ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เริ่มเรียนวันแรก!! (จบแล้ว)
ขออภัยเจ้าค่าาาาาาา~~~~~~(ก้มกราบ) ขอโทษที่ดองไว้นาน(มาก)เจ้าค่ะ ดังนั้น....ดังนั้น ตอนต่อไปไรท์จะลงตอนพิเศษให้เจ้าค่ะ อย่าโกรธเลยนะ แล้วก็อย่าฆ่ากันเลย (เพราะถ้าฆ่าแล้วใครจะอัพล่ะ)เดี๋ยวหยุดปีใหม่ไรท์จะพยายามมาอัพให้นะเจ้าคะ!!!
อันนี้เป็นของแถมค่ะ เอาล่ะ!เราก็เสียเวลามามากแล้ว ไปลุยกันเลยค่ะ!!!!!!!
====================================================
[Teito talk]
"หาว~"
เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง ผมก็ตื่นขึ้นมาทันที มันก็เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของผมนั่นแหละ ทั้งๆที่บางครั้งผมก็ไม่ได้อยากจะตื่นหรอก (ต่ก็มีกรณีในวันที่ฝนตก คือ ถ้าแดดไม่ออกหรือไม่มีสิ่งรบกวนรอบข้างล่ะก็ ผมก็จะไม่ตื่นเลยทั้งวันเหมือนกัน)
พวกนั้นยังไม่ตื่นงั้นเหรอ จะว่าไปตอนนี้พึ่งหกโมงเองนี่ (ว่าต่ปกติหกโมงเช้านี่แดดออกรึยังหว่า // จากไรท์) กว่าจะเข้าเรียนก็ตั้งแปดโมง งั้นผมขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วค่อยมาปลุกละกัน
โดยปกติแล้วผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานเท่าไร แต่วันนี้เป็นกรณีที่พิเศษหน่อย เพราะผมพึ่งได้ชุดนักเรียนมาเป็นวันแรก และผมก็...ใส่ไม่เป็น....(อะจะอะ! //ไรท์) โอเค ผมสารภาพก็ได้ ความจริงผมได้ชุดมาตั้งแต่เมื่อวาน รวมทั้งคู่มือนักเรียนละอื่นๆอีกมากมาย แต่ผมไม่คิดจะแตะเลยซักนิด
จะปลุกฮาคุเร็นให้มาช่วยดีมั๊ยหว่า....แต่ปลุกด้วยเรื่องแบบนี้มันก็กระไรอยู่นะ.....ผมคิดพลางกัดฟันใส่เสื้อนักเรียนที่ใส่ยาก --ตี๊ด-- (เซ็นเซอร์คำไม่สุภาพ เพื่อเด็กและเยาวชน) นี้ต่อไป (ถ้าใครอ่านแบบมังงะมันจะเป็นชุกแบบบิชอปฝึกหัดอะ//ไรท์)
เอาล่ะ!!! ในที่สุดผมก็ใส่ชุดนักเรียนได้แล้ว แต่จะถูกไม่ถูกก็ช่างมันไปก่อน เดี๋ยวผิดก็มีคนทักเอง(ล่ะมั้ง) ตอนนี้ก็ได้เวลาปลุกพวกนั้นแล้วสิ
เมื่อผมเปิดประตูออกไปนั้น ผมก็ได้พบกับบุคคลหน้าจิ้งจอก ที่เตรียมชุดนักเรียนของตนเรียบร้อยแล้ว ผมจึงทักด้วยความประหลาดใจ
"นายตื่นตั้งต่เมื่อไรเนี่ยฮาคุเร็น"
"ฉันตื่นตั้งแต่นายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว"
"เหรอ แล้วปลุกมิคาเงะยัง?"
"นายเห็นว่าปลุกรึยังล่ะ?" ไอ้....! ไม่รู้ว่าหมอนี่มันกวนขนาดนี้เลย ให้ตายเถอะ
ผมค้อนตาเขียวก่อนจะไม่สนใจเจ้าคนกวนประสาทนั่น แล้วหันไปปลุกมิคาเงะแทน แต่ก่อนที่จะปลุกผมก็ต้องชะงักกึกเมื่อคำพูดของฮาคุเร็นลอยมากระทบหู
"แล้วก็...นายใส่เสื้อกลับด้านอยู่นะ" แล้วหมอนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป เฮ้ย! นายอยู่ในห้องน้ำ แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อยังไงล่ะฟะ แต่...ช่างเถอะ ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกันนี่นา
ในระหว่างที่ผมกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงขยับตัวของมิคาเงะ พร้อมๆกับฮาคุเร็นที่เปิดประตูออกมา แต่แล้ว..ผมก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่ผมมักจะเจอบ่อยๆ เวลาที่มีคนเปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมถอดหรือใส่เสื้อผ้าอยู่...
