ฮูหยินรอง

ตอนที่ 31 : อารมณ์

ทั้งภายในและภายนอกรถม้าที่มุ่งสู่จวนสกุลจางอย่างเร่งรีบนั้นเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงล้อรถที่บดกับผิวถนนเท่านั้น ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาตลอดทาง แม้แต่เสี่ยวเปา นางไม่เคยเห็นคุณหนูโกรธมากขนาดนี้ จึงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรจึงได้แต่นั่งเงียบ ทำได้เพียงส่งสายตาห่วงใยให้ไปเท่านั้น แต่เหมยหรือจะเห็น 

ตอนนี้เธอโมโหจริงๆ โมโหกับทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเกินความอดทนที่มีแล้ว ซ้ำยังคิดไม่ตกเหตุใดคุณชายเจิ้งจึงคอยรังควาน​เธอและรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนตลอด คงไม่ใช่เพียงเหตุบังเอิญแน่แล้ว ในตลาดยังพอจะบอกว่าบังเอิญได้ แต่ในป่าหลังศาลเจ้าเช่นนี้ และถ้าเธอจำไม่ผิด ชุดที่เขาใส่นั้นคือชุดขุนนาง เขาจะใส่ชุดขุนนางการคลังมาทำอะไรในป่าอย่างนี้ อย่าว่าเธออ่านนิยายมากไปเลย แต่มันต้องมีอะไรแน่ๆ 

หมิงเหอคังที่นั่งเบียดกับลูกน้องด้านหน้าก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเช่นกัน ทำอย่างไรจึงจะสามารถช่วยอาเหมยได้ หากคุณชายเจิ้งเอาเรื่องที่พบเขากับอาเหมยที่ทะเลสาบหลังศาลเจ้าไปเล่าต่อ เขาไม่อยากคิดว่าเรื่องจะบานปลายเพียงใด ดูท่าแล้วคุณชายผู้นี้ไม่ก็น่าจะประสงค์​ดีเป็นแน่

ถึงแม้ว่าจะมีบ่าวตามมาด้วยและเขาก็ไปกับคณะของคุณชายฮุ่ยจินผู้เป็นสามีของนางก็ตาม แต่ปากคนนั้นถือได้ว่าเป็นอาวุธ​ร้าย ฆ่าคนมามากพอๆกับดาบคมเลยทีเดียว เรื่องเข้าหูคนแล้วความจริงเป็นอย่างไรหาเป็นที่สนใจไม่ 

แล้วความสัมพันธ์​ทางการค้าของสกุลจางกับสกุลหมิงอีกเล่า 

ตอนนี้เขาทำได้เพียงภาวนาไม่ให้คุณชายเจิ้งเอาเรื่องไปโพนทะนา​ต่อ เขาทำได้เพียงเท่านี้...เท่านี้จริงๆ

ทางผู้ที่คอยอยู่ที่ศาลาก็แตกตื่นเช่นกัน เมื่อเห็นคุณชายเจิ้งเดินออกมาอีกทาง และเขายังหันมาเหมือนจะทักทายหรือเยาะเย้ยก็ไม่แน่ใจนัก ซ้ำร้ายแทนที่จะเห็นอาเหมยกับคุณชายหมิงเดินออกมา กลับกลายเป็นสองบ่าวที่จางฮุ่ยจินให้ตามไปวิ่งกระหืดกระหอบออกมาแทน 

ใจของเขาเหมือนจะร่วงจากอกตกไปอยู่ที่พื้น

แต่ตอนนี้ความรู้สึกตกใจและโล่งใจปะปนกันจนไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรมากว่า ที่ตกใจเพราะอาเหมยไม่ได้เดินกลับออกมาด้วย และคุณชายหมิงก็หายไป ที่โล่งใจเพราะเสี่ยวเปาก็ไม่อยู่ด้วยเช่นกัน พวกเขาไม่ได้หายกันไปสองคน 

เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ถึงแม้จะเป็นเพราะว่าคุณชายหมิงหวังดีอย่างบริสุทธิ์​ใจ ซึ่งประการนี้เขาไม่แน่ใจนักว่าใช่หรือไม่ เข้ามาช่วยอาเหมยไว้จากคุณชายเจิ้ง ก็คงไม่พ้นคำครหานินทาอย่างแน่นอน บริเวณนี้หาได้มีแค่พวกเขาไม่ 

