คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 หนังสือประหลาด
Chapter 1 การลาจาก
ในหมู่บ้านติดชายฝั่งทะเล ใกล้เมืองอิสทริก มีบ้านหลังหนึ่งอยู่กันอย่างมีความสุข มีสองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่นี่ ผู้เป็นแม่นามว่า เอเรียน่า ครูส และลูกนามว่า เรน่า ครูส
แสงแดดยามเย็นลอดสอดผ่านกระจกบานใหญ่ภายในบ้าน ทำให้ภายในบ้านดูสว่างขึ้นเพราะแสงอาทิตย์
"แม่จ๊ะ! ทำไรอยู่เนี่ย หนูหิวข้าวแล้วนะค้า"...
เด็กสาวผมแดง อายุประมาณ 15 หน้าตาสะสวย กรอกลูกตาสีดำไปไปมามา เธอกล่าวกับแม่ของเธออย่างออดอ้อน ดูน่ารักน่าชังไปอีกแบบ เธออาศัยในหมู่บ้านทางตะวันออกของอาณาจักรอิสเทอริก บ้านของเธอติดชายฝั่งทะเล แม่เธอมีอาชีพเป็นผู้บำบัดรักษาในหมู่บ้าน ถ้าเทียบกันในหมู่บ้านแล้วเธอหน้าตาดีเป็นอันดับต้นๆ คงเพราะสืบเชื้อสายพรายมาจากผู้เป็นแม่ แต่เรื่องราวเกี่ยวกับตัวพ่อนั้นแม่ของเธอไม่เคยเล่าให้เธอฟังเลยแม้แต่น้อย
" จ้า เสร็จแล้วจ้าคุณหนู"..... ผู้เป็นแม่นามว่า เอเรียน่า ครูส ตอบพลางยิ้มส่ายหัวให้กับลูกสาวของเธอ เอเรียน่าเธอเป็นหญิงวัยกลางคนแต่ความสวยของเธอไม่เคยลดลงไปเลย ดวงตาสีฟ้าสอดรับกลับใบหน้ารูปไข่ได้เป็นอย่างดี แม้เธอจะเป็นม่ายลูกติดแต่ก็มีชายหนุ่มแวะเวียนมาเสมอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจชายใดเลย เธอมักใช้เวลากับลูกเสมอ
ทั้งสองนั่งกินข้าวกันอย่างมีความสุข พร้อมยังคุยเรื่องต่างๆ ตามประสาแม่ลูก แล้วเอเรียน่าก็เอ่ยกับลูกว่า
"เร่น่าจ๊ะ ถึงเวลาที่ลูก…"เอเรียน่ากล่าวอย่างอ้าอึ้ง
"อารายค่ะแม่"..เด็กสาวถามอย่างคาดคั้น
" แม่คิดว่าพรุ่งนี้คงถึงเวลาที่ลูกจะต้องไปเรียนต่อแล้วจ๊ะ เอ่อ คือ แม่ "...เอเรียน่าพยายามจะอธิบายให้ลูกเธอฟังอย่างช้าๆ
"ต้องไปเรียนที่ไหนค่ะแม่ ในเมืองอิสทริกหรือค่ะ"...เธอไม่มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อยเพราะเมืองอิสทริกห่างจากหมู่บ้านนี้ไปไม่ไกลนัก
"แม่คิดว่าลูกต้องไปเรียนที่โรงเรียนจอมคาถา...........โรแซงจ๊ะ"...เอเรียน่าพูดคำสุดท้ายออกมาอย่างช้าๆ
"แม่ค่ะ หนูเรียนโรงเรียนเดิมของหนูที่อิสทริกก็ดีอยู่แล้วนิ่ค่ะ หนูไม่อยากจากแม่ไปค่ะ แล้วถ้าไปอยู่นครศักดิ์สิทธิ์ไม่รู้เมื่อไหร่หนูจะได้เจอแม่นะค่ะ" ....สิ้นเสียงเด็กสาวพูดแล้วนั้นแม่ของเธอก็ยิ้มอย่างเอ็นดูพร้อมกับกล่าวว่า ...."ลูกต้องไปเรียนที่นั่นจ๊ะ..."
