ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 พบกับสภานักเรียน
เฮ้อ~~~ปู่นะปู่ เวลาว่างทีไรชอบอ่าน'หนังสือพรรค์นั้น'ทุกทีเลย ฮึ่ม!คอยดูนะจะเอาไปเผาทิ้งให้หมดเลย
อาจจะมีหลายคนเคลือบแคลงใจใช่ไหมครับว่าผมไปรู้จักกับฟราวได้ยังไง แล้วทำไมผมถึงไม่เรียกเขาว่าพี่ทั้งๆที่อายุเขามากกว่า นั่นเป็นเพราะว่า'ฟราว เซเฮล'เป็นลูกชายของเพื่อนของฟาเธอร์ ซึ่งฟาเธอร์ก็คือน้องชายของพ่อผม ชื่อว่า'แฟร์ครอยส์ แฟร์ทราก' ซึ่งเขาเป็นบิชอปอยู่ที่โบสถ์บาสเบิร์ก ที่ผมไม่เรียกเขาว่าพี่ก็เพราะ....เขาไม่มีค่าควรแก่การเคารพน่ะเซ่!(แรงส์)ตอนแรกๆก็ทำตัวสมกับเป็นพี่ดีอยู่หรอก แต่พักหลังนี่ชักเอาใหญ่แล้ว ทั้งแกล้งทั้ง....ฮึ่ย!อารมณ์เสีย!
"โว้ยยย ไอ้ประตูบ้านี่มันเปิดยังไงฟระ!"มีเสียงดังออกมาจากประตูห้องของผม ดีนะที่ผมเดินกลับมาดูไม่งั้นวันนี้พวกเขา....ไม่ใช่! แค่เขาคนเดียวมากกว่า เขาคงจะออกมาไม่ได้แน่
แอ๊ด~~~~ โครม! เพราะผมเปิดประตูออกกระทันหันทำให้คนข้างในพุ่งออกมาชนกำแพงเต็มๆ
"ตายรึยัง...มิคาเงะ"ผมถามตามมารยาท(แน่ใจ?)
"อย่ามาแช่งกันสิเฟ้ย!"....ประโยคนี้ถูกผมเมินโดยปริยาย
"นายน่าจะเปิดประตูเป็นไม่ใช่หรอฮาคุเร็น"ผมถามคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้องด้วยอาการสงบนิ่ง
"เปล่า ฉันเปิดไม่เป็นซะหน่อย"นายโกหกได้แย่มากฮาคุเร็น
"นายเป็นคนที่โกหกได้แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา แค่ดูก็รู้ว่านายฉลาดและรอบคอบพอที่จะสำรวจดูแล้วว่าประตูมันเปิดยังไง"
"ขอบคุณที่ชม...ได้ๆก็แค่หมอนั่นมันเรียกชื่อชั้นผิดก็เลยโมโหแค่นั้นแหละ"หมอนั่นตอบหลังจากที่ได้รับสายตาคาดคั้นจากผม ให้ตายสิเป็นอะไรที่เด็กมากๆ แค่เรียกชื่อผิดเนี่ยนะ!?
"อ้าว? นายไม่ได้ชื่อฮารุเค็นหรอกหรอ"มิคาเงะถามงงๆ
"ฮารุเค็นบ้านพ่อนายสิ ฉัน-ชื่อ-ฮา-คุ-เร็น-โว้ย!"
"จบปัญหาของพวกนายไปก่อน ใครสนใจจะไปเดินดูโรงเรียนกับฉันไหม"ผมแทรกขึ้นพลางส่งสายตาอ้อนๆไปให้
"ไปสิ!/นั่นสินะ"ทีแบบนี้ล่ะเร็วเชียวนะพวกนาย-*-
"งั้นก็ไปกันเถอะ โรงเรียนนี้เดินวันเดียวก็ไม่ทั่วหรอก"...เพราะว่าผมเคยเดินมาแล้วและเคยหลงทางมาแล้วด้วย! หลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าเดินรอบโรงเรียนคนเดียวอีกเลย เป็นสาเหตุที่มาชวนพวกเขาทั้งสองคนนั่นเอง
"ทำไมนายถึงรู้ดีจังล่ะ"มิคาเงะถามขึ้น
"ความ-ลับ^ ^"....ถ้ายังกล้าถามอีกพวกนายตายแน่ ผมสื่อประโยคนี้ออกมาทางสายตา
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ!"มิคาเงะเดินมากอดคอผมแล้วลากผมออกไป
พวกเราเดินมาซักพัก(โดยที่ผมยังโดนมิคาเงะกอดคออยู่) ผมก็รู้สึกถึงสายตาอาฆาตส่งมาเป็นระยะๆ และผมก็ไปพบกับคนๆหนึ่งเข้า....
[Writer Talk]
"อ้าว! เทย์โตะคุง มาเดินดูโรงเรียนหรอ"ทายซิ ใครเอ่ย?....(ทายว่ากว่าครึ่งต้องเดาว่าเป็นคาสเตอร์)...ถูกต้องนะคร้าบ(ตอบตอนไหน?) โคนัทสึนั่นเอง(แป่ว!)
