คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 จันทราอสูรหงส์สวรรค์
ันทราอสูรหส์สวรร์
หลัาสบิสบใไ้เฟยหลพลันสัเเรื่อมหัศรรย์ที่บัเิึ้นับลุ่ย ้นเรื่ออวามิฟุ้่าน
ลุ่ยสีไ่มุู่ๆ็เปล่แสาวนวลออมาาๆมันสูบเลืออเาเ้าไปอย่าระหาย ัวอลุ่ยที่วระราบเรียบไร้ึ่ลวลายใๆพลันมีารเปลี่ยนแปลรูปลัษ์อมัน
เส้นแสสีาวนวลลุ่ม้อนรูปเล็บพวยพุ่ไปรอบัวลุ่ยปราศิลปะอันมีมน์ลั
ันทราอสูรเริ่มมีรอยนูนึ้นมาาบนลล่า รูปร่าอัวลุ่ยเฟยหลมอเห็นไม่่อยันั
แสาวนวลเริ่มะสว่าึ้นเรื่อยๆอย่ามีนัยยะนมอไม่เห็นัวอมัน
มาถึ่วสำัลุ่ยันทราอสูรสั่นสะเทือนอย่ารุนแรหลุรอออามืออหิสาวแหวว่ายไปมาในอาาศราวับมัาัวน้อยผู้ื่นึ้นมาาารหลับใหล
ประายแสสีไ่มุบินเ้าสำรวผู้เป็นนายนใหม่อมันอย่าสนใใร่รู้
แสสว่า่อยๆมอับลปราให้เห็นัวลุ่ยสีไ่มุเวอร์ั่นวิวันาาร
นาอลุ่ยเหมือนะยืยาวึ้นเล็น้อย บนุยอในำแหน่ที่ใ้เป่าลมเ้าอออันทราอสูรบันี้ถูพันไว้้วยเส้นไหมสีเินประายสะท้อนแส
ุึ่ลา็เ่นันะ่า็รที่มันประับมุเม็ามิอยู่้วย
ส่วนท้ายอลุ่ยปราราหยล้อยลมา แผ่นหยาวสลัำว่า “ันทราอสูร”
ัวหนัสือสีทออันประีามเพิ่มวามวิเศษอัวมันเอึ้นไปอี
โยที่ไม่้อมีนบอเพียมอูเฟยหล็รับรู้ถึวามพิเศษอมัน
ยิ่นับรวมเ้าับวามามอันประีแสออถึศิลปะั้นสูราวับ้อาระประาศเสียเ็มประาว่า
“้านี้แหละอวิเศษ” ทำให้เฟยหลัสินใยให้มันเป็นอล้ำ่าที่สุที่เยพบเห็นทันที
“โมหน้าแท้ริอันทราอสูร..ามยิ่นั”
หิสาวล้ายับอยู่ในภวั์อนเอ
ร่าบาในุลุมลายหส์สั่นออมาอย่าื่นเ้นระนีใ วหน้าหวานอนารับับแสันทร์บาเบาประหนึ่เทพธิาัวน้อยบนสรวสวรร์
นายาวเป็นแพรสวยีบึ้นเผยให้เห็นวาลมมลอันทรเสน่ห์ ริมฝีปาเล็เ้ารูปอมมพูยิ้มออละลายใบุรุษ
่อให้เป็นเทพเียนหา้อมอรๆ็้อสยบลรแทบเท้าอสรีนานี้
รูปโมอันามล่มเมือรหน้าทำให้วใน้อยๆอเฟยหลสั่นไหว
ผมสีำเาามสยายพลิ้วเล่นลม ลิ่นหอมอไม้อ่อนๆประทับลในิใอเ็หนุ่มอย่าลึล้ำ
ร่าบาในุลุมไม่อา่อนหน้าออันเ่ึไว้ไ้อปรับเอวบาสะโพลมทรสวยึูน่า้นหา
อ์ประอบโยรวมเ้าั้นไร้ที่ิวามามอันแสนะเลิศล้ำเินว่ามนุษย์ะสามารถรอบรอไ้อนาทำให้เฟยหล้อมออย่าโ่ม
หิสาวยิ้มอยู่นาน็เปิริมฝีปาสวยึ้นอีรั้
