คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I : ข้ามมิติ (Loading...Success)
บทที่ 1 เด็กสาวผู้มาจากต่างมิติ
จังหวัดชลบุรี ประเทศไทย ปีพุทธศักราช 2557
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบหายใจหนักหน่วงที่เป็นผลมาจากการที่ร่างกายบอบบางต้องวิ่งมาตลอดครึ่งชั่วโมง เด็กสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ที่ตอนนี้เสื้อชื้นเหงื่อจนเปียกลู่แนบลำตัวขับสัดส่วนทรวดทรงของเด็กสาวคนนี้ให้เด่นชัดกำลังหยุดวิ่งเพื่อหอบหายใจฝ่ามือสองข้างจับเข่าเพื่อเป็นการพักหลังจากวิ่งมานาน
“มันคงไม่ตามมาแล้วมั้ง” เด็กสาวพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปมองด้านหลังเมื่อไม่เห็นร่างกายของผู้ที่ตามล่าก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ำลางมองของในมือ สร้อยทองคำขนาด 5 บาท ที่เด็กสาวคนนี้วิ่งราวมาได้
“เอาไปคืนให้เจ้าของดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้วุ่นวายขนาดไหนแล้ว” เด็กสาวว่าพลางเดินย้อนกลับไปทางเดิมแต่เดินอ้อมเล็กน้อยเพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการเจอหน้าคู่กรณี
ย้อนไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน
เด็กสาวท่าทางทะมัดทะแมงกำลังเดินดูของตามร้านค้าที่มาเปิดขายไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าต่าง เครื่องประดับ หรือแม้แต่ของกระจุกกระจิกอย่างกิ๊ฟติดผม
“หืม? ชุดนั้นสวยจังแต่คงไม่เหมาะกับเราหรอก” เด็กสาวอุทานด้วยความถูกใจในสินค้าที่ตนเห็น มันเป็นชุดเดรสสีชมพูอ่อนมีดอกไม้ลายเล็กๆประดับอยู่ แขนของชุดเดรสเป็นแขนตุ๊กตามีระบายเล็กๆ รวมๆแล้วก็น่ารักดีสำหรับเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
เมื่อเด็กสาวเห็นว่าชุดเดรสนั้นไม่เหมาะกับเธอจึงเดินเลี่ยงออกมาเพื่อเดินดูของต่อ ถึงเด็กสาวจะพูดว่าไม่เหมาะแต่หารู้ไม่ว่าทั้งหน้าตาที่สะสวยน่ารักกว่าเด็กคนอื่น รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นน่าถนุถนอม ช่างเหมาะกับชุดที่ต้องชะตากับเธอมากกว่าชุดเสื้อยืดกางเกงยินส์ที่เธอใส่แน่นอน ติดเพียงแค่ว่าเธอไม่ค่อยจะดูแลตัวเองปล่อยให้หน้าตามอมแมม ผมก็ไม่ค่อยจะสระรวมๆแล้วก็ซกมกดีดีนี่เอง แถมท่าทางที่เดินอย่างกับผู้ชายนั่นอีก ทำให้เด็กสาวคนนี้ลดความน่ารักลงไปมากโขเลยทีเดียว
เด็กสาวในชุดแมนกว่าตัวเดินดูของไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ “ช่วยด้วยค่ะ! โจรวิ่งราวสร้อยคอ!” เป็นสาววัยกลางคนที่แต่งตัวบ่งบอกฐานะได้ชัดเจนว่าเธอรวย ไม่แปลกหรอกที่จะโดนวิ่งราวขนาดกำไลทองคำที่ข้อมือของคุณเธอยังใหญ่ขนาดนั้น สร้อยคอจะขนาดไหน เด็กสาวได้แต่ทำหน้าขยาด จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีเนี่ย!