เรื่องในมุ้งของชาวบ้าน คือความบันเทิงของชาวเมือง โดยที่ไม่สนว่าจะมียศฐา​บรรดาศักดิ์​ใดอย่างแท้จริง

"อาเหมยเล่า ทำไมถึงไม่ออกมาด้วย" จางฮุ่ยจินแทบจะตะคอกใส่สองบ่าวเมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในระยะที่ใกล้พอจะพูดคุย

"คุณชายเจิ้งเซียนฟง โผล่มาจากไหนไม่รู้ขอรับ เข้ามาทำรุ่มร่าม​กับฮูหยินรอง คุณชายหมิงเหอคังจึงเร่งพาฮูหยินกลับจวนก่อน โดยรถม้าของคุณชายเอง แล้วให้บ่าวรีบมาบอกนายท่านขอรับ" บ่าวชายละล่ำละลักบอกแทบไม่ได้หยุดหายใจ 

"กลับจวน!!" 

ไม่ต้องบอก ทุกคนก็พร้อมกันเงียบ ไม่กล้าปริปากแม้สักคน ตอนนี้แม้แต่เด็กแรกเกิดก็ดูออกว่าจางฮุ่ยจินโกรธมากขนาดไหน

เฉินมู่อิงแม้จะตกใจในตอนแรกที่เห็นญาติผู้พี่ แต่เมื่อเห็นว่าสามีห่วงใยเหม่ยเหมยจนเสียอาการอย่างที่นางก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกไม่พอใจค่อยๆเข้ามามีพื้นที่ในใจของนาง แต่ถึงจะไม่พอใจเพียงใด นางก็ไม่กล้าพอแสดงออกไปให้สามีเห็น 

"ท่านพี่  อาเหม่ยจะไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ"  น้ำเสียงใสบอกความห่วงใยอย่างชัดเจน จางฮุ่ยจินจึงได้รู้สึกตัว ผ่อนคลายความเครียดลง  หันไปส่งยิ้มให้เฉินมู่อิง

"เพราะคุณชายหมิงจะต้องดูแลอาเหมยเป็นอย่างดีแน่นอนเจ้าค่ะ"  

เฉินมู่อิงเหมือนจะเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แต่กลายเป็นราดน้ำมันถังใหญ่ลงกลางกองไฟแทน อาการเครียดขึงที่เพิ่งคลายลงไปเมื่อครู่ กลับขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม จนตอนนี้แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าไฟที่อยู่กลางอกของเขาในตอนนี้ เกิดจากสาเหตุใดกันแน่

เมื่อรถม้าของสกุลหมิงมาถึงหน้าจวนสกุลจาง คุณชายหมิงรอให้เสี่ยวเปาลงจากรถม้าและประคองเหม่ยเหมยเข้าจวนไปก่อน โดยที่เขาไม่ได้เข้าไปช่วย แล้วจึงค่อยเดินตามหลังเข้าจวนไป

สกุลหมิงไม่ได้เป็นที่รู้จักเท่าใดนักในแคว้นเฉิน คงไม่มีผู้ใดจดจำตราประจำตระกูลที่แปะอยู่ข้างรถม้าได้หรอกกระมัง

เมื่อเข้าจวนมาได้เหม่ยเหมยก็ตรงไปที่เรือนของตัวเองทันที ไม่แม้แต่จะหันไปขอบคุณคุณชายหมิง ตอนนี้เธอต้องการสงบสติอารมณ์โดยด่วน​ เธอรู้ตัวว่าปล่อยให้ตัวเองมีอารมณ์​มากเกินไป ก็คนมันทนไม่ไหวแล้ว อะไรที่กดไว้นานๆ มันก็มักจะปะทุได้ง่ายๆ หากพูดจาอะไรออกไปในตอนนี้ เธอไม่แน่ใจนักว่าจะยังรักษาคำพูดคำจาให้เป็นแบบคนในยุคนี้ได้หรือไม่  เห็นสมควรต้องรีบไป ยุบหนอพองหนอ ไม่โกรธหนอเสียก่อน

