คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO
23:09 น.
.
.
.
“ฮัลโหล…อิหมี” เสียเหมือนนหมอะไรายอยาอ ‘บีบอย’ ศัลยแพทย์หนุ่มหน้าหวานวัย 27 ปี เ็ม ที่อนนี้ำลันั่ทำหน้าหอย เศร้าสร้อย
ุยโทรศัพท์ับเพื่อนสนิททาปลายสาย
“มึ……” หนุ่มหน้าหวานบีบอยลอเสียอนใล้ะร้อให้
ส่ไปให้ปลายสายไ้รับรู้
“เป็นอะไรอมึอี๊
อิบอยยยย” เสียปลายสายอ ‘หมี’ เพื่อนสาวนสนิท ที่อนนี้ทำานเป็นพนัานสืบสวนประำสำนัานำรว
ไ้ส่เสียอบลับ
“มึ๊….อิหมี ือ มันแบบ แบบว่าแบบ นา ออ อ เ แฮ….โ วา ู
เ โย” ศัสยแพทย์หนุ่มอบลับเพื่อนสนิทอย่าที่ไม่รู้ว่าะอธิบายยัไับสิ่ที่นเผิอยู่อนนี้
“หยุ! หยุพ้นภาษาอะไรทีู่ไม่ัออไ้ไหม!?”
เพื่อนสาวทาปลายส่เสียออะเริ่มรำา ในวามร่ำไรที่ะพูอบีบอย
“เาหลี”
ศัลยแพทย์หน้าหวานส่เสียเล็ เสียน้อยลับไป
“ห๊ะ!!” หมีนให้ำอบอเพื่อน
“็ภาษาเาหลีไ
ที่พูไปเมื่อี๊” บีบอยอบส่เสียสอลับไปให้เพื่อนสนิท
“โอ๊ย!!
อิบ๊อยยยยยยย” อนนี้นปลายสายเริ่มทนไม่ไหวับวามเพื่อนสนิท ‘วามบีบอย’ ที่ไม่รู้ะสันหาำอะไรมาอธิบาย
“อย่าพึ่ึ้นิอิหมี
ูะร้อไห้แล้วนะ” ศัลยแพทย์หนุ่มทำเสียสั่นลอนในลำอส่ไปให้ทาปลายสาย
ว่าอนนี้เาอารมร์อ่อนไหวนาไหน
“เฮ้อ…..สรุปมีอะไรอิบีบอย พูมา” เสียพูเหนื่อยใอเพื่อนสาวนสนิทถูส่ลับมาให้เพื่อนหน้าหวานอน
“มึมาหาูไ้ไหม…ูมีอะไรให้มึู้วย มันเป็นสิ่ที่ทำใหู้รู้สึอยาะร้อไห้มาๆ ฮื่อ….อิหมี๊ มึ๊ ” ศัลยแพทย์นหน้าหวานบอวาม้อารให้เพื่อนสาวไ้รู้
สาเหุที่นโทรหา
“อะไรือสิ่ที่ทำให้มึร้อไห้…..ไม่ให้สแนี้านยอลที่มึแบึ้นเรื่อมาาเาหลีอหันะ” หมีลอพูเสียเหน็บแนม
หน้าหมันไส้ ให้นที่โทรหาน
“อิบ้าหมี!
ไม่ใ่เว้ย…สแนี้พี่านยอลนะูเ็บรัษาอย่าีอยู่ใหู้้โว์แล้วเถอะ
หึ้ย!!!” หนุ่มหน้าหวานส่เสียแหลมอลับให้เพื่อนสาว
ที่พูประโยเหน็ยแนมเา
“ถ้าเป็นเรื่อนั้นมึโนแน่อิบอย….แล้วอนนี้มึอยู่ร้านไหน” นปลายสายเอ่ยปาถามสถานที่อยู่
อนนี้าเพื่อนอมเยอะอเธอ
“เ๊โอว”
ศัลยแพทย์บีบอยเอ่ยบอสถานที่นอนนี้อยู่อนนี้ับนปลายสาย
“เอ๊า!!! อิบอย…ไปทำห่าอะไรที่นั่น
ู็นึว่ามึะไปร้านแถวทอหล่อ ู็ับรถมาทอหล่อเ็มีนเล๊ย” นปลายสายพ้นำบ่นเพื่อนสนิทอมเยอะอัวเอออมา
เพราะปิเวลาแบบนี้นอยเยอะะไปนั่ื่มแถวนั้นเสมอ
“็ูอยาินมาม่าเ๊โอวอะ”
บีบอยบอุประส์ที่ๆเาอยู่อนนี้ับเพื่อนสนิททาปลายสาย ไ้รับรู้
“เออ…ั้น็นั่แรอูแบป!”
