ยัยแสบสุดซ่า ขอรัก นายสุดบ้าซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : *_*บทนำ*_*

          ตุ๊งตุ๊ง ตุ๊งตุ๊ง 
     โอ้ย! น่าลำคาญที่สุดเลยเสียงบ้าอะไรเนี่ย ใครจะโทรมาตอนเช้าขนาดนี้ไม่รู้รึไงว่าคนกำลังนอน
          "อัลโหลลลลลลลลล"-_- ฉันรับโทรศัพท์เสียงยางคานทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา ทำไงได้ก็คนมันง่วงหนิ
          (นี้ ซาเอะ แกอยู่ที่ไหนทำไมยังไม่มาอีก แกรู้มั้ยว่ามันกี่โมงแล่ว) โอ้โหo_o เป็นชุดเลยยัยเพื่อนสุดแสบจะเป็นใครได้หละก็ ยูริ อะดิ ยูริเป็นคนที่พูดมาก กินเก่ง แต่ว่าสวย น่ารัก ผมของเธอยาวสีดำ ตาโต แต่ว่ามันพูดมากกกก
          "แปปหนึ่งเดียวออกไป" ชวงนี้เป็นช่วงใกล้จะเปิดเทอมพวกเราจึงไประบายอารมณ์มั่ง
          (เร็วๆนะ)
          "บ๊ายบาย"
     หลังจากที่คุยเสร็จฉันก็ลุกออกจากที่นอนอันแสนนุ่มไม่อยากลุกเลยก็มันหน้าหนาวแล้วหนิO_o
     หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฉันออกมาเพื่อจะมาหาเพื่อนขืนไม่มาคงเป็นศพแน่เลย

     ฉันเดินมาที่ลานน้ำพุแห่งหนึ่งไม่อยากเดินใกล้เลยแค่เดินผ่านก็หนาวจะแย่แล้วแถมหิมะยังตกอีกฉันชอบหิมะตกจัง
          "ซาเอะ ทางนี้จ๊ะ" เสียงของ เอโก๊ะ เป็นเพื่อนสาวของฉันเธอเป็นคนญี่ปุ่น ย้ายมาที่เกาหลีได้นานมากแล้ว เธอเป็นคนเรียบร้อย น่ารักเรียนเก่ง ผิดกับฉันเลย
     ฉันเดินมาทางที่มีเสียงเรียกจนมาถึงตรงหน้าสวนแห่งหนึ่งสวยมากรอบข้างเต็มไปด้วยหิมะที่ดูขาวสะอาดตาและมีดอกไม้ในหน้าหนาวที่มีหิมะเกาะกุมทำให้ดูสวยเป็นธรรมชาติ
     
     พวกเราเลือกที่จะนั่งโต๊ะที่ใกล้ริมแม่น้ำเพราะบรรยากาศตอนนี้น่าหลับใล+_+ มีชายหญิงหลายคู่นั่งชมวิวแถมทำอะไรต่อมิอะไร น่าเกลียดจังมาทำได้ในที่แบบนี้=_="

         "ซาเอะ เดี่ยวฉันกับเอโก๊ะ ไปหาซื้อไรแถวนี้ แกจะไปด้วยมั้ย" ยูริถามพร้อมทำปากสั่น
         "ไม่ดีกว่า ไปเถอะ" ฉันปฎิเสธที่จะไม่ไปทำไงได้รากมันงอกแล้วหละ

     ยูริกับเอโก๊ะเดินออกไปได้ไม่นานฉันก็รู้สึกว่าจะร้อนๆแต่ทั้งๆที่มันหนาวจะตายแต่ทำไมกันฉันเริ่มรู้สึกปวดที่หัวใจจัง และมันทำให้ฉันน่ามืด ฉันเป็นแบบนี้มาหลายครั้ง แต่พี่ชายของฉันพยายามจะลากฉันไปหาหมอแต่ฉันไม่ชอบโรงพยาบาลหนิ

     T_Tตอนนี้ฉันรู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลออกมาเพราะอาการเจ็บปวดแต่ว่าครั้งนี้มันเจ็บปวดมากขึ้นทำไมกันนะ