"ทะ...เทย์ .......อ็อก!" แล้วทั้งสองคนนั้นก็สลบไปพร้อมเลือดกำเดาที่พุ่งกระฉูด ซึ่งผมก็ไม่ได้ตกใจอะไร แค่ใส่เสื้อผ้าที่ถอดอยู่ให้เรียบร้อย ก็ผมเห็นจนชินแล้วนี่เพราะพวกพี่ๆเหล่านั้นก็เป็นเหมือนกัน ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมเวลาเปิดประตูห้องผมแล้วเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมจะต้องโดนบ่นยาวทุกที (ก็สมควรแล้วไม่ใช่เรอะ!)
"เฮ้! ฮาคุเร็นตื่นได้แล้ว" ผมเขย่าตัวคนที่น่าจะปลุกง่ายที่สุดก่อน แต่ทำยังไงหมอนี่ก็ไม่ตื่นซักที จะใช้ไซฟอนอัดดีไหมนะ(ยิ้ม)? หรือจะจับมัดแล้วเอาไปแขวนไว้กับฮอว์คไซล์ แล้วบินตีลังกาสามตลบแทนดี?
"คิดได้ แต่อย่าทำจริงเชียวล่ะเทย์โตะ" อยู่ดีๆก็มีเสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นเหนือหัว ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปดู แล้วก็พบกับ...พี่มิคาเอลที่หน้าห่างจากผมไม่ถึงคืบ
"อย่าเอาหน้านายมาไว้ใกล้ๆเจ้าเปี๊ยกนะเฟ้ย!!" เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นพี่มิคาเอลก็ถูกถีบกระเด็น พร้อมกับผมที่กระโดดเตะก้านคอคนที่บังอาจเรียกผมว่าเจ้าเปี๊ยกด้วย
"ก็บอกว่าอย่าเรียกว่าเปี๊ยกไงฟะ ไอ้เป--ฟราว!!!" อุ๊บส์! ผมเผลอหลุดคำหยาบไปซะแล้ว จะโดดฟาเธอร์เทศไหมหนอ เอาเป็นว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นนะ!!!
หมับ!
"เทย์โตะ นายไปรู้คำหยาบคายแบบนั้นมาจากใคร พี่จะไปจัดการมัน!" พี่มิคาเอลที่โดนถีบกระเด็นเด้งตัวกลับมากอดผมภายในเสี้ยววินาที(จริงๆนะ) ผมก็เลยชี้ไปที่ตัวการที่มักจะหลุดคำหยาบออกมาบ่อยๆ
"แก.....เซเฮล ไปตายซะไป!!!!" ว่าแล้วพี่มีคาเอลก็สาดพลังใส่ฟราว อ่า...ยามใดที่พี่มิคาเอลเรียกนามสกุลคนอื่นนั่นก็ถึงคราวฉิบ..อะแฮ่ม ซวยของคนๆนั้นแล้วล่ะนะ ดังนั้นขอให้นายรอดนะฟราว(แต่ความจริงไม่ต้องก็ได้นะ)
..........
เมื่อพี่ที่เคารพ(ประชด)ฉะกันเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลานั่งคุกเข่าสำนึกผิดที่ทำห้องของผมพังอยู่แทบเท้าของผม โดยที่มีฮาคุเร็นและมิคาเงะ(ที่ตื่นเพราะเพดานแทบจะถล่มทับ)เป็นฉากหลัง
"แล้ว มีธุระอะไรแต่เช้าไม่ทราบหรอครับ"ผมถาม พลางมองซากห้องของผม ฮือ...โต๊ะของผม เตียงของผม ไปซะแล้ว.......คอยดูเถอะผมจะไปพังโต๊ะเขียนหนังสือของพี่มิคาเอล กับเตียงของเจ้าฟราวแน่ๆ ไม่งั้นอย่าเรียกผมว่าเทย์โตะ ไคลน์เลย!