นปลายสายอบลับอย่าเหนื่อยใับเพื่อนสนิทอน
“วามบิบอยริ!!” หิสาวโวยออมาหลัาวาสายอบีบอยศัลยแพทย์เพี่อนสนิทอมเยอะอเธอ
.
.
.
.
.
เมื่อวาน…
สนามบินที่เ็มไป้วยนมามายลอเวลา ที่อนนี้เป็นเวลาประมาเที่ยเศษๆ ร่าอพนัานสืบสวนหิำลัมอนาฬิาที่้อมืออัวเอแล้วส่เสียิปาออมา ในะที่มายืนรอรับเพื่อนสนิทที่ไปเรียน่อแพทย์เพาะทา้านศัลยรรมวามามที่เาหลีถึสามปีเ็ม อยู่หน้าเท แ่รออยู่นานเธอ็ไม่เห็นร่าอเพื่อนสนิทนเินออมาาเทสัที
“ไอ้บอย!
ไอ้บอยโว้ย!!...”
หิสาวะโนออมาเมื่อนเห็นนที่ำลัมอหาอยู่อนนี้
“ไอ้บอย!!! ทานี้บอย! ู! อยู่! นี้! ” สาวเ้ายัะโนออมาอย่า่อเนื่อพร้อมับโบไม้โบมือไปมา
ทำเป็นสัาบอให้เพื่อนสนิทที่ลับมาาเาหลีไ้เห็น
แ่เหมือนนหน้าหวานที่ออมาาเทพร้อมับอพลุพลั ทำหน้าเหลอหลา หัน้ายแลวาหาเพื่อนสาวัวเอที่บอบัับให้มารับนในวันนี้
“นายแพทย์!...าธิป!!!” สาวเ้าะโนออมาอีรั้
หวัว่าาระโนเรียสุเสียรั้นี้ะทำให้นที่ทำเหลอหลาอนนี้ให้นนะ
หลัาเสียะโนนั้นัึ้น
นเ้าอื่อ็หันมอามเสียทันที หน้าหวานเห็นนที่นำลัหาอยู่โยโบมือไปมาทั้สอ้าแบบสุัว
พร้อมับะโนื่อริพร้อมนามสุลนออมาอีรอบ แล้วี้มอมาที่น
นนบริเวนั้นเริ่มมอาม
“าธิป!!!.....ธรรมธั!!!!!”
เธอะโนเรียเพื่อนสนิทอีรั้ให้ัว่าเ่า
ศัลยแพทย์หนุ่มหน้าหวานรีบเินรไปหน้าสาวเ้าเพื่อนสนิทพร้ออพลุพลัที่นหอบลับมาาเาหลีทันที
เพราะอยาให้นาหมีเพื่อสนิทหยุะโนื่อริที่ัับใบหน้าหวานๆ สวยๆ
อัวเอสัที
“อิอหมี!! มึหยุะโนเี๋ยวนี้นะ!!!....แล้ว่วยูถืออ้วย
เร็วๆๆ!!” นหน้าหวานหยุเินแล้วี้บอให้เพื่อนนมา่วยเอาอๆนที่พลุพลัอนนี้ไปถือ
เมื่อเห็นเพื่อนสนิททำหน้าฟึฟัใส่ สาวเ้า็หัวเราะล่า่อนะเินรไปหาเพื่อนหน้าหวานที่ไม่ไ้เอันนาน ที่รอบัวเ็มไป้วย้าวออะไร็ไม่รู้หนัหนา อเ้าัว
“ไ๊ะอิบอย….อะๆ ูทำหน้าเ้า เี๋ยวแม่็ไม่่วยเลยนิ” สาวเ้าพูทัทายนรหน้า
แถมยัเอามือไปบีบแ้มอนรหน้าที่ทำหน้าหมาอยู่อย่าหมันไส้
“โว้ย!!! อิหมี!….ูบอแล้วใ่ไหมว่าให้เรียูว่า ‘บีบอย’ บอยเยๆมันไม่เ๋ำไว้!”
