w i s t e r i a ,,

ลำดับตอนที่ #4 : Oscurita Manor } Prologue

- P r o l o g u e -

Kazuhiko Hara

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ คาซึฮิโกะ ! เราต้องรีบไปกันต่อแล้วนะ ! ”

เสียงทุ้มแบบเด็กผู้ชายดังขึ้นเรียกให้เขาตื่นจากภวังค์ฝัน ร่างของคาซึฮิโกะเด้งขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง มองซ้ายทีขวาที แล้วขยี้ตาเบาๆ ตามมาด้วยการบิดขี้เกียจ สภาพผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงนั้นดูอย่างไรก็ไม่รู้สึกว่าเจ้าของร่างนั้นตื่นเต็มตาเลยแม้แต่น้อย..

“ อย่าดุกันสิ คาซึฮิโระ.. ”

แต่แล้วก็ไร้เสียงตอบกลับ

อ๋อ ก็แน่ล่ะ..

เมื่อนัยน์ตาสีครามคู่โตกระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัสเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลืมขึ้นมาดีๆ ภาพเบื้องหน้าซึ่งควรจะมีร่างของพี่ชายฝาแฝดกลับว่างเปล่า

คาซึฮิโระหายตัวไปนี่นา..

ใบหน้าขาวแค่นยิ้มครั้นนึกถึงความจริงข้อนี้ เสียงสายลมพัดผ่านหมู่ไม้ชวนให้ความรู้สึกเหงาหงอยเริ่มเกาะกินหัวใจ เขายังนั่งอยู่กับพื้น ชันเข่าขึ้นมา และกอดตัวเองเอาไว้ ออกแรงบีบแขนผ่านกำมือราวกับต้องการให้กำลังใจตัวเองกลายๆ

เขาคือ ฮาระ คาซึฮิโกะ หากจะอ่านตามลำดับอย่างญี่ปุ่น --- เป็นคาไมทาจิตำแหน่งที่สาม มีหน้าที่ทายาสมานแผลและห้ามเลือดให้เหยื่อ เขาเคยอาศัยอยู่ร่วมกับฝาแฝดอีกสองตัว ณ หมู่บ้านในแถบภูเขาแห่งหนึ่ง แต่นั่นมันก็แค่เคย

เพราะแฝดคนหนึ่งของเขาถูกชาวบ้านยิงตายขณะอยู่ในร่างคาไมทาจิ พวกเขาอีกสองตัวจึงรีบเดินทางลี้ออกมาจากหมู่บ้านนั้นด้วยกลัวว่าจะถูกจับได้ว่าคาไมทาจิอีกสองตัวที่รอดชีวิตไปได้คือพวกเขา ทว่าเหมือนเบื้องบนจะไม่เห็นใจ เมื่อวานเขากับแฝดอีกคน คาซึฮิโระ ก็พลัดหลงกันอีกจนได้

พูดง่ายๆว่าปัจจุบันเขาเหลือตัวคนเดียว ทั้งๆที่ปกติแล้วจะอยู่ด้วยกันสามฝาแฝดแทบไม่เคยแยกจาก

จะไปไหนต่อดีล่ะ.. กลับไปที่นั่นก็คงมีแต่คนรังเกียจ ป่านนี้เขาคงรู้กันหมดแล้วว่าเราสามฝาแฝดเป็นตัวประหลาด

และในตอนนั้นเอง นัยน์ตาสีฟ้าครามก็พลันสังเกตเห็นซองจดหมายสีขาวสะอาดวางอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัยจึงหยิบขึ้นดู พลิกด้านหน้าทีหลังทีก็ไม่พบชื่อผู้ส่งหรือกระทั่งที่มาให้ยิ่งฉงนใจ แต่อย่างไรก็ดี ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้เขาแกะซองนั้นดูเนื้อหาจดหมายในกระดาษด้านใน

มาเถิด … มากับเรา

มายังคฤหาสน์แห่งอมนุษย์

คือข้อความเพียงสองบรรทัดในหน้ากระดาษ

คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าขณะนี้ฉายแววไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ทว่าคำว่า อมนุษย์ เป็นสิ่งที่ทำให้เขาไม่ละความพยายามที่จะรู้ให้ได้ มือซึ่งจับจดหมายเอาไว้ลองพลิกแผ่นกระดาษไปด้านหลังดูเผื่อพบอะไรบ้าง และตอนนั้นเอง.. อะไรบางอย่างก็ค่อยๆปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

ภาพบางอย่างถูกวาดขึ้น ราวกับมีปากกาขนนกที่มองไม่เห็นกำลังร่าง คาซึฮิโกะมองปรากฏการณ์ตรงหน้าตาไม่กระพริบ ความรู้สึกหลายอย่างเริ่มก่อตัวในใจ ทั้งตื่นเต้น และในขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดๆด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่กระนั้นเขาก็ไม่ละสายตาจากมัน ต่อมาในเวลาไม่นาน ภาพนั้นก็เสร็จ คาไมทาจิหนุ่มจึงรู้เอาเดี๋ยวนั้นว่ามันคือภาพของแผนที่

แผนที่นี่นา ?

เมื่อปะติดปะต่อความคิด --- แผนที่ กับ ข้อความเชิญไปคฤหาสน์ --- เพียงเท่านั้นคนผมขาวก็เข้าใจได้เพียงอย่างเดียวว่าแผนที่นี้คือแผนที่นำทางไปคฤหาสน์แห่งอมนุษย์ดังที่ข้อความว่าเอาไว้ รอยยิ้มเผลอระบายออกมาอย่างโล่งอก และตอนนั้นเองที่เขาตัดสินใจได้..

เขาจะไปที่นั่น ที่คฤหาสน์แห่งอมนุษย์

เจ้าตัวเชื่อมั่นว่าจะต้องได้พบคาซึฮิโระอีกในสักวัน ซึ่งจนกว่าจะถึงวันนั้น เขาจะเป็นอะไรไปไม่ได้ ดังนั้นอย่างน้อยเขาควรจะหาที่ซุกหัวนอน และไม่แน่ว่าที่คฤหาสน์นั่นอาจมีอะไรที่นอกเหนือความคาดหมายของเขารออยู่ก็เป็นได้ คิดแล้วมันก็น่าลองเสี่ยงสั้งตั้ง ดีกว่าอยู่อย่างเร่ร่อนเช่นนี้ไปเรื่อยๆ

ไหนๆก็เจอจดหมาย ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรอก

เนอะ… คาซึฮิโระ

แล้วคาไมทาจิหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองมือตบแก้มตัวเองพร้อมกันแรงๆทีหนึ่งจนมันแดงเพื่อเรียกสติเรียกขวัญกำลังใจ จากนั้นเขาก็ออกเดินทางต่อไปตามแผนที่ในมือ

? cactus