คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 5.3 ประจำเดือนไม่มา
พริ้มเพราระเวนส่เมนูปลาแลมอนมาว่าร้อยออเอร์่อวัน ทำให้ระแสเินสใน่ววันเสาร์อาทิย์ไหลเ้าระเป๋าอย่าสะพัอบแทนวามเหน็เหนื่อยและเวลาที่้อสูเสียไป
แ่ในเวลา่อมา็้อนอนเอามือ่ายหน้าผา ใบหน้าระเรื่อ้วยวามวิัวลเมื่อประำเือนที่วระมาามเวลาาหายไปว่าสอวัน
“ะมีอยู่หรือเปล่าสิ่มีีวิัวน้อยในท้ออเรา” มือ้าหนึ่วาบนท้อแล้วลูบเบาๆ “ฝั่นั้นบอไม่้อารให้มีอะไริ้าัน ถ้าหนูมาเิอนนี้ะลายเป็นเ็ำพร้าพ่อนะรู้ไหม”
แ่น้ำยาเาะมีประสิทธิภาพมานานั้นเียวเหรอ เิมาบนวามเพียบพร้อมสมบูร์แบบ ้อมีุ้อยที่เรียว่า ‘ไร้น้ำยา’ อยู่บ้าสิ
“เฮ้อออ!!” หิสาวถอนหายใยืยาวเหลือบามอผ้าเ็หน้าบนหมอน้าาย “ในเมื่อันรับเินห้าแสนมาแล้ว เรา็ไม่วรมีเรื่อให้ิ้าัน ุ้อารแบบนั้นไม่ใ่เหรออามัน์”
เธอเริ่มบ้าพูับผ้าเ็หน้าเป็นุเป็นะ่อนะผล็อยหลับไป
เ้าวันันทร์สัปาห์ที่สออารทำาน
“พริ้มเพรา่วยเอาเอสารพวนี้ึ้นไปให้ท่านประธานที่ห้อทำานแทนพี่หน่อยสิ” ปุยฝ้ายเอาแฟ้มบัีมาวาบนโ๊ะและฝาฝัธุระสำัเพิ่ม “ยัไ็อย่าลืมำวามหล่อเหลาอท่านประธานมาเผื่อแผ่พี่บ้านะ”
พี่เลี้ยผูู้แลพนัานใหม่ฝ่ายบัีือลุ่มนลั่ไล้ท่านประธาน
“อ...เอ่อ” พริ้มเพราอับนำพู
“ิๆ อย่าลืมนะพริ้มเพรา พี่อัว่อนเี๋ยวเ้าประุมสาย”
“่ะ”
วาู่หวานเหลือบมอเพื่อนร่วมานนอื่น ทุนะมัเม้นับานอัวเอ พริ้มเพราถอนหายใระบายวามลัลุ้ม่อนะเินหอบเอสารไปส่ท่านประธาน
“สวัสี่ะ พริ้มเพราฝ่ายบัีมาส่เอสาร่ะ”
“เิ้าในเลยรับ”
“้าใน?”
“รับ”
ห้อทำานอท่านประธานแม้หรูหราโอ่อ่าแ่ลับให้วามรู้สึรั่นร้าม ราวับำลัยืนอยู่ในถ้ำน้ำแ็ที่มีราสีห์โหเหี้ยมรอะรุบเหยื่อ
ใบหน้าหล่อเาเยึ้น่อนนัยน์าู่มทรเสน่ห์ะทอมอพนัานสาว
“เินเ้ามาสิ”
“...่ะๆ” เสียสั่นและะุะัแล้วพาัวเอมายืนหน้าโ๊ะทำาน “ิันเอา...”
“เอาอะไรเหรอ”
“ะ?”
“ไม่้อลัวันหรอนะ ทำัวามสบาย”
“อบุ่ะ”
เธออแฟ้มบัีไว้แนบอแน่น ้มหน้ามอ่ำไม่ล้ามอหน้าท่านประธาน ึ่นั่นเป็นโอาสให้นหลัโ๊ะทำานมอสำรวเธออย่าถี่ถ้วน
“เอสารในมืออเธอือ...?”
“เอสารบัี่ะ”
“ริสินะ ันบอปุยฝ้ายเอาไว้”
“ออนุาวานะะ”
“เธอ็นั่ล้วย ันูเอสารไม่นาน”
“่ะ”
เสียพลิระาษัในวามเียบแ่ับเสียอหัวใวน้อยที่เ้นรุนแรนแทบทะลุออาอ พริ้มเพรานั่นิ่เป็นหินและพยายามทำให้ัวเอลายเป็นธาุอาาศไร้วามหมายในสายาเามาที่สุ
อามัน์มอูเอสารและเหลือบาูพนัานเป็นระยะ
่วหลัๆ มานี้เา่อน้าสนใพริ้มเพราเป็นพิเศษ ล้ายว่าในัวเธอมีออร่าและแรึูบาอย่าที่อยพันธนาารเาให้ยึิับเธอแ่เพียผู้เียว แ่สาวเ้าลับไม่รู้เนื้อรู้ัวและยัพยายามหลบเลี่ยารเผิหน้า นเา้อลำบาอออุบายเพื่อให้ไ้มีเรื่อพูุยับเธอแบบสอ่อสออีรั้
“เสร็แล้วล่ะ ฝาบอปุยฝ้าย้วยนะ่วบ่ายให้ึ้นมาพบัน้วย”
“ิันะรีบบอุปุยฝ้ายทันทีที่ไปถึแผน่ะ”
“เธอลับไปทำานไ้แล้ว”
“อบุ่ะ”
พริ้มเพราระือรือร้นึ้นมาทันทีทันใ ใบหน้าีเียวเริ่มมีสีสัน เธอยิ้มน้อยๆ และยมือไหว้ลา่อนะเิน้ำอ้าวาไปอย่ารวเร็วล้ายำลัหนีผี
อามัน์มอามหลัพลาแ่นเสียหัวเราะับัวเอ “เหอะ!”
ความคิดเห็น