"แม่ทำไมต้องส่งหนูไปไกลถึงนครศักดิ์สิทธ์ แล้วจะต้องไปพรุ่งนี้เลยหรือค่ะ แม่คิดจะไล่หนูไปไกลๆหรอค่ะ หนูอยากอยู่กับแม่มากนะค่ะ"......ขอบตาเด็กสาวเริ่มมีน้ำตาคลออกมา เธอตอบพลางหันหน้าหนีไปทางอื่น
"ลูกจ๊ะ แม่หวังดีกับลูกนะ แม่คิดว่ามันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ลูกได้พบอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับตัวลูก"....หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ
หลังจากนั้น ทั้งโต๊ะอาหารก็เงียบไป ดูแล้วเป็นบรรยากาศที่อึดอัดเป็นอย่างมาก ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย จนเด็กสาวเดินเข้าห้องสมุดไปอย่างเงียบๆ
เฮ้อ! ....เอเรียน่าถอนหายใจอย่างอ่อนล้า "ซักวัน แล้วลูกจะเข้าใจว่าแม่หวังดีกับลูก"....หญิงสาวเอ่ยพลางมองตามลูกสาวอย่างเป็นห่วง.....
ทำไมแม่ต้องส่งเราไปเรียนที่นั่นด้วยน่ะ หรือเพราะว่านามสกุลเราเหมือนท่านโรแซง แต่ว่านามสกุลเหมือนกันก็มีเยอะถมไป เพราะอารายน้า หรือท่านแม่กำลังคิดอะไรอยู่ ...เด็กสาวผมแดงคิดพลางหาหนังสือมาอ่าน
ตำราเวทมนตร์พื้นฐาน ตำราปรุงยา ตำราการรักษาและการป้องกัน ในมือเด็กสาวถือหนังสือสามเล่ม พลางคิดไปว่า ..ถ้าเราเก่งขึ้นกว่านี้ท่านแม่ต้องไม่ส่งเราไปแน่เลย..ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า
เด็กสาวกำลังเดินออกจากห้องสมุด พลันสายตาเหลือบไปเห็นหนังสือประหลาดปกสีเทา เล่มหนาตึ หน้าปกนั้นว่างปล่าว...เด็กสาวหยิบมันไปด้วยโดยที่ไม่ได้ดูว่ามันเป็นหนังสืออะไร
เด็กสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ พลางเช็ดผมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ แล้วก็เริ่มทำการอ่านหนังสืออย่างขยันขันแข็ง ตำราเวทการรักษาและการป้องกันรึ น่าสนใจดี เธอเปิดหนังสือไปพร้อมกับท่องจำเวทมนตร์ไปเรื่อยๆ
เธออ่านหนังสือไปเรื่อยๆ พลันสายตาเธอไปสะดุดกับตัวอักษรที่ว่า อักซ์ตรัมเซ่ คาถาเกราะวิเศษแฮะ ..น่าสนใจดีจัง เด็กสาวคิดพลางอยากจะทดลอง เธอหยิบไม้คทาที่ดูเหมือนตะเกียบเก่าๆแล้วปัดฝุ่นที่ติดออก พร้อมกับสบถออกมาว่า" แม่น่าจะซื้อให้เราได้ใหม่แล้วน่ะเนี่ยยยยย ไม้เน่าหมดเเล้ว.." หลังจากนั้นเธอก็เริ่มทำสมาธิ
"อักซ์ตรัมเซ่" เด็กสาวร่ายเวทมนตร์ออกมาทันที
ทั้งห้องเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็เริ่มมีแก้วบางๆ มาห่อหุ้มตัวเธอ
"โหย เกราะอารายไม่แข็งแกร่งเอาซะเลย แค่แก้วบางๆ เสียเวลาฝึก งั้นนอนดีกว่า ชักง่วงนอนแล้วสิ".......เด็กสาวกล่าวอย่างอารมณ์เสียแล้วโน้มตัวลงนอนบนเตียงนอนของเธอ เเล้วเธอไม่ทันได้สังเกตุแสงที่ส่องออกมาจากหนังสือเล่มสีเทาเลยแม้แต่น้อย
แล้ววันที่แสนยุ่งยากก็จบลง พรุ่งนี้เธอจะต้องเจอเรื่องอะไรอีกไม่มีใครรู้......
................................................................................
ความคิดเห็น