บอเพื่อนสาวรหน้าเรียนามที่เยบอไว้หลายแหละ
“แหมๆ อิบีบอย….อย่าระแะให้มันมานะมึอะ แล้วนี้อะไรอๆมึอิบอยเนี้ย เยอะ!!” หมีมอไปยัอๆนรหน้า ที่มีระเป๋าเินทาใบให่ 2 ใบ ใบลา 3 ใบ ระเป๋าผ้าใบให่อี 1 ใบ ับหุ่นอะไร็ไม่รู้ที่อิเพื่อนอมเยอะยืนอหันานหน้าอหุ่นเ้าหาัวเอ
“เออหนา….อย่าพึ่บ่น เร็วๆ ูอยาลับไปพัเ็มที่ละ”
“๊ะ!!
อิเยอะ!”
ว่าะนอๆเพื่อนศัลยแพทย์หน้าหวานอมเยอะ เ้ามาในอนโเสร็ ไหนะ้อนไปยัั้นที่เ้าัวอาศัยอยู่ ไหนะ่วยนัเพื่อนัอเ้าทีนว่าเสร็ อันนั้นไว้รนี้ อันนี้ไว้รนั้น อันนี้ับเบาๆ เี๋ยวมันแวาอันนั้นีๆ เี๋ยว สาวเ้าถอนหายใออมาับวามเยอะอเพื่อนัวเอหลายรอบในะ่วยัอ
แล้วยั้อมานั่ฟัเรื่อราวที่มาที่ไปอหุ่นสแนี้านยานยอล พร้อมลายเ็นอทอแท้ อะไรอุบีบอยอี็ไม่รู้ ว่าะเอาัวเอลับไปทำาน่อไ้ ้อรอใหุ้เาเม้าเรื่อที่เาหลีนเหนื่อยแล้วหลับไป
รื รื
เสียสั่อโทรศัพท์มือถือที่วาอยู่บนโ๊ะระหน้าโฟาัวให่ที่ั้อยู่ลาห้อ ทำเอาร่าอุหมอหน้าหวานสลึมสลือื่นึ้นมารับ
“ฮัลโหล”
รับสายทั้ที่ารีเล็อัวเอยัปิสนิอยู่
“ันโทรมาวนเวลาุนอนรึเปล่า…..ุาธิป” เสียอทาปลายสายทำให้ศัลยแพทย์บใหม่ลืมาื่นเ็มที่
“ ปะ เปล่ารับอาารย์….ไมุ่ยันนานเลยนะรับ” นายแพทย์หนุ่มรีบอบอาารย์หมออนทาปลายสาย
“อืม….วันนีุ้่วยเ้ามาันที่ะแพทย์หน่อยนะ ันมีอะไระให้”
เสียเยือเย็นส่มาาทาปลายสาย ทำให้นหน้าหวานทานี้รู้นลุยัไไม่รู้
“รับ….อาารย์”
.
.
.
.
ร้านเ๊โอว…
“อืม….็ามทีู่เล่าให้มึฟันั้นแหละ ู้อไปใ้ทุนแพทย์อีั้ 3 ปี ูน่าะใ้ทุนให้บๆ แล้ว่อย่อเพาะทา พัหมแผนูที่ะเปิลีนิหลัาลับมา
อุส่าให้แมู่ที่ ทำเลไว้หมละ เฮ้อ….”
บีบอยพูบ่นให้นรหน้าฟั แล้วถอนหายใออมายาวเหยีย
“เอาหนา….อิบอย แล้วมึะ้อไปอนไหน” สาวพนัานสืบสวนเอ่ยถามเพื่อนรหน้า
ที่อนนี้นั่เป็นหมาหน้าหอย าละห้อยไปละ
“อี 3
วัน…” ศัลยแพทย์หน้าหวานอบเสียเศร้า
“ที่ไหนวะ….ใล้ารุเทพมาปะ” สาวเ้าถามเพื่อนสนิทเรื่อสถานที่ๆ่อไป
“อะ….เอาไปู” บีบอยยืนเอสารที่ไ้รับมาาอาารย์หมอ ให้เพื่อนสาวที่นั่รหน้าู
“….โรพยาบาลฟาท่า อำเภอฟาท่า ัหวัอุริถ์…..”
เธออ่านบพร้อมเยหน้าึ้นมอเพื่อนสนิทที่อนนี้นั่น้ำลอ
.
.
.
.
แนะนำัวละรเพิ่ม
ึลิ – หมี อายุ 27 ปี พนัานสืบสอบ
Intro
มาแล้วนะ๊ะัวเธอ
อ่านแล้วเป็นยัไฝาเม้น้วยนะ๊ะ
#หมอุ๊านแบ
ความคิดเห็น