ถึงแม้เด็กสาวจะถูกเลี้ยงดูจากพ่อแม่ที่เป็นชาวประมงแต่เธอก็มีความเป็นพลเมืองดีพอที่จะช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนหากไม่เกินความสามารถของเธอ ยังมีพลเมืองดีคนอื่นๆที่อยู่ในเหตุการณ์เช่นกันที่เริ่มออกวิ่งตามโจรวิ่งราว แต่อย่างเธอไม่ต้องเหนื่อวิ่งตามขนาดนั้นดูจากทางที่โจรคนนี้วิ่งไปเด็กสาวรู้ดีว่าจะไปโผล่จุดไหน และด้วยความที่เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กทำให้รู้จักตรอกซอยต่างๆเป็นอย่างดี เมื่อตัดสินใจได้เธอจึงเดินเข้าซอยนู้นออกซอยนี้เพื่อไปดักรอโจรวิ่งราว ถ้าหากถามว่าโจรไม่ไปโผล่ในจุดคาดเดาละ เธอตอบได้แน่ว่า มันเป็นเซ้นท์
เมื่อมาถึงเด็กสาวก็หาที่ซ่อนเพื่อซุ่มรอดูท่าทีของโจรก่อนจะลงมือปฏิบัติการณ์ฉกสร้อยคอคืน เด็กสาวรอไม่นานนักก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่โม่งปิดหน้าปิดตาท่าทางกระสับส่ายเหมือนหนีอะไรบางอย่างมา แต่เมื่อเห็นชายคนนั้นถอนหายใจเมื่อไม่เจอสิ่งผิดปกติพร้อมกับถอดโม่งออกใบหน้ายิ้มอย่างมีความสุขพลางดูสิ่งของในกำมือ เมื่อเด็กสาวเห็นว่าเป็นสร้อยคอทองคำแน่แท้จึงปักใจทันทีว่าคนนี้คือโจรวิ่งราวคุณนายคนนั้นอย่างแน่นอน
คิดได้ดังนั้นเด็กสาวจึงซุ่มดูท่าทีคอยหาโอกาสที่จะชิงสร้อยคอทองคำคืน ค่อยๆขยับเขยื้อนเข้าหาโจรอย่างช้าๆโดยอาศัยสภาพแวดล้อมกำบังร่างกายตนเอง ประจวบกับที่โจรคนนั้นลดความระวังตัวลงเมื่อเห็นว่าตนรอดจากการตามล่าแล้วจับสร้อยคอทองคำแค่พออยู่ไม่ได้แน่นแถมปล่อยให้ความยาวของสร้อยทองตกตามแรงโน้มถ่วงโลก เด็กสาวจึงดีดตัวออกจากที่ซ่อนมือเรียวคว้าหมับเข้าที่สร้อยคอทองคำอย่างจัง ก่อนจะออกฝีเท้าวิ่งหนีอย่างเต็มที่ในขณะที่โจรยังทำหน้าตกใจอยู่เมื่อโจรวิ่งราวตั้งสติได้จึงออกวิ่งตามร่างเด็กสาวที่โจรคิดว่าเป็นชายหนุ่มไปในทันที
หากวัดตามสภาพร่างกายแล้วเด็กสาวย่อมตกเป็นรองอยู่หลายขุมสปีดในการวิ่งก็เช่นกัน เด็กสาววิ่งออกมาได้ไม่นานก็เห็นโจรใจบาปวิ่งราวตามมาติดๆ “หยุดนะโว้ยไอ้หนู! ถ้าไม่อยากตายก็เอาทองข้าคืนมา!” เสียงโจรวิ่งราวขู่เด็กสาวแต่เด็กสาวหาได้สนใจ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง ในเมื่อสู้สปีดไม่ได้ก็ใช้ความชำนาญเส้นทางเข้าสู้ เด็กสาววิ่งเข้าซอยนู้นออกซอยนี้จนสลัดโจรหลุดได้ในที่สุด
กลับมาปัจจุบัน
