เนเฟอร์ตีตี จอมราชินีลุ่มน้ำไนล์
ตอนที่ 20 : บทที่หก งานฉลองแห่งเทวะ (3)
….ที่พระตำหนักของเจ้าชายเคเฟรน พระนัดดาแห่งองค์ฟาโรห์ ในยามนี้ เจ้าชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของตำหนักกำลังทรงมีพระอารมณ์ขุ่นมัว หลังจากที่ นางข้าหลวงของพระองค์กลับมาทูลว่า นางข้าหลวงโฉมงาม เจ้าของนาม เนเฟอร์ตีตี ได้ปฏิเสธที่จะรับของกำนัลชิ้นใหม่ที่พระองค์ทรงประทานให้
"ที่ผ่านมา ข้ามิเคยต้องเอาใจสตรีผู้ใดมากเท่านี้มาก่อน" เจ้าชายเคเฟรนทรงมีรับสั่งกับราโมส ขุนนางคนสนิท ด้วยพระเสียงหงุดหงิด " หลายวันมานี้ ข้าให้คนนำเครื่องประดับล้ำค่าและอาภรณ์อันวิจิตรไปให้นางหลายครั้ง แต่นางกลับมิยอมรับของเหล่านั้นแม้เพียงครั้งเดียว"
"ข้าบาทคิดว่า หากมิใช่เพราะนางผู้นี้มีศักดิ์เป็นพระญาติของพระมเหสีแล้ว ป่านนี้ พระองค์คงได้เชยชมนางดังพระประสงค์แล้วเป็นแน่" ราโมสทูล
"กับสตรีผู้นี้ ข้าหาได้ปรารถนาเพียงได้ครอบครองเรือนกายของนางไม่ แต่ข้านั้นต้องการครอบครองหัวใจของนางด้วย" เจ้าชายหนุ่มทรงมีรับสั่งด้วยสีพระพักตร์จริงจัง "แต่จนถึงบัดนี้ ก็ดูเหมือนว่า เนเฟอร์ตีตี ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีใจให้ข้าแม้เพียงน้อย " ประโยคสุดท้าย เจ้าชายเคเฟรนทรงรำพึงกับพระองค์เอง
"อาจเป็นได้หรือไม่ พะย่ะค่ะ ว่านางมีความหวังที่จะเป็นชายาขององค์รัชทายาท จึงมิยอมรับไมตรีจากพระองค์" ราโมสออกความเห็น
คำทูลดังกล่าวทำให้พระนัดดาแห่งฟาโรห์ทรงทอดพระเนตรอีกฝ่ายอย่างไม่พอพระทัย " เจ้าพูดเช่นนี้ หมายความว่า ข้าสู้ อเมนโฮเทบมิได้อย่างนั้นหรือ"
"หามิได้ พะย่ะค่ะ" ขุนนางคนสนิทรีบปฏิเสธ
"เฮอะ บุรุษเช่นอเมนโฮเทปนั้น จะมีดีก็เพียงกำเนิดเป็นโอรสขององค์เหนือหัวเท่านั้น พ้นจากนี้ ข้าก็มิเห็นว่าเขาจะมีสิ่งอื่นใดมาเทียบข้าได้" เจ้าชายเคเฟรนตรัสด้วยพระเสียงดูถูก "คอยดูเถิด ข้ามิยอมปล่อยให้หญิงงามเช่นเนเฟอร์ตีตีต้องหลุดมือไปเป็นของอเมนโฮเทปแน่"
"แล้วพระองค์จะทรงทำเช่นใดพะย่ะค่ะ ในเมื่อเดือนหน้า พระองค์ก็ต้องเสด็จกลับเมมฟิสแล้ว" ราโมสทูลถาม
" ถ้าเป็นเช่นนั้น เห็นที เรื่องนี้ ข้าคงต้องเร่งมือเสียแล้วกระมัง" เจ้าชายหนุ่มตรัสช้าๆ พลางขมวดพระขนงทั้งสองข้างเข้าหากัน….
