่จังแล้วนายจะบอกฉันๆได้ยังเนี่ย

          "อย่า ตุกติก บอกมาสิ นายเป็นใคร"

          "ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าข้าเป็นเทพแห่งโลกปีศาจที่มนุษย์เรียกกัน 'ซาตาน' " เฮ้ยจะจริงมั้ยเนี่ย

          "แล้วนายชื่ออะไร" จะบอกว่านายเนี่ยหล่อมาก หล่อกว่าพี่ซองมิน หล่อกว่า แทซองอีก ผมยาวถึงบ่าสีดำ ใส่ชุด ทั่งตัวสีดำหมด น่ากลัวแหะ  แต่ว่า ผิวขาว สูงมีนัยน์ตาสีฟ้า ทำให้คนที่มองไปในตาของเค้าต้องไม่อยากมองไปทางอื่นอย่างแน่นอน

          "โอยาซากิ เรียว จะเรียกข้าว่า เรียวก็ได้" ชื่อก็น่ารักแต่ยาวเป็นบ้าเลย

          "แล้วนายมาทำอะไรในห้องของฉัน"

          "มาเอาสร้อย" 

          "สร้อยเนี่ยของนายหรอ" จะมาหลอกเอาสร้อยอะดิไม่เชื่อหรอก

          "ไม่เชื่อก็อ่านดูสิ" ก็ถ้าอ่านได้อ่านนานแล้ว แต่ว่าทำไมสร้อยมันต้องมีแสงด้วย

          "อ่านไม่ออก"

          "มันเป็นชื่อของข้า"

          "ก็เลยจะมาเอาคืนหรอ"

          "ใช่" ยังไงฉันก็ไม่มีวันให้นายหรอก หิหิ



          


ติดตามตอนต่อไปนะค่ะ