Fic Garin(yaoi) all การิน

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

 บทนำ

.....ท่ามกลางความมืดมิด ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิต ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง เลือดจะย้อมผืนผ้าแห่งดวงจันทร์ให้กลางเป็นสีเลือด คำสาปของสัตว์ร้าย ทุกๆสิ่งในโลกนี้จะต้องสูญสิ้นไปพร้อมกับดวงจันทร์ และก่อกำเนิดสิ่งใหม่พร้อมกับดวงจันทร์ ไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถกำจัดคำสาปของปีศาจได้ นอกจากตัวของมันเอง....

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มวิ่งออกมาจากบ้านของตน แล้วมุ่งหน้าไปยังมุมถนน เสียงโหยหวนที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินกู่ร้องจนทำให้ปวดหู และเสียงฝีเท้าขนาดใหญ่ที่เดินตามเขามา

“หึ...หึ หึ...หึ”เขาแสยะยิ้มหัวเราะอย่างพึงพอใจก่อนที่จะพึมพำบทสวดคาถาต่างๆที่ใช้สะกดร่างยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าและพยายามจะฆ่าเขา แต่เหตุการณ์กลับพลิกผัน คาถาที่เขาท่องนั้นไม่มีผลกับร่างยักษ์ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้มันคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีก ปีศาจร้ายกู้ร้องเสียงโหยหวนที่น่าขนลุกดัง แล้วตวัดกรงเล็บสีเงินเข้าที่กลางลำตัวของเขา เด็กหนุ่มกระโดดหลบได้อย่างเฉียดฉิวแต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ต่างมาก กรงเล็บของมันถากเข้าที่แขนของเขาเต็มๆ

“อึก หรือว่า..หึ...หึ หึ...หึ ร้ายเหมือนกันนี่หว่า”ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าใส่ทั้ง ปวดหัว มึนเมา ตาพร่ามัว ในที่สุดเขาก็ล้มลงไปกับพื้นคอนกรีตแข็งๆแต่ก็อดทนลุกขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีเหมือนจะล้มลงไปที่พื้นเป็นครั้งที่สอง เจ้าสัตว์ร้ายนั่นใช้มือของมันปัดร่างของเด็กหนุ่มให้ไปชนกับกำแพงบ้านข้างๆ แต่คนที่อยู่ในบ้านกลับไม่ได้เอะใจลุกขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นแม้แต่น้อย ปีศาจใช้มืออันมหึมาของมันกำร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมาแม้แต่น้อยทั้งๆที่เป็นคนธรรมดาคงเละไปแล้ว

“หึ...หึ หึ...หึ แกน่ะ กลับไปเลยไป!!”เด็กหนุ่มตะโกนพร้อมกับใช้เลือดที่บาดแผลของตนวาดวงเวทย์ขนาดเล็กที่มือของปีศาจร้าย ก่อนจะท่องบริกรรมคาถาอะไรซักอย่างออกมา

ทันใดนั้น!! ร่างกายของเจ้าปีศาจก็เริ่มร้อยรุ่มอย่างรุนแรง พร้อมกับปล่อยเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและทรมาณ และก่อนที่ร่างของมันจะค่อยๆเลือนหายไปในความมืดก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายของมันเขวี้ยงเด็กหนุ่มไปที่เสาไฟ ศีรษะของเด็กนุ่มผมดำขลับกระแทกกับเสาไฟอย่างแรง

“ข้าจะกลับมาเอาคืน...การิน  จินตเมธร...”เสียงของใครไม่รู้ดังก้องอยู่ในโสดประสาทของเด็กหนุ่มก่อนที่ภาพทุกอย่างจะดับวูบลงไป

.....

......

.......

........

.........

.........

“ใครมากันนะเนี่ย”แคปเปอร์ที่กำลังอ่านหนังสือพร้อมกับดื่มน้ำแตงกว่าปั่นรวบหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ลงกับโต๊ะ แล้วเดินตรงไปยังลิฟต์ โดยที่มีอคินที่นั่งกินสเต็กอยู่ แคปเปอร์เดินตรงไปยังลิฟต์โบราณ

    ลูกค้าคนเก่าที่น่าจะคุ้นหน้าทำเอาแคปเปอร์ที่เดินมารับเลิกคิ้วด้วยความที่คาดไม่ถึง แต่ก็ด้วยมารยาทก็ต้องทักทายไว้ก่อนสิน่า

“ไม่เจอกันนานนะครับ มีอะไรให้ช่วยงั้นหรือครับ คุณนรินทร์”ใช่แล้ว ลูกค้าของเขาก็คือ นรินทร์  จินตเมธร ผู้อำนวยการโรงเรียนนิศาพาณิชย์หรือพ่อของการินนั่นเอง

“ครับ ผมอยากจะจ้างคุณ เท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้น”นรินทร์พูด พลางกำมือแน่นเนื่องจากเรื่องที่คิดอยู่ในใจ แคปเปอร์ได้ยินดังนั้นก็คิด....

