รักข้ามมิติ คุณรุ่นที่1

ลำดับตอนที่ #3 : เห็นอย่างนี้แต่ไม่ได้น่ารักนะยะ

ตอนนี้ฉันกำลังมึน งง กับเหตุการ 'วันนี้เรามีนัดกับพวกวองโกเล่แล้วระหว่างที่เดินมาก็ได้ยินเสียงแมวร้อง และกำลังหาต้นเสียงแล้วแมวกระโดดเกาะที่ขาจนเป็นแผลเจอผู้ชายสามคนที่เป็นเจ้าของแมวจากนั้นฉันก็รีบมาที่ฐานทับแล้วตอนนั่งรออีก2ชั่วโมงกว่าพอฉันกำลังจะกลับก็พอว่าคนที่นัดฉันมาวันนี้เป็นพวกเดียวกับเจอกันเมื่อ2ชั่วโมงที่แล้ว จะบ้าตาย'

"ฮาๆๆบังเอิญจังนะ"ชายตัวสูงหัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องน่าขำมากมาย แต่ขอโทษ ฉันไม่ขำด้วย

"พวกนายมาสาย ฉันขอไม่รับงานจากคนที่นัดให้มาแต่กลับสายซะเองหรอกนะ"ด้วยความไม่สบอารมณ์กับการที่พวกนี้มาช้าบวกกับไอ้นิสัยของชายตัวสูงที่หัวเราะได้แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ หงุดหงิดโว้ยย=[]=!! ฉันจึงลุกออกจากห้องไปทันที

"เดี๋ยวก็สิครับ อย่าพึ่งไปครับ"ชายร่างเล็กรีบเข้ามาขว้างทางฉันทันที 

"....."เมื่อโดนขว้างทางไว้ ฉันเลือกที่จะมองหน้าอีกฝ่ายแทน จึงตานี้ก็ดูน่ารักเลยจะมาเป็นมาเฟีย แต่ราศีบอสมาเฟียเนี้ยเต็ม

"นี่ เดี๋ยวเถอะ มองหน้ารุ่นที่10แบบนั้นมันเสียมายาทนะเฟ้ย!"เมื่อฉันมองหน้าชายร่างเล็กได้30วิ คนผมสีครัวบุหรีก็โวยวายขึ้นมาอย่างห้าม อะไรว่ะ

"แล้ว..."

"แล้วทีพวกนายมาสายไปตั้ง2ชั่วโมงทั่งๆที่นัดมาเองนะ"ฉันที่ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดก็มีเสียงของแขกอีกคนพูดแทกมาก่อน

"รีบอร์น"ฉันเรียกชื่อของเด็กที่เป็นถึงนักฆ่าอันดับ 1 ที่กระโดดขึ้นมานั่งบนไหล่ของนายน่ารักนี้

"ไง ยูกิยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ"เค้าทักกลับอย่างสบายใจ แต่ฉันกลับไม่อยากตอบสักเท่าไหร่ เอาจริงๆฉันเกลียดการอยู่ในห้องที่มีคนเกิน3คนด้วยซ้ำ แถมตอนก่อนจะมานี้ก็บอกไปแล้วว่า ขอคุยเป็นการส่วนตัวโดยที่คนไม่เกิน 3คน = = (นางเอกเราเรื่องมากจัง//ไรต์) 

"แหมม อย่าทำหน้าเครียดไปเลย นะ"ระหว่างที่ฉันกำลังทำหน้าเครียดอยู่นั้น อยู่ๆนายสูงก็เข้ามากอดคอแบบเนียบๆ ซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันยิ่งฟิวขาดเข้าไปอีก

"ถ้าเป็นฉันๆจะไม่เข้าไปจับไหล่ของยูกิแน่ ยามาโมโตะ"รีบอร์นพูดเตือนนายร่างสูงนี้อย่างอย่างไม่คิดอะไรมากแล้วว่า พอเจ้านั้นพูดจบไปไม่กี่วิ ฉันก็จับแขนนายทุ่นเรียบร้อย

'โครม!!!'เสียงร่างสูงกระแทกพื้นเข้าอย่างจัง 

"ยามาโมโตะ!!"เสียงนายตัวเรียกเพื่อนร่างสูงที่โดนฉันจับทุ่นอย่างตกใจ เอ่อ แค่นี้มันยังน้ำจิ้มนะ

 

"ฉันบอกแล้ว"

"แค่นั้นระดูดไม่หักเหรอนะ อย่างมากก็แค่จุกไปสองสามชั่วโมง"ฉันตอบเสียงเรียบๆอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก็ใครสั่งใครสอนให้ตีเนียบกอดคอนักฆ่าอิสระล่ะ

"นี้แก!!อยากมีเรื่องงั้นเหรอ!!"คราวนี้นายผมยาวนั้นเริ่มโวยวายบ้าง ฉันเบื่อแบบนี้จริงๆ

"จะโวยวายอะไรนักหนา เป็นเมียหมอนี้หรือไง"ฉันหันไปพูดจากวนประสารนายนั้นด้วยสีหน้านิ่งๆ แล้วรอดูอาการตอบโต้ ซึ่งถ้าเป็นไปตามที่คาดไว้ตานี้จะโวยวายหนักกว่าเดิมพร้อมระเบิดทุกอย่างเพื่อกลบความเขินอาย (คิดได้ไง//ไรต์)

"แก อย่าอยู่เลย!!!!"แล้วมันก็เกิดขึ้น 

'ตูม!!!!' เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างน่ากลัว แต่นี้แค่ประทัดน่ารักเท่านั้น 

"โกคุเดระหยุดเถอะ!!!!เดี๋ยวห้องก็พังหรอก"เสียงของนายผมน้ำตาลตะโกนให้ลูกน้องตัวเองหยุดระเบิดห้องประชุมเสียทีแต่ว่า กลับไม่หยุดสักทีแถมฉันเริ่มเบื่อแล้วด้วยเลย ทำเป็นไม่สนใจแล้งเดินไปคุยกับนายร่างเล็กแทน

"เห็นหน้าอย่างนี้ก็ไม่ได้น่ารักเท่าไหร่ ขอโทษด้วยแต่ เรื่องงานที่จะจ้างน่ะ เอาไว้เดือนหน้าค่อยมาคุยรายละเอียดกันใหม่ ไปนะ"ฉันสรุปอย่างรวดเร็วแล้วออกไปจากห้องประชุมก่อนที่มันจะ...

'ตูม!!!!' ระเบิดราบเป็นหน้ากลอง =_= เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากได้ลูกน้อง

-----------จบตอน สั้นไปจนน่าผิดหวัง ขอโทษด้วย----------