"ก็...กะจะมาปลุกอะ เพราะวันนี้ไม่ค่อยมีแดดเลยไม่รู้ว่าเทย์โตะจะตื่นรึเปล่า" พี่มิคาเอลเอ่ย มันก็แค่ไม่ค่อยมีไม่ใช่รึไงฟะ ขอแค่มีแสงเล็ดลอดมานิดเดียวผมก็ตื่นล้วล่ะ แล้วทำไมฟราวถึงได้ทำหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่มิคาเอลพูด นี่กะจะมาปลุกพร้อมกันเลยรึไง
"แล้วทำไมถึงไปอยู่บนเพดานมิทราบ แถมเป็นช่องลับอีก" อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเครียดกับปู่ขึ้นมา ขอร้องเถอะครับทำอะไรให้มันมีขอบเขตกันบ้าง ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนนินจานะ!!!!
" ก็...ก็..."
"ผมไม่สนคำแก้ตัวหรือเหตุผลหรอกนะ แต่กรุณาซ่อมห้องให้เสร็จก่อนที่ผมจะกลับมาด้วย" ผมพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ แล้วทั้งสองคนก็รับคำอย่างแข็งขัน หวังว่าพอซ่อมแล้วคงจะไม่มีอะไรแปลกๆหรอกนะ...
"รับรองว่าเหมือนเดิมทุกประการขอรับนายท่าน" พี่มิคาเอลเอ่ยพร้อมเต๊ะท่าทหารไปด้วย ถ้าพี่มิคาเอลรับปากอาจจะไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง
"ไปกันเถอะมิคาเงะ ฮาคุเร็น เสียเวลาไปชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ได้กินเข้าเช้าเลย"
"อืม"
..........
ในโรงอาหารของโรงเรียนนี้ มีอาหารของหลากหลายประเทศ ซึ่งปู่ถึงกับลงทุนไปจ้างเชฟระดับห้าดาวมาทำให้ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะทำเรื่องแบบนั้นไปทำไม อาหารเนี่ยค่กินเพื่อให้ได้สารอาหารก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรอ? หรือมีเงินเหลือเยอะเลยเอามาจ้างเชฟเล่น? ....ช่างมันเถอะ ผมก็แค่คิดไปเล่นๆตอนนี้หาอะไรใส่ท้องก่อนดีกว่าเสียพลัง(กายและพลังใจ)กับพวกพี่มิคาเอลไปตั้งเยอะตอนนี้หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย
"อ้าว อรุณสวัสดิ์ฮะ เทย์โตะคุง ฮาคุเร็นคุง มิคาเงะคุง"เสียงอันคุ้นเคยทักขึ้นจากด้านหลัง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เลิฟที่แสนดี
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่เลิฟ/คุณลาบราดอร์"ผม ฮาคุเร็นและมิคาเงะทักตอบ โอ๊ะ!จริงสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้วอ้อนซะหน่อยเลยแล้วกัน พี่เลิฟ~~ผมหิวข้าว~~~~~~~~~
"พี่เลิฟพอจะมีอะไรให้พวกผมกินไหมฮะ พวกผมโดนฟราวก่อกวนตั้งแต่เช้าก็เลย..."ผมบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร
"เอ๋ ยังไม่ได้ทานอะไรอีกหรอฮะ ตอนนี้โรงอาหารคนเยอะมากถ้าไปต่อแถวก็คงไม่ทันเข้าเรียนแน่ ตามผมมาสิฮะ เดี๋ยวผมจะหาอะไรให้ทาน"สมกับเป็นพี่เลิฟ ผมรักพี่ที่สุดเลย~~~~
หลังจากที่พวกผมขอส่วนบุญ...เอ่อ...ผมหมายถึง'ทานอาหาร'กันจนอิ่มแป้แล้ว พวกผมก็ได้เวลาเข้าห้องเรียนพอดี ซึ่งคาบแรกเหมือนจะเป็น.....วิชา.....วิทย์ อ้าก! ทำไมวิชาแรกต้องเป็นวิชาที่ผมไม่ถนัดสุดๆด้วยฟร่ะ! ผมแอบร้องไห้อยู่ในใจพลางก้าวเร็วๆไปที่ห้องเรียน ทำไมผมถึงไม่วิ่งน่ะหรอ? เหตุผลง่ายนิดเดียว...เพราะพี่อายะตันไงล่ะ! ถ้าถามว่าพี่อายะตันเกี่ยวอะไรด้วย มันจะไม่เกี่ยวเลยถ้ากฎข้อที่สามสิบสองของโรงเรียนไม่ได้กำหนดไว้ว่าห้ามวิ่งบนอาคารเรียน! ถึงผมจะหาญกล้าถึงขนาดกระโดดกอดพี่อายะตันแต่ยังไงผมก็กลัวพี่เค้าอยู่ดีนั่นแหละ!
