คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 8 [ความจริง100%นานแล้วแต่ลืมเปลี่ยน]
แล้วก็ถึงคนที่มาสมัครตัวละคร กรุณาดูของคนอื่นด้วยนะคะว่ามีซ้ำรึยัง เพราะว่าซ้ำเยอะมากโดยเฉพาะวิชาดาราศาสตร์
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[Teito talk]
หลังจากที่ผมโดนฟาเธอร์บ่นไปสามชาติครึ่ง คูณกับอีกสามร้อยห้าสิบแปดล้านชั่วโมง สามสิบเก้านาที สามจุดสองหนึ่งสาม สองหนึ่งสามซ้ำวินาที ซึ่งเขียนออกมาจะได้สมการดังนี้
สามชาติครึ่ง x 358,000,000 x 39 x 3.2ํํ13ํํ
โว้ย! ยัยไรท์บ้า ให้เล่นเพื่อไรเนี่ย การบ้านหล่อนรึไง! อะแฮ่ม! เอาเป็นว่าเราจะข้ามมันไปแล้วกันเนอะ
ในที่สุดฟาเธอร์ก็เลิกบ่นผมกับคุณพ่อและสั่งให้คุณพ่อกลับไป แต่ก่อนไปคุณพ่อก็ยังไม่วาย....
"เทย์โตะ อยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก อย่ามีเรื่องแล้วก็อย่าให้ใครมารังแกล่ะ แต่ถ้ามีใครจะมาทำมิดีมิร้าย ซัดให้คว่ำเลยนะลูก แล้วก็อย่าลืมนอนวันละแปดชั่วโมง ดื่มน้ำวันละแปดแก้ว ดื่มนมเยอะๆ อาหารทานวันละสามมื้ออย่าให้ขาด แล้วก็อย่าลืมทานวิตามินกับอาหารเสริมที่พ่อส่งมาให้ อย่าหักโหมจนเกินไปนะลูก ถ้าป่วยก็อย่าลืมกินยา แล้วก็อย่าไปไหนคนเดียว เวลามีปัญหาก็ให้บอกแม่ มิคาเอล ไม่ก็โคร...อายานามิ ถ้าอยากได้อะไรหรือมีอะไรขาดเหลือก็บอกมานะลูก โทรศัพท์ก็อย่าลืมชาร์ตแบต(เดี๋ยว! ยุคนั้นมีโทรศัพท์เคลื่อนที่แล้วเรอะ!) ไม่ก็เขียนจดหมายมาหากันบ้าง ปิดเทอมก็กลับบ้านนะลูกอย่าเที่ยวเถลไถล เวลาออกไปข้างนอกก็อย่าลืมทาครีมกันแดด พออาบน้ำเสร็จก็อย่าลืมทาครีมบำรุงผิว อย่าอ่านหนังสือในที่มืด นอนแต่หัวค่ำ จริงสิ ลูกมีเงินรึเปล่า ถ้าไม่มีจะเอาไว้รึเปล่า ถ้าไม่พอพ่อฝากเงินไว้กับครอยส์ แม่ อายานามิ แล้วก็มิคาเอลแล้ว ฯลฯ...." คุณพ่อกุมมือผมไว้และเอ่ยอะไรอีกมากมาย
"กลับไปทำงานได้แล้วครับ!!!!!!!" จนฟาเธอร์ทนไม่ไหว ลากคุณพ่อกลับไปทำงานด้วยตนเอง และหันมาบอกพวกผมว่า "เทย์โตะ ฮาคุเร็น มิคาเงะ พวกลูกไปดูชมรมกับวิชาเลือกกันต่อนะ คงอีกสักพักกว่าพ่อจะกลับมา แล้วก็ห้ามไปสวนหลังโรงเรียนเด็ดขาดนะลุก"
"ครับ ขอให้โชคดีนะครับ"ผมโค้งลาทั้งสอง
"ไม่นะ พ่อยังพูดไม่หมดเลย เทย์โต่วววววววววววววววววววววว~~~~!"
.....
