คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 การลาจาก
Chapter 2 การลาจาก
"ตื่นได้แล้วจ้าเรน่า"..................น้ำเสียงอันคุ้นเคยของหญิงสาววัยกลางคนดังมาจากห้องครัว ซึ่งตามมาด้วยกลิ่นหอมของอาหาร
เด็กสาวขยับตัวไปมา แต่เธอมิได้ลืมตาขึ้นแม้แต่น้อยพร้อมกับกล่าวต่อรองกลับแม่ของเธอ........ "แม่ค่ะ หนูขอนอนต่ออีกแป๊บไม่ได้เหรอค่ะ ยังเช้าอยู่เลย"
"เรน่าจ๊ะ ลูกลืมไปแล้วหรือไงจ๊ะ วันนี้ลูกต้องเดินทางไปนครศักดิ์สิทธิ์นะจ๊ะ เดี๋ยวไม่ทันวันเปิดรับคัดเลือกเข้าโรงเรียนนะจ๊ะ แล้วอีกอย่างลูกต้องไปซื้อของใช้ที่จำเป็นอีกด้วยนะ ลูกจะไม่เตรียมตัวไปเลยหรือไงจ๊ะลูก"....หญิงสาววัยกลางคนตะโกนขึ้นมาบอกลูกสาวของตน
" ค่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคุณเอเรียน่า " .......เรน่าตอบรับอย่างไม่เต็มใจนัก น้ำเสียงของเธอฟังดูเหมือนจะล้อเลียนผู้เป็นเเม่ของเธอ พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว1ผืน
หลังจากเธออาบน้าเสร็จ เธอก็เดินตรงมาที่โต๊ะแล้วเอาเป้สะพายที่ใส่ของใช้ต่างๆที่เตรียมไว้พร้อมจะเดินทาง แล้วพลันมือเธอก็หยิบหนังสือต่างๆ รวมทั้งหนังสือประหลาดนั่นติดตัวไปด้วย แล้วลงมานั่งอ่านรออาหารเช้ามื้อก่อนจากกันที่แม่ของเธอกำลังทำอย่างสุดฝีมือ
"แม่ค่ะ นานจังเลยนะค่ะ หนูหิวๆๆๆๆๆ"...เด็กสาวผมเปียสีแดงเร่งผู้เป็นเเม่เหมือนเด็กๆอยากได้สิ่งของ
"จ้า ใกล้เสร็จแล้วจ้า ลูกสาวคนนี้นิ่".....หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยพลางส่ายหน้าให้เจ้าลูกสาวตัวดี
ระหว่างที่รอแม่เธอนั้นเธอจึงหยิบหนังตำราเวทย์พื้นฐานขึ้นมาอ่านไปพลางๆ
พลันสายตาเธอก็ไปสะดุดกับ บรรทัดที่เขียนว่า "เฟลมาโต้" เป้นคาถาแบบไหนกันน้าเธอคิดพลางจินตนาการไปต่างๆนานา แล้วเธอจึงรีบหยิบไม้คทาเก่าที่ดูเหมือนตะเกียบออกมา
"เฟลมาโต้"
พลันลูกไฟเล็กๆก็ตรงไปยัง...."แม่ระวังค่ะ"
"โคลดาเปรสต้า"....เสียงของเอเรียน่าพึมพำดังเหมือนร่ายเวทย์อะไรบางอย่างโดยที่มือของเธอถือจานกับข้าวมาทั้งสองมือ ทันใดนั้น ก้อนน้ำแข็งก็ประทะกับลูกไฟ หายกลายเป็นไอไป
"เกือบแล้วนะจ๊ะ เล่นอะไรก็ไม่รู้เรานิ่".....หญิงสาววัยกลางคนตักเตือนลูกสาวของตนเอง พร้อมกับยกจานและถ้วยกับข้าวออกมา
"ขอโทษนะค่ะ..ว่าแต่แม่เก่งจังเลยนะค่ะ ร่ายเวทมนตร์โดยไม่ใช้คทาเลยอ่ะค่ะ แม่ทำได้ยังไงค่ะหนูอยากทำได้เหมือนแม่บ้างจังเลย" .....เด็กสาวผมเปียถามผู้เป็นแม่อย่างอยากรู้อยากเห็น
เอเรียน่า หัวเราะพลางมองลูกอย่างเอ็นดู