คิดแล้วผมก็ขนลุกซู่ก่อนจะเร่งสปีดให้เร็วขึ้นไปอีก ในที่สุดผมก็มาถึงห้องเรียนได้ก่อนออดดัง ถึงจะแค่เสียววินาทีเดียวชนิดที่ว่านั่งเก้าอี้ปุ๊บออดดังปั๊บ จากนั้นอาจารย์ก็เดินเข้าห้องในวินาทีต่อมาอาจารย์ก็เดินเข้ามา
"นักเรียนทั้งหมดเคารพ"ผมสั่ง
"สวัสดีครับอาจารย์"
"สวัสดีนักเรียนทุกคน อาจารย์ชื่อ มารัน มาร์ส เป็นครูสอนวิชาวิทย์ของห้องนี้ ยินดีที่ได้รู้จัก" อาจารย์เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะพูดเรื่องที่ผมขี้เกียจทำ อย่างการแนะนำตัวให้อาจารย์ฟังอีกรอบ
"ถึงครูจะรู้ชื่อพวกเธอทุกคนแล้ว แต่ครูอยากเก็นหน้าพวกเธอซักหน่อย ดังนั้นพอครูเรียกใครแล้วให้ลุกขึ้นนะ"
"วีด้าคุง"
"มาครับ"
"เลียมคุง"
"มาครับ"
"มิคาเงะคุง"
"มาคร๊าบ"
"ไคล์คุง"
"ครับ"
"ฮาคุเร็นคุง"
"มาครับ"
"เทย์โตะคุง"
"ครับ"
"งั้นต่อไป.....เดี๋ยว เทย์โตะคุงเธอช่วยยืนขึ้นอีกครั้งซิ เมื่อกี้ครูรู้สึกเหมือนตาฝาดน่ะ" ว้าก!! จงใจใช่มั๊ยเนี่ยไอ้ครูบ้า
"มีอะไรเหรอครับคุณครูมาร์ส" ผมลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง จนเพื่อนคนอื่นๆทำหน้าสยดสยอง พวกเขาคงจะได้เห็นเวลาผมฟิวส์ขาดไปแล้วสินะ
"นี่เธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอมาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่าเข้าผิดโรงเรียน โรงเรียนโรเซียมาแนลที่เป็นโรงเรียนหญิงล้วนอยู่ฝั่งตรงข้ามนะ" คุณครูเอ่ย หึๆ ถึงเป็นครูผมก็ไม่เว้นหรอกนะ
"ขออภัย แต่ครูคงจะแก่จนตาพร่าเลือนจรดูไม่ออกกระมังครับ ว่าผมเป็นผู้ชาย" ผมพูดพร้อมหักข้อมือดังกร็อบ ส่วนครูก็ถอยหลังติดกำแพงหน้าซีดอย่างรับรู้ถึงชะตากรรม
"เอ่อ...ใจเย็นๆนะเทย์โตะคุง...."
ตุบ! ตับ! โพล้ง! เพล้ง! ผัวะ! บึ้ม!
.....
" ฮาคุเร็น มิคาเงะ นายไม่ห้ามหน่อยเหรอ" ไคล์ถามด้วยใบหน้าซีดเซียว
"ปล่อยไปเถอะ (เพราะฉันก็ไม่กล้าห้ามเหมือนกัน)" ฮาคุเร็นตอบพลางก้มลงไปอ่านหนังสือ แล้วสวดมนต์ไว้อาลัยคุณครูเงียบๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุด....ตอนนี้ก็จบลงแล้ว!!!! ขออภัยเจ้าของชื่อคุณมารัน มาร์ส ด้วยนะคะที่เล่นตัวละครซะเละเลย
มาร์ส : ทำไมฉันถึงโดนเล่นงานอยู่คนเดียวเลยล่ะ
ไรท์ : ก็อยากปากพล่อยเองช่วยไม่ได้
มาร์ส : ว่าใครปากพล่อยฟะ หมอนั่นมันเหมือนผู้หญิงเองนี่หว่า
ไรท์ : อ๊ะ! เทย์โตะมา
ฟิ้ว! (และมาร์สก็ได้หายไปจากมุมสนทนาเล็กๆนี้)
อันนี้เป็นของแถมค่ะ เอาล่ะ!เราก็เสียเวลามามากแล้ว ไปลุยกันเลยค่ะ!!!!!!!
