คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 9 ทัวร์โรงเรียนกับ...(ครบ100%แล้วจ้า!)
ตึก ตึก ตึก….
เทย์โตะค่อยๆเดินไปตามทางหินอ่อนเพื่อมุ่งหน้าไปสู่สวนหลังโรงเรียนอย่างเงียบๆ
‘ใจเย็นๆน่าเทย์โตะ ไม่มีใครรู้หรอก’ เทย์โตะคิดพลางหลบคนที่เดินสวนมา แต่ในขณะที่เขาไม่ได้ระวังตัวนั้นเอง อยู่ดีๆก็มีมือข้างหนึ่งมาจับข้อมือเขาเอาไว้แล้วลากไปตามทาง
‘ใครฟระ!’เทย์โตะคิดอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพบกับหัวทองๆที่แสนคุ้นตา ‘ฟราว! ชิบหายแล้ว!’ เทย์โตะพยายามดิ้นให้หลุดจากมือข้างนั้น แต่ทำอย่างไรก็ไม่หลุดเสียที รู้สึกตัวอีกทีก็โดนอีกฝ่ายลากมาในที่ลับตาคนเสียแล้ว
“คิดจะทำอะไรฮะ เจ้าเปี๊ยก”ฟราวเอ่ยเสียงเรียบ “แล้วก็คลายเวทได้แล้ว”
“…นายทำอะไรของนายฮะฟราว อยู่ดีๆก็ลากฉันมา ถ้าความลับแตกจะทำยังไง!”เทย์โตะคลายเวทที่ทำให้ตัวเองล่องหนออก ก่อนจะโวยวายกับฟราวเสียยกใหญ่ ถ้าถามว่าโดนลากมาตั้งนานทำไมไม่โวยวายล่ะก็ เป็นเพราะถ้าส่งเสียงความลับที่ว่าตัวเองใช้เวทมนต์ได้จะแตกน่ะสิ
“แล้วนายจะใช้'มัน'ทำไมล่ะฮะ ถ้านายไม่ใช้ก็ไม่ต้องกลัวว่าคความลับจะแตกหรอก”ฟราวตอกกลับ ความจริงข้อนี้ทำเอาเทย์โตะพูดไม่ออก
“ก็…ก็….ฉันก็แค่อยากรู้ว่าสวนหลังโรงเรียนมีอะไรนี่นา..ถ้าเดินเข้าไปโต้งๆก็โดนทุกคนห้ามพอดีน่ะสิ”เทย์โตะตอบอ้อมแอ้ม แอบน้อยใจน้อยๆที่ตัวเองถูกกันให้อยู่วงนอก
“อ้อ เรื่องนั้นนะเอง”ฟราวทำสีหน้าเหมือนตรัสรู้ก่อนจะไขข้อสงสัยให้ “ข้างหลังนั่นน่ะ…..เป็นที่รวมตัวของบรรดาตุ๊ด เกย์ กะเทยควายถึกทั้งหลายน่ะสิ ผอ.เขาเป็นห่วง ยิ่งนายหน้าตาแบบนี้ด้วยแล้วถ้าไปที่นั่นอาจจะโดนทำอะไรต่อมิอะไรก็ได้นะ…ทีนี้ยังอยากจะไปอีกไหมฉันจะได้พาไป”ฟราวว่าพลางแกล้งดึงอีกฝ่านให้เดินตามตนไป
“ไม่! ไม่แล้ว! ฉันไม่อยากไปแล้ว”เทย์โตะร้องเสียงหลง ขืนตัววเองสุดชีวิตไม่ให้ไปตามอีกฝ่าย ถามว่าทำไมเขาถึงกลังขนาดนั้นน่ะหรอ….ก็เพราะตอนเด็กๆเขาเคยโดนบรรดาตุ๊ดเ เกย์ กระเทยทั้งหลายรุมทึ้งน่ะสิ หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้คนประเภทนี้อีกเลย
“งั้นก็ดีแล้ว…”ฟราวแอบโล่งอกอยู่ในใจ ก็นะเพราะเมื่อกี้เขาโกหกอีกฝ่ายไปเต็มๆเลยน่ะสิถ้าเจ้าตัวยังอยากไปอีกเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ส่วนความจริงที่ว่าหลังโรงเรียนมีอะไรอยู่นั้น…เดี๋ยวค่อยพูดถึงแล้วกัน “นายเลือกวิชาเลือกได้รึยีงล่ะ”
“ยัง ความจริงยังเดินดูไม่ครบเลยน่ะ”เทย์โตะตอบ ใครใช้เขาเสียเวลากับพวกฟาเธอร์ตั้งนานสองนานกันล่ะ
“ไหนๆก็ไหนๆ งั้นเดี๋ยวฉันพาไปดูเองแล้วกัน”จะได้ไม่บังเอิญไปที่สวนหลังโรงเรียนด้วย ประโยคหลังเขาคิดในใจ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เทย์โตะเห็นมันเด็ดขาด ไม่งั้น…เจ้าตัวคงฟิวส์ขาดจนพังโรงเรียนแน่
“เอ๊ะ จะดีหรอ แล้วชมรมนายล่ะ”เทย์โตะถาม ไม่ใช่ว่าหัวหน้าชมรมต้องดูแลอยู่ที่บูธรึไง
“ฉันไม่มีชมรมหรอก ก็เป็นหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมนี่นา”ฟราวยักคิ้วให้อีกฝ่าย ประมาณว่า เจ๋งใช่ไหมล่ะ ดูน่าหมั่นไส้จนเทย์โตะค้อนใส่ไปทีหนึ่ง
“นายนี่มัน...!”เทย์โตะเบะปากน้อยๆอย่างไม่สบอารมณ์ “จะพาไปไหนก็ไปสิ อย่าทำให้ฉ้นหลงล่ะ”
“คร้าบๆ ตามแต่องค์ชายจะบัญชาเลย”ฟาาวยิ้มขำๆกับท่าทีเหมือนเด็กๆของอีกฝ่าย ก่อนจะคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมากุมไว้
“ท...ทำอะไรของนายเนี่ย!”เทย์โตเบิกตากว้าง หน้าขาวนวลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง “ปล่อยฉันนะ!”