อะแฮ่ม! โคนัทสึหันมายิ้มให้เทย์โตะ พลางส่งสายตาพิฆาตไปให้มิคาเงะประมาณว่า
'ถ้าไม่ปล่อยมือจากคอเทย์โตะภายในสามวิฯศพไม่สวยแน่ ' หลังจากนั้นสองวิฯมิคาเงะก็ปล่อยมือออกทันที
"ฮะ แล้วพี่โคนัทจิล่ะฮะ"เทย์โตะถามกลับ
"พี่ก็กะจะมารับเราไปดูโรงเรียนพอดีนั่นแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวเราก็...."
"ห้ามพูดนะฮะ! พี่โคนัทจิ.....!><" เทย์โตะยกมือห้ามโดยฉับพลัน เพราะไม่อยากขุดเรื่องร้ายๆขึ้นมาจากสมองอีก
"ครับๆ งั้นเราก็ไปดูโรงเรียนกันเถอะ"โคนัทสึยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี
"ครับ!"
เดินมาได้ซักพัก
"รุ่นพี่ครับยังไม่รอบโรงเรียนอีกหรือครับ"มิคาเงะถามหลังจากที่เดินมาได้1ชั่วโมง
"นี่ยังไม่ได้ถึงครึ่งของโรเรียนเลยนะ ใช่!จะว่าไปพวกนายชื่ออะไรกัน"
"ฮาคุเร็น โอ๊คครับ"
"อ๋อ!นายใช่ลูกชายคนโตของรองผอ.โอ๊ครึเปล่า ผู้บริหารโอ๊คก็เล่าเรื่องนายให้ฟังบ่อยๆ ท่านดูภูมิใจในตัวนายมากเลย"
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ"ฮาคุเร็นโค้งงามๆให้หนึ่งที ทำให้โคนัทสึคิดว่ามารยาทของคนๆนี้เป๊ะเลย! ขอพนันเลยว่านายต้องได้วิชามารยาทเต็มแน่ๆ
"ผมชื่อมิคาเงะ เซเลสไตน์ครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ส่วนเทย์โตะคุงเราไม่จำเป็นต้องบอกหรอก"
ผมก็ไม่คิดจะบอกหรอก ก็พี่รู้ชื่อผมอยู่แล้วนี่.....เทย์โตะคิด
"จะว่าไปรุ่นพี่รู้จักกับเทย์โตะได้ยังไงหรือครับ"มิคาเงะถาม(ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั๊ย)
"บ้านอยู่ใกล้ๆกัน"โคนัทสึแหลสด ถึงความจริงบ้านจะไม่ค่อยไกลกันมากก็เถอะ
"แต่นี่เที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั๊ยครับ เพราะดูท่าจะต้องเดินอีกนาน"ฮาคุเร็นเสนอ
โครก~~~
"นั่นสินะ พี่โคนัทจิไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะฮะ"เทย์โตะดึงแขนโคนัทสึ พลางส่งสายตาอ้อนๆทำให้โคนัทสึ ฮาคุเร็นและมิคาเงะคิดขึ้นพร้อมกันว่า
อ๋า~~~~.....เทย์โตะนายจะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย(ทำหน้าเคลิ้ม)
ณ โรงอาหาร
"อ๊ะ!นั่นพี่อายะตันนี่นา พี่-อา-ยะ-ตานนน~~~~~"เทย์โตะตะโกนแล้วกระโดดกอดอายานามิเมื่อเห็นว่าพี่เขาไม่ได้ถืออะไรอยู่ และทำให้คนรอบๆส่งสายตาอิจฉามา(แต่เมื่อรู้ว่าใครก็รีบเก็บสายตานั้นกลับเข้ากรุไป)
โครม!
"เจ้าหนูงั้นเหรอ"เมื่ออายานามิเห็นว่าใครก็รีบเก็บสายตาอาฆาตลงไปทันที ถ้านี่ไม่ใช่เจ้าหนูเทย์โตะ ไคลน์'ของเขา'(!!)เขาคงหยิบดาบออกมากระสวกไส้มันไปเรียบร้อยแล้ว
"อายะตันเป็นอะไรรึเปล่า อ้าว!เทย์ตันเองเหรอ"เสียงปริศนาดังขึ้น
"สวัสดีฮะพี่ฮิวงัจจิ"
"ไม่เจอกันนานนะเทย์ตันแต่ว่า...พี่คิดว่านายลุกออกจากตัวอายะตันก่อนจะดีกว่านะ"ฮิวงะเสนอ(อิจฉาล่ะซี่~~)
"ขอโทษฮะ พี่อายะตันไม่เป็นไรนะฮะ"
"อืม" คำเดียว สั้น ง่าย ได้ใจความ ฉบับอายะตันจริงๆ
"เฮ้!เทย์โตะนายอย่าทิ้งพวกเราสิ แว้ก!ประธาน"มิคาเงะที่เดินฝ่าฝูงชนมาตะโกนเรียกเทย์โตะก่อนจะตกใจแทบสลบเมื่อคนที่เทย์โตะกระโดดเกาะเมื่อกี้คือประธานนักเรียนอายานามิ
"นายตกใจอะไรหรอมิคาเงะ ทำเหมือนเห็นผีงั้นแหละ"เทย์โตะเอียงคอน้อยๆแล้วถาม ทำเอาคนแถวนั้นเลือดกำเดากระฉูด
ไม่ใช่ผีหรอก ยมทูตมากกว่า....ผู้ที่ยังพอมีสติและได้ยินบทสนทนาคิด
"คะ...คือ...แค่สงสัยว่านายรู้จักท่านประธานด้วยเหรอน่ะ"เขาก็รู้จักกันทั้งโรงเรียนมิใช่รึมิคาเงะเอ๋ย แล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงของโคนัทสึที่มีฮาคุเร็นเดินตามมาเอ่ยขึ้นว่า
"อ้าว!พันตรียังมีชีวิตอยู่หรือครับ"
"อะไรกันโคนัทสึใจร้าย ฉันก็อยู่ดีๆจะมาแช่งให้ตายทำไม"ฮิวงะทำเสียงงอนๆ แต่คิดรึว่าโคนัทจังของเราจะง้อน่ะ
"เชิญงอนไปตามสบายเถอะครับพันตรี"
"อะไรกันไม่คิดจะง้อเลยเหรอ เดี๋ยวฉันจะไม่ทำงานประท้วงเลย!"