เมื่อเด็กสาววิ่งกลับมายังจุดเกิดเหตุก็ไม่เห็นคุณนายที่โดนวิ่งราวทองจึงถามถึงคุณนายคนนั้นกับแม่ค้าที่ขายของอยู่เมื่อได้ความว่าอยู่ที่สถานีตำรวจเด็กสาวจึงเปลี่ยนจุดหมายมุ่งไปยังสถานีตำรวจทันที บังเอิญว่าโจรวิ่งราวก็มาถึงจุดนั้นพอดี จึงทำให้เห็นเด็กสาวได้ชัดเจนจึงตามติดเพื่อหาจังหวะราวทองคืนพร้อมกับลากไปฆ่าปิดปากที่เห็นใบหน้าตนแล้ว ที่จอมโจรตัดสินใจค่าปิดปากเพราะดูจากรูปร่างด้วยแรงของตนลากไปฆ่าได้ง่ายๆเพื่อป้องกันการถูกตำรวจตามล่าจอมโจรจึงต้องใช้วิธีนี้วิธีเดียว
สถานีตำรวจภูธรจังหวัดชลบุรี
“คุณตำรวจช่วยดิฉันด้วยนะคะทองเส้นนั้นสำคัญกับดิฉันมาก” หญิงสาววัยกลางคนขอร้องกับคุณตำรวจให้ช่วยจับคนร้าย
“ครับผมจะพยายามช่วยเต็มที่แต่คุณนายไม่น่าใส่ทองเส้นใหญ่ขนาดนั้นออกมาล่อเสือล่อตะเข้เลยนะครับ” คุณตำรวจรับปากแต่ก็อดต่อว่าคุณนายคนนี้ไม่ได้ทำอะไรไม่รู้จักระวัง
“ผู้หมวดครับขออนุญาตครับ” เสียงกล่าวขออนุญาตหนักแน่นของนายตำรวจหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งพรวดเข้ามาหาผู้ที่มียศสูงกว่าตน เรียกความสนใจของคนในห้องสืบสวนได้เป็นอย่างดี
“มีอะไรจ่า”
“พอดีมีเด็กสาวคนหนึ่งเอาทองมาส่งตำรวจนะครับ เห็นเด็กสาวคนนั้นบอกว่าเป็นของคนที่ถูกวิ่งราวในตลาด ผมเลยคิดว่าอาจเป็นลูกความของผู้หมวดนะครับ ขอบคุณครับ ขอตัวก่อน” เมื่อกล่าวรายงานผู้หมวดจบ จ่าหนุ่มจึงออกไปทำหน้าที่ของตนต่อทันที ส่วนคุณนายจากตอนแรกที่เศร้าโศกตอนนี้ยิ้มหน้าบานเสียแล้ว เล่นเอาผู้หมวดหนุ่มตกใจกับความไวในการเปลี่ยนอารมณ์ของคุณนายเลยทีเดียว
“งั้นขอเชิญไปดูหน่อยนะครับว่าใช่ทองของคุณหรือเปล่า ส่วนเรื่องคนร้ายผมจะจัดการเช็กจากกล้องวงจรปิดแถวนั้นให้ครับ” ผู้หมวดหนุ่มว่าพลางผายมือเชิญคุณนายให้ออกไปดูว่าใช่ทองของตนหรือไม่
เด็กสาวพลเมืองดีนั่งรออยู่หน้าห้องสอบสวนหลังจากที่นายตำรวจคนหนึ่งเข้าไปแจ้งเรื่องของเธอได้ไม่นานประตูห้องสอบสวนก็เปิดออกพร้อมกับมีร่างของนายตำรวจในชุดเครื่องแบบเต็มยศกับคุณนายวัยกลางคนเดินออกมา เด็กสาวจึงลุกขึ้นยืนแล้วนำสร้อยคอทองคำคืนแก่เจ้าของของมัน
“นี่ของคุณนายค่ะ หนูว่าทีหลังคุณนายอย่าใส่ทองเส้นใหญ่ขนาดนี้ไปไหนมาไหนเลยนะค่ะหนูเสียวโดนวิ่งราวแทนคุณนายจริงๆ” เด็กสาวคืนสร้อยทองให้แก่เจ้าของพร้อมกับเตือนหน่อยๆด้วยความหวังดีของตน หากเป็นปกติผู้ใหญ่ที่ถูกเด็กเตือนมักจะโกรธเพราะเสียหน้าแต่ไม่ใช่กับคุณนาย คำพูดของเด็กสาวเรียกเสียงหัวเราะจากคุณนายคนนี้ได้เป็นอย่างดี
“ขอบคุณจ้าแม่หนูสร้อยเส้นนี้สำคัญกับป้ามากถ้าไม่ได้คืนป้าคงนอนไม่หลับ แล้วแม่หนูชื่ออะไรละจ๊ะ” คุณนายรับสร้อยคอทองคำมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณเด็กสาว