====================================================
[Teito talk]
"หาว~"
เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง ผมก็ตื่นขึ้นมาทันที มันก็เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของผมนั่นแหละ ทั้งๆที่บางครั้งผมก็ไม่ได้อยากจะตื่นหรอก (ต่ก็มีกรณีในวันที่ฝนตก คือ ถ้าแดดไม่ออกหรือไม่มีสิ่งรบกวนรอบข้างล่ะก็ ผมก็จะไม่ตื่นเลยทั้งวันเหมือนกัน)
พวกนั้นยังไม่ตื่นงั้นเหรอ จะว่าไปตอนนี้พึ่งหกโมงเองนี่ (ว่าต่ปกติหกโมงเช้านี่แดดออกรึยังหว่า // จากไรท์) กว่าจะเข้าเรียนก็ตั้งแปดโมง งั้นผมขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วค่อยมาปลุกละกัน
โดยปกติแล้วผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานเท่าไร แต่วันนี้เป็นกรณีที่พิเศษหน่อย เพราะผมพึ่งได้ชุดนักเรียนมาเป็นวันแรก และผมก็...ใส่ไม่เป็น....(อะจะอะ! //ไรท์) โอเค ผมสารภาพก็ได้ ความจริงผมได้ชุดมาตั้งแต่เมื่อวาน รวมทั้งคู่มือนักเรียนละอื่นๆอีกมากมาย แต่ผมไม่คิดจะแตะเลยซักนิด
จะปลุกฮาคุเร็นให้มาช่วยดีมั๊ยหว่า....แต่ปลุกด้วยเรื่องแบบนี้มันก็กระไรอยู่นะ.....ผมคิดพลางกัดฟันใส่เสื้อนักเรียนที่ใส่ยาก --ตี๊ด-- (เซ็นเซอร์คำไม่สุภาพ เพื่อเด็กและเยาวชน) นี้ต่อไป (ถ้าใครอ่านแบบมังงะมันจะเป็นชุกแบบบิชอปฝึกหัดอะ//ไรท์)
เอาล่ะ!!! ในที่สุดผมก็ใส่ชุดนักเรียนได้แล้ว แต่จะถูกไม่ถูกก็ช่างมันไปก่อน เดี๋ยวผิดก็มีคนทักเอง(ล่ะมั้ง) ตอนนี้ก็ได้เวลาปลุกพวกนั้นแล้วสิ
เมื่อผมเปิดประตูออกไปนั้น ผมก็ได้พบกับบุคคลหน้าจิ้งจอก ที่เตรียมชุดนักเรียนของตนเรียบร้อยแล้ว ผมจึงทักด้วยความประหลาดใจ
"นายตื่นตั้งต่เมื่อไรเนี่ยฮาคุเร็น"
"ฉันตื่นตั้งแต่นายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว"
"เหรอ แล้วปลุกมิคาเงะยัง?"
"นายเห็นว่าปลุกรึยังล่ะ?" ไอ้....! ไม่รู้ว่าหมอนี่มันกวนขนาดนี้เลย ให้ตายเถอะ
ผมค้อนตาเขียวก่อนจะไม่สนใจเจ้าคนกวนประสาทนั่น แล้วหันไปปลุกมิคาเงะแทน แต่ก่อนที่จะปลุกผมก็ต้องชะงักกึกเมื่อคำพูดของฮาคุเร็นลอยมากระทบหู
"แล้วก็...นายใส่เสื้อกลับด้านอยู่นะ" แล้วหมอนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป เฮ้ย! นายอยู่ในห้องน้ำ แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อยังไงล่ะฟะ แต่...ช่างเถอะ ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกันนี่นา
ในระหว่างที่ผมกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ ผมก็ได้ยินเสียงขยับตัวของมิคาเงะ พร้อมๆกับฮาคุเร็นที่เปิดประตูออกมา แต่แล้ว..ผมก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่ผมมักจะเจอบ่อยๆ เวลาที่มีคนเปิดประตูเข้ามาในขณะที่ผมถอดหรือใส่เสื้อผ้าอยู่...