เมื่อเสี่ยวเปาเห็นดังนั้น จึงปิดประตูอย่างเงียบเชียบ และกำชับไม่ให้ใครรบกวนโดยเด็ดขาด แล้วตรงไปหาคุณชายหมิง เอ่ยขอบคุณแทนเจ้านาย แล้วรีบร้อนตรงไปยังห้องหนังสือที่ฮูหยินใหญ่มักจะทำงานอยู่ที่นั้น

"แล้วอาเหมยเป็นอย่างไรบ้าง ตกใจมากหรือไม่" เมื่อรู้เรื่องทั้งหมด ตงจื่อหยาเป็นห่วงหลานสาวมากกว่า ที่จะทันคิดถึงเรื่องอื่น 

"คุณหนูไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ตอนนี้พักผ่อนอยู่ที่เรือน บ่าวจึงมาเรียนท่านก่อนเจ้าค่ะ" 

"คุณชายหมิงเล่า ยังอยู่ที่นี่หรือไม่ หรือกลับไปแล้ว" 

"คุณชายบอกว่าจะอยู่รอให้คุณชายใหญ่กลับมาก่อนเจ้าค่ะ" 

ตงจื่อหยาพยักหน้าเข้าใจ อย่างน้อยคุณชายผู้นี้ยังมีความคิดอยู่บ้าง 

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปบอกบ่าวให้ยกน้ำชาและขนมมาดูแลคุณชายด้วย ข้าจะไปหาอาเหมย อาจินกลับมาเมื่อใด ให้ไปเรียกข้าทันที"

"อาเหมย ให้แม่เข้าไปได้หรือไม่"

เหมยเดินมาเปิดประตูด้วยตัวเอง เพราะตอนนี้เสี่ยวเปาไม่อยู่ เมื่อประตูเปิดออก ตงจื่อหยายกมือขึ้นลูบหน้าลูบหัวเธอเป็นการใหญ่

"เป็นอย่างไรบ้าง ตกใจมากหรือไม่ โถ่ เหตุใดเจ้าถึงได้เจอแต่เรื่องร้ายๆ" เมื่อเห็นว่าตงจื่อหยาตาแดงๆทำท่าจะร้องไห้ คนที่อยากจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอลวาด​ขว้างปาข้าวของอย่างในละครบ้าง ก็ใจสงบลงทันที

"เข้ามาข้างในก่อนเถิดเจ้าค่ะ" เป็นเธอที่ประคองผู้มาใหม่ไปที่โต๊ะ ไม่ใช่ว่าตอนนี้เธอต้องรับบทเป็นคนที่ถูกปลอบหรอกหรือ ไฉน​ดูสลับตัวกันอย่างนี้

"ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้น"  แต่โมโหมากๆเลยเจ้าค่ะ

"แต่เสี่ยวเปาบอกว่าคุณชายเจิ้งมาทำรุ่มร่ามกับเจ้าด้วยนี่" 

"แค่จับมือเท่านั้นเจ้าค่ะ"  ถ้าไม่เพราะเธอเผลอไม่ทันระวังตัวให้ดี  เธอไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัวได้หรอก 

"จับมือ!!"  คราวนี้ตงจื่อหยาดูเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้

"เจ้าค่ะ แค่จับมือตอนข้าที่เผลอเท่านั้น แต่ข้าก็รีบสบัดมือออกทันทีเลยนะเจ้าคะ ท่านแม่อย่าได้กังวล"  

"เท่านั้น!! ไม่กังวล!!  เอิ้ก"  ซิงซิงที่ตามเจ้ามาในห้องด้วยรีบพัดวีฮูหยินใหญ่ที่ตอนนี้หน้าซีดคล้ายเป็นลมไปแล้วจริงๆ

"เอายาหอมมาให้นายหญิงเร็ว" ซิงซิงตะโกนบอกซือซือที่ยืนคอยอยู่หน้าห้อง

"ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ"  เหมยทำตัวไม่ถูก ตกใจกว่าโดนคุณชายเจิ้งจับมือเสียอีก

"สงสัยจะตกใจจนลมตีขึ้นมาเจ้าค่ะ" อย่าว่าแต่นายหญิงเลย นางเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินฮูหยินรองเอ่ยออกมา ถูกชายที่ไม่ใช่สามีจับมือ แต่นางบอกราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ช่างเป็นความคิดที่แปลกประหลาดอย่างยิ่งนัก

