ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7 ชมรม และ... (100%)
ถึงคุณ sawangborn ที่เคารพ จากคอมเม้นท์ของคุณ
ไม่ทราบว่าชมรมถ่ายภาพอยากให้ใครเป็นชมรมคะ ส่วนวิชาพ่อบ้านต้องขออภัยจริงๆ ทางเราได้มีตัวละครสำหรับวิชานี้ไว้แล้วค่ะ ส่วนอาจารย์ของชมรมอิสระนั้นไม่มีปัญหาค่ะ
ขอบคุณค่ะ
บอกตามตรง.... ไรท์รู้สึกขี้เกียจมาอัพมากมาย แต่จะพยายามค่ะ ก็มาพูดแค่นี้แหละ พออ่านจบแล้วช่วยเม้นท์เป็นกำลังใจให้นิดหนึ่งนะ... บาย เดี๋ยว..อีกอย่างไรท์มีเรื่องอยากจะบอก ว่าไรท์น้อยใจมากมาย ตรงรับสมัครชื่อครูไม่เห็นมีใครสนใจที่ไรท์เขียนไว้เบย... ตั้งแต่ตรงที่รับแต่เพศชาย กับระบุว่าอันไหนชื่อ อันไหนนามสกุลให้แน่ชัดด้วย คอยดูนะ! ไรท์จะ.... ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนี่หว่า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[Teito Talk] (รู้สึกเดี๋ยวนี้เทย์โตะจะได้พากย์บ่อยจังแฮะ)
หลังจากที่พวกผมเดินออกมาจากห้อง คนอื่นๆก็แยกกันเดินไปตามที่ต่างๆ จะมีก็แต่สองตัวนี้แหละที่ไม่ยอมไปที่ชอบๆซักที...
"พวกนายจะตาฉันมาทำไมมิทราบฮะ" เดี๋ยวก็หลังมือใส่ซะหรอก ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปกับพวกเขาหรอกนะ แต่ผมกำลังจะขัดคำสั่งปู่ไปที่สวนหลังโรงเรียน ถ้าสองคนนี้ไปด้วยจะเอาไปบอกใครรึเปล่าก็ไม่รู้
"ฉันรู้น้า~ นายกำลังจะขัดคำสั่งผอ.ใช้ปะล่ะ" มิคาเงะเอ่ยพลางโอบคอผม.. แทงใจดำชิบ..อะแฮ่ม! ผมหมายถึงแทงใจดำชะมัดน่ะ
"แล้วมันยังไง"
"พวกเราจะไปด้วยไง ใครจะปล่อยให้คุณหัวหน้าห้องผู้น่าร้ากกก ~ ที่สุดในโลกของเราไปทำเรื่องสนุกๆแบบนี้คนเดียวกัน" โดนทำโทษมันไม่สนุกหรอกเฟ้ย! แต่ถ้าปู่กล้าลงโทษผมล่ะก็...ผมจะขโมยหนังสือพรรค์นั้นของปู่ไปเผาทิ้ง จะเอาเสื้อผ้าไปซ่อน เผาห้องนอน ฯลฯ (อกตัญญูนะลูก)
"นายเป็นเพื่อนของเรา ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกันสิ"
"เรื่องของพวกนายแล้วกัน" ผมปัดแขนมิคาเงะทิ้ง แล้วเดินไปแต่เมื่อถึงประตูทางออกผมก็แทบจะวิ่งไปหลบอยู่หลังเสาภายในเสี้ยววินาที เพราะว่า..คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดดันมาอยู่ตรงหน้าซะได้
ทำไมฟาเธอร์ถึงมาอยู่ที่นี่! แล้วมีใครคาบข่าวเรื่องที่ผมพูดคำหยาบไปบอกฟาเธอร์รึยังเนี่ย?!?
"ไงเทย์โตะไม่ได้เจอกันนานนะ" ฟาเธอร์ที่อยู่ในชุดบิชอปพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนอยากจะกระโดดกอด แต่ว่า..สำหรับเวลานี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ใครก็ได้พาผมไปจากตรงนี้ที!