"แล้วปกติทำด้วยเหรอครับ"
"ง่ะ!"ฮิวงะแข็งไปเพราะเถียงไม่ออกแล้ว นั่นก็เพราะเขาไม่เคยทำงานจริงๆนั่นแหละ
"พี่โคนัทจิเลิกทะเลาะ(ไร้สาระ)กับพี่ฮิวงัจจิแล้วไปหาที่นั่งกันเถอะฮะ ผมหิวแล้ว"เทย์โตะส่งสายตาอ้อนๆไปไหนพลางเขย่าแขนโคนัทสึไปด้วย ทำให้หลายๆคนมองอย่างอาฆาตแค้น
"งั้นไปนั่งกับพวกเรามั๊ยล่ะ เรามีที่นั่งพิเศษสำหรับสภานักเรียนนะ"เสียงปริศนาดังขึ้น
"พี่คุโรตัน พี่ฮารุเสะ ไม่พบกันนานนะฮะ"เทย์โตะทักทายเมื่อหันไปมอง
"ไม่พบกันนานนะ/ครับ เทย์ตัน/ท่านเทย์โตะ"เอ่อใครพูดอันไหนคงรู้นะ
"นั่นสินะเทย์โตะคุงไปนั่งกับพวกเราก็ได้คนอื่นๆก็อยู่ เชิญพวกเธอสองคนด้วยนะ"โคนัทสึว่า
"ขอบพระคุณมากครับ"
ที่นั่งพิเศษของเหล่าสภานักเรียน
ครืน~~
"มาช้านะครับรุ่นพี่อายานามิ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ"หนุ่มแว่นคนเดียวในห้องเอ่ย เมื่อท่านประธานนักเรียนที่เคารพรัก(ประชดหรือเปล่า)มาช้ากว่าเวลาปกติตั้ง20นาที
"เกิดเรื่องนิดหน่อย"อายานามิตอบ
"แล้วพาใครมาด้วยล่ะเนี่ย"รันเซ่ถามเมื่อเหลือบไปเห็นคนที่อยู่ด้านหลังของพวกอายานามิ
"หวัดดีฮะ...พี่รันซ์ พี่เลิฟ พี่คาสเตอร์"เทย์โตะยิ้มทักทายโดยเมินอีกคนหนึ่งไปโดยสิ้นเชิง
"เทย์~~~ตาน~~~~~~~/อย่าเมินกันสิเฟ้ยไอ้เปี๊ยก!"รันเซ่กระโดดเข้าฟัดเทย์โตะทันทีที่รู้ว่าใคร ผิดกับฟราวที่แสดงอาการหงุดหงิดเมื่อถูกเมินแต่เทย์โตะไม่ค่อยชอบถูกใครโกรธจึงขอโทษพร้อมอธิบาย
"โทษที พอดีว่าฉันไม่เห็นก็นายอยากไปนั่งไกลๆทำไมเล่า"ซึ่งมันเหมือนเถียงข้างๆคูๆมากกว่า
"ใช่ๆเทย์ตันไม่ผิดซะหน่อย นายนั่นแหละที่ผิดฟราว"รันเซ่ให้ท้ายเทย์โตะเต็มที่พร้อมเอาหน้าไปถูๆกับแก้มนุ่มนิ่มน่าฟัดน่าหยิกของเทย์โตะอีกต่างหาก
"ว่าแต่เทย์โตะคุงอยากกินอะไรล่ะครับ"คาสเตอร์ถามขึ้น
"ผมก็ไม่มีอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรอกฮะ"เทย์โตะตอบซึ่งคนที่อยู่ด้วยกันมานานจะรู้ดีว่าประโยคนี้หมายความว่า'อะไรก็ได้ฮะ'นั่นเอง
"งั้นเอาเป็นอายสตูว์ดีไหมฮะเทย์โตะคุง"ลาบราดอร์เสนอซึ่งทุกคนไม่ก็รู้คำตอบกันอยู่แล้วว่า...