“หึๆ จับไว้สิดีแล้ว จะได้ไม่หลงไงล่ะ”แทนที่ฟราวจะปล่อยตามที่อีกฝ่ายว่ากลับกุมไว้แน่นกว่าเดิม “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
“…ชิ แล้วอย่าปล่อยมือล่ะ”เทย์โตะสะบัดหน้าที่ขึ้นสีน้อยๆของตนไปทางอื่นไม่ให้อีกฝ่ายเห็น ถึงแม้จะไม่ช่วยอะไรก็ตาม
“ไม่ปล่อยหรอก สัญญาเลย”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“...ทางนี้เป็นชมรมดูดวงโปเกของรันเซ่ ตรงนู้นเป็นชมรมฟันดาบ ตรงนั้นเป็นชมรมรักภาษารักซ์ที่มีตรงนั้นเป็นชมรมรักภาษารักซ์ที่มีท่านครอยส์เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา”ฟราวแนะนำชมรมต่างๆไปเรื่อยๆอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะจำได้ จนเทย์โตะยังต้องอึ้งปนทึ่งนิดๆ
“นี่นายจำชมรมกับวิชาเลือกได้ทั้งหมดเลยงั้นหรอ”ถึงจะมีหลักฐานให้เห็นคาตาแต่เทย์โตะก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี “นายกินยาผิดขวดรึเปล่าเนี่ย ฟราว”
“พูดงี้หมายความว่าไงฮะ ฉันเป็นถึงหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมนะเฟ้ย ของแค่นี้ต้องจำได้อยู่แล้ว”ฟราวหันมาค้อนควับใส่อีกฝ่าย ทำไมเวลาเขาบอกว่าตัวเองจำได้หมดถึงไม่มีใครเชื่อเลยนะ “นั่นเป็นชมรมสุดท้ายแล้ว ชมรมชงชาของเลิฟน่ะ”
“พี่เลิฟ!”เทย์โตะตะโกนเรียกลาบาดอร์ที่ยืนอยู่หน้าซุมของตัวเอง
“อ้าว เทย์โตะคุงกับ...ฟราว”ลาบาดอร์เสียงเย็นลงเล็กน้อยเมื่อเห็นคนตัวสูงแถมยังจับมือเดินกระหนุงกระหนิงกับเทย์โตะ'ของเขา' จึงปรี่เข้าไปค่อยๆดึงมือเทย์โตะออกอย่างเป็นธรรมชาติ “มาเดินดูชมรมหรอครับ งั้นลองเข้ามาดูชมรมผมไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะยังไงผมก็กะจะเข้าชมรมพี่เลิฟอยู่แลัวล่ะครับ”เทย์โตะเอ่ยพร้อมยิ้มหวานใก้อีกฝ่าย
“จริงหรอครัย ดีจังเลย/ เฮ้ย! เอาจริงดิเจ้าหนู”เสียงสองเสียงที่ให้อารมณ์ต่างกันอย่างสิ้นเชิงดึงขึ้นพร้อมกัน ลาบาดอร์ยิ้มอย่างผู้มีชัยในศึกชิงเทย์โตะครั้งนี้ ส่วนฟราวทำสีหน้าประดุจพรุ่งนี้โลกจะแตกก็ไม่ปาน
‘ถ้าอยู่กับเลิฟฉันก็แอบมาหาไม่ได้น่ะเซ่~’ฟราวกรีดร้องในใจ แล้วก็มีเสียงแทรกขึ้นในหัว
‘โทษทีนะครับฟราว ผมขอเทย์โตะคุงไปละกันนะครับ'สิ้นเสียงฟราวก็หันควับไปที่คนพูดทันที จึงได้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของลาบาดอร์ที่ส่งมาให้เขาโดยเฉพาะ แถมยังมีการเอามือโอบเอวเทย์โตะกวนประสาทเขาอีก
“เขียนชื่อลงตรงนี้นะครับ เทย์โตะคุง”ลาบาดอร์โน้มหน้าเข้าไปใกล้จนแทบจะชิดกับเทย์โตะ แต่เจ้าตัวดันก้มหน้าก้มตาเขียนไม่รู้เรื่องซะงั้น
“แค่นี้ใช่ไหมครับ พี่เลิฟ”เมื่อเทย์โตะเขียนเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมา แต่เพราะหน้าของลาบาดอร์ใกล้เทย์โตะมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็อยู่ในมุมที่จูบกันพอดี