“ธารา ค่ะ เรียกหนูว่าธารก็ได้” ธาราก็ตอบไปตามมารยาทเพราะเธอไม่ได้ซีเรียสกับการช่วยคนอยู่แล้วช่วยได้ก็ช่วยช่วยไม่ได้ก็ปล่อยผ่านให้เป็นไปตามเวรตามกรรม
“หนูธารใช่ไหมจ๊ะ ป้าขอบคุณอีกที อ่ะนี่ถือว่าเป็นของตอบแทนน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากป้าคนนี้ละกัน” คุณนายหยิบเงินจำนวนหนึ่งให้เด็กสาว เมื่อธาราเห็นสีธนบัตรเป็นสีเทาถึง 5 ใบก็ปฏิเสธทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูช่วยไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว งั้นหนูขอตัวก่อนนะค่ะ” ธาราปฏิเสธหญิงกลางคนด้วยใจจริงก่อนจะกับตัวเดินออกไปจากสถานีตำรวจแห่งนี้ ทิ้งให้เหล่าผู้เกิดก่อนนึกชื่นชมธาราอยู่ในใจที่ทำดีไม่หวังผลตอบแทน
“เงินตั้งห้าพันเสียดายชะมัด เฮ้อ” ธาราได้แต่ยนึกเสียใจที่ไม่ยอมรับเงินห้าพันทำไงได้ถึงบ้านเธอจะจนแต่เธอก็ถูกเลี้ยงมาดี พ่อแม่เธอสอนเสมอว่าไม่ว่าเราจะช่วยอะไรใครอย่าหวังผลเด็ดขาดเพราะดูเป็นคนไม่จริงใจ ธาราก็ยึดถือคำมั่นนี้มาตลอด
ธาราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าเมื่อเธอก้าวออกจากสถานีตำรวจแห่งนี้กงล้อแห่งชะตากรรมที่หยุดนิ่งมานานก็ได้เวลาที่จะหมุนต่ออีกครั้ง
เหนือมหาสมุทรแปซิฟิก
ว๊าบบบบ! เมื่อแสงสว่างดับลงปรากฏเป็นหลุมมิติขนาดความกว้างหนึ่งไม้บรรทัด มีสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะแปลกพิสดารออกมาจากหลุมมิตินั้น ลำตัวมีสีฟ้า หูเรียวยาว ดวงตากลมโตสีดำทั้งดวง ปีกแมลงเล็กประดับอยู่บนแผ่นหลัง สิ่งมีชีวิตนั่นก็คือตัวสพรอฟเตอร์ที่ถูกมอบหมายภารกิจใหญ่มานั่นเอง
สพรอฟเตอร์น้อยเมื่อก้าวออกมาจากหลุมมิติแล้วทำท่ากระสับกระส่ายเหมือนสับสนในเส้นทาง เมื่อออริกในตัวตอบรับกับทิศทางหนึ่งจึงมุ่งบินไปตามทิศทางนั้นทันที แต่เมื่อบินมาได้เป็นระยะเวลาพอสมควรสพรอฟเตอร์น้อยเห็นว่าไม่ถึงจุดหมายสักทีจึงหยุดบินแล้วหาวิธีไปยังจุดหมายให้ได้ไวที่สุดเพราะเวลาไม่คอยท่า เมื่อสพรอฟเตอร์คือจิตวิญญาณแห่งน้ำทำไมไม่กลมกลืนไปกับน้ำให้สายน้ำนำพาเล่า เมื่อคิดได้สพรอฟเตอร์น้อยจึงพุ่งลงสู่ทะเลปล่อยให้กระแสน้ำตอบสนองกับออริกในตัวนำพาไปให้ถึงทิศทางที่ออริกของตนเกิดปฏิกิริยา
กลับมาด้านของธารา
ธาราเด็กสาววัย 16 ปี ที่ไม่รุ้เรื่องอะไรกับเขาเลยว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่จะมีผลต่อการดำเนินชีวิตของเธอกำลังเดินทอดน่องชมวิวทิวทัศน์ขณะเดินกลับบ้านที่ท่าเรือประมง เดินชมวิวยังไม่อิ่มก็มาถึงบ้านที่เป็นที่ซุกหัวนอนของตน