"ท่านแม่อย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าว่าคุณชายเจิ้งหาได้พอใจในตัวข้าจริงๆไม่  ที่ทำไปเพียงต้องการทำให้สกุลจางเสียชื่อเสียงผ่านทางข้าก็เท่านั้น" 

หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์​ คิดไตร่ตรอง​อย่างจริงจัง ว่าคุณชายเจิ้งทำไปทำไม เกิดประโยชน์อะไรจากการทำแบบนี้ ตัดเรื่องชอบอาเหมยออกไปได้เลย นางไม่ได้สวยขนาดล่มเมืองล่มแคว้น

เมื่อคิดดีๆ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องก็เป็นทางฝั่งนี้ที่ถูกเอาไปพูดต่อเสียๆหายๆ เรื่องคาวฉาวโฉ่​แบบนี้ คนยิ่งชอบเอาไปพูดต่อกันสนุกปาก ส่งผลต่อสกุลจางไม่มากก็น้อย แต่กับคุณชายผู้นี้ที่มีชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงไม่ดีอย​ู่แล้วนั้น คนกลับไม่ได้สนใจพูดถึงมากนัก เหมือนเขาเป็นคนจุดไม้ขีด แต่ไฟกลับลามเข้าสกุลจาง  แล้วเขาจะต้องการทำลายชื่อเสียงสกุลจางไปทำไมเล่า เป็นคู่แข่งทางการค้ากันก็ไม่ใช่

"ทำลายชื่อเสียงสกุลจางรึ" ตงจื่อหยา หายเป็นลมในทันที

สามีของนางสั่งสมชื่อเสียง​มานานหลายปี เรื่องที่ไม่ยกใครเป็นฮูหยินเท่าเทียมนาง เพื่อผลประโยชน์ทางการค้า แต่ก็สามารถขยายกิจการได้อย่างที่นายท่านคนก่อนที่ถึงแม้จะมีฮูหยินหลายคนจากสกุลการค้าต่างๆก็ไม่สามารถเทียบได้ แสดงให้เห็นถึงความสามารถ​ที่แท้จริงของนายท่านคนปัจจุบัน​โดยที่ไม่ต้องใช้เส้นสายผ่านทางสตรี ผู้คนจึงให้ความเคารพนับถือสามีของตนอยู่มากทีเดียว

แล้วตอนนี้เล่า เป็นอย่างไร พี่น้องสกุลจางมีผู้หญิงคนเดียวกันบ้างละ พี่แย่งผู้หญิงของน้องบ้างละ น้องสวมหมวกเขียวให้พี่บ้างหละ และอีกสารพัดที่คนพูดจะต่อเติมเสริมได้ แล้วถ้าเรื่องคุณชายหมิงและเหตุการณ์​วันนี้หลุดออกไป ความน่าเชื่อถือของนายท่านคนต่อไปของสกุลจางจะเป็นเช่นไร เหตุใดนางถึงไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน 

"แม่เข้าใจแล้ว เจ้าพักต่อเถอะ วันนี้ไม่ต้องออกไปกินที่โถงกลาง แล้วก็ไม่ต้องออกไปที่ไหนอีก พรุ่งนี้แม่จะมาหา ขอบใจเจ้ามาก" 

ตงจื่อหยาเดินออกไปอย่างเคร่งเครียด ไม่มีท่าทางของคนที่ลมตีขึ้นจนจะเป็นลมเช่นเมื่อครู่เลยสักนิด

เหมยมองตามตงจื่อหยาไป สงสัยว่างานนี้เธอจะเดาถูกเสียแล้วสิ

&&&

มาส่งแล้วววว

เรื่องเหตุผลต่างๆในเรื่อง ก็จะทยอยๆเฉลยแล้วนะ พยายามเร่งเครื่องบ้างแล้วด้วย แต่ไม่รู้จะทันใจกันมั้ย กลัวจะคุมเรื่องไม่อยู่เช่นกัน  แต่จะพยายามนะคะ

เรื่องทางสังคมประเพณีต่างๆ ไรท์ไม่ได้ยึดกับของอะไรเป็นหลัก อ่านกันสบายๆ ไม่อิงประวัติศาสตร์​นะ

ไม่พูด(เขียน)​มากละ เดียวรีดบ่นอีก

ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่ะ