“.......!!!”กว่าจะรู้สึกตัวก็เวลาก็ผ่านไปนานสองนาน ท่ามกลางความช๊อกของผู้เห็นเหตุการณ์อย่างฟราวที่ดูเหมือนจะวิญญาณออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษครับพี่เลิฟ-///-“เทย์โตะรีบผละออก ก้มหน้างุดๆพยายามไม่ให้อีกฝ่ายเห็นหน้าแดงๆของตน แต่ลาบาดอร์กลับไม่ยอมให้ทำอย่างงั้นง่ายๆ เจายกสองแขนขึ้นกอดทย์โตะไว้ในอ้อมแขน
“เขินหรอครับ เทย์โตะคุง”ลาบาดอร์แซวอีกฝ่าย เขาไม่ตกใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่นักเพราะเขาคำนวณไว้อยู่แล้วว่าถ้าเทย์โตะคุงเงยหน้าขึ้นมาจะจูบเขาพอดี ถึงจะไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จแต่ในเมื่อมันสำเร็จเขาก็ขอตักตวงอีกหน่อยก็แล้วกัน
“ก็…ก็…เจอแบบนี้ใครจะไม่เขินบ้างล่ะครับ”เทย์โตะซุกหน้าลงกับอกอีกฝ่าย ท่าทางน่ารักนั่นทำให้ของเหลวสีแดงค่อยๆไหลออกมาจากจมูกของลาบาดอร์ “พี่เลิฟ! เลือด!” เทย์โตะร้องก่อนจะรีบควานหาผ้าเช็ดหน้าซับเลือดให้อีกฝ่าย
ลาบาดอร์รับผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ “แล้วเทย์โตะคุงเลือกวืชาเลือกอะไรหรอครับ”
“เอ่อ…คงเป็นศิลปะมั้งครับ”เทย์โตะเอามือจับคางแล้วเอียงคอน้อยๆตามนิสัย ทำเอาคนที่เดินผ่านมาแถวนั้นหน้าแดงไปตามๆกัน
“เหมาะกับเทย์โตะคุงดีนะครับ”ลาบาดอร์ยิ้มให้อีกฝ่าย “ผ้านี่เดี๋ยวผมจะซักแล้วค่อยคืนให้นะครับ”
“รบกวนด้วยนะครับ”ว่าจบเทย์โตะก็หันไปทางคนที่วิญญาณออกจากร่างมาซักพัก “ฟราว นายเป็นอะไรไปน่ะ ฟราว เฮ้!”
เทย์โตะเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นแล้วเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ
“ฮะ! อะไร มีอะไร...ไม่สิ!เจ้าหนูเมื่อกี้นายถูกเลิฟจูบเรอะ ไม่นะจูบแรกของเจ้าหนูถูกเลิฟแย่งไปแล้ว ม่าย~”ฟราวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งทำเอาเทย์โตะงงเต้กว่าหมอนี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา
“นายพูดอะไรน่ะ นี่ไม่ใช่จูบแรกของฉันซะหน่อย”เทย์โตะเอ่ยประโยคชวนช๊อกออกมาหน้าตาเฉย
“ว่าไงนะ!/ไม่จริงน่า!”ฟราวและลาบาดอร์ร้องขึ้นพร้อมกัน “ใครเป็นจูบแรกของเทย์โตะคุงงั้นหรอครับ”ลาบาดอร์ยิ้มหวานเคลือบยาพิษ ตั้งมั่นในใจว่าจะไปเย็บปากไอ้คนที่บังอาจจูบเทย์โตะคุงก่อนเขา
“จูบแรกของผมคือ…”
End chapter 9
-------------
คุยกับไรท์
เอาจริงๆนะคะ นึกว่าจะไม่มีใครอ่านแล้วซะอีก ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะคะ//โค้ง
รู้สึกเหมือนตัวเองอัพปีละตอนมากมาย ดังนั้นเจอกันอีกทีปี60...ล้อเล่นค่ะ(แต่อาจจะจริงก็ได้)
ยังไงก็จะพยายามค่ะ
ทุกคนมาลุ้นกันเถอะค่ะว่าจูบแรกของเทย์โตะคุงคือใคร!
ปล.แต่งมาตั้งนานพึ่งรู้สึกว่าชื่อตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ถถถ+
ความคิดเห็น