คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่น้องคุโระ + สองพ่อลูกลิแอนน์
อีกด้านหนึ่งในมิติที่เวทมนต์ไม่มีจริง
ณ ที่บ้านหลังหนึ่ง
'เปรียง!!'เสียงฟ้าร้องดังอย่างน่ากลัว "ฟ้าร้องโครตน่ากลัวเลยวันนี้"ฉันเอ่ยเสียงเรียบพร้อมละสายตาออกจากผ้าที่กำลังผับอยู่ "ร้องดังขนาดนี้ ตานั้นจะเลิกเล่นเกมมั้ยเนี้ย"ฉันบ่นออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคุณพี่ชายที่แสนดี~~~ของฉันกำลังเล่นเกมอย่างเมามันบนห้องที่แสนจะ....
เอ่อไม่อยากจะพูดถึงสักเท่าไหร่ เพราะมัน รกมาก!!ขอพูดเลยว่าฉันเกลียดห้องนอนของพี่ชายตัวเองสุดๆ ไหนจะกองขยะที่หมกจนเน่า เสื้อผ้าที่ใส่แล้วไม่ยอมเอาไปซัก กองกล่องเกมที่ซื้อมาแล้วยังไม่เล่นอีก!
รู้มั้ยว่าการเป็นนีททั้งคู่แถมพ่อแม่ก็ไม่อยู่เลี้ยงแล้วแบบนี้ เรื่องเงินๆทองถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มากแต่ไอ้คุณพี่ชายตัวดีกลับเอาไปซื้อเกมมาดองไหไว้เนี้ยมันใช่เรื่องมั้ย!!
"ต้องไปดูสักหน่อยแล้ว"ฉันลุกขึ้นแล้วมุ่งไปที่ชั้นสองของบ้าน มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่มีป้ายห้อยไว้ว่า'เล่นเกมอยู่ห้ามยุ่ง by ไดกิ'ซึ่งเค้าเป็นทำมาห้อยเอง
อ่อ. ..บ่นมาตั้งนานยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองเลย เอาเป็นว่า ฉันชื่อ คุโระ ฮิโตมิ อายุก็ 21แล้ว ส่วนพี่ชายของฉันชื่อ'คุโระ ไดกิ'รายนั้นอายุปาไป25แล้วแต่ยังไม่คิดจะหางานทำแบบจริงๆจังๆซะที
แต่เราจะไปว่าเขาได้ยังไงในเมื่อฉันก็เป็นนีทที่ไม่จะทำงานเหมือนกัน(ขี้เกียจทั้งพี่ทั้งน้อง/ไรต์)แต่ก็ยังพอมีเงินจากประกันของคุณพ่อคุณแม่อยู่เลยไม่ต้องคิดมากเรื่องกิน
'ก๊อก!ๆ'ฉันเคาะประตูไปก่อนสองทีเพื่อบอกให้คนในห้องรู้ว่ามีคนมา
"...."แต่ก็ได้ความเงียบกลับมาแทน เป็นไปตามที่คิดไว้เพราะรายนั้นเข้าโหมดเล่นเกมเมื่อไหร่ เรียกให้ตายก็ไม่ได้ยิน
ฉันจึงถอนหายใจไปที่หนึ่งก่อนจะทำเรื่องที่วอนเสียตังค์
'ปัง!!'เสียงประตูกระแทกผนังห้องอย่างแรง จนแทบพัง เพราะไม่ได้คิดจะเบามือกับห้องที่เกลียดสุดๆ
ฉันเดินก้าวเข้าไปหมายจะไปกระชากหูฟังของพี่ออกอย่างไม่ใยดี
"ยัยฮิ!! แกเข้ามาทำอะไรเนี้ย!!"เสียงร้อยแปดของเค้าตะคอกใส่ฉันอย่างหัวเสีย
แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
"ก็มาบอกให้พี่ปิดคอมไง!รู้ป่ะข้างนอกฟ้ามันผ่าใกล้บ้านนะ ไอ้หนูก็หวังดีไม่อย่างเห็นพี่นั่งร้องห่มร้องไห้เพราะคอมพังหรอกนะ!!"ฉันตะคอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า
ตะคอกมาตะคอกกลับไม่โกง พร้อมมองห้องที่เหมือนที่ทิ้งขยะทั้งๆที่เมื่อกลางวันฉันทำความสะดาษแล้ว เห็นแล้วของขึ้นจริงๆ=*=
"ก็มาบอกดีๆสิวะ ไม่ใช่มากระชากหูฟังตอนฉันเล่นเกมอยู่"เค้าตอบอย่างอารมณ์เสียที่มีคนมาขัดเวลาเล่นเกมใหม่ล่าสุดของเฮียแก
"ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ ท่าน-พี่-"ฉันปั้นหน้าขอโทษแบบไม่สำนึกพร้อมเน้นศัพท์ที่เรียกอย่างเน้นๆ ก่อนจะโดนเฮียแกล็อกคอแล้วปั่นหัวอย่างแรง ซึ่งมันทำให้ผมฉันยุ่งและฟู
ในขณะเดียวกันหน้าจอคอมที่พี่ไดกิเปิดเกมค้างไว้ก็เริ่มติดๆดับๆอย่างน่าแปลกประหลาด
"เฮัย....ไม่เอานะ ฉันยังไม่ได้เซฟเลย! ห้ามดับนะโว้ย!"เมื่อเห็นดังนั้นเค้าก็ปล่อยมือจากฉันแล้วไปกดปุ่มพร้อมบ่นอย่าให้คอมดับเพราะยังไม่ได้เซฟเลย
ซึ่งฉันก็ไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ก็เลยลงไปเก็บเสื้อผ้าที่พับไว้เข้าที 'เปรี้ยง!!'