"ครับ.. แล้วฟาเธอร์มาอยู่ที่นี่ได้ยัไง"
"บังเอิญได้ยินข่าวว่าใครบางคนแถวนี้พูดคำหยาบคาย..." ฟาเธอร์ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผม ผมถอยร่นจนชิดกำแพง ให้ตายเถอะก็รวมร่างกับกำแพงแล้วหายไปจากตรงนี้เลยได้มั๊ย T^T อ้าก! ฟาเธอร์จับติ่งหูของผมแล้วออกแรงบิด...จะ...เจ็ยโว้ย!!! "พ่อเตือนไปกี่ครั้งแล้วว่าห้ามพูดคำหยาบคาย มันทำให้คนอื่นมองเราไม่ดีนะรู้มั๊ย!" ตรงนี้ฟาเธอร์พูดด้วยภาษารักซ์ ซึ่งไม่ค่อยมีใครพูดได้ เนื่องจากเมื่อก่อนเมืองบาลส์บรูก์เคยเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ แต่ว่าได้ ....ช่างเถอะ เดี๋ยววิชาประวัติศาสตร์ก็ได้เรียนอยู่ดีนั่นแหละ (แต่คนรู้จักของผมที่พูดภาษารักซ์ได้มีถมไป)
"ขอโทษครับ!(ภาษารักซ์)" เป็นครั้งแรกที่ผมเกิดมาแล้วคิดว่าภาษารักซ์ช่างน่ากลัวนัก
"พวกเขาลืมไปรึเปล่าว่าพวกเราอยู่ตรงนี้น่ะ"
"นั่นสินะ" ผมได้ยินเสียงกระซิบเบาๆของเพื่อนทั้งสอง แน่นอนว่าฟาเธอร์ก็ได้ยินด้วยจึงปล่อยมือจากหูผมแล้วหันมาทักทายทั้งสองคนอย่างสุภาพ
"สวัสดีทั้งสองคน พ่อชื่อ แฟร์ ครอยส์ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฟาเธอร์ครับ นั่นภาษารักซ์นะ เขาคงฟังออกหรอก
"??" นั่นไง เครื่องหมายคำถามเด้งขึ้นมาเลย
"ฟาเธอร์ครับ ภาษาน่ะเป็นภาษารักซ์นะครับ" ผมเอ่ยเตือน ความจริงผมก็เป็นบ่อยๆเหมือนกัน เวลาต้องพูดภาษารักซ์สลับกับภาษาสากลหรือภาษาอื่นๆ ถ้าเกิดมึนมากๆเข้าในประโยคเดียวของผมมีสี่ภาษาอยู่รวมกันเลยเชียวล่ะ
"อะแฮ่ม! เอาใหม่ สวัสดีทั้งสองคน พ่อชื่อ..."
"อันนี้ก็ไม่ใช่ครับ" นี่มันภาษาอังกฤษ
"งั้น.."
"ก็ยังไม่ใช่อยู่ดีแหละครับ! ผมแนะนำให้เอง คนๆนี้ชื่อ แฟร์ ครอยส์ เป็นอาของฉัน.. จะว่าไปฟาเธอร์มาทำอะไรที่นี่กันแน่ครับ คงไม่ใช่ว่ามาดุผมอย่างเดียวหรอกนะ" ผมถามออกไป ถ้าเป็นความจริงผมจะฟ้องท่านอาร์คบิชอปจิโอให้ปลดตำแหน่งผู้ช่วยอาร์คบิชอปออกซะ (ปล.ในเรื่องนี้ครอยส์เป็นผู้ช่วยอาร์คบิชอปค่ะ)
"พ่อมาเป็นอาจารย์สอนภาษารักซ์น่ะ"ฟาเธอร์ตอบผมยิ้มๆแต่ผมนี่สิอึ้งข้างไปแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย! ท่านแม่เป็นครูสอนศิลปะ ฟาเธอร์เป็นครูสอนภาษารักซ์ คงไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆท่านพ่อมาเป็นครูสอนการปกครองที่นี่หรอกนะ! (ถ้าใช่ล่ะก็ผมจะลาออกแน่ๆคอยดู)
"พ่อขอทราบนามของพวกเจ้าได้หรือไม่"ฟาเธอร์เมินผมที่ยังอึ้งค้างอยู่หันไปถามชื่อฮาคุเร็นกับมิคาเงะแทน
"ผมชื่อฮาคุเร็น โอ๊คครับเป็นรูมเมทของเทย์โตะ"
"ผมมิคาเงะ เซเลสไตน์ เป็นรูมเมทของเทย์โตะเหมือนกันครับ"ทั้งสองคนตอบ
"งั้นพวกผมไปเดินดูชมรมก่อนนะครับฟาเธอร์ แล้วเจอกันครับไปกันเถอะฮาคุเร็น มิคาเงะ" เมื่อได้ฤกษ์ผมก็เตรียมชิ่งหนีทันทีถึงผมจะกลัวหลงทาง แต่ถ้าฟาเธอร์ไปด้วยผมก็ขัดคำสั่งปู่ไม่ได้น่ะสิ
หมับ! ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินผ่านฟาเธอร์ไป ฟาเธอร์ก็คว้าข้อมือผมไว้พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ผม
"ท่าทางลับๆล่อๆอย่างนี้กำลังจะขัดคำสั่งท่านมิโรคุสินะเทย์โตะ"ใครบอกกันว่าฟาเธอร์ใจดี ผมจะไปถล่มบ้านมันซะ(//ไรท์แอบสะดุ้ง(และเชื่อว่ารีดเดอร์หลายๆคนก็เหมือนกัน)) ฟาเธอร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในสามโลกต่างหากเล่า!!
"เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวพ่อจะพาไปเดินดูชมรมเองตามพ่อมาสิ" ปากบอกว่าตามแต่นี่ลากผมให้ตามไปชัดๆเลยครับฟาเธอร์ และแน่นอนว่าในเมื่อผมไปกับฟาเธอร์รูมเมทที่แสนดี~~~~ที่สุดในโลก(ประชด)ของผมก็ต้องตามมาด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
"จะว่าไป...พี่โคนัทสึไปไหนซะละครับ ปกติพี่เขาจะเป็นคนพาไปนี่นา"ผมถาม เมื่ออยู่ต่อหน้าฟาเธอร์จะใช้คำเรียกอย่างสนิทสนมไม่ได้ต้องเรียกคนที่อายุมากกว่าด้วยความเคารพ แต่จะว่าไปช่วงนี่ก็ไม่ค่อยเจอพวกพี่ๆเลยโดยเฉพาะฟราว (อ๊ะ!แต่ไม่ได้คิดถึงฟราวเป็นพิเศษหรอกนะ!(หน้าแดง))
"พวกนั้นเขาต้องไปดูแลซุ้มน่ะ เพราะว่ามีกฎว่าหัวหน้าชมรมต้องประจำอยู่ที่ซุ้ม"ฟาเธอร์ตอบ
"เอ๋!พี่โคนัทสึมีชมรมเป็นของตัวเองด้วยหรอครับ! ฟาเธอร์พาผมไปหน่อยสิ นะๆ....เอ่อ...สิครับ"ผมรีบใส่คำลงท้ายทันทีเมื่อสายตาคมๆของฟาเธอร์ตวัดมา
"ได้สิ"
"ชมรมของพี่โคนัทสึคือชมรมอะไรหรอครับ"...คงไม่ใช่ชมรมเบสบอลหรือว่าชมรมสาปแช่งพี่ฮิวงัจจิหรอก..ใช่ไหม?
"...โคนัทสึน่ะเหรอ ดูเหมือนจะเป็นชมรมเบสบอลน่ะ" ว่าแล้วเชียว ที่ผมบอกแบบนั้นก็เพราะว่าเวลาพี่โคนัทสึเครียดกับงานหรือโมโหพี่ฮิวงะขนาดหนักล่ะก็จะไปตีเบสบอลแถมยังมีเอ็ฟเฟ็คคำว่า 'ไปตายซะพันตรีฮิวงะ!' ซะด้วย
"อ้าว! เทย์โตะคุงมาดูชมรมกับอาจารย์ครอยส์เหรอครับ"
"สวัสดีครับ พี่คาสเตอร์ / คุณคาสเตอร์ / รุ่นพี่" พวกผมสามคนเอ่ยพร้อมกันก่อนจะเหลือบมองไปยังชมรมทางด้านหลังที่มีป้ายเขียนว่า 'ยินดีต้อนรับสู่ชมรมเย็บปัก' ซึ่งมีสมาชิกน้อย เนื่องจากนี่เป็นโรงเรียนชายล้วน "นั่นคือชมรมของรุ่นพี่เหรอครับ" มิคาเงะถามซึ่งคาสเตอร์ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยในสิ้งที่ทำให้ผมต้องส่ายหน้ารัวๆ
"เทย์โตะคุงสนใจจะมาเข้าชมรมผมมั๊ยครับ ไม่ต้องเย็บก็ได้นะแค่ลองชุดเฉยๆก็ได้"
"คาสเตอร์นั่นชุดผู้หญิงนะ" ฟาเธอร์กระแอมก่อนจะใช้แววตาดุๆจ้องพี่คาสเตอร์ ทำให้พี่เขาเสียวสันหลังวาบ
"ล้อเล่นน่ะครับ(แต่ถ้าทำได้จริงก็ดีนะ)" แน่นอนว่าผมไม่เห็นในวงเล็บนั่น
"งั้นพวกผมขอตัวนะครับ"
"โชคดีนะครับเทย์โตะคุง อ๋อ!แล้วก็อย่าไปที่สวนหลังโรงเรียนนะครับ" พี่คาสเตอร์ตะโกนไล่หลังเรามา ทำไมถึงมีแต่คนห้ามเนี่ย -*-
"เทย์โต่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว" มีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ...นี่มันเสียงของ 'พ่อเวอร์ชั่นปลอมตัว'นี่ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่ ม่ายยยยยย! อย่าเข้ามาใกล้ผม! .....ผมกรีดร้องอย่างสนั่นหวั่นไหวในใจแล้วไปหลบหลังฟาเธอร์
หมับ!
