ฮูหยินรอง

ตอนที่ 12 : จ่ายตลาด

หลังจากที่เหม่ยเหมยต้องทำเป็ดตุ๋นน้ำแดงตามที่คุณสามีอยากกินในวันรุ่งขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ วันต่อๆมา ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรให้ต้องแปลกใจอีก คล้ายทุกอย่างกลับสู่สถานการณ์​ปกติ

ช่วงเช้า เหม่ยเหมยให้พ่อบ้านฉูช่วยอธิบายและสอนงานต่างๆให้โดยละเอียด เพราะเพียงฝันและภาพที่แว้บมาในหัวนั้นไม่เพียงพอ และในบางครั้งก็ไม่ฝันหรือเห็นภาพอะไร คงเป็นเรื่องที่เหม่ยเหมยไม่ได้สนใจจะจดจำ โชคดีที่พ่อบ้านให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

บ่ายๆ ก็เข้าครัวทำอาหารต่างๆกับเสี่ยวเปา ตอนนี้นอกจากจะอ่านได้ เธอยังเขียนได้อีกด้วย เธอจึงจดสูตรอาหารและวิธีทำเอาไว้

เสี่ยวเปาดูสงสัย เหตุใดเธอจึงต้องจด จะให้บอกความจริงว่ากลัวสกิลของเหม่ยเหมยที่ติดตัวอยู่หายไปก็ไม่ได้ เธอเลยบอกไปว่าเผื่อเธอเป็นอะไรไป สูตรอาหารเหล่านี้ก็จะยังคงอยู่ เรียกน้ำตาให้เสี่ยวเปา จนเธอต้องเสียเวลาปลอบกันกว่าครึ่งชั่วยาม

อาหารที่เธอทำจะถูกจัดขึ้นโต๊ะ 2-3 อย่าง แล้วแต่ว่าวันนั้นเธอทำสำเร็จกี่อย่าง ก็ใช่ว่าเธอจะทำอร่อยไปเสียทุกจาน สกิลเทพทรูอย่างในนิยายไม่มีอยู่จริง


ตอนกินข้าว เธอก็ชักชวนให้จางฮุ่ยจินกินอาหารเหมือนที่เธอเห็นเหม่ยเหมยทำในฝัน ด้วยถ้อยคำหวานหยดย้อยที่ชวนให้ขนลุกมากกว่าน่าฟัง และยังคงคีบอาหารให้คุณสามีบ้างถ้ามีโอกาส 

แน่นอนว่าทุกสิ่งที่ทำให้จางฮุ่ยจินนั้น เธอไม่ได้ใส่ความห่วงใยลงไปด้วย เธอทำไปแบบเสียไม่ได้ ทำแค่เพราะเป็นหน้าที่ ทำเหมือนเป็นบริกรในร้านอาหาร

เธอยังเป็นเหม่ยเหมยที่คอยปรนนิบัติ​สามี เพียงแต่ไม่มีสายตารักใคร่และเทิดทูนให้เขาอย่างที่เหม่ยเหมยคนเก่าทำ

เธอแสดงให้เห็นว่าเธอนั้นไม่ใช่ม้าพยศที่หัวรั้น​ แต่ก็ไม่ใช่ม้าที่จงรักภักดี​ เป็นม้าที่ยอมให้ถูกลากจูงรับใช้แต่โดยดี แต่ถ้าเมื่อไรที่บังเหียน​ขาดและมีเรี่ยวแรงพอ เธอก็พร้อมจะพุ่งทะยาน​สู่อิสระ​ภาพ​

แน่นอนว่าทุกคนย่อมมองออก เพราะเธอก็ต้องการให้เห็น แต่ละคนมีปฏิกิริยา​ต่อความเปลี่ยนแปลงของเธอต่างกัน

ท่านลุงกับท่านป้าดูจะเป็นกังวลไม่น้อย จางฮุ่ยจื่อนั้นดูกึ่งสงสัยกึ่งโล่งใจ ส่วนเฉินมู่อิงดีใจจนออกนอกหน้า  คำระคายหูต่างๆไม่มีมาถึงเธออีกเลย