เยส!!!! ในที่สุดฟาเธอร์ก็ไปแล้ว! ผมจะได้ขัดคำสั่งปู่ได้สักที อะไรนะ เมื่อกี๊ผมรับปากฟาเธอร์ไว้เหรอ เปล่าสักหน่อย ไม่เชื่อก็ดูสิ ผมทำสัญลักษณ์โกหกไม่บาปไว้ข้างหลังเนี่ยเห็นไหม
“ไปกันเถอะ ฮาคุเร็น มิคาเงะ”ผมหันไปยิ้มเจิดจ้าให้กับสองคนด้านหลังผมที่ยังดูมึนๆอยู่ตั้งแต่ที่ฟาเธอร์เทศนาผมและท่าพ่อด้วยภาษารักซ์จบ
“ไป? นายจะไปไหนล่ะ?”ฮาคุเร็นถามหน้าตาใสซื่อจนน่าหมั่นไส้
“นั่นสิเทย์โตะ นายจะไปไหนหรอ”นายก็ด้วยมิคาเงะ ไม่ต้องมาโกหกด้วแววตาเป็นประกายว่ารู้อยู่เต็มอกแบบนั้นเลยนะ
“เฮอะ! พวกนายไม่รู้ก็เรื่องของนายฉันไปคนเดียวล่ะ”แล้วผมก็เดินออกไปดื้อๆ แกล้งผมกันดีนัก ผมไปคนเดียวก็ได้ เชอะ!
“เฮ้! รอด้วยสิเทย์โตะ พวกำเราแค่ล้อเล่นน่าอย่าโกรธสิ เอ้ายิ้มหน่อยๆ”เจ้ามิคาเงะวิ่งเข้ามากอดคอแล้วจิ้มแก้มผม หยุดเลยนะแก้มฉันสงวนสิทธิ์ให้พี่มิคาเอล พี่อายะตัน พ่อ แม่ แล้วก็ฟาเธอร์จิ้มได้เท่านั้นเฟ้ย!(นี่ตรูเขียนอะไรลงไป...//ไรท์-.,-) ว่าแล้วก็กัดซะ แง่ม!
“โอ๊ย! เจ็บๆๆ ทำอะไรของนายเนี่ย ปล่อยนิ้วฉันนะ”ปากพูดงั้นแต่หน้านายดูไปคนละทางเลยเฟ้ย นายกินยาของอาจารย์ชูมะ(?)เข้าไปรึไง(อาจารย์ชูมะเป็นตัวละครจากเรื่องสเก็ต ดานซ์น่ะ สนุกดีนะแนะนำให้ดู ว่าแต่เทย์จังรู้จักเรื่องนี่ได้ไงล่ะเนี่ย...) ถึงผมจะเห็นหน้ามิคาเงะแล้วรู้สึกหมั่นไส้แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยนิ้วที่กัดออกแต่อย่างใด กลับกันมิคาเงะได้ค้อนหนักๆจากผมไปแทน(แต่มิคาเงะดันสูงกว่า(ชิ!สักวันจะสูงให้ดู)มันเลยดูเหมือนช้อนตามองแทน)
“อ้อก!”เฮ้ย! อย่ามาเลือดกำเดาพุ่งแถวนี้เซ่ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก(แปลว่าแพงสินะ..//ไรท์ ไปตายซะ แล้วก็กลับไปเขียนต่อไป๊//เทย์จัง(หลบบากูลูส) ตกลงจะให้ไปตายหรือไปเขียนต่อกันแน่เนี่ย= =^//ไรท์) ผมเลยผลักมิคาเงะออกไปสุดแรงทำให้หัวมิคาเงะโขกเสาดังโป้ก อาเมน...ซะที่ไหนเล่า!
“เฮ้ย! มิคาเงะเป็นอะไรหรือเปล่า”ฮาคุเร็นที่ตอนแรกแค่ดูอยู่ห่างๆรีบวิ่งเข้ามาหาทันที แต่พอเห็นเลือดบนหน้ามิคาเงะแล้วก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูกไปแวบนึงเลย แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะมิคาเงะหัวชนเสาแรงเกินไปเลยกะโหลกยุบ หน้าเบี้ยว แต่เป็นเพราะไม่รู้ว่าเลือดที่อยู่บนหน้าตกลงมันคือเลือดกำเดาหรือหัวแตกกันแน่ต่างหากล่ะ!