"เทย์โตะคิดถึงจังเลย มามะจุ๊บทีหนึ่งสิ ...เอ๊ะ!ทำไมใส่ชุดนี่ล่ะแถมตัวก็ยังแข็งๆ" พ่อเวอร์ชั่นปลอมตัวค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วก็พอกับ..ฟาเธอร์กำลังแผ่รังสีอำมหิตอยู่ "เอ่อ...ขอโทษครับ ทักคนผิด" ท่านพ่อโค้งเก้าสิบองศาก่อนจะหันหลังพร้มใส่เกียร์สุนัขวิ่งแต่โดนฟาเธอร์คว้าไว้ก่อน
"ไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่นี่ครับท่านพี่" มาแล้ว โหมดภาษารักซ์ที่น่ากลัวที่สุดในโลก!
"ทักคนผิดรึเปล่าครับ?" ท่านพ่อทำหน้าใสซื่อแต่ไม่สามารถตบตาฟาเธอร์ได้ ฟาเธอร์จึงได้เทศนา(ผมมักเรียกว่าการลงโทษของพระผู้เป็นเจ้า)ท่านพ่อด้วยภาษารักซ์แบบยาวยิ่งกว่าคัมภีร์ไบเบิลฉบับโบสถ์บาสเบิร์ก
ความจริงแล้วผมรักพ่อมากนะถ้าอยู่ในเวอร์ชั่น...เพราะตอนนั้นทั้งดูน่าเกรงขาม สง่างาม แถมยังอ่อนโยนและใจดี แค่เวอร์ชั่นปลอมตัวทั้งดูติ๊งต็อง แถมยังดูมึนๆเบลอๆด้วย
"ใครน่ะเทย์โตะนายรู้จักเหรอ" ฮาคุเร็นกระซิบ ทำให้ผมต้องพยักหน้าอย่างอายๆก่อนจะตอบว่า
"พ่อชั้นเอง"
"ห๊ะ! พ่อนาย!" ท่านสองคนหันไปดูหน้าพ่อผมแล้วก็หันกลับมามองผม "จริงเหรอ นอกจากสีผมแล้วไม่เห็นเหมือนนายเลยสักกะติ๊ด" มิคาเงะทำหน้าไม่เชื่อ
เอ๊ะ! ผมลืมบอกเหตุผลที่พวกเขาไม่รู้จักพ่อผมสินะ ..หืม? ทำไมต้องรู้จักท่านพ่องั้นเหรอ เอาเป็นว่าท่านพ่อเป็นคนที่ดังมากๆนอกจากนี้เป็น-ความ-ลับ!
ตอนนี้พ่อของผมใส่หน้ากากอยู่ ซึ่งหน้ากากนั่นมันทำให้พ่อดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปีและทำให้หน้าตาเปลี่ยนไปด้วย แน่นอนว่าหน้ากากนั่นสั่งทำพิเศษให้เหมือยผิวหนังจริงๆเลยไม่มีใครดูออกน่ะ
"มิคาเงะ ฮาคุเร็น ชิ่งกันเหอะ" อยู่ๆดีๆความคิดนี้ก็แวบเข้ามาในหัว ตอนนี้ฟาเธอร์กำลังบ่นท่านพ่อแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นทำให้ได้โอกาสหนีไป ซึ่งมันก็ไวเท่าความคิดผมรีบใช้ไซฟอนทำให้ตัวเองเร็วขึ้นหายเข้าไปในฝูงชนทันที แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่า
หมับ!
ฟาเธอร์จับผมด้ายยยยย~~~~~ ถ้าผมร้องไห้ตอนนี้จะมีใครว่าผมมั๊ยเนี่ย "การหนีเนี่ยมันติดต่อกันทางพันธุกรรมได้รึไง พ่อลูกถึงออกมาเหมือนกันแบบนี้น่ะ" ฟาเธอร์บ่นเปรยๆ แล้วหลังจากนั้น......ผมก็โนเทศน์น่ะสิถามได้...