"ทะ...เทย์ .......อ็อก!" แล้วทั้งสองคนนั้นก็สลบไปพร้อมเลือดกำเดาที่พุ่งกระฉูด ซึ่งผมก็ไม่ได้ตกใจอะไร แค่ใส่เสื้อผ้าที่ถอดอยู่ให้เรียบร้อย ก็ผมเห็นจนชินแล้วนี่เพราะพวกพี่ๆเหล่านั้นก็เป็นเหมือนกัน ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมเวลาเปิดประตูห้องผมแล้วเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมจะต้องโดนบ่นยาวทุกที (ก็สมควรแล้วไม่ใช่เรอะ!)
"เฮ้! ฮาคุเร็นตื่นได้แล้ว" ผมเขย่าตัวคนที่น่าจะปลุกง่ายที่สุดก่อน แต่ทำยังไงหมอนี่ก็ไม่ตื่นซักที จะใช้ไซฟอนอัดดีไหมนะ(ยิ้ม)? หรือจะจับมัดแล้วเอาไปแขวนไว้กับฮอว์คไซล์ แล้วบินตีลังกาสามตลบแทนดี?
"คิดได้ แต่อย่าทำจริงเชียวล่ะเทย์โตะ" อยู่ดีๆก็มีเสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นเหนือหัว ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปดู แล้วก็พบกับ...พี่มิคาเอลที่หน้าห่างจากผมไม่ถึงคืบ
"อย่าเอาหน้านายมาไว้ใกล้ๆเจ้าเปี๊ยกนะเฟ้ย!!" เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นพี่มิคาเอลก็ถูกถีบกระเด็น พร้อมกับผมที่กระโดดเตะก้านคอคนที่บังอาจเรียกผมว่าเจ้าเปี๊ยกด้วย
"ก็บอกว่าอย่าเรียกว่าเปี๊ยกไงฟะ ไอ้เป--ฟราว!!!" อุ๊บส์! ผมเผลอหลุดคำหยาบไปซะแล้ว จะโดดฟาเธอร์เทศไหมหนอ เอาเป็นว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นนะ!!!
หมับ!
"เทย์โตะ นายไปรู้คำหยาบคายแบบนั้นมาจากใคร พี่จะไปจัดการมัน!" พี่มิคาเอลที่โดนถีบกระเด็นเด้งตัวกลับมากอดผมภายในเสี้ยววินาที(จริงๆนะ) ผมก็เลยชี้ไปที่ตัวการที่มักจะหลุดคำหยาบออกมาบ่อยๆ
"แก.....เซเฮล ไปตายซะไป!!!!" ว่าแล้วพี่มีคาเอลก็สาดพลังใส่ฟราว อ่า...ยามใดที่พี่มิคาเอลเรียกนามสกุลคนอื่นนั่นก็ถึงคราวฉิบ..อะแฮ่ม ซวยของคนๆนั้นแล้วล่ะนะ ดังนั้นขอให้นายรอดนะฟราว(แต่ความจริงไม่ต้องก็ได้นะ)
..........
เมื่อพี่ที่เคารพ(ประชด)ฉะกันเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลานั่งคุกเข่าสำนึกผิดที่ทำห้องของผมพังอยู่แทบเท้าของผม โดยที่มีฮาคุเร็นและมิคาเงะ(ที่ตื่นเพราะเพดานแทบจะถล่มทับ)เป็นฉากหลัง
"แล้ว มีธุระอะไรแต่เช้าไม่ทราบหรอครับ"ผมถาม พลางมองซากห้องของผม ฮือ...โต๊ะของผม เตียงของผม ไปซะแล้ว.......คอยดูเถอะผมจะไปพังโต๊ะเขียนหนังสือของพี่มิคาเอล กับเตียงของเจ้าฟราวแน่ๆ ไม่งั้นอย่าเรียกผมว่าเทย์โตะ ไคลน์เลย!