บ้านของธาราเป็นบ้านสองชั้นชั้นบนเป็นไม้ชั้นร่างเป็นอิฐบล็อก การใช้ชีวิตของธาราและครอบครัวจะเรียบง่ายสมาถะไม่ฟุ่มเฟือยถึงแม้เงินจะน้อยแต่ก็มีความสุขได้
“แม่ค่ะธารกลับมาแล้วค่ะ ทำอะไรค่ะกลิ่นหอมจัง” เมื่อธารามาถึงบ้านจมูกของเธอก็ทำงานสมกับวัยเธอทันที
“ผัดกะเพรานะลูก กินหรือเปล่า” แม่ของธาราเป็นหญิงสาวผิวคล้ำเพราะทำงานตากแดดตากลมมานาน หน้าตาไม่ถือว่าโดดเด่น ซึ่งต่างกับธาราลิบลับซึ่งธารามีหน้าตาที่สะสวย ปากอวบอิ่มสีชมพูเป็นธรรมชาติ จมูกเล็กลั้นเชิดขึ้นบ่งบอกว่าเธอเป็นคนหัวแข็งเอาการ ผิวขาวเนียนละเอียด ขนาดที่ช่วยทางบ้านทำงานตากแดดตากลมไม่แพ้กันแต่ผิวกลับไม่คล้ำลงเลย กลับขาวใสกระจ่างขึ้นเมื่ออยู่บนเรือตอนหาปลา ซึ่งเรื่องนี้เล่นเอาพ่อกับแม่ของธารางงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว แต่ธาราก็เป็นเด็กที่ลุยเอาเรื่องไม่ค่อยจะดูแลตัวเองเท่าไหร่ปล่อยให้หน้าตามอมแมมผมแห้งกรัง นที(พ่อ) และ สายธาร(แม่) ก็เตือนอยู่ประจำ
“แล้วพ่อละค่ะ อยู่ไหนหนูมีเรื่องจะเล่าให่พ่อฟังด้วย” ธาราถามเสียงใส เพราะหากเธอเจอเรื่องอะไรที่น่าตื่นเต้นเธอมักจะเอามาเล่าให้พ่อเธอฟังเป็นประจำ
“อยู่หลังบ้านจ้า กำลังชำแระปลาที่จะเอาขายในตลาดพรุ่งนี้อยู่” สายธารตอบธาราขณะที่มือก็ทำอาหารเป็นระวิง
“โอเคค่ะ งั้นหนูไปหาพ่อก่อนนะค่ะเดี๋ยวมาช่วยจัดโต๊ะ แม่ทำเสร็จแล้วเรียกหนูด้วย” ธารากล่าวบอกมารดาก่อนจะวิ่งแจ้นหายไปหลังบ้านเพื่อไปหาพ่อของตน
นที เป็นชาวประมงแต่กำเนิด ผมหยักศกสีดำ ผิวคล้ำแดด มือหยาบกร้านซึ่งเป็นลักษณะปกติของผู้ชายที่ทำงานกลางแดด หน้าตาก็อยู่ในระดับทั่วไปไม่โดดเด่น ซึ่งต่างกับธาราลิบลับอีกเช่นเคย ธาราก็เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมหน้าตาเธอถึงไม่คล้ายกับพ่อแม่ของตนเลย แต่เมื่อธาราได้ความว่า นที กับ สายธาร เจอเธอตอนเป็นทารกนอนร้องไห้อยู่กลางทะเลขณะหาปลา โดยมีที่นอนเป็นฝาหอยมือเสือ นที และ สายธารจึงตัดสินใจนำกลับมาเลี้ยงแม้จะสงสัยที่มาที่ไปของธาราก็ตาม ถึงแม้ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงแต่ธาราก็รักพวกท่าจากใจจริง ซึ่งไม่ต่างจาก นที กับ สายธาร ที่รักธาราจากใจจริงเช่นเดียวกัน
“พ่อค่ะ หนูมีเรื่องมาเล่าให้พ่อฟังด้วยแหละ” ธาราพูดอวดนที เมื่อพ่อของเธอละจากงานที่ทำหันมาเผชิญหน้ากับเธอตั้งแต่เห็นเธอเดินเข้ามา