แต่ท่านพี่ของเธอนั้น เธอมองไม่ออก คนคนนี้เธอมองไม่ออกจริงๆ เธอเคยเป็นหัวหน้าดูแลคนมากมายหลากหลายพื้นเพ ทักษะการดูคนเบื่องต้นย่อมมี แต่ก็ใช้กับจางฮุ่ยจินคนนี้ไม่ได้

เขายังคงทำตัวเหมือนเดิม แม้จะพูดคุยกับเธอมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น ยังดูรักกันดีกับเฉินมู่อิง ถ้าไม่ได้เจอที่โถงกลาง เธอก็ไม่ได้พบหน้าเขาที่ไหนอีก เขาไม่แสดงออกว่าแปลกใจเหมือนคนอื่นๆด้วยซ้ำที่เธอเปลี่ยนไป

แต่ใครจะสนเล่า! เธอสลัดยวนยางคู่นี้ได้แล้ว! 

ประเสริฐ! ประเสริฐยิ่ง! 

เนื้อเรื่องดำเนินไปตามที่เธอวางพลอตไว้แล้วอีกหนึ่งสเตป ต่อไปเธอควรใส่ใจกับอนาคตใหม่ของเธอดีกว่า

จะทำอะไรดีละ ตอนนี้ที่รู้ว่าน่าจะทำได้คือร้านอาหารไม่ก็โรงเตี้ยม แต่ก็อยากไปดูอย่างอื่นด้วยเผื่อจะมีอะไรที่น่าสนใจและเธอน่าจะทำได้มากกว่า

เพราะฉะนั้น​ต้องไปตลาด! 

สกุลจางมีร้านค้ามากมายนี่นา ถ้าขอท่านป้าออกไปดู จะได้มั้ยนะ คงต้องลอง

"เสี่ยวเปา ข้าอยากไปตลาด" 

"จะออกไปทำไมกันเจ้าคะ" 

"ข้าเบื่อ อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" 

"จะดีรึเจ้าคะ บ่าวไม่อยากให้คุณหนูออกไปเลยเจ้าค่ะ" 

"เจ้าจะให้ข้าอยู่แต่ในจวนรึอย่างไร แล้วข้าก็อยากจะออกไปหาซื้อเครื่องปรุง​มาทำของบำรุงให้ท่านพี่ด้วย"  เธอแค่ใช้เป็นข้ออ้างเท่านั้นแหละ เสี่ยวเปามักจะยินยอมและยินดีทุกเรื่อง ถ้าเป็นเรื่องของคุณสามีของเธอ 

แม้เธอจะบอกเสี่ยวเปาว่าให้ช่วยเธอตัดใจากสามี แต่ดูเหมือนเสี่ยวเปาจะทำตรงกันข้าม

"ดีเจ้าค่ะ แต่ยังไงก็ต้องไปบอกฮูหยินใหญ่ก่อนนะเจ้าคะ" เห็นมั้ยเล่า ถ้าที่นี่มีแทงหวยเธอคงถูกรางวัลใหญ่

"งั้นเจ้าก็มาแต่งตัวให้ข้าเถอะ" 

------

"พ่อบ้านฉู ข้ามาขอพบท่านป้าเจ้าค่ะ"  

"รอสักครู่ขอรับ ข้าจะไปแจ้งฮูหยินใหญ่ให้"

ไม่ต้องรอนาน เธอก็ได้รับอนุญาต​ให้เข้าไปในห้องที่ท่านป้าดูจะยุ่งอยู่กับกองสมุดมากมายบนโต๊ะ

"อาเหมยมาก็ดี ป้าจะได้พักสักหน่อย นี่ถ้าเจ้าไม่มาป้าคงนั่งจมอยู่กับบัญชีพวกนี้อีกนาน"

"ท่านป้าอย่าได้หักโหมเกินไปนะเจ้าคะ เดี๋ยวจะล้มป่วยเอาได้ มีอะไรที่ข้าพอช่วยแบ่งเบาได้บ้างหรือไม่เจ้าคะ ข้ายินดีเจ้าค่ะ" 

"เมื่อก่อนเจ้าเคยช่ว...... เจ้าพอจะตรวจสอบบัญชีได้รึมั้ย แค่ตรวจสอบให้ตรงกันเท่านั้น" ไม่น่าจะยาก เธอเคยลงเรียนบัญชีคอร์สส​ั้นๆมา