ในที่สุดหลังจากดองมานานก็จบเสียที ดีใจจนน้ำตาร่วงเลยค่ะ 555+ (อีนี่ท่าจะบ้า)
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : sawangborn [ IP : 27.55.31.48 ] |
||
 |
 |
ขอบคุณค่ะ
บอกตามตรง.... ไรท์รู้สึกขี้เกียจมาอัพมากมาย แต่จะพยายามค่ะ ก็มาพูดแค่นี้แหละ พออ่านจบแล้วช่วยเม้นท์เป็นกำลังใจให้นิดหนึ่งนะ... บาย เดี๋ยว..อีกอย่างไรท์มีเรื่องอยากจะบอก ว่าไรท์น้อยใจมากมาย ตรงรับสมัครชื่อครูไม่เห็นมีใครสนใจที่ไรท์เขียนไว้เบย... ตั้งแต่ตรงที่รับแต่เพศชาย กับระบุว่าอันไหนชื่อ อันไหนนามสกุลให้แน่ชัดด้วย คอยดูนะ! ไรท์จะ.... ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนี่หว่า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[Teito Talk] (รู้สึกเดี๋ยวนี้เทย์โตะจะได้พากย์บ่อยจังแฮะ)
หลังจากที่พวกผมเดินออกมาจากห้อง คนอื่นๆก็แยกกันเดินไปตามที่ต่างๆ จะมีก็แต่สองตัวนี้แหละที่ไม่ยอมไปที่ชอบๆซักที...
"พวกนายจะตาฉันมาทำไมมิทราบฮะ" เดี๋ยวก็หลังมือใส่ซะหรอก ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปกับพวกเขาหรอกนะ แต่ผมกำลังจะขัดคำสั่งปู่ไปที่สวนหลังโรงเรียน ถ้าสองคนนี้ไปด้วยจะเอาไปบอกใครรึเปล่าก็ไม่รู้
"ฉันรู้น้า~ นายกำลังจะขัดคำสั่งผอ.ใช้ปะล่ะ" มิคาเงะเอ่ยพลางโอบคอผม.. แทงใจดำชิบ..อะแฮ่ม! ผมหมายถึงแทงใจดำชะมัดน่ะ
"แล้วมันยังไง"
"พวกเราจะไปด้วยไง ใครจะปล่อยให้คุณหัวหน้าห้องผู้น่าร้ากกก ~ ที่สุดในโลกของเราไปทำเรื่องสนุกๆแบบนี้คนเดียวกัน" โดนทำโทษมันไม่สนุกหรอกเฟ้ย! แต่ถ้าปู่กล้าลงโทษผมล่ะก็...ผมจะขโมยหนังสือพรรค์นั้นของปู่ไปเผาทิ้ง จะเอาเสื้อผ้าไปซ่อน เผาห้องนอน ฯลฯ (อกตัญญูนะลูก)
"นายเป็นเพื่อนของเรา ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกันสิ"
"เรื่องของพวกนายแล้วกัน" ผมปัดแขนมิคาเงะทิ้ง แล้วเดินไปแต่เมื่อถึงประตูทางออกผมก็แทบจะวิ่งไปหลบอยู่หลังเสาภายในเสี้ยววินาที เพราะว่า..คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดดันมาอยู่ตรงหน้าซะได้
ทำไมฟาเธอร์ถึงมาอยู่ที่นี่! แล้วมีใครคาบข่าวเรื่องที่ผมพูดคำหยาบไปบอกฟาเธอร์รึยังเนี่ย?!?
"ไงเทย์โตะไม่ได้เจอกันนานนะ" ฟาเธอร์ที่อยู่ในชุดบิชอปพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนอยากจะกระโดดกอด แต่ว่า..สำหรับเวลานี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ใครก็ได้พาผมไปจากตรงนี้ที!