“เอาอีกแล้ว ลูกไปก่อวีรกรรมอะไรไว้อีกล่ะ มานี่มา มาเล่าให้พ่อฟังตรงนี้” นทีกล่าวยิ้มพลางกวักมือเรียกธาราให้มาหาตนเพื่อฟังวีรกรรมของลูกสาวสุดที่รัก
ธาราเล่าเรื่องที่เธอเจอมาให้พ่อของตนฟังอย่างออกรสออกชาติ โดยไม่รู้เลยว่าภัยจะมาเยือนคอรบครัวของตน
มุมหนึ่งในท่าเรือ
“หึ หนอยยยย! ยัยเด็กนั่นบังอาจมากระตุกหนวดเสือ ทำให้ข้าชวดทอง แล้วจะรู้สึกว่าเอ็งเล่นกับใคร” ชายผู้เป็นโจรวิ่งราวพูดอย่างขบเขี้ยวเมื่อมองภาพที่ธาราเล่าเรื่องที่ตนไปพบเจอมาให้บิดาฟัง โจรคนนี้คิดจะไม่เอาความกับธาราแล้วเพราะทองแค่เส้นเดียวถึงกับฆ่าคนไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก แต่เมื่อมาเห็นภาพที่ธาราเล่าเรื่องของตนให้บิดาฟังเหมือนตนเป็นตัวตลก อารมณ์ที่ว่า ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ก็ปะทุ จึงคิดจะกำจัดธาราและครอบครัวสนองโทสะของตน
“พวกแกจะได้รู้ว่าอย่ามาทำกับข้าเหมือนตัวตลก” โจรใจบาปคำรามในลำคอก่อนจะโทรติดต่อเพื่อนของตนให้มาช่วยงานครั้งนี้ ถึงแม้เรื่องฆ่าคนจะเป็นเรื่องใหญ่แต่ไม่ใช่สำหรับเพื่อนของตน เพราะเพื่อนของตนสารเลวยิ่งกว่ามันเสียอีก ทั้งฆ่าข่มขืนเอย ฆ่าชิงทรัพย์เอย เป็นที่น่าแปลกที่ตัวมันยังรอดคบกับคนสารเลวพันธุ์นั้นจนถึงทุกวันนี้ เพียงแค่มันบอกว่าที่บ้านนี้มีผู้หญิงที่หน้าตาสวยมากอยู่เพื่อนมันก็พร้อมที่จะเตรียมตัวเตรียมใจฆ่าคนให้ได้ซะเดี๋ยวนั้นเพื่อสนองตัณหาของตน
++++++++++++++++++++++++++++80 per.++++++++++++++++++++++++++++
เวลา 19.00 น.
ธาราและนทีกำลังกินข้าวฝีมือของสายธารอย่างอเร็ดอร่อย หารู้ไม่ว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงข้างหน้าจะเกิดเหตุร้ายที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของธาราและครอบครัวไปอย่างไม่อาจหวนคืน
“พ่อกับลูกคู่นี้นิ จริงๆเล้ย กินมูมมามเหมือนกันไม่มีผิด” สายธารยิ้มอย่างอ่อนใจให้ทั้งคู่ก่อนที่สายธารจะไปตักข้าวในส่วนของตนมานั่งกินกับธาราและนที ‘เฮ้อ รู้สึกไม่ค่อยดีเอาซะเลย’ สายธารลำพึงในใจเพราะตอนนี้เธอรู้สึดปั่นป่วนแปลกๆ อีกอย่างเซ้นท์ของสายธารไม่เคยมีพลาดเสียด้วย ‘หวังว่าคงไม่เกิดอะไรร้ายแรงนะ’ สายธารโยนความวิตกทิ้งก่อนจะนั่งกินข้าวกับครอบครัวเธออย่างมีความสุข ราวกัยการกินข้าวร่วมโต๊ะกันครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่ปาน
เวลา 19.18 น.
“แม่ค่ะ ทำไมวันนี้แม่ดูซึมๆค่ะ อาหารฝีมือตัวเองไม่ถูกปากหรอ” ธารากล่าวแซวมารดาตนยิ้ม ก่อนจะหันไปจัดการของหวานต่อ
“ไม่มีอะ...”