‘งั้นก็แตงกวานำเข้าของเราไม่อั้นที่เหลือก็ให้อคินไปละกัน’

“งั้นเราไปคุยกันในที่ๆไม่มีใครมากวนดีกว่าครับ”ว่าแล้วแคปเปอร์ก็นำนรินทร์มาถึงห้องที่เขาเพิ่งจะกินน้ำแตงกวาปั่นเมื่อเช้า อคินที่กินข้าวเช้าเสร็จแล้วสังเกตเห็นนรินทร์ก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีว่าต้องมีเรื่องอีกเป็นแน่

นรินทร์เดินเข้ามานั่งบนโซฟาสีเขียวอ่อนด้วยท่าทางเหนื่อยล้าและร้อนใจ อคินเดินมานั่งข้างๆแคปเปอร์

“ผมจะเล่าเรื่องให้ฟังก่อนนะครับ เมื่อวานนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลว่า การินได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะและแขนของเขา คนที่มาพบคนแรกเขาเห็นว่าการินนอนสลบจมกองเลือดอยู่ที่เสาไฟถัดมาจากบ้านไม่ไกลนัก แต่ว่ากลับไม่มีใครเห็นว่าเขาโดนทำร้ายเมื่อไหร่ และไม่มีใครได้ยินเสียงต่อสู้เลย ผมต้องการให้คุณปกป้องลูกชายของผมครับ”คำพูดของนรินทร์เชิงเล่าเรื่องแล้วยื่นรูปถ่ายของแผลที่เขาแอบถ่ายมา และรวมถึงใบหน้ายามนอนหลับของเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยรอยแผล

 “เท่าที่ผมเดาไม่นานนี้ การินก็จะ(หนี)ออกจากโรงพยาบาล ผมต้องการให้พวกคุณแทรกซึมเข้าไปใกล้การินมากที่สุดเท่าที่ทำได้”แคปเปอร์หันมายิ้มให้กับนรินทร์ แล้วเอ่ยเบาๆ

“เรารับงานนี้ครับ ไว้ใจให้เราจัดการเถอะครับ”สีหน้าของนรินทร์ดูเหมือนได้ปลดปล่อยภาระทุกอย่างไปในทันที

“ขอบคุณครับ งั้นผมคงต้องลากลับก่อนแล้วครับ ขอบคุณครับ”ร่างของแคปเปอร์ลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปส่งนรินทร์เดินออกไปจากห้อง เหลือแต่อคินที่นั่งมองรูปที่นรินทร์เอามาให้ดู

‘ดูจากบาดแผลมันก็ไม่ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น แค่นิดเดียวทำไมถึงเป็นหนักขนาดนั้นนะ เอ๊ะ’อคินที่ดูรุปทีละรูปก็ไปสะดุดกับรูปสุดท้าย ภาพใบหน้าของการินยามหลับ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผล แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าขาวกับผมสีดำขลับรับกับริมฝีปากบางและขนตางอนยาวได้เป็นอย่างดี

‘นะ...น่ารัก-///- ทำไมเวลานอนมันถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ’อคินคิด

แคปเปอร์เดินเข้ามาในห้องขณะที่อคินกำลังดูรูปพวกนี้อยู่ก็สงสัย

“เอ้า ปกตินายไม่ขยันทำงานขนาดนี้นี่นา หรือหลงเสน่ห์หนูน้อยหมวกแดงเข้าซะแล้ว”แคปเปอร์ทำการแซวจนอคินหน้าขึ้นสี จนแคปเปอร์ยังอดขำไม่ได้

“ไม่มีแตงกวาเลยปากว่างรึไง ไปทำงานได้แล้วไป”ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ตนเองก็หยิบรูปใบนั้นใส่เข้ามาในกระเป่ากางเกง แล้วเดินนำออกไปโดยไม่ลืมหยิบปืนที่บรรจุกระสุนเงินและมีดดามัสกัสคู่ใจไปด้วย แคปเปอร์มองอคินที่เดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

‘ฮิๆ งานครั้งนี้คงจะมีเรื่องน่าสนุกแน่ๆเลย’

STOP! อย่าเพิ่งรีบเปิดอ่านตอนใหม่ อ่านข้างล่างนี่ก่อนสิฮะ

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านฮะ เรื่องนี้ผมแต่งขึ้นเพื่อสนองตัญหาและราคะของผมฮะ(=_=) เพราะพี่สาวผมท้าว่าฟิคของผมกับของพี่อันไหนคอมเมนท์เยอะกว่าเวลาเรื่องจบ ผมก็เลยรับคำท้าไปเลย แล้วจะได้รู้ว่าผมกับพี่ใครเจ๋งฮะ ผมไม่ได้บอกว่าจะชนะฮะ แต่ผมกำลังบ้าการินเลยแต่งฟิคซะเลย เพราะผมชอบการินเคะมากกว่าเมะ(ผมไม่ใช่โฮโมนะ!!) ก็เลยทำเป็นคู่นี้

อคิน x การิน x เชียรเป็นคู่หลักนะฮะหลักฮะ แต่ผมไม่ว่ายังไงก็แต่allการินอยู่ดี เอาชินเรมารวมด้วย สำหรับFCคุณชายชิน ระวังให้ดี เพราะเรื่องนี้คุณชายเป็นเมะ!! แล้วก็มันจะไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งน่ะสิ ตอนจบมันไม่ใช่แบบว่าเชียรยอมให้การินกับอคินแล้วทั้งสองคนก็รักกันบลาๆๆๆๆ ไม่ใช่!! มันจะหักมุมนิดนึงตอนใกล้จะจบ แต่ตอนจบมันก็ค่อนข้างน่ารักนะฮะ ยังไงก็อดทนรอดู+อ่านกันด้วยนะฮะ เพื่อเรียกเรตติ้ง ผมจัดขึ้นเป็นnc 18+ ไปแล้วฮะ เหอๆ เม้นท์กันด้วยนะฮะ

ปล.ผมรู้พวกคุณส่วนใหญ่หรืออาจจะทุกคนอายุไม่ถึง18หรอกฮะ ผมก็เหมือนกันแต่ผมไม่แคร์ เชิญมาอ่านได้นะฮะแล้วอย่าแบนกันล่ะฮะ=_=