"ก็ได้ฮะ แล้วพวกนายจะกินอะไรล่ะฮาคุเร็น มิคาเงะ"เทย์โตะหันไปถามเพื่อนร่วมห้องพักที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆเขา
"งั้นเอา*#$@ / &)_%+(คิดชื่อไม่ออก)แล้วกัน"ทั้งคู่ตอบ
หลังจากนั้นลาบราดอร์ก็รินชาดอกไม้ส่งให้ทุกคน เทย์โตะจึงทวงว่า
"พี่เลิฟบอกว่าจะสอนผมชงชาแบบนี้บ้างยังไม่ได้สอนเลยนะฮะ"
"อ๊ะ! ลืมไปสนิทเลยงั้นสุดสัปดาห์นี้มาหาพี่ที่เดิมนะฮะเทย์โตะคุง"ลาบราดอร์นัดทำให้เทย์โตะอารมณ์ดีขึ้นทันตา
"พวกนายสองคนชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับเทย์โตะ"ฟราวถามสองหน่อที่นิ่งเงียบไม่ปริปากพูดซักคำ
"ผมชื่อฮาคุเร็น โอ๊คครับ เป็นรูมเมทของเทย์โตะ"
"ผมชื่อมิคาเงะ เซเลสไตน์เป็นรูมเมทของเทย์โตะเหมือนกันครับ"
"อะไรนะ! เจ้าผอ.นั่นไม่ได้จัดให้เจ้าเปี๊ยกอยู่ห้องเดี่ยวหรอกหรอเนี่ย!"
"อย่ามาเรียกว่าเจ้าเปี๊ยกนะ!"เทย์โตะตวาดขึ้นแล้วพองแก้มอย่างงอนๆ จนทุกคนกู่ร้องในใจว่า...
อ๊ากกกก น่ารักไปแล้วโว้ยยย!
"เงียบได้แล้ว"เสียงทรงอำนาจของอายานามิดังขึ้นตัดบททุกคนทำให้ทั้งห้องเงียบเป็นป่าช้าทันที
"พี่อายะตันโรงเรียนนี้มีวิชาอะไรบ้างหรอครับ"เทย์โตะถามด้วยความสงสัย
"มีประมาณสิบกว่าวิชา เช่นวิชาการต่อสู้ การใช้ไซฟอน วิชาพ่อบ้าน วิชาสื่อสารทางจิต กับวิชาทั่วๆไปน่ะ"อายานามิตอบดูท่าว่าเฮียแกจะใจดีกับเทย์โตะคนเดียวแฮะ
"ขอถามอีกอย่างนึงครับปะ...ผอ.คิดยังไงตอนสร้างตึกเรียนหรอครับ"
"รู้สึกว่าจะใช้วิธีสุ่มเอาน่ะ"อายานามิตอบ
ยังไม่ได้บอกเพื่อนหรอว่าเราเป็นหลานของผอ. อายานามิใช้วิชาสื่อสารทางจิตถามซึ่งทุกคนที่ไม่ใช่สองหน่อก็ได้ยินด้วย
ฮะ... เทย์โตะตอบไป หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมเทย์โตะถึงใช้ได้ นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเทย์โตะไปอ้อนให้พวกเขาสอนให้บ่อยๆ
ทำไมล่ะเทย์โตะคุง บอกไปน่าจะดีกว่านะ โคนัทสึถามต่อ
ก็ผม...ไม่ชอบที่มีใครมาเกรงใจเพราะเป็นหลานผอ.นี่ฮะ ชอบมีคนนินทาด้วย...มันรู้สึกไม่ดีน่ะฮะ เทย์โตะตอบตามความเป็นจริง
ใครนินทาแกฉันจะไปกำจัดมันเอง ฟราวยัวะ
ตอนนี้...ยังไม่มีหรอก แต่ถ้าพูดไปเดี๋ยวก็ต้องมีแน่ก็เลยไม่อยากบอกน่ะ เทย์โตะพูดซ้ำ
น่าๆอย่าคิดมากสิเทย์ตัน จริงสิไม่ลองเข้าสภานักเรียนดูล่ะ ฮิวงะเสนอ
นั่นสินะ ถ้าเทย์ตันเข้าสภานักเรียนอาจจะสบายกว่าก็ได้ แล้วก็คงไม่มีใครกล้านินทาสภานักเรียนหรอก คุโรยูริสนับสนุน
เดี๋ยวพวกเราค่อยคิดกันอีกทีก็ได้ครับเทย์โตะคุง ถ้าบอกไปแล้วไม่สบายใจก็ไม่ต้องบอก อีกอย่างพึ่งรู้จักกันยังไม่ถึงวันเลยนี่ครับ ความลับก็ต้องมีกันบ้าง คาสเตอร์แนะนำ
ฮะ เข้าใจแล้วฮะ เทย์โตะตกลง
แล้วตกลงเทย์ตันจะเข้าสภานักเรียนรึเปล่าล่ะ เข้าสภาก็สนุกดีนะ รันเซ่ถามย้ำ
ผมขอเวลาอีกซักสองอาทิตย์ดีกว่าฮะ ถ้าเพิ่งเปิดเทอมมาแล้วเข้าสภานักเรียนเลยคงโดนหาว่าเล่นเส้น เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ เทย์โตะตอบ
จะว่าไปเทย์โตะคุงก็เก่งนะฮะสอบเข้าได้คะแนนอันดับหนึ่งทั้งภาคทฤษฎีทั้งภาคปฏิบัติเลย ลาบราดอร์ชม
ไม่หรอกฮะ ผมแค่โดนปู่ขังให้อ่านหนังสือกับฝึกแล้วก็โดนบอกว่าเป็นหลานผอ.ไม่ให้ที่หนึ่งได้ยังไงเสียชื่อหมด! แค่นั้นเองฮะ เทย์โตะยิ้มแหยๆในใจ
เจ้าผอ.นั่นฉัน/ผมจะไปฆ่ามันเอง ทุกคนประสานเสียงกันอย่างแน่วแน่พลางแอบคิดแผนการณ์ไว้ในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
TBC...