ปัง! เสียงถีบประตูไม้ดังขึ้นก่อนที่สายธารจะตอบลูกสาวของตน ผู้ชายวัยฉกรรจ์สองคนใส่โม่งปิดหน้าปิดตา ในมือถือปืนคนละกระบอก ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึงยกเว้นนทีที่ตอนนี้พุ่งตัวไปหยิบขวานที่ติดอยู่ตรงผนังบ้าน แต่ดูเหมือนผู้บุกรุกจะรู้ทัน ปัง! เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างของนทีที่ทรุดลงไป ธารา ถึงกับกรี๊ดออกมาลั่นบ้านก่อนจะวิ่งรี่ไปหาพ่อของตน สายธารเองก็เหมือนกันที่ไม่กรี๊ดไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่เธอกลัวจนทำอะไรไม่ถูกเลยต่างหาก
“ฮือๆ พ่อจ๋าอย่าเป็นอะไรเลยนะ” ธาราสะอื้นตัวโยนเมื่อเห็นบาดแผลจากกระสุนปืนบริเวณหลังของนทีพร้อมกับเลือดมากมายที่ไหลออกมาไม่หยุด
สายธารที่ตั้งสติได้แล้วเมื่อเห็นสามีของตนถูกยิงน้ำตาแห่งความเสียใจก็พรั่งพรูออกมา ก่อนที่แววตานั้นจะเปลี่ยนเป็นแววตาแข็งกร้าว สายธารหยิบมีดปอกผลไม้ก่อนจะวิ่งไปหาผู้บุกรุกพร้อมกับเสือกมีดแทงออกไป หญิงวัยกลางคนกับหนุ่มวัยฉกรรจ์รู้ๆกันอยู่ว่าสายธารเสียเปรียบเห็นๆ หนึ่งในผู้บุกรุกหันมาเห็นพอดีจึงจับข้อมือของสายธารบิดจนมีดล่วงลงพื้นก่อนจะใช้เท้าถีบท้องของสายธารจนกระเด็น ธาราที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตะโกนออกมาอย่าเหลืออด
“ไอ้พวกหน้าตัวเมียทำร้ายผู้หญิงไอ้สวะ!!!” ตอนนี้ธาราโกรธมากยิงพ่อเธอยังไม่พอยังใช้เท้าถีบแม่เธอแบบนั้นอีก
“ปากดีได้แค่ตอนนี้แหละสาวน้อย หึๆ” หนึ่งในผู้บุกรุกกล่าวเสียงเย็นพร้อมกับหัวเราะเย้ยหยั่นในตอนท้ายก่อนจะเล็งปืนไปทางสายธาร ธาราตาเบิกกว้างอย่างตกใจ “ไม่!! พวกแกอย่าทำอะไรแม่ฉันเลยนะ อยากได้อะไรก็เอาไป” เมื่อเห็นว่าการแข็งข้อต่อผู้มีอาวุธในมือนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ธาราจึงหันมาพูดเสียงเบาลงไม่ใส่อารมณ์เหมือนเคย สายธารที่เห็นจังหวะที่ผู้บุกรุกชะงักจึงคลานไปหยิบมีดก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะแทงผู้บุกรุกที่เล็งปืนมาทางเธออยู่โดยสายธารลืมไปอย่างว่า คนที่มีปืนไม่ได้มีแค่คนเดียว
ปังงง! สายธารทรุดลงไปกับพื้นบ้าน ในขณะที่ผู้บุกรุกอีกคนที่ยืนค้างอยู่ในท่าลั่นไก ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าๆๆๆ นางโง่ แกคิดว่าพวกฉันจะปล่อยไปหรือไง” ชายคนที่ยิงแม่ของธาราพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับเล็งปืนมาทางธารา
ภาพที่ธาราเห็นคือแม่กับพ่อเธอนี่นอนจมกองเลือดแม้จะมีลมหายใจแต่ก็รวยรินเต็มที ภาพวันวานแห่งความสุขที่ได้อยู่ร่วมกับสายธารและนทีต่างหลั่งใหลเข้ามาในหัว ตอนนี้ธาราไม่อยากจะเสียท่านทั้งสองไปแม้น้ำตาจะไหลแต่ความโกรธกับมีมากกว่า พวกที่ทำร้ายท่านทั้งสองต้องชดใช้ อย่างสาสม!
ตอนนี้ธาราโกรธมากดวงตาแข็งกร้าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้เธอจะต้องตายก็ต้องลากพวกมันไปด้วย! ผู้บุกรุกเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวต่างเล็งปืนมาที่เธอ ธาราเงยหน้าขึ้นมานัยน์ตาเปล่งประกายอย่างแรงกล้าจนผู้บุกรุกถึงกับผวา