"น่าจะทำได้เจ้าค่ะ"  เธออยากตอบแทนบุณคุณของท่านลุงท่านป้าแทนเหม่ยเหมยบ้าง อะไรที่ทำให้ได้ เธอก็ยินดีทำ

"งั้นเจ้าลองทำของร้านเล็กๆไปก่อน แล้วป้าจะให้พ่อบ้านฉี เอาไปให้ จะได้ให้สอนเจ้าด้วย"  

"เจ้าค่ะ ข้าจะตั้งใจทำอย่างดีที่สุด"

"แล้วนี่ มาหาป้ามีเรื่องอะไรรือ คงไม่ใช่อยากมาช่วยป้าหรอกกระมัง" ท่านป้าหัวเราะเบาๆ 

"เหมยเอ๋อร์โดนจับได้เสียแล้ว ข้าอยากไปตลาดเจ้าคะ" 

"ไม่ได้!"  

 ท่านป้าปฏิเสธ​เธอเสียงดังลั่น

"เจ้าจะออกไปให้คุณชายเจิ้งรังควานอีกรึอย่างไร"

อ่า ไอ้คุณชายเจิ้งที่ทำให้ชีวิตเหม่ยเหมยยุ่งเหยิงขนาดนี้นั้นเอง

"แต่ข้าก็ออกเรือนแล้วนะเจ้าคะ เขาคงไม่ตามมารังควาน​ข้าอีก"

"เจ้าจำไม่ได้รึ คราวก่อนที่เจ้าออกไปหาซื้อเครื่องตุ๋นสมุนไพร​ ไอ้เจ้าคุณชายนั้นก็มาทำรุ่มร่าม​กับเจ้ากลางตลาด ไม่อายฟ้าอายดินเอาเสียเลย เป็นถึงลูกชายขุนนางใหญ่โต บรรพบุรุษ​ตระกูล​เจิ้งคงนอนตายตาไม่หลับที่มีลูกหลานแบบนี้" หลังจากพูดจบท่านป้ามีอาการหอบเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่เว้นวรรคหายใจ หรือแรงโทสะกันแน่ 

โห ไอ้บ้านั่นตามจองล้างจองผลาญ​เหม่ยเหมยไม่เลิกเลยแฮะ

"ข้าเพียงอยากไปเปิดหูเปิดตาบ้างเท่านั้น ถ้าท่านป้าเห็นว่าไม่สมควร ข้าไม่ไปก็ได้เจ้าคะ"

ตงจื่อหยา ที่เห็นลูกสาวของเพื่อนรักที่พ่วงด้วยสะใภ้คนโปรดทำหน้าสลดก็นึกสงสาร แต่อีกใจก็ยังกลัวว่าอีกฝ่ายจะโดนตามรังควาน​อีก

"เอาอย่างนี้ก็แล้วกันรอให้อาจิน ไม่ก็อาจื่อกลับมาก่อน แล้วค่อยออกไป คราวก่อนเอาบ่าวชายไปด้วยตั้ง 2 คน แต่ก็ไม่ได้เรื่องกันสักคน"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านป้า ให้ข้านวดไหล่ให้นะเจ้าคะ" 

เฉินมู่อิงที่ยืนฟังอยู่หน้าห้อง ยกมือห้ามพ่อบ้านฉูไม่ให้เอ่ยบอกคนข้างใน  

"ไว้ข้ามาหาท่านแม่คราวหน้าก็แล้วกัน ไม่ต้องบอกท่านแม่หละว่าข้ามาขอพบ"

"ขอรับ" พ่อบ้านฉูมองตามสะใภ้ใหญ่ไป เมื่อตอนมายังดูร้อนรนประหนึ่งมีเรื่องร้ายแรง แต่ตอนกลับ ราวกับว่าไม่มีอะไรเสียนี่ แต่พ่อบ้านอย่างเขามีหรือจะเอ่ยปากถามได้ ขออย่าให้มีเรื่องอะไรร้ายแรงก็แล้วกัน

-----

อีกสามวันถัดมา ตอนบ่ายแก่ๆ เหม่ยเหมยออกมารอจางฮุ่ยจื่อ ตามที่ท่านป้านัดไว้ให้พาเธอออกไปตลาด 