อาจจะมีหลายคนเคลือบแคลงใจใช่ไหมครับว่าผมไปรู้จักกับฟราวได้ยังไง แล้วทำไมผมถึงไม่เรียกเขาว่าพี่ทั้งๆที่อายุเขามากกว่า นั่นเป็นเพราะว่า'ฟราว เซเฮล'เป็นลูกชายของเพื่อนของฟาเธอร์ ซึ่งฟาเธอร์ก็คือน้องชายของพ่อผม ชื่อว่า'แฟร์ครอยส์ แฟร์ทราก' ซึ่งเขาเป็นบิชอปอยู่ที่โบสถ์บาสเบิร์ก ที่ผมไม่เรียกเขาว่าพี่ก็เพราะ....เขาไม่มีค่าควรแก่การเคารพน่ะเซ่!(แรงส์)ตอนแรกๆก็ทำตัวสมกับเป็นพี่ดีอยู่หรอก แต่พักหลังนี่ชักเอาใหญ่แล้ว ทั้งแกล้งทั้ง....ฮึ่ย!อารมณ์เสีย!
"โว้ยยย ไอ้ประตูบ้านี่มันเปิดยังไงฟระ!"มีเสียงดังออกมาจากประตูห้องของผม ดีนะที่ผมเดินกลับมาดูไม่งั้นวันนี้พวกเขา....ไม่ใช่! แค่เขาคนเดียวมากกว่า เขาคงจะออกมาไม่ได้แน่
แอ๊ด~~~~ โครม! เพราะผมเปิดประตูออกกระทันหันทำให้คนข้างในพุ่งออกมาชนกำแพงเต็มๆ
"ตายรึยัง...มิคาเงะ"ผมถามตามมารยาท(แน่ใจ?)
"อย่ามาแช่งกันสิเฟ้ย!"....ประโยคนี้ถูกผมเมินโดยปริยาย
"นายน่าจะเปิดประตูเป็นไม่ใช่หรอฮาคุเร็น"ผมถามคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้องด้วยอาการสงบนิ่ง
"เปล่า ฉันเปิดไม่เป็นซะหน่อย"นายโกหกได้แย่มากฮาคุเร็น
"นายเป็นคนที่โกหกได้แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา แค่ดูก็รู้ว่านายฉลาดและรอบคอบพอที่จะสำรวจดูแล้วว่าประตูมันเปิดยังไง"
"ขอบคุณที่ชม...ได้ๆก็แค่หมอนั่นมันเรียกชื่อชั้นผิดก็เลยโมโหแค่นั้นแหละ"หมอนั่นตอบหลังจากที่ได้รับสายตาคาดคั้นจากผม ให้ตายสิเป็นอะไรที่เด็กมากๆ แค่เรียกชื่อผิดเนี่ยนะ!?
"อ้าว? นายไม่ได้ชื่อฮารุเค็นหรอกหรอ"มิคาเงะถามงงๆ
"ฮารุเค็นบ้านพ่อนายสิ ฉัน-ชื่อ-ฮา-คุ-เร็น-โว้ย!"
"จบปัญหาของพวกนายไปก่อน ใครสนใจจะไปเดินดูโรงเรียนกับฉันไหม"ผมแทรกขึ้นพลางส่งสายตาอ้อนๆไปให้
"ไปสิ!/นั่นสินะ"ทีแบบนี้ล่ะเร็วเชียวนะพวกนาย-*-
"งั้นก็ไปกันเถอะ โรงเรียนนี้เดินวันเดียวก็ไม่ทั่วหรอก"...เพราะว่าผมเคยเดินมาแล้วและเคยหลงทางมาแล้วด้วย! หลังจากนั้นผมก็ไม่กล้าเดินรอบโรงเรียนคนเดียวอีกเลย เป็นสาเหตุที่มาชวนพวกเขาทั้งสองคนนั่นเอง
"ทำไมนายถึงรู้ดีจังล่ะ"มิคาเงะถามขึ้น
"ความ-ลับ^ ^"....ถ้ายังกล้าถามอีกพวกนายตายแน่ ผมสื่อประโยคนี้ออกมาทางสายตา
"งั้นเราก็ไปกันเถอะ!"มิคาเงะเดินมากอดคอผมแล้วลากผมออกไป
พวกเราเดินมาซักพัก(โดยที่ผมยังโดนมิคาเงะกอดคออยู่) ผมก็รู้สึกถึงสายตาอาฆาตส่งมาเป็นระยะๆ และผมก็ไปพบกับคนๆหนึ่งเข้า....
[Writer Talk]
"อ้าว! เทย์โตะคุง มาเดินดูโรงเรียนหรอ"ทายซิ ใครเอ่ย?....(ทายว่ากว่าครึ่งต้องเดาว่าเป็นคาสเตอร์)...ถูกต้องนะคร้าบ(ตอบตอนไหน?) โคนัทสึนั่นเอง(แป่ว!)
อะแฮ่ม! โคนัทสึหันมายิ้มให้เทย์โตะ พลางส่งสายตาพิฆาตไปให้มิคาเงะประมาณว่า
'ถ้าไม่ปล่อยมือจากคอเทย์โตะภายในสามวิฯศพไม่สวยแน่ ' หลังจากนั้นสองวิฯมิคาเงะก็ปล่อยมือออกทันที
"ฮะ แล้วพี่โคนัทจิล่ะฮะ"เทย์โตะถามกลับ
"พี่ก็กะจะมารับเราไปดูโรงเรียนพอดีนั่นแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวเราก็...."