***************
เช้าวันหนึ่ง ในศาลาไม้หลังกะทัดรัดในบริเวณอุทยานข้างพระตำหนักของพระนางไทยี องค์มเหสีแห่งฟาโรห์ พระมเหสีประทับนั่งบนตั่งไม้ซีดาร์ที่ปูลาดด้วยผ้าขนสัตว์เนื้อนุ่ม โดยมีเหล่านางข้าหลวงนั่งรอถวายรับใช้อยู่ในท่ากึ่งหมอบอยู่บนพื้น
พระนางไทยีทรงยกจอกทองคำใส่น้ำทับทิมขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะวางจอกใบนั้นลงและรับสั่งกับเนเฟอร์ตีตีที่เข้าเฝ้าอยู่ด้วยว่า" ข้าจะให้เจ้าเข้าร่วมในขบวนผู้อัญเชิญเครื่องสังเวยเพื่อถวายแด่เทพอมุน ในงานเทศกาลโอเปตที่จะมาถึงในสัปดาห์หน้า"
"แต่หม่อมฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ในวังเพียงไม่กี่เดือน ยังมิรู้ธรรมเนียมต่างๆดีพอ หม่อมฉันเกรงว่าจะกระทำตนไม่ถูกต้องเพคะ" เด็กสาวกราบทูลบ่ายเบี่ยง
"การครั้งนี้ หาใช่เรื่องยากอันใด ด้วยหน้าที่ของเจ้าก็เพียงแต่เชิญเครื่องสังเวยเท่านั้น" พระมเหสีตรัส "ส่วนเรื่องที่ว่าจะต้องปฏิบัติตัวเช่นไรนั้น ข้าจะให้มีอาแนะนำเจ้าเอง "ประโยคสุดท้ายพระนางไทยีได้ทรงหันพระพักตร์ไปยังหัวหน้านางข้าหลวงของพระองค์ก่อนจะทรงมีรับสั่งว่า "มีอา ,ข้าฝากให้เจ้ารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย"
"เพคะ พระนางเจ้า" มีอากราบทูลรับสนอง
หลังจากมีพระเสาวนีย์กับหัวหน้านางข้าหลวงแล้ว พระมเหสีก็ทรงหันพระพักตร์กลับมายังเด็กสาวอีกครั้งและตรัสยิ้มๆว่า "คราวนี้ เจ้าคงไม่ขัดข้องอันใดอีกแล้วสินะ"
"หากเป็นพระประสงค์แล้ว หม่อมฉันก็พร้อมจะปฏิบัติตามพระเสาวนีย์เพคะ" เนเฟอร์ตีตี กราบทูลรับสนอง แม้ว่าภายในใจของนางจะอดกังวลอยู่ลึกๆไม่ได้ว่าตนอาจเผลอทำความผิดพลาดขึ้นในงานสำคัญนี้
*****************
"สีหน้าเจ้าเป็นกังวล มีเรื่องอันใด พอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่" เมโนฮัทเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ทั้งสองพบกันที่พระราชอุทยานในยามบ่าย
"ข้ามีเรื่องไม่สบายใจเล็กน้อย" เนเฟอร์ตีตีตอบ ก่อนจะขยายความให้อีกฝ่ายฟังว่า "พระมเหสีทรงมีพระเสาวนีย์ให้ข้าเชิญเครื่องทรงของเทพอมุน ในงานพิธีโอเปตที่จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า"
"เรื่องเพียงเท่านี้เอง หาใช่เรื่องใหญ่โตไม่" ชายหนุ่มว่า
"แต่พิธีนี้เป็นงานสำคัญยิ่งนัก ข้าเกรงว่าข้าจะเผลอกระทำสิ่งผิดพลาดขึ้น" เด็กสาวกล่าว
"แต่ข้าคิดว่า สตรีที่เฉลียวฉลาดเช่นเจ้าคงมิพลาดพลั้งเช่นนั้นหรอก"
"ไปๆมาๆ เจ้าก็เยินยอข้าอีกแล้วนะ"เนเฟอร์ตีตีอดยิ้มออกมาไม่ได้ การสนทนากับชายหนุ่มช่วยทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้น "แล้วนี่ ตัวเจ้าต้องเข้าร่วมขบวนแห่ในพิธีนี้ด้วยหรือไม่" เด็กสาวถามอีก
" ไม่หรอก" เมโนฮัทสั่นศรีษะ "ด้วยว่าอีกสามวันข้าจะต้องตามเสด็จองค์รัชทายาทไปราชการสำคัญยังหัวเมืองตอนบน กว่าจะกลับมา ก็นานร่วมเดือน"
"ร่วมเดือนเชียวหรือ"เด็กสาวอุทานอย่างอดใจหายไม่ได้
"ใช่"อีกฝ่ายพยักหน้า "ว่าแต่ ข้าไปนานถึงเพียงนี้ เจ้าจะคิดถึงข้าบ้างหรือไม่"
"เหตุใดข้าจึงต้องคิดถึงเจ้า"
"เพราะข้านั้น คิดถึงเจ้าอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ " ชายหนุ่มมองสบตาอีกฝ่าย "ข้าจึงหวังว่า เจ้าจะคิดถึงข้าบ้าง แม้เพียงน้อยก็ยังดี"
"เฮอะ." สาวน้อยแกล้งทำเมิน "หากข้าจะคิดถึง ก็คงคิดถึงเรื่องสนุกๆที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังเสียมากกว่า"