          "ซาเอะ เป็นไร" เสียงของคนที่เคยคุ้นดังเข้ามาในโสดประสาท
          "ไปหาหมอมั้ย" ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าหมอฉันไม่ชอบเลยที่ใครพูดแบบนี้
          "ไม่เป็นไรมากแล้ว"
          "จริงนะ"
          "เชื่อสิ ฉันไม่เป็นไรหรอก" เพราะว่าอาการตอนนี้ฉันมันเริ่มดีขึ้นแล้ว
          "งั้นพวกเรากลับบ้านกัน" เอโก๊ะพูดด้วยอาการเป็นห่วงฉัน
          "ให้ฉันไปส่งมั้ย" ยูริ ถามพร้อมกับพยุงตัวฉันขึ้น
          "ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้"
          "งั้นเรากลับนะ บายจ๊ะ" เอโก๊ะพูดพร้อมกับโบกมือเพื่อจากลา

     ฉันเดินออกมาจาสวนแห่งนั้นด้วยอาการโซเซแต่ว่าบ้านฉันมันก็ไม่ไกลจากที่นี้สักเท่าไหร่
     ฉันเดินมาในซอยเพื่อนจะเข้าบ้านแต่ก็ต้องสดุดที่แสงที่เปร่งประกายออกมาจากซอกที่มือสนิทฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เอ๊ะถ้าเกิดว่าเป็น ... ไม่ใช่แน่นอน กลางวันแบบนี้ แต่ว่าหนี้มันก็จะมืดแล้ว ไม่จริงนะ ฉันเดินไปใกล้ๆแล้วหยิบมันขึ้นมาดู

          "หนี้มันอะไรกัน" ฉันอุทานออกมาด้วยเสียงที่สั้นเครือ

     สิ่งที่ฉันถืออยู่มันเป็นสร้อยo_oที่ดูเหมือนว่าจะสวยงามมากเป็นรูปเหรียญที่มีสลักชื่อไว้แต่เป็นภาษาอะไรเนี่ยอ่านไม่ออกเลย แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่สร้อยธรรมดาแต่ว่ามันทำไมต้องมีแสงออกมาตลอดเวลา

     ฉันเดินมาถึงบ้านพร้อมกับสร้อยเส้นนี้ขอเก็บไว้ก็แล้วกันนะฉันกำลังจะเดินขึ้นไปข้างบนห้องแต่เห็นสายตาของพี่ชายแล้วดูน่าเป็นห่วง

          "ไปไหนมา" พี่ซองมิน พี่ชายสุดหล่อ และก็แสนใจร้ายปนดี พี่ชายของฉันเป็นคนที่ฮอตมากเลยในโรงเรียนสาวๆติดตรืม แต่ไม่เห็นชอบใครสักที(ชมพี่มากเกินไป:ซองมิน)-_-
          "ไปข้างนอกกับเพื่อนมา" ฉันตอบด้วยเสียงสั่นๆ ก็กลัวหนิดูทำหน้าตกใจไรไม่รู้O_O
          "แล้วนั่นอะไร" พูดแล้วชี้มาที่สร้อย สงสัยพี่เราตาบอดแง่ๆ ตามีมองไม่ดูเองหละว่ามันอะไร
          "สร้อย ดูสิมีแสงออกด้วย" ฉันพูดพร้อมกับชูสร้อยในมือให้พี่ชายดู
          "แกตาบอดหรอ แสงที่ไหนกันไม่เห็นมีเลย" ก็มันมีหนิ ใครตาบอดกันแน่หรือว่าฉันจะเห็นมันแค่คนเดียว
          "ขี้เกรียจพูดแล้ว เค้าไปนอนนะ เหนื่อยมากพอแล้ว"     พูดแล้วฉันก็เดินขึ้นมาบนเตียงนอน
     สร้อยเส้นนี้มันเป็นของใครกันแล้วอ้คำที่เขียนเนี่ยมันอ่านว่าอะไร ฉันนำมันมาสวมใส่ไว้ที่คอ(สร้อยมันก็ต้องใส่ที่คอสิ) ฉันคงชอบมันแล้วหละ@_@    




เป็นไงบ้างค่ะกับบทนำ 

อาจจะไม่ได้เรื่อง ก็คอมเมนต์ให้ด้วยนะค่ะ

เดี่ยวมาอัพต่อนะค่ะ ง่วงแล้ว

เดี่ยวพรุ้งนี้มาอัพอีกเยอะ

เอาแค่บทนำก่อนนะ