เธอดีใจจนแทบกระโดด ตอนรู้ว่าท่านป้าให้จางฮุ่ยจื่อพาไป เพราะคุณสามีติดต้องไปเจรจาค้าขายสำคัญที่เมืองข้างๆ ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ อีกทั้งได้ข่าวว่าคุณชายเจิ้ง ตามท่านเสนาบดีเจิ้งไปต่างเมือง จึงเป็นโอกาสดีของเหม่ยเหมย

"อาเหมย ขออภัยที่ให้เจ้ารอ" จางฮุ่ยจื่อไม่ได้เรียกเธอว่าอาซ้อรองอย่างที่ควรเรียก เพราะจริงๆแล้วเหม่ยเหมยก็เด็กกว่าเขาตั้ง 3 ปี แต่ต่อหน้าผู้อื่นก็คงต้องเรียกกันตามศักดิ์​ 

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะพี่ฮุ่ยจื่อ ข้าเองก็เพิ่งมาถึง ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะได้มีเวลาเที่ยวเล่นนานๆ"  

"เจ้านี่นะ" จางฮุ่ยจื่อเดินหัวเราะตามหลังเธอมา

เธอเคยฝันเห็นเหม่ยเหมยเรียกคุณชายสกุลจางทั้งสองคนว่าพี่ เธอชอบนะ มันดูเป็นกันเองกว่าเรียกอีกฝ่ายว่าคุณชายรอง หรือน้องสามี อีกอย่าง แม้ว่าอายุจริงเหมยจะเลยเลขสามไปแล้ว แต่เหม่ยเหมยนั้นยังไม่เต็มสิบหกเลย 

มีโอกาสได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง จะทำตัวแก่ไปทำไม จริงไหม

หนึ่งพี่สะใภ้ หนึ่งน้องสามี หนึ่งสาวใช้ และอีกสองบ่าวชาย จึงได้เริ่มออกเดินทางไปตลาดโดยใช้รถม้า เหม่ยเหมยให้เปาเปานั่งข้างในด้วยเพื่อกันคำครหา 

ปากคนช่างร้ายกาจยิ่งกว่ายาพิษ ลำพังแค่เรื่องของคุณชายเจิ้ง ชื่อเสียงของเหม่ยเหมยก็แย่พอแล้ว ถ้ามีเรื่องน้องสามีเพิ่มอีก รับรองว่าโครงการหาสามีใหม่เป็นอันต้องล้มครืนเลยทีเดียว

เมื่อถึงตลาด เหม่ยเหมยเดินดูนั่นนี่อย่างร่าเริงประหนึ่งว่าตัวเองไม่เคยมีอายุแตะเลขสามมาก่อน โดยมีเสี่ยวเปาประกบข้างซ้าย มีจางฮุ่ยจื่อประกบข้างขวา ตามหลังด้วยสองบ่าวชาย คล้ายเป็นองครักษ์​พิทักษ์​เหม่ยเหมย  แม้ว่าจะรู้ว่าคุณชายเจิ้งไม่อยู่ในเมือง แต่ก็ยังไม่วางใจ

"อ่าว ข้านึกว่าคุณชายฮุ่ยจื่อมากับแม่นางน้อยที่ไหน ที่แท้ก็เป็นเหม่ยเหมยคนงามของข้านี่เอง" 

&&&

ไรท์ขอโทษที่มาช้านะคะ วันนี้ไม่ว่างแวะมาพิมเลยค่ะ ปกติจะพิมตอนว่างๆเก็บไว้ แล้วโพสทีเดียว  ขออภัยนะเจ้าคะ

มีคนสงสัยเรื่องที่เหมยเรียกท่านลุงท่านป้า.. .......  ไรท์ไม่สปอยหรอก อุ๊ป!  คริคริ รอติดตามนะคะ ว่าเหมยจะได้เรียกว่าท่านพ่อท่านแม่มั้ยน๊า  

ปล.แต่ถ้าอยู่ข้างนอกต่อหน้าคนอื่น ไรท์คิดว่าเหมยก็คงเรียกแหละมั้ง ยังไงก็ต้องไว้หน้าสกุลจางบ้างเนอะ  แต่ตอนนี้ก็เพิ่งได้ออกไปนอกจวนเอง ฮื้อ เรื่องมันเศร้า

แล้วไปเจอใครที่ตลาดหละนี่ อี้ๆๆๆๆๆ(กรุณาอ่านด้วยเสียงเอคโคววว)