"ครับ.. แล้วฟาเธอร์มาอยู่ที่นี่ได้ยัไง"
"บังเอิญได้ยินข่าวว่าใครบางคนแถวนี้พูดคำหยาบคาย..." ฟาเธอร์ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผม ผมถอยร่นจนชิดกำแพง ให้ตายเถอะก็รวมร่างกับกำแพงแล้วหายไปจากตรงนี้เลยได้มั๊ย T^T อ้าก! ฟาเธอร์จับติ่งหูของผมแล้วออกแรงบิด...จะ...เจ็ยโว้ย!!! "พ่อเตือนไปกี่ครั้งแล้วว่าห้ามพูดคำหยาบคาย มันทำให้คนอื่นมองเราไม่ดีนะรู้มั๊ย!" ตรงนี้ฟาเธอร์พูดด้วยภาษารักซ์ ซึ่งไม่ค่อยมีใครพูดได้ เนื่องจากเมื่อก่อนเมืองบาลส์บรูก์เคยเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ แต่ว่าได้ ....ช่างเถอะ เดี๋ยววิชาประวัติศาสตร์ก็ได้เรียนอยู่ดีนั่นแหละ (แต่คนรู้จักของผมที่พูดภาษารักซ์ได้มีถมไป)
"ขอโทษครับ!(ภาษารักซ์)" เป็นครั้งแรกที่ผมเกิดมาแล้วคิดว่าภาษารักซ์ช่างน่ากลัวนัก
"พวกเขาลืมไปรึเปล่าว่าพวกเราอยู่ตรงนี้น่ะ"
"นั่นสินะ" ผมได้ยินเสียงกระซิบเบาๆของเพื่อนทั้งสอง แน่นอนว่าฟาเธอร์ก็ได้ยินด้วยจึงปล่อยมือจากหูผมแล้วหันมาทักทายทั้งสองคนอย่างสุภาพ
"สวัสดีทั้งสองคน พ่อชื่อ แฟร์ ครอยส์ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฟาเธอร์ครับ นั่นภาษารักซ์นะ เขาคงฟังออกหรอก
"??" นั่นไง เครื่องหมายคำถามเด้งขึ้นมาเลย
"ฟาเธอร์ครับ ภาษาน่ะเป็นภาษารักซ์นะครับ" ผมเอ่ยเตือน ความจริงผมก็เป็นบ่อยๆเหมือนกัน เวลาต้องพูดภาษารักซ์สลับกับภาษาสากลหรือภาษาอื่นๆ ถ้าเกิดมึนมากๆเข้าในประโยคเดียวของผมมีสี่ภาษาอยู่รวมกันเลยเชียวล่ะ
"อะแฮ่ม! เอาใหม่ สวัสดีทั้งสองคน พ่อชื่อ..."
"อันนี้ก็ไม่ใช่ครับ" นี่มันภาษาอังกฤษ
"งั้น.."
"ก็ยังไม่ใช่อยู่ดีแหละครับ! ผมแนะนำให้เอง คนๆนี้ชื่อ แฟร์ ครอยส์ เป็นอาของฉัน.. จะว่าไปฟาเธอร์มาทำอะไรที่นี่กันแน่ครับ คงไม่ใช่ว่ามาดุผมอย่างเดียวหรอกนะ" ผมถามออกไป ถ้าเป็นความจริงผมจะฟ้องท่านอาร์คบิชอปจิโอให้ปลดตำแหน่งผู้ช่วยอาร์คบิชอปออกซะ (ปล.ในเรื่องนี้ครอยส์เป็นผู้ช่วยอาร์คบิชอปค่ะ)
"พ่อมาเป็นอาจารย์สอนภาษารักซ์น่ะ"ฟาเธอร์ตอบผมยิ้มๆแต่ผมนี่สิอึ้งข้างไปแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย! ท่านแม่เป็นครูสอนศิลปะ ฟาเธอร์เป็นครูสอนภาษารักซ์ คงไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆท่านพ่อมาเป็นครูสอนการปกครองที่นี่หรอกนะ! (ถ้าใช่ล่ะก็ผมจะลาออกแน่ๆคอยดู)
"พ่อขอทราบนามของพวกเจ้าได้หรือไม่"ฟาเธอร์เมินผมที่ยังอึ้งค้างอยู่หันไปถามชื่อฮาคุเร็นกับมิคาเงะแทน
"ผมชื่อฮาคุเร็น โอ๊คครับเป็นรูมเมทของเทย์โตะ"
"ผมมิคาเงะ เซเลสไตน์ เป็นรูมเมทของเทย์โตะเหมือนกันครับ"ทั้งสองคนตอบ
"งั้นพวกผมไปเดินดูชมรมก่อนนะครับฟาเธอร์ แล้วเจอกันครับไปกันเถอะฮาคุเร็น มิคาเงะ" เมื่อได้ฤกษ์ผมก็เตรียมชิ่งหนีทันทีถึงผมจะกลัวหลงทาง แต่ถ้าฟาเธอร์ไปด้วยผมก็ขัดคำสั่งปู่ไม่ได้น่ะสิ
หมับ! ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินผ่านฟาเธอร์ไป ฟาเธอร์ก็คว้าข้อมือผมไว้พร้อมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ผม
"ท่าทางลับๆล่อๆอย่างนี้กำลังจะขัดคำสั่งท่านมิโรคุสินะเทย์โตะ"ใครบอกกันว่าฟาเธอร์ใจดี ผมจะไปถล่มบ้านมันซะ(//ไรท์แอบสะดุ้ง(และเชื่อว่ารีดเดอร์หลายๆคนก็เหมือนกัน)) ฟาเธอร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในสามโลกต่างหากเล่า!!
"เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวพ่อจะพาไปเดินดูชมรมเองตามพ่อมาสิ" ปากบอกว่าตามแต่นี่ลากผมให้ตามไปชัดๆเลยครับฟาเธอร์ และแน่นอนว่าในเมื่อผมไปกับฟาเธอร์รูมเมทที่แสนดี~~~~ที่สุดในโลก(ประชด)ของผมก็ต้องตามมาด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้
"จะว่าไป...พี่โคนัทสึไปไหนซะละครับ ปกติพี่เขาจะเป็นคนพาไปนี่นา"ผมถาม เมื่ออยู่ต่อหน้าฟาเธอร์จะใช้คำเรียกอย่างสนิทสนมไม่ได้ต้องเรียกคนที่อายุมากกว่าด้วยความเคารพ แต่จะว่าไปช่วงนี่ก็ไม่ค่อยเจอพวกพี่ๆเลยโดยเฉพาะฟราว (อ๊ะ!แต่ไม่ได้คิดถึงฟราวเป็นพิเศษหรอกนะ!(หน้าแดง))
"พวกนั้นเขาต้องไปดูแลซุ้มน่ะ เพราะว่ามีกฎว่าหัวหน้าชมรมต้องประจำอยู่ที่ซุ้ม"ฟาเธอร์ตอบ
"เอ๋!พี่โคนัทสึมีชมรมเป็นของตัวเองด้วยหรอครับ! ฟาเธอร์พาผมไปหน่อยสิ นะๆ....เอ่อ...สิครับ"ผมรีบใส่คำลงท้ายทันทีเมื่อสายตาคมๆของฟาเธอร์ตวัดมา
"ได้สิ"
"ชมรมของพี่โคนัทสึคือชมรมอะไรหรอครับ"...คงไม่ใช่ชมรมเบสบอลหรือว่าชมรมสาปแช่งพี่ฮิวงัจจิหรอก..ใช่ไหม?
"...โคนัทสึน่ะเหรอ ดูเหมือนจะเป็นชมรมเบสบอลน่ะ" ว่าแล้วเชียว ที่ผมบอกแบบนั้นก็เพราะว่าเวลาพี่โคนัทสึเครียดกับงานหรือโมโหพี่ฮิวงะขนาดหนักล่ะก็จะไปตีเบสบอลแถมยังมีเอ็ฟเฟ็คคำว่า 'ไปตายซะพันตรีฮิวงะ!' ซะด้วย
"อ้าว! เทย์โตะคุงมาดูชมรมกับอาจารย์ครอยส์เหรอครับ"
"สวัสดีครับ พี่คาสเตอร์ / คุณคาสเตอร์ / รุ่นพี่" พวกผมสามคนเอ่ยพร้อมกันก่อนจะเหลือบมองไปยังชมรมทางด้านหลังที่มีป้ายเขียนว่า 'ยินดีต้อนรับสู่ชมรมเย็บปัก' ซึ่งมีสมาชิกน้อย เนื่องจากนี่เป็นโรงเรียนชายล้วน "นั่นคือชมรมของรุ่นพี่เหรอครับ" มิคาเงะถามซึ่งคาสเตอร์ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยในสิ้งที่ทำให้ผมต้องส่ายหน้ารัวๆ
"เทย์โตะคุงสนใจจะมาเข้าชมรมผมมั๊ยครับ ไม่ต้องเย็บก็ได้นะแค่ลองชุดเฉยๆก็ได้"
"คาสเตอร์นั่นชุดผู้หญิงนะ" ฟาเธอร์กระแอมก่อนจะใช้แววตาดุๆจ้องพี่คาสเตอร์ ทำให้พี่เขาเสียวสันหลังวาบ
"ล้อเล่นน่ะครับ(แต่ถ้าทำได้จริงก็ดีนะ)" แน่นอนว่าผมไม่เห็นในวงเล็บนั่น
"งั้นพวกผมขอตัวนะครับ"
"โชคดีนะครับเทย์โตะคุง อ๋อ!แล้วก็อย่าไปที่สวนหลังโรงเรียนนะครับ" พี่คาสเตอร์ตะโกนไล่หลังเรามา ทำไมถึงมีแต่คนห้ามเนี่ย -*-
"เทย์โต่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว" มีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ...นี่มันเสียงของ 'พ่อเวอร์ชั่นปลอมตัว'นี่ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่ ม่ายยยยยย! อย่าเข้ามาใกล้ผม! .....ผมกรีดร้องอย่างสนั่นหวั่นไหวในใจแล้วไปหลบหลังฟาเธอร์
หมับ!