“มิคาเงะ เฮ้! มิคาเงะ เป็นไงบ้าง”ผมรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วถามเสียงสั่น ก็จะไม่ให้สั่นได้ไงล่ะก็ผมกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว (แต่ไม่รู้ทำไมพวกคนที่ผ่านไปมาจู่ๆก็รีบเอามืออุดจมูกวิ่งหนีไปไม่ก็เลือดกำเดาไหลมันตรงนั้นเลย) จนในที่สุดมิคาเงะก็ฟื้นขึ้นมา ขอบคุณพระเจ้า! ผมไม่ต้องโดนพี่อายะตันทำโทษข้าหาฆ่าคนตายในโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาติแล้ว!(เอ่อ...แล้วไม่ห่วงเพื่อนเลยรอะ!)
“เทย์...เทย์โตะ”มิคาเงะเรียกชื่อผมแผ่วๆจนแทบไม่ได้ยินจนผมต้องขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆจนตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ
“มีอะไรหรอมิคาเงะ”ผมถาม
“กะ....ไป”
“หานายว่าอะไรนะ”
“...หน้า..หน้านายใกล้...ใกล้ไปแล้ว...อ้อก!”
“เฮ้ย! มิคาเง้~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~”อย่าพูดอะไรแปลกๆแล้วสลบเหมือดไปเซ่
“เฮ้อ~ ช่วยไม่ได้นะ งั้นฉันพาหมอนี่ไปห้องพยาบาลก่อน ส้วนนายรออยู่นี่นะเทย์โตะอย่าไปไหนซะล่ะ”ฮาคุเร็นหันมาพูดกับผมแล้วค่อยแบกมิคาเงะ...ไม่สิ อย่าใช้คำว่าแบกเลย ใช้คำว่า ‘ลาก’น่าจะดีกว่า
“เออๆ รู้แล้วน่า”......ซะเมื่อไหร่ล่ะ
เมื่อฮาคุเร็นจากไปผมก็แอบไปหาซอกแคบๆที่มั่นใจว่าหลุดรอดสายตาจากพี่อายะตันแน่นอน ถามว่าผมรู้ได้ไงน่ะหรอ? ถ้าอยากรู้ก็คงต้องย้อนความกันหน่อยล่ะนะ
เมื่อเทย์โตะอายุ9ขวบ (Writer Talk)
“อรุณสวัสดิ์ อายะตั้น!”มิคาเอลยิ้มหน้าบานเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของสภานักเรียน ตอนนั้นอายะนามิและฮิวงะอยู่ม.2 ส่วนลาบราดอร์และฮารุเสะอยู่ม.1 อายานามิเป็นตัวแทนชั้นปีม.2 ฮิวงะเป็นพันตรีฝึกหัด(?) ลาบราดอร์เป็นผู้ช่วยรองหัวหน้าฝ่ายวิชาการ ส่วนฮารุเสะเป็นเบกไลเทอร์ฝึกหัด หืม?แล้วมิคาเอลมาได้ไงหรอ....เขาก็แค่มาดูโรงเรียนที่ตัวเองจะเข้าน่ะ เอาเป็นว่าช่างหัวเขาเถอะ(//หลบกระดูก) เอ้าต่อๆ
เฟี้ยว~ปัก!
