คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อย่าดื้อ (3)
สวัสี่ะ
าริยาอแ้ให้ทราบว่าะลนิยาย "ระวัน" ทุวันอัาร พฤหัส เสาร์ นะะ พบันไ้่อเนื่อยาวๆ ไปนบเลย่ะ
อบุทุท่านที่ิามนะะ
ถ้าอบฝาให้ำลัใ้วยาริาม หรืออมเมน์ุยันไ้่าาาา
_____________________
อีรู่เียวลินา็วิ่หน้าื่นลับมา สีหน้าอันเ็มไป้วยวามัวลห่วใยอเพื่อนทำให้ันทร์ันยา้อรีบบอ
“ันไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอลิน เลิทำหน้าีเรียสแบบนั้นไ้แล้ว แ่แผลถลอนิหน่อยเอ ิ๊บๆ”
“อบุอาารย์มานะะ อาารย์้อรีบไปสอน พวเราไม่รบวนแล้ว่ะ” ลินาพูสำทับรใันทร์ันยาเป็นอย่ายิ่นนึอยาปรบมือให้เสียริๆ
“ยัไม่ถึเวลาเ้าลาส ผมะพาไปทำแผลที่ห้อพยาบาล่อน เพื่อเป็นารรับผิอบ่อสิ่ที่าร์รอนทำ”
อ้อ! นึว่ามีิใเมาเป็นห่วลูศิษย์ ที่แท้เา็แ่ทำเพื่อปป้อแฟนสาวอน ันทร์ันยานึวาอยู่ในใ ไม่รู้ัวเลยว่า้อนอาารย์หนุ่มไปี่รอบ
พูเสร็นัวโ็ว้า้นแนอันทร์ันยา ประอพาหล่อนเินไปยัห้อพยาบาลที่อยู่ทาปีวาอึในั้นล่านี้เอ โยมีลินาเินามไปิๆ
พอมาถึห้อพยาบาล เอะวัน็รัวภาษาั์เป็นไฟับพยาบาลประำห้อึ่แม้สอสาวาเมือไทยะเรียนรู้ภาษาั์พื้นานมาบ้า แ่ารพูเร็วนานั้นทำให้ับใวามแทบไม่ทัน รู้เพียว่าหลัาุยันแล้วพยาบาลสาวให่่วยูแลทำแผลให้อย่าี แถมหน้าายิ้มแย้มว่าราว่อนที่ันทร์ันยาเยมาอยาแ้ปวหัวั้เยอะ
“เสร็แล้ว ทีนีุ้อยาลับหอหรือไปเรียน่อ” เอะวันถามลูศิษย์สาวทั้สอ
“ลับหอ่ะ”
“ไปเรียน่ะ”
ทัู้่อบพร้อมัน แ่ใวามร้าม ันทร์ันยา็ไม่รู้ว่าทำไมู่ๆ หล่อนึถอหัวโนเ็เรียนออไปแล้วอบเาว่าะลับหอ ในะที่ลินาลับเิยันึ้นมาะทันหัน
“ุสอนะเอายัไันแน่ ถ้าอยาลับหอผมอเ้าไปสอน่อน แล้วเรียนอผมมาพาุไปส่หอนะันทร์ันยา” นอบว่าอยาลับหอพยายามับสัเหาวามรำาในน้ำเสียเอะวัน แ่ลับไม่พบสันิ
“ไม่รบวนนานั้นหรอ่ะ ันเ้าไปเรียน่อน็ไ้ แล้ว่อยลับพร้อมลิน” หิสาวบออย่าะาน ระนั้น็ยัไม่่อยอยาเยหน้าึ้นสบวาสีน้ำทะเล ยอมรับว่าแม้ะเห็นบ่อยเท่าไร็ไม่ินเสียที เนื่อานัยน์ามๆ นั้นแฝแววบาอย่าที่ระุ้นให้หัวใหล่อนสั่นสะเทือนไ้อย่าไม่น่าเื่อ
“โอเ ถ้าั้นผมะประอไปห้อเลเอร์” ำว่า ‘ประอ’ ทำให้นเ็บถึับสะุ้โหย
“มะ...ไม่้อ่ะ ันะไปันเอ ให้ลินพาไป็ไ้ เิอาารย์ามสบาย อบุมานะะ”
ันทร์ันยาละล่ำละลัับทแล้วรีบทำัวระับระเ เหมือนเลื่อนไหวล่อัว โยไม่นึเลยว่าอนนี้แผลถลอและรอยฟ้ำทุแห่ในร่าายเริ่มประท้ว้วยอาารึบวม ทำให้ยับาลำบา พอลุพรวึ้น วามปวระบมทำเอาหล่อนเ่าอ่อน ทรุฮวบลนเอะวัน้อรีบว้าร่าบอบบาที่ำลัะหน้าะมำ รั้เ้าหาอว้าอเา
“ระวััว้วย เห็นรึยัว่าวรให้ผมประอไป” เสียอายหนุ่มุมา แ่่าร้ามับิริยาอ่อนโยนเมื่อปป้อันทร์ันยา้วยแผ่นออันแ็แร่อเา
“็ไ้่ะ” ันทร์ันยาอบเสียอ่อย เมื่อเห็นแล้วว่าแววามล้าบ่บอถึารไม่ยอมให้หล่อนัืนอี่อไป หิสาวผละาอหนา ลิ่นน้ำหอมผู้ายอ่อนๆ ิปลายมูทำให้หล่อนเิอาารใเ้นแรึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
ในที่สุเอะวัน็พาันทร์ันยาเ้าไปนั่ที่ประำอหล่อนรแถวหน้าสุ โยมีลินาามมานั่อย่าเียบๆ แน่นอนว่าสายาทุวอนัศึษาในลาส้อมายัสาวน้อยาะเผลเป็นาเียว ไม่้อสสัยเลยว่าิริยาท่าทาในารูแลอย่าใล้ิที่อาารย์เอะวันแสออ่อสาวเอเียผมำยาวสลวยทำเอาทุนประหลาใปนอิา ึ่วามรู้สึหลัย่อมมาว่าเป็นแน่แท้
ัารให้ันทร์ันยานั่เรียนเสร็แล้วอาารย์ร่าสูส่าในุสูท็รไปที่ไมโรโฟนแล้วรอเสียทุ้มัวาน
“ผม้ออโทษที่เ้าลาส้าไปนิ เพราะเิอุบัิเหุเล็น้อย เรามาเริ่มเรียนันเลย”
____________________
ความคิดเห็น