"ห้ามพูดนะฮะ! พี่โคนัทจิ.....!><" เทย์โตะยกมือห้ามโดยฉับพลัน เพราะไม่อยากขุดเรื่องร้ายๆขึ้นมาจากสมองอีก
"ครับๆ งั้นเราก็ไปดูโรงเรียนกันเถอะ"โคนัทสึยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี
"ครับ!"
เดินมาได้ซักพัก
"รุ่นพี่ครับยังไม่รอบโรงเรียนอีกหรือครับ"มิคาเงะถามหลังจากที่เดินมาได้1ชั่วโมง
"นี่ยังไม่ได้ถึงครึ่งของโรเรียนเลยนะ ใช่!จะว่าไปพวกนายชื่ออะไรกัน"
"ฮาคุเร็น โอ๊คครับ"
"อ๋อ!นายใช่ลูกชายคนโตของรองผอ.โอ๊ครึเปล่า ผู้บริหารโอ๊คก็เล่าเรื่องนายให้ฟังบ่อยๆ ท่านดูภูมิใจในตัวนายมากเลย"
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ"ฮาคุเร็นโค้งงามๆให้หนึ่งที ทำให้โคนัทสึคิดว่ามารยาทของคนๆนี้เป๊ะเลย! ขอพนันเลยว่านายต้องได้วิชามารยาทเต็มแน่ๆ
"ผมชื่อมิคาเงะ เซเลสไตน์ครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ส่วนเทย์โตะคุงเราไม่จำเป็นต้องบอกหรอก"
ผมก็ไม่คิดจะบอกหรอก ก็พี่รู้ชื่อผมอยู่แล้วนี่.....เทย์โตะคิด
"จะว่าไปรุ่นพี่รู้จักกับเทย์โตะได้ยังไงหรือครับ"มิคาเงะถาม(ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั๊ย)
"บ้านอยู่ใกล้ๆกัน"โคนัทสึแหลสด ถึงความจริงบ้านจะไม่ค่อยไกลกันมากก็เถอะ
"แต่นี่เที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั๊ยครับ เพราะดูท่าจะต้องเดินอีกนาน"ฮาคุเร็นเสนอ
โครก~~~
"นั่นสินะ พี่โคนัทจิไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะฮะ"เทย์โตะดึงแขนโคนัทสึ พลางส่งสายตาอ้อนๆทำให้โคนัทสึ ฮาคุเร็นและมิคาเงะคิดขึ้นพร้อมกันว่า
อ๋า~~~~.....เทย์โตะนายจะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย(ทำหน้าเคลิ้ม)
ณ โรงอาหาร
"อ๊ะ!นั่นพี่อายะตันนี่นา พี่-อา-ยะ-ตานนน~~~~~"เทย์โตะตะโกนแล้วกระโดดกอดอายานามิเมื่อเห็นว่าพี่เขาไม่ได้ถืออะไรอยู่ และทำให้คนรอบๆส่งสายตาอิจฉามา(แต่เมื่อรู้ว่าใครก็รีบเก็บสายตานั้นกลับเข้ากรุไป)
โครม!
"เจ้าหนูงั้นเหรอ"เมื่ออายานามิเห็นว่าใครก็รีบเก็บสายตาอาฆาตลงไปทันที ถ้านี่ไม่ใช่เจ้าหนูเทย์โตะ ไคลน์'ของเขา'(!!)เขาคงหยิบดาบออกมากระสวกไส้มันไปเรียบร้อยแล้ว
"อายะตันเป็นอะไรรึเปล่า อ้าว!เทย์ตันเองเหรอ"เสียงปริศนาดังขึ้น
"สวัสดีฮะพี่ฮิวงัจจิ"
"ไม่เจอกันนานนะเทย์ตันแต่ว่า...พี่คิดว่านายลุกออกจากตัวอายะตันก่อนจะดีกว่านะ"ฮิวงะเสนอ(อิจฉาล่ะซี่~~)
"ขอโทษฮะ พี่อายะตันไม่เป็นไรนะฮะ"
"อืม" คำเดียว สั้น ง่าย ได้ใจความ ฉบับอายะตันจริงๆ
"เฮ้!เทย์โตะนายอย่าทิ้งพวกเราสิ แว้ก!ประธาน"มิคาเงะที่เดินฝ่าฝูงชนมาตะโกนเรียกเทย์โตะก่อนจะตกใจแทบสลบเมื่อคนที่เทย์โตะกระโดดเกาะเมื่อกี้คือประธานนักเรียนอายานามิ
"นายตกใจอะไรหรอมิคาเงะ ทำเหมือนเห็นผีงั้นแหละ"เทย์โตะเอียงคอน้อยๆแล้วถาม ทำเอาคนแถวนั้นเลือดกำเดากระฉูด
ไม่ใช่ผีหรอก ยมทูตมากกว่า....ผู้ที่ยังพอมีสติและได้ยินบทสนทนาคิด
"คะ...คือ...แค่สงสัยว่านายรู้จักท่านประธานด้วยเหรอน่ะ"เขาก็รู้จักกันทั้งโรงเรียนมิใช่รึมิคาเงะเอ๋ย แล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงของโคนัทสึที่มีฮาคุเร็นเดินตามมาเอ่ยขึ้นว่า
"อ้าว!พันตรียังมีชีวิตอยู่หรือครับ"
"อะไรกันโคนัทสึใจร้าย ฉันก็อยู่ดีๆจะมาแช่งให้ตายทำไม"ฮิวงะทำเสียงงอนๆ แต่คิดรึว่าโคนัทจังของเราจะง้อน่ะ
"เชิญงอนไปตามสบายเถอะครับพันตรี"
"อะไรกันไม่คิดจะง้อเลยเหรอ เดี๋ยวฉันจะไม่ทำงานประท้วงเลย!"