"เทย์โตะคิดถึงจังเลย มามะจุ๊บทีหนึ่งสิ ...เอ๊ะ!ทำไมใส่ชุดนี่ล่ะแถมตัวก็ยังแข็งๆ" พ่อเวอร์ชั่นปลอมตัวค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วก็พอกับ..ฟาเธอร์กำลังแผ่รังสีอำมหิตอยู่ "เอ่อ...ขอโทษครับ ทักคนผิด" ท่านพ่อโค้งเก้าสิบองศาก่อนจะหันหลังพร้มใส่เกียร์สุนัขวิ่งแต่โดนฟาเธอร์คว้าไว้ก่อน
"ไม่ทราบว่ามาทำอะไรที่นี่ครับท่านพี่" มาแล้ว โหมดภาษารักซ์ที่น่ากลัวที่สุดในโลก!
"ทักคนผิดรึเปล่าครับ?" ท่านพ่อทำหน้าใสซื่อแต่ไม่สามารถตบตาฟาเธอร์ได้ ฟาเธอร์จึงได้เทศนา(ผมมักเรียกว่าการลงโทษของพระผู้เป็นเจ้า)ท่านพ่อด้วยภาษารักซ์แบบยาวยิ่งกว่าคัมภีร์ไบเบิลฉบับโบสถ์บาสเบิร์ก
ความจริงแล้วผมรักพ่อมากนะถ้าอยู่ในเวอร์ชั่น...เพราะตอนนั้นทั้งดูน่าเกรงขาม สง่างาม แถมยังอ่อนโยนและใจดี แค่เวอร์ชั่นปลอมตัวทั้งดูติ๊งต็อง แถมยังดูมึนๆเบลอๆด้วย
"ใครน่ะเทย์โตะนายรู้จักเหรอ" ฮาคุเร็นกระซิบ ทำให้ผมต้องพยักหน้าอย่างอายๆก่อนจะตอบว่า
"พ่อชั้นเอง"
"ห๊ะ! พ่อนาย!" ท่านสองคนหันไปดูหน้าพ่อผมแล้วก็หันกลับมามองผม "จริงเหรอ นอกจากสีผมแล้วไม่เห็นเหมือนนายเลยสักกะติ๊ด" มิคาเงะทำหน้าไม่เชื่อ
เอ๊ะ! ผมลืมบอกเหตุผลที่พวกเขาไม่รู้จักพ่อผมสินะ ..หืม? ทำไมต้องรู้จักท่านพ่องั้นเหรอ เอาเป็นว่าท่านพ่อเป็นคนที่ดังมากๆนอกจากนี้เป็น-ความ-ลับ!
ตอนนี้พ่อของผมใส่หน้ากากอยู่ ซึ่งหน้ากากนั่นมันทำให้พ่อดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปีและทำให้หน้าตาเปลี่ยนไปด้วย แน่นอนว่าหน้ากากนั่นสั่งทำพิเศษให้เหมือยผิวหนังจริงๆเลยไม่มีใครดูออกน่ะ
"มิคาเงะ ฮาคุเร็น ชิ่งกันเหอะ" อยู่ๆดีๆความคิดนี้ก็แวบเข้ามาในหัว ตอนนี้ฟาเธอร์กำลังบ่นท่านพ่อแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นทำให้ได้โอกาสหนีไป ซึ่งมันก็ไวเท่าความคิดผมรีบใช้ไซฟอนทำให้ตัวเองเร็วขึ้นหายเข้าไปในฝูงชนทันที แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่า
หมับ!
ฟาเธอร์จับผมด้ายยยยย~~~~~ ถ้าผมร้องไห้ตอนนี้จะมีใครว่าผมมั๊ยเนี่ย "การหนีเนี่ยมันติดต่อกันทางพันธุกรรมได้รึไง พ่อลูกถึงออกมาเหมือนกันแบบนี้น่ะ" ฟาเธอร์บ่นเปรยๆ แล้วหลังจากนั้น......ผมก็โนเทศน์น่ะสิถามได้...
TBC......
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ในที่สุดหลังจากดองมานานก็จบเสียที ดีใจจนน้ำตาร่วงเลยค่ะ 555+ (อีนี่ท่าจะบ้า)
บ๊าย บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น