"ก็...กะจะมาปลุกอะ เพราะวันนี้ไม่ค่อยมีแดดเลยไม่รู้ว่าเทย์โตะจะตื่นรึเปล่า" พี่มิคาเอลเอ่ย มันก็แค่ไม่ค่อยมีไม่ใช่รึไงฟะ ขอแค่มีแสงเล็ดลอดมานิดเดียวผมก็ตื่นล้วล่ะ แล้วทำไมฟราวถึงได้ทำหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่มิคาเอลพูด นี่กะจะมาปลุกพร้อมกันเลยรึไง
"แล้วทำไมถึงไปอยู่บนเพดานมิทราบ แถมเป็นช่องลับอีก" อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเครียดกับปู่ขึ้นมา ขอร้องเถอะครับทำอะไรให้มันมีขอบเขตกันบ้าง ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนนินจานะ!!!!
" ก็...ก็..."
"ผมไม่สนคำแก้ตัวหรือเหตุผลหรอกนะ แต่กรุณาซ่อมห้องให้เสร็จก่อนที่ผมจะกลับมาด้วย" ผมพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ แล้วทั้งสองคนก็รับคำอย่างแข็งขัน หวังว่าพอซ่อมแล้วคงจะไม่มีอะไรแปลกๆหรอกนะ...
"รับรองว่าเหมือนเดิมทุกประการขอรับนายท่าน" พี่มิคาเอลเอ่ยพร้อมเต๊ะท่าทหารไปด้วย ถ้าพี่มิคาเอลรับปากอาจจะไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง
"ไปกันเถอะมิคาเงะ ฮาคุเร็น เสียเวลาไปชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ได้กินเข้าเช้าเลย"
"อืม"
..........
ในโรงอาหารของโรงเรียนนี้ มีอาหารของหลากหลายประเทศ ซึ่งปู่ถึงกับลงทุนไปจ้างเชฟระดับห้าดาวมาทำให้ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะทำเรื่องแบบนั้นไปทำไม อาหารเนี่ยค่กินเพื่อให้ได้สารอาหารก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรอ? หรือมีเงินเหลือเยอะเลยเอามาจ้างเชฟเล่น? ....ช่างมันเถอะ ผมก็แค่คิดไปเล่นๆตอนนี้หาอะไรใส่ท้องก่อนดีกว่าเสียพลัง(กายและพลังใจ)กับพวกพี่มิคาเอลไปตั้งเยอะตอนนี้หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย
"อ้าว อรุณสวัสดิ์ฮะ เทย์โตะคุง ฮาคุเร็นคุง มิคาเงะคุง"เสียงอันคุ้นเคยทักขึ้นจากด้านหลัง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เลิฟที่แสนดี
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่เลิฟ/คุณลาบราดอร์"ผม ฮาคุเร็นและมิคาเงะทักตอบ โอ๊ะ!จริงสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้วอ้อนซะหน่อยเลยแล้วกัน พี่เลิฟ~~ผมหิวข้าว~~~~~~~~~
"พี่เลิฟพอจะมีอะไรให้พวกผมกินไหมฮะ พวกผมโดนฟราวก่อกวนตั้งแต่เช้าก็เลย..."ผมบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร
"เอ๋ ยังไม่ได้ทานอะไรอีกหรอฮะ ตอนนี้โรงอาหารคนเยอะมากถ้าไปต่อแถวก็คงไม่ทันเข้าเรียนแน่ ตามผมมาสิฮะ เดี๋ยวผมจะหาอะไรให้ทาน"สมกับเป็นพี่เลิฟ ผมรักพี่ที่สุดเลย~~~~
.
.
.
.
.
หลังจากที่พวกผมขอส่วนบุญ...เอ่อ...ผมหมายถึง'ทานอาหาร'กันจนอิ่มแป้แล้ว พวกผมก็ได้เวลาเข้าห้องเรียนพอดี ซึ่งคาบแรกเหมือนจะเป็น.....วิชา.....วิทย์ อ้าก! ทำไมวิชาแรกต้องเป็นวิชาที่ผมไม่ถนัดสุดๆด้วยฟร่ะ! ผมแอบร้องไห้อยู่ในใจพลางก้าวเร็วๆไปที่ห้องเรียน ทำไมผมถึงไม่วิ่งน่ะหรอ? เหตุผลง่ายนิดเดียว...เพราะพี่อายะตันไงล่ะ! ถ้าถามว่าพี่อายะตันเกี่ยวอะไรด้วย มันจะไม่เกี่ยวเลยถ้ากฎข้อที่สามสิบสองของโรงเรียนไม่ได้กำหนดไว้ว่าห้ามวิ่งบนอาคารเรียน! ถึงผมจะหาญกล้าถึงขนาดกระโดดกอดพี่อายะตันแต่ยังไงผมก็กลัวพี่เค้าอยู่ดีนั่นแหละ!