"แล้วปกติทำด้วยเหรอครับ"
"ง่ะ!"ฮิวงะแข็งไปเพราะเถียงไม่ออกแล้ว นั่นก็เพราะเขาไม่เคยทำงานจริงๆนั่นแหละ
"พี่โคนัทจิเลิกทะเลาะ(ไร้สาระ)กับพี่ฮิวงัจจิแล้วไปหาที่นั่งกันเถอะฮะ ผมหิวแล้ว"เทย์โตะส่งสายตาอ้อนๆไปไหนพลางเขย่าแขนโคนัทสึไปด้วย ทำให้หลายๆคนมองอย่างอาฆาตแค้น
"งั้นไปนั่งกับพวกเรามั๊ยล่ะ เรามีที่นั่งพิเศษสำหรับสภานักเรียนนะ"เสียงปริศนาดังขึ้น
"พี่คุโรตัน พี่ฮารุเสะ ไม่พบกันนานนะฮะ"เทย์โตะทักทายเมื่อหันไปมอง
"ไม่พบกันนานนะ/ครับ เทย์ตัน/ท่านเทย์โตะ"เอ่อใครพูดอันไหนคงรู้นะ
"นั่นสินะเทย์โตะคุงไปนั่งกับพวกเราก็ได้คนอื่นๆก็อยู่ เชิญพวกเธอสองคนด้วยนะ"โคนัทสึว่า
"ขอบพระคุณมากครับ"
ที่นั่งพิเศษของเหล่าสภานักเรียน
ครืน~~
"มาช้านะครับรุ่นพี่อายานามิ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ"หนุ่มแว่นคนเดียวในห้องเอ่ย เมื่อท่านประธานนักเรียนที่เคารพรัก(ประชดหรือเปล่า)มาช้ากว่าเวลาปกติตั้ง20นาที
"เกิดเรื่องนิดหน่อย"อายานามิตอบ
"แล้วพาใครมาด้วยล่ะเนี่ย"รันเซ่ถามเมื่อเหลือบไปเห็นคนที่อยู่ด้านหลังของพวกอายานามิ
"หวัดดีฮะ...พี่รันซ์ พี่เลิฟ พี่คาสเตอร์"เทย์โตะยิ้มทักทายโดยเมินอีกคนหนึ่งไปโดยสิ้นเชิง
"เทย์~~~ตาน~~~~~~~/อย่าเมินกันสิเฟ้ยไอ้เปี๊ยก!"รันเซ่กระโดดเข้าฟัดเทย์โตะทันทีที่รู้ว่าใคร ผิดกับฟราวที่แสดงอาการหงุดหงิดเมื่อถูกเมินแต่เทย์โตะไม่ค่อยชอบถูกใครโกรธจึงขอโทษพร้อมอธิบาย
"โทษที พอดีว่าฉันไม่เห็นก็นายอยากไปนั่งไกลๆทำไมเล่า"ซึ่งมันเหมือนเถียงข้างๆคูๆมากกว่า
"ใช่ๆเทย์ตันไม่ผิดซะหน่อย นายนั่นแหละที่ผิดฟราว"รันเซ่ให้ท้ายเทย์โตะเต็มที่พร้อมเอาหน้าไปถูๆกับแก้มนุ่มนิ่มน่าฟัดน่าหยิกของเทย์โตะอีกต่างหาก
"ว่าแต่เทย์โตะคุงอยากกินอะไรล่ะครับ"คาสเตอร์ถามขึ้น
"ผมก็ไม่มีอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรอกฮะ"เทย์โตะตอบซึ่งคนที่อยู่ด้วยกันมานานจะรู้ดีว่าประโยคนี้หมายความว่า'อะไรก็ได้ฮะ'นั่นเอง
"งั้นเอาเป็นอายสตูว์ดีไหมฮะเทย์โตะคุง"ลาบราดอร์เสนอซึ่งทุกคนไม่ก็รู้คำตอบกันอยู่แล้วว่า...