“เฟยหล ลุ่ยเหลานี้เป็นลุ่ยประำระูลอ้าที่สืบทอันมาั้แ่สมัยบรรพบุรุษ” นัยน์าสวยรำลึถึวามหลั
มือเรียวสวยยึ้นลูบใบหน้าอเฟยหลอย่าแผ่วเบา “ท่านหิรุ่น่อนบอแ่้าว่า
หาพบผู้ใที่สามารถปลุันทราอสูรให้ื่นึ้นมาไ้ เาผู้นั้น็ือเนื้อู่อ้า”
“และเ้า็ือนผู้นั้น”
“
ถึแม้เ้าะูไม่่อยเ็มอยู่บ้าหาแ่ใบหน้าอเ้านับว่าใ้ไ้”
หิสาวแะู่เิ้าหลัอนา้วยสัมผัสบาเบา
ู่เิพลันลายเป็นแหวนสีาววหนึ่ นา้อมอเ้าไปในวาอเฟยหล็พบเห็นวามสั่นไหวปราออมาาวาู่นั้น
ู่เิที่ลายเป็นแหวนลอยเ้าหาลุ่ยันทราอสูร
ันทราอสูรนิ่ไปั่วรู่่อนะเนรมินเอให้เป็นแหวนเรือรออีวหนึ่แหวนทัู้่หยอล้อันเล็น้อย่อนะแยาัน แหวนู่เิพลันลอยเ้าหามืออเฟยหลส่วนแหวนันทราอสูรนั้นลอยเ้าหามืออหิสาว
“แ่เิมเรื่อนรีสอิ้นนี้เป็นอู่ัน
ลุ่ยนาม “ันทราอสูร” ู่เินาม “หส์สวรร์”
มันทัู้่หาบรรเลึ้นพร้อมันะปลปล่อยอนุภาพสะเทือนฟ้าทะลายปพีออมา”
เรื่อนรีทั้สอล้วนมีินึิแ่เิมพวมันเป็นอสูรพิทัษ์รอู่รัันมานับพันนับหมื่นปี
ปป้อูแลระูลลูหลานผู้สืบเื้อสายมาามันทั้สอมา้านาน
ผู้นำระูละมีันทราอสูรไว้ในรอบรอ ส่วนนายหิู่รั็ะรอบรอหส์สวรร์วบู่ัน
หลายร้อยปี่อนันทราอสูรและหส์สวรร์่าหลับใหลลโยไม่ทราบสาเหุ สร้าวามปั่นป่วนไปทั้ระูลเยว่เทียน(ันทราสวรร์)
อำนาอระูลที่เยรุ่เรือ่ำลอย่าน่าใหาย
แ่สวรร์ยัไม่ทอทิ้ระูลเยว่เทียน ผู้นำระูลนปัุบันไ้ให้ำเนิบุรีผู้เปี่ยมล้ำไป้วยพรสวรร์เพียแรลืมาื่นึ้นมาอนา
หส์สวรร์ที่หลับใหลไปนานพลันู่ร้อึ้น เสียู่ร้อัยาวนานอยู่หนึ่ั่วยามเ็ม
ัวนอหิสาวถูยให้เป็นมุล้ำ่า
ทุนในระูล่ามอนา้วยวามเารพเทิทูนบวับรูปโมอนาสวรร์ทำให้ เยว่เทียว(ันทราสวรร์)ยู่ื่อ(อัมี)ือสิ่มลประำระูลไปโยปริยาย
เฟยหลอ้าปา้ามอูแหวนในมือสลับับมอหน้าอหิสาว เยว่เทียนยู่ื่อยิ้มอย่าอ่อนหวานนาึมืออเฟยหลสวมล้วยแหวนันทราอสูร่อนะยื่นนิ้วนา้า้ายให้เฟยหล
“สวมแหวนให้้าสิ
่อไปนี้เ้าเรีย้าว่ายู่เอ๋อร์็แล้วันนะ”
ภาพรหน้าราวับวามฝัน
เฟยหลยมือึ้นหยิแ้มนแ
วามเ็บที่แสออมา็เพียพอแล้วที่ะยืนยันวามริ
เ็หนุ่มยมือึ้นุมมือออีฝ่ายสวมแหวนหส์สวรร์รนิ้วนา้า้ายอนาอย่านุ่มนวลพร่าล่าวออมา้วยวามปลื้มปริ่ม
“้วยวามยินี ยู่เอ๋อร์”
ความคิดเห็น