คิดแล้วผมก็ขนลุกซู่ก่อนจะเร่งสปีดให้เร็วขึ้นไปอีก ในที่สุดผมก็มาถึงห้องเรียนได้ก่อนออดดัง ถึงจะแค่เสียววินาทีเดียวชนิดที่ว่านั่งเก้าอี้ปุ๊บออดดังปั๊บ จากนั้นอาจารย์ก็เดินเข้าห้องในวินาทีต่อมาอาจารย์ก็เดินเข้ามา
"นักเรียนทั้งหมดเคารพ"ผมสั่ง
"สวัสดีครับอาจารย์"
"สวัสดีนักเรียนทุกคน อาจารย์ชื่อ มารัน มาร์ส เป็นครูสอนวิชาวิทย์ของห้องนี้ ยินดีที่ได้รู้จัก" อาจารย์เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะพูดเรื่องที่ผมขี้เกียจทำ อย่างการแนะนำตัวให้อาจารย์ฟังอีกรอบ
"ถึงครูจะรู้ชื่อพวกเธอทุกคนแล้ว แต่ครูอยากเก็นหน้าพวกเธอซักหน่อย ดังนั้นพอครูเรียกใครแล้วให้ลุกขึ้นนะ"
"วีด้าคุง"
"มาครับ"
"เลียมคุง"
"มาครับ"
"มิคาเงะคุง"
"มาคร๊าบ"
"ไคล์คุง"
"ครับ"
"ฮาคุเร็นคุง"
"มาครับ"
"เทย์โตะคุง"
"ครับ"
"งั้นต่อไป.....เดี๋ยว เทย์โตะคุงเธอช่วยยืนขึ้นอีกครั้งซิ เมื่อกี้ครูรู้สึกเหมือนตาฝาดน่ะ" ว้าก!! จงใจใช่มั๊ยเนี่ยไอ้ครูบ้า
"มีอะไรเหรอครับคุณครูมาร์ส" ผมลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง จนเพื่อนคนอื่นๆทำหน้าสยดสยอง พวกเขาคงจะได้เห็นเวลาผมฟิวส์ขาดไปแล้วสินะ
"นี่เธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอมาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่าเข้าผิดโรงเรียน โรงเรียนโรเซียมาแนลที่เป็นโรงเรียนหญิงล้วนอยู่ฝั่งตรงข้ามนะ" คุณครูเอ่ย หึๆ ถึงเป็นครูผมก็ไม่เว้นหรอกนะ
"ขออภัย แต่ครูคงจะแก่จนตาพร่าเลือนจรดูไม่ออกกระมังครับ ว่าผมเป็นผู้ชาย" ผมพูดพร้อมหักข้อมือดังกร็อบ ส่วนครูก็ถอยหลังติดกำแพงหน้าซีดอย่างรับรู้ถึงชะตากรรม
"เอ่อ...ใจเย็นๆนะเทย์โตะคุง...."
ตุบ! ตับ! โพล้ง! เพล้ง! ผัวะ! บึ้ม!
.....
" ฮาคุเร็น มิคาเงะ นายไม่ห้ามหน่อยเหรอ" ไคล์ถามด้วยใบหน้าซีดเซียว
"ปล่อยไปเถอะ (เพราะฉันก็ไม่กล้าห้ามเหมือนกัน)" ฮาคุเร็นตอบพลางก้มลงไปอ่านหนังสือ แล้วสวดมนต์ไว้อาลัยคุณครูเงียบๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในที่สุด....ตอนนี้ก็จบลงแล้ว!!!! ขออภัยเจ้าของชื่อคุณมารัน มาร์ส ด้วยนะคะที่เล่นตัวละครซะเละเลย
มาร์ส : ทำไมฉันถึงโดนเล่นงานอยู่คนเดียวเลยล่ะ
ไรท์ : ก็อยากปากพล่อยเองช่วยไม่ได้
มาร์ส : ว่าใครปากพล่อยฟะ หมอนั่นมันเหมือนผู้หญิงเองนี่หว่า
ไรท์ : อ๊ะ! เทย์โตะมา
ฟิ้ว! (และมาร์สก็ได้หายไปจากมุมสนทนาเล็กๆนี้)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น