“ว้าก! ทำอะไรน่ะอายะตัน”มิคาเอลร้องเสียงหลงเมื่อมีดสั้นบินเฉียดหน้าเขาไปไม่ถึงเซนฯ
“ส่งเสียงดัง น่ารำคาญ”อายานามิพูดเสียงเย็น
“อย่าเย็นชานักสิอายะตัน ดูซิวันนี้ฉันพาใครมาด้วย”มิคาเอลยิ้มกริ่ม แต่แค่นั้นก็ทำให้อายานามิพอเดาออกว่าพาใครมา
“พี่อายะตัน!”เสียงเล็กๆที่มาพร้อมกับร่างของสิ่งมีชีวิตที่น่ารักที่สุดในสามโลกอย่าง ‘เทย์โตะ ไคลน์’ กระโดดตุ้บมากอดอายานามิ
“ใครสั่งใครสอนให้เรียกชื่อคนอื่นอย่างนี้ฮะเจ้าหนู”
“พี่ฮิวงัจจิฮะ พี่เขาบอกว่าถ้าเรียกคนอื่นแบบนี้จะทำให้สนิทกันมากขึ้นน่ะครับ......ไม่ได้หรอ”และแล้วหนึ่งในท่าไม้ตายของเทย์โตะที่ไม่ว่าใครเห็นก็ยอมสิโรราบก็ถูกนำขึ้นมาใช้ นั่นก็คือการช้อนตาขึ้นมองที่ไม่ว่าใครเห็นก็ใจอ่อนยวบ แน่นอนว่ารวมถึงอายานามิด้วย
“....ตามใจ”
“จริงหรอฮะ! รักพี่อายะตันที่สุดเลย!!”ว่าแล้วเทย์จังของเรา(//หลบแส้ ดาบ ดอกไม้ ตุ๊กตาและอื่นๆอีกมากมาย)ก็กระโดดหอมแก้มอายานามิ จนพี่ชายแท้ๆอย่างมิคาเอลถึงกับช็อคสลบ ส่วนอายานามินั้นก็สตั้นไป0.000001 วินาที
“ว่าแต่พี่อายะตันทำอะไรอยู่หรอครับ”
“จับตาดูจุดต่างๆในโรงเรียน”
“งั้นหรอครับ มีกล้องเยอะจังเลยนะครับเนี่ย แล้วดูยังไงหรอครับว่าอยู่ตรงไหน”
“ดูตรงมุมภาพ”อายานามิตอบสั้นๆ แล้วสายตาของเทย์โตะน้อยก็กวาดสายตาไปทั่วๆอย่างรวดเร็วพร้อมจำสถานที่ต่างๆด้วยเวลา0.003วินาที และทุกๆปีเทย์โตะก็จะมาขอดูกล้องเพื่อที่ว่า เมื่อเข้าโรงเรียนนี้จะได้หามุมหลบอายานามิได้...(มองการณ์ไกลแต่เด็กเลยสินะลูก...)
จบการย้อนความ
(Teito Talk)
ก็ตามที่ยัยไรท์เล่าไป ตอนนี้ทุกคนก็คงเข้าใจแล้วสินะ ส่วนเรื่องที่ผมมาแอบทำไมน่ะหรอ เรื่องนี้ถ้ารู้แล้วต้องเหยียบไว้ห้ามบอกใครเลยนะเพราะเรื่องนี้มีแค่ท่านพ่อกับผมที่รู้ ถ้าพวกคุณมั่นใจว่ารักษาความลับได้งั้นผมก็จะบอกแล้วกัน ที่ผมมาแอบน่ะนะ...เพราะผมจะใช้ ‘พลังพิเศษ’ของผมน่ะสิ พลังนี่จะว่าเป็นพลังประจำตระกูลก็ไม่เชิงเพราะมีแค่บางคนในตระกูลเท่านั้นที่ใช้ได้คนในตระกูลผมเลยเรียกคนแบบนี้ว่า ‘ผู้ที่ถูกเลือกโดยพระเจ้า’แล้วคนที่ถูกเลือกนี่ก็จะมีหน้าที่สำคัญอย่างนึงแต่มันคืออะไรน่ะผมไม่บอกหรอกนะ
“ในนามของประมุขทูตสวรรค์มิคาเอลขอบัญชา จงทำให้ฉันล่องหนซะ”ว่าจบ หลังมือของผมก็ปรากฏหินสีแดงที่ชื่อเหมือนพี่มิคาเอลขึ้น แล้วมันก็ส่องแสงจ้า พอแสงนั้นหายไปผมก็ลองมองที่มือตัวเอง
สำเร็จ!มือของผมหายไปแล้ว เอาล่ะทีนี้ผมก็จะไปสวนหลังโรงเรียนล่ะ
-----------------------------------------------------END-------------------------------------------------------
ขออภัยท่านผู้อ่านอย่างยิ่งค่ะ ยิ่งเรียนยิ่งงานเยอะแล้วก็ยุ่งเลยไม่ได้มาอัพให้เสร็จซะทีตอนที่9ก็ยังไม่ได้แต่ง ขอบคุณที่ติดตามจริงๆนะคะ พอปิดเทอม(ประมาณกลางมีนา)จะพยายามอัพให้เยอะที่สุดค่ะ แต่พอเปิดเทอมแล้วอาจจะดองยาวเป็นปีเพราะต้องตะลุยทำเกรด&อ่านหนังสือสอบเตรียมเข้าม.4ค่ะ
ความคิดเห็น