ครืนนนนน! เสียงฟ้าร้องดังขึ้นพร้อมกับห่าฝนใหญ่ที่ตกลงมา คลื่นทะเลปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเล่นเอาชาวบ้านละแวกนั้นวิ่งเก็บของกันอย่างอุตลุด ตอนนี้ผู้บุกรุกทั้งสองต่างแข็งค้างไปแล้วเพราะอะไรนะหรือ เส้นผมของธาราค่อยๆเปลี่ยนสีจากสีน้ำตาลเข้มเป็นสีฟ้าน้ำทะเลอย่างช้าๆดวงตาสีฟ้าเข้มดุจห้วงลึกแห่งมหาสมุทรเปล่งประกายเจิดจ้าจับจ้องมายังผู้บุกรุกสองหน่ออย่างไม่วางตา บรรยากาศชวนอึดอัดแผ่ออกมาจากตัวของธาราจนผู้บุกรุกทั้งสองสัมผัสได้
วิ๊งๆ ๆ ๆ มีละอองแสงสีเหลืองนวลดุจแสงจันทร์ ไม่รู้ล่องลอยมาจากไหนต่างลอยเข้าล้อมรอบร่างของธาราอย่างกับถูกดูด ในปกติละอองแสงเหล่านี้มนุษย์จะไม่สามารถมองเห็นได้ แต่หากมารวมกันในปริมาณมากมนุษย์ธรรมดาก็จะเห็นได้เช่นกัน
“สวะอย่างพวกแกจงหายสาบสูญไปซะ!” ธาราตวาดก้องละอองแสงทีล่องลอยอยู่รอบตัวของธาราเหมือนจะรู้ในสิ่งที่ธาราคิดสั่นระริกอย่างนึกสนุกก่อนที่ละอองแสงเหล่านั้นจะลอยออกไปนอกหน้าต่างแล้วกลับมาพร้อมกลับคลื่นน้ำขนาดใหญ่พัดพาร่างของสองโจรผู้บุกรุกดำดิ่งสู่ทะเลไม่มีใครพบเห็นอีก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชาวบ้านในละแวกนั้นต่างเห็นแค่คลื่นน้ำขนาดใหญ่ซัดใส่บ้านของธาราแต่ตัวบ้านกลับไม่เป็นอะไรเลย
เมื่อผู้บุกรุกทั้งสองลอยหายลับไปกลับคลื่นน้ำธาราเดินมากอดร่างของพ่อกับแม่ของตนที่ตอนนี้ลมหายใจใกล้หมดลงทุกที ธาราปล่อยโฮออกมาอย่างหนักที่ตนไม่สามารถช่วยอะไรพ่อแม่ได้เลย ก่อนที่ธาราจะสลบไปพร้อมกับความเสียใจอย่างหาที่สุด
ย้อนกลับไปในตอนที่ท้องทะเลปั่นป่วน
สพรอฟเตอร์ตัวน้อยที่มุงหน้าหาผู้มีออริกคล้ายกับตนอยู่สัมผัสได้ถึงออริกที่ตนรู้สึกคุ้นเคย จึงมุ่งหน้าไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงท่าเรือในจังหวัดระยองอันเป็นที่อยู่ของธารา สพรอฟเตอร์ตัวน้อยก็กะพือปีกแมลงของตนบินไปยังทิศทางที่จับสัมผัสได้โดยใช้เวทย์อำพรางทำให้ไม่มีใครที่มองเห็นสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดตัวนี้เลย
ตอนนี้สพรอฟเตอร์ตัวน้อยอยู่ในบ้านของธาราพลางเสดวงตาดำสนิทกลมโตของมันมองไปยังร่างของธาราที่กอดผู้เป็นพ่อและแม่ของเธอทั้งๆที่สลบอยู่ส่วนท่านทั้งสองล้วนหมดลมหายใจแล้วทั้งสิ้น สพรอฟเตอร์ตัวน้อยยังจับต้นชนปลายไม่ถูกจึงใช้เวทย์กระจกสะท้อนวารี มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้วสพรอฟเตอร์ตัวน้อยจึงจับร่างของธาราที่โอบกอดสายธารและนทีไว้ ปากก็ท่องมนต์ขมุบขมิบเป็นภาษาโบราณฉับพลันใต้ร่างของคนทั้งสามปรากฏวงแหวนเวทย์สีฟ้า ร่างของคนทั้งหมดรวมทั้งสพรอฟเตอร์น้อยค่อยๆจมลงไป จนในบ้านของธาราไม่มีใครอยู่อีกเลย
****************************************************************************************************************************************
ผมรู้สึกตอนนี้หน่วงๆไม่ได้อารมณ์ไงชอบกล เเต่เอาเถอะเอาไปอ่านแก้ขัดก่อนละกันครับอิอิ ท่ามีโอกาสจะแก้นะครับ ช่วยตรวจเช็กคำผิดให้จะดีมากกก ส่วนเรื่องคำผิดเอาไว้ดูให้ตอนที่ตอนหน้าลงครบนะครับ พอดีเช็คเเล้วเกิดปัญหานิดหน่อยทำให้ต้องเริ่มใหม่หมด เเล้วพอดีไรท์ขี้เกียดด้วยสิ กร๊ากกกกก
ปล.1 เม้น=1 กำลังใจ
HiDdEn_BlAdE
Loading...115 per.
ความคิดเห็น