"ก็ได้ฮะ แล้วพวกนายจะกินอะไรล่ะฮาคุเร็น มิคาเงะ"เทย์โตะหันไปถามเพื่อนร่วมห้องพักที่นั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆเขา
"งั้นเอา*#$@ / &)_%+(คิดชื่อไม่ออก)แล้วกัน"ทั้งคู่ตอบ
หลังจากนั้นลาบราดอร์ก็รินชาดอกไม้ส่งให้ทุกคน เทย์โตะจึงทวงว่า
"พี่เลิฟบอกว่าจะสอนผมชงชาแบบนี้บ้างยังไม่ได้สอนเลยนะฮะ"
"อ๊ะ! ลืมไปสนิทเลยงั้นสุดสัปดาห์นี้มาหาพี่ที่เดิมนะฮะเทย์โตะคุง"ลาบราดอร์นัดทำให้เทย์โตะอารมณ์ดีขึ้นทันตา
"พวกนายสองคนชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับเทย์โตะ"ฟราวถามสองหน่อที่นิ่งเงียบไม่ปริปากพูดซักคำ
"ผมชื่อฮาคุเร็น โอ๊คครับ เป็นรูมเมทของเทย์โตะ"
"ผมชื่อมิคาเงะ เซเลสไตน์เป็นรูมเมทของเทย์โตะเหมือนกันครับ"
"อะไรนะ! เจ้าผอ.นั่นไม่ได้จัดให้เจ้าเปี๊ยกอยู่ห้องเดี่ยวหรอกหรอเนี่ย!"
"อย่ามาเรียกว่าเจ้าเปี๊ยกนะ!"เทย์โตะตวาดขึ้นแล้วพองแก้มอย่างงอนๆ จนทุกคนกู่ร้องในใจว่า...
อ๊ากกกก น่ารักไปแล้วโว้ยยย!
"เงียบได้แล้ว"เสียงทรงอำนาจของอายานามิดังขึ้นตัดบททุกคนทำให้ทั้งห้องเงียบเป็นป่าช้าทันที
"พี่อายะตันโรงเรียนนี้มีวิชาอะไรบ้างหรอครับ"เทย์โตะถามด้วยความสงสัย
"มีประมาณสิบกว่าวิชา เช่นวิชาการต่อสู้ การใช้ไซฟอน วิชาพ่อบ้าน วิชาสื่อสารทางจิต กับวิชาทั่วๆไปน่ะ"อายานามิตอบดูท่าว่าเฮียแกจะใจดีกับเทย์โตะคนเดียวแฮะ
"ขอถามอีกอย่างนึงครับปะ...ผอ.คิดยังไงตอนสร้างตึกเรียนหรอครับ"
"รู้สึกว่าจะใช้วิธีสุ่มเอาน่ะ"อายานามิตอบ
ยังไม่ได้บอกเพื่อนหรอว่าเราเป็นหลานของผอ. อายานามิใช้วิชาสื่อสารทางจิตถามซึ่งทุกคนที่ไม่ใช่สองหน่อก็ได้ยินด้วย
ฮะ... เทย์โตะตอบไป หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมเทย์โตะถึงใช้ได้ นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเทย์โตะไปอ้อนให้พวกเขาสอนให้บ่อยๆ
ทำไมล่ะเทย์โตะคุง บอกไปน่าจะดีกว่านะ โคนัทสึถามต่อ
ก็ผม...ไม่ชอบที่มีใครมาเกรงใจเพราะเป็นหลานผอ.นี่ฮะ ชอบมีคนนินทาด้วย...มันรู้สึกไม่ดีน่ะฮะ เทย์โตะตอบตามความเป็นจริง
ใครนินทาแกฉันจะไปกำจัดมันเอง ฟราวยัวะ
ตอนนี้...ยังไม่มีหรอก แต่ถ้าพูดไปเดี๋ยวก็ต้องมีแน่ก็เลยไม่อยากบอกน่ะ เทย์โตะพูดซ้ำ
น่าๆอย่าคิดมากสิเทย์ตัน จริงสิไม่ลองเข้าสภานักเรียนดูล่ะ ฮิวงะเสนอ
นั่นสินะ ถ้าเทย์ตันเข้าสภานักเรียนอาจจะสบายกว่าก็ได้ แล้วก็คงไม่มีใครกล้านินทาสภานักเรียนหรอก คุโรยูริสนับสนุน
เดี๋ยวพวกเราค่อยคิดกันอีกทีก็ได้ครับเทย์โตะคุง ถ้าบอกไปแล้วไม่สบายใจก็ไม่ต้องบอก อีกอย่างพึ่งรู้จักกันยังไม่ถึงวันเลยนี่ครับ ความลับก็ต้องมีกันบ้าง คาสเตอร์แนะนำ
ฮะ เข้าใจแล้วฮะ เทย์โตะตกลง
แล้วตกลงเทย์ตันจะเข้าสภานักเรียนรึเปล่าล่ะ เข้าสภาก็สนุกดีนะ รันเซ่ถามย้ำ
ผมขอเวลาอีกซักสองอาทิตย์ดีกว่าฮะ ถ้าเพิ่งเปิดเทอมมาแล้วเข้าสภานักเรียนเลยคงโดนหาว่าเล่นเส้น เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ เทย์โตะตอบ
จะว่าไปเทย์โตะคุงก็เก่งนะฮะสอบเข้าได้คะแนนอันดับหนึ่งทั้งภาคทฤษฎีทั้งภาคปฏิบัติเลย ลาบราดอร์ชม
ไม่หรอกฮะ ผมแค่โดนปู่ขังให้อ่านหนังสือกับฝึกแล้วก็โดนบอกว่าเป็นหลานผอ.ไม่ให้ที่หนึ่งได้ยังไงเสียชื่อหมด! แค่นั้นเองฮะ เทย์โตะยิ้มแหยๆในใจ
เจ้าผอ.นั่นฉัน/ผมจะไปฆ่ามันเอง ทุกคนประสานเสียงกันอย่างแน่วแน่พลางแอบคิดแผนการณ์ไว้ในใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------
TBC...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น