'บึม!!'
ไม่นานก็มีเสียงฟ้าผ่าลงมาพร้อมกับเสียงคอมพิวเตอร์ของพี่ไดกิระเบิด
"พี่คะ! " ฉันรีบวิ่งขึ้นไปดูที่ห้องในทันที ซึ่งพอขึ้นมาก็พบว่า พี่ไดกิกำลังโดนคนแปลกหน้าชุดดำคร่อมอยู่!!
โอ้พระเจ้า นี้มัน.....ฉากเดียวกันในหนังสือการ์ตูนที่ยืมมาจากอาจิไซจังเลย แล้วจะรออะไรล่ะค่ะ
กดถ่ายแบบรัวๆ ถึงแม้ว่าพี่ชายฉันมันจะสูงกว่าก็เถอะ (นางเป็นสาววายจ้ะ~~/ไรต์)
"เฮัอ!!ยัยฮิ แกมาช่วยฉันก่อนได้มั้ยฟะ!มันหนักนะโว้ย!"เค้าตะโกนเรียกฉันที่กำลังกดถ่ายรูปอยู่ให้เข้าไปช่วยพาคนแปลกหน้าก่อนจากตัว
"กำลังได้ฟิวเลย"ฉันเก็บโทรศัพท์เข้าที่แล้วเดินเข้าไปดึงร่างสูงนั้นออกจากตัวพี่ชาย ขอบอกเลยว่า
หมอนี้ตัวหนักมาก(ก็เธอเป็นผู้หญิงนี้ไม่หนักก็บ้าแล้ว/ไรต์)
เอาเป็นว่าหลังจากที่ดึงร่างสูงนี้ออกจากพี่ไดกิได้แล้ว
ฉันสังเกตเห็นว่าเค้าบาดเจ็บด้วยเลยสั่งให้พี่พาเค้าไปพักที่ห้องของฉัน
แล้วยังกำชับด้วยว่าแค่ถ้าไปนอนแล้วรีบออกมาเดี๋ยวฉันไปทำแผลให้
เพราะไอ้พี่ไดกิน่ะแค่เข้าห้องไปไม่กี่นาทีห้องนั้นจะรกยิ่งกว่าห้องตัวเองอีก
แถมโดนลูกพี่ลูกน้องที่เคยอยู่ด้วยสั่งห้ามเข้าห้องนางเลยด้วยซ้ำ
'ว่าแต่...หมอนั้นโผล่มาจากไหนกัน'
-------------------------------------------------
ในขณะเดียวกัน
"คลาริส"ฉันชะงักมือก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกของคุณพ่อที่ตอนนี้ถือถาดที่มีจานคุกกี้และแก้วนม พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ขยันจังนะ เราเนี้ย พ่อเอาของว่างมาให้"เมื่อพูดจบเค้าก็เดินเข้ามาแล้วเอาถาดของว่างนั้นมาวางข้างๆฉัน แล้วลูบหัวอย่างเอ็นดูราวกับว่าฉันยังเป็นเด็กในสายตาเค้า
"ขอบคุณค่ะ คุณพ่อ ที่จริงไม่ต้องยกมาให้ก็ได้นะคะแค่มาเรียกเดี๋ยวหนูก็ลงไปเอง"ฉันกล่าวขอบคุณ อย่างเช่นเคย ที่คุณพ่อทำอะไรให้
แต่ฉันอยากให้เค้าพักผ่อนมากกว่า ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจนะ แค่ไม่อยากรบกวนคุณพ่อไปมากกว่านี้แค่นั้น
"แหม พ่อยังแข็งแรงดีอยู่นะ เราน่ะคิดมากไปเอง"
"ค่ะๆ คุณพ่อเองก็อย่าลืมดูแลตัวด้วยนะคะ"ฉันลุกขึ้นแล้วควบแขนคุณพ่อเดินไปที่ห้องนอนของท่าน
ระหว่างทางท่านก็พูดว่า'พ่อยังไม่แก่นะ' ก็จริงที่ท่านยังแข็งแรงดีอยู่แต่ว่า อายุท่านก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วเหมือนกัน
ตอนนี้ก็ใกล้จะเกษียณแล้วด้วย
'เปรี้ยง!' อยู่ๆเสียงฟ้าผ่าก็ดังขึ้นมาอย่างกลัวแถมใกล้บ้านมากด้วย
"ตกใจหมดเลย"ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างสักพักหนึ่งก่อนจะมุ่งหน้ากลับเข้าห้องตัวเองไปโดยที่ไม่รู้ว่าจะมามีอะไรเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
------------จบตอน-------
ดีจ้า ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะ
แต่เราจะค่อยๆลงเนื้อเรื่องในมุมมองของแต่ล่ะคนนะ
ตอนนี้ไรต์ขอตัวไปทำงานก่อนนะ บาย~~~
มีคำผิดตกหายอะไรก็เม้นบอกด้วยนะ^_^
ความคิดเห็น