"ใครๆก็ทำได้จ้าลูก คทาเป็นเพียงสื่อกลางที่จะรับเวทมนตร์ของเราแล้วปลดปล่อยในรูปต่างๆ แต่ถ้าเรามีสมาธิและฝึกฝนบ่อยๆอาจจะไม่ต้องใช้คทาเลยก็ได้จ๊ะ แต่คทาก็เป็นตัวเพิ่มพลังเวทย์ของเราให้สูงขึ้นอีกด้วยน้า" ....เอเรียน่าตอบคำถามลูกสาวอย่างผู้รู้
"ว่าแต่ในตัวลูกถนัดเวทย์สายไหนล่ะจ๊ะ เพราะว่าในแต่ละคนก็จะมีรูปแบบของพลังเวทย์ต่างๆกันออกไป อย่างแม่ก็ถนัดสายวารีอ่ะจ๊ะ"...ผู้เป็นเเม่ถาม
"หนูไม่รู้หรอกค่ะ หนูเพิ่งหัดใช้เวทมนตร์เป็นไม่นานเองค่ะ"...เด็กสาวตอบผู้เป็นแม่พร้อมยัดแอปเปิ้ลผลโตโตเข้าปาก
จ้า ที่โรงเรียน ก็คงจะมีวัดสายเวทย์กันอยู่ กินต่อเถอะจ๊ะ
เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เอเรียน่าก็เดินขึ้นไปบนห้องสมุด แล้วจึงเดินกลับออกมาพร้อมกลับกล่องไม้ใบหนึ่ง แล้วมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับเปิดกล่องออกมา ภายในมีเพชรพลอยอยู่เป็นจำนวนหนึ่ง
"อะไรหรอค่ะ คุณแม่"...เด็กสาวผม เอ่ยถามอย่างสงสัย
"คือ ตอนนี้แม่ไม่มีเงินสดจะให้ลูกนะจ๊ะ และนี่ก็คือของที่แม่จะให้ลูกก่อนไป ระหว่างการเดินทางลูกต้องผ่านตลาดเซนทาริโอ ให้ลูกนำเพชรพลอยพวกนี้ไปขาย แล้วให้ลูกแวะซื้อของที่จำเป็น ส่วนเงินที่เหลือลูกก็เก็บไว้ใช้ในระหว่างที่เรียนอยู่ที่โรแซงนะจ๊ะ แล้วแม่จะส่งเงินไปให้ทุกเดือนนะจ๊ะ"....แล้วหญิงสาววัยกลางคนก็อธิบายเส้นทางให้ลูกสาวอย่างละเอียดแล้วทั้งสองก็เดินออกมายังหน้าบ้านพร้อมกับคุยกันไปเรื่อยๆ
" แม่ค่ะ เพชรพลอยพวกนี้มันแพงมากๆเลยนะค่ะ แม่ไม่อยากเก็บมันไว้หรือจ๊ะ "...เด็กสาวพูด
"ก็มันจำเป็นต้องใช้".....เอเรียน่าตอบพลางยิ้มตอบให้ลูกสาว
"จ้าๆๆๆๆ".......เด็กสาวทำท่าล้อเลียน
"เอาล่ะน่ะจ๊ะ แม่คงส่งลูกได้เท่านี้ เอานี่จ๊ะ ไม้กวาดที่แม่เคยใช้ ถึงมันจะไม่เร็วมากเท่าไหร่ แต่มันก็เร็วกว่าเดินเท้านะจ๊ะ"....ผู้เป็นแม่เอ่ยพลางน้ำตาไหลออกมา
"หนูคงคิดถึงแม่มากเลยตอนอยู่ที่เรียนอยู่ที่นั่น"....เด็กสาวก้มหน้าลง
"แล้วแม่จะพยายามไปหาลูกบ่อยๆนะจ๊ะ"
"แม่ค่ะ ไปหาหนูบ่อยๆนะค่ะ" เด็กสาววางไม้กวาดลง แล้วโผลเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง "แม่ดูแลตัวเองดีดีด้วยนะค่ะ หนูไปก่อนนะค่ะ"....แล้วร่างเด็กสาวผมเปียก็ทะยานขึ้นฟ้าไปพร้อมกับไม้กวาดโทรมๆ
เบื้องหน้าเธอจะเจออะไรนั้นไม่มีใครรู้....
.........................................................................................................................................
ความคิดเห็น