"เอาเถอะ เพียงเท่านี้ ข้าก็ดีใจแล้ว"เมโนฮัทกล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ "ด้วยว่ามันหมายถึง ข้ายังพอมีบางสิ่งที่เจ้าประทับใจอยู่บ้าง"
"เจ้านี้ร้ายนัก คอยแต่จะเจรจาให้ข้าต้องจนมุมอยู่เรื่อย" เนเฟอร์ตีตีต่อว่าอีกฝ่ายด้วยท่าทางเขินๆ
***************
"ที่ผ่านมา ข้ามิเคยต้องเอาใจสตรีผู้ใดมากเท่านี้มาก่อน" เจ้าชายเคเฟรนทรงมีรับสั่งกับราโมส ขุนนางคนสนิท ด้วยพระเสียงหงุดหงิด " หลายวันมานี้ ข้าให้คนนำเครื่องประดับล้ำค่าและอาภรณ์อันวิจิตรไปให้นางหลายครั้ง แต่นางกลับมิยอมรับของเหล่านั้นแม้เพียงครั้งเดียว"
"ข้าบาทคิดว่า หากมิใช่เพราะนางผู้นี้มีศักดิ์เป็นพระญาติของพระมเหสีแล้ว ป่านนี้ พระองค์คงได้เชยชมนางดังพระประสงค์แล้วเป็นแน่" ราโมสทูล
"กับสตรีผู้นี้ ข้าหาได้ปรารถนาเพียงได้ครอบครองเรือนกายของนางไม่ แต่ข้านั้นต้องการครอบครองหัวใจของนางด้วย" เจ้าชายหนุ่มทรงมีรับสั่งด้วยสีพระพักตร์จริงจัง "แต่จนถึงบัดนี้ ก็ดูเหมือนว่า เนเฟอร์ตีตี ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีใจให้ข้าแม้เพียงน้อย " ประโยคสุดท้าย เจ้าชายเคเฟรนทรงรำพึงกับพระองค์เอง
"อาจเป็นได้หรือไม่ พะย่ะค่ะ ว่านางมีความหวังที่จะเป็นชายาขององค์รัชทายาท จึงมิยอมรับไมตรีจากพระองค์" ราโมสออกความเห็น
คำทูลดังกล่าวทำให้พระนัดดาแห่งฟาโรห์ทรงทอดพระเนตรอีกฝ่ายอย่างไม่พอพระทัย " เจ้าพูดเช่นนี้ หมายความว่า ข้าสู้ อเมนโฮเทบมิได้อย่างนั้นหรือ"
"หามิได้ พะย่ะค่ะ" ขุนนางคนสนิทรีบปฏิเสธ
"เฮอะ บุรุษเช่นอเมนโฮเทปนั้น จะมีดีก็เพียงกำเนิดเป็นโอรสขององค์เหนือหัวเท่านั้น พ้นจากนี้ ข้าก็มิเห็นว่าเขาจะมีสิ่งอื่นใดมาเทียบข้าได้" เจ้าชายเคเฟรนตรัสด้วยพระเสียงดูถูก "คอยดูเถิด ข้ามิยอมปล่อยให้หญิงงามเช่นเนเฟอร์ตีตีต้องหลุดมือไปเป็นของอเมนโฮเทปแน่"
"แล้วพระองค์จะทรงทำเช่นใดพะย่ะค่ะ ในเมื่อเดือนหน้า พระองค์ก็ต้องเสด็จกลับเมมฟิสแล้ว" ราโมสทูลถาม
" ถ้าเป็นเช่นนั้น เห็นที เรื่องนี้ ข้าคงต้องเร่งมือเสียแล้วกระมัง" เจ้าชายหนุ่มตรัสช้าๆ พลางขมวดพระขนงทั้งสองข้างเข้าหากัน….
***************
เช้าวันหนึ่ง ในศาลาไม้หลังกะทัดรัดในบริเวณอุทยานข้างพระตำหนักของพระนางไทยี องค์มเหสีแห่งฟาโรห์ พระมเหสีประทับนั่งบนตั่งไม้ซีดาร์ที่ปูลาดด้วยผ้าขนสัตว์เนื้อนุ่ม โดยมีเหล่านางข้าหลวงนั่งรอถวายรับใช้อยู่ในท่ากึ่งหมอบอยู่บนพื้น
พระนางไทยีทรงยกจอกทองคำใส่น้ำทับทิมขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะวางจอกใบนั้นลงและรับสั่งกับเนเฟอร์ตีตีที่เข้าเฝ้าอยู่ด้วยว่า" ข้าจะให้เจ้าเข้าร่วมในขบวนผู้อัญเชิญเครื่องสังเวยเพื่อถวายแด่เทพอมุน ในงานเทศกาลโอเปตที่จะมาถึงในสัปดาห์หน้า"
"แต่หม่อมฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ในวังเพียงไม่กี่เดือน ยังมิรู้ธรรมเนียมต่างๆดีพอ หม่อมฉันเกรงว่าจะกระทำตนไม่ถูกต้องเพคะ" เด็กสาวกราบทูลบ่ายเบี่ยง
"การครั้งนี้ หาใช่เรื่องยากอันใด ด้วยหน้าที่ของเจ้าก็เพียงแต่เชิญเครื่องสังเวยเท่านั้น" พระมเหสีตรัส "ส่วนเรื่องที่ว่าจะต้องปฏิบัติตัวเช่นไรนั้น ข้าจะให้มีอาแนะนำเจ้าเอง "ประโยคสุดท้ายพระนางไทยีได้ทรงหันพระพักตร์ไปยังหัวหน้านางข้าหลวงของพระองค์ก่อนจะทรงมีรับสั่งว่า "มีอา ,ข้าฝากให้เจ้ารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย"
"เพคะ พระนางเจ้า" มีอากราบทูลรับสนอง
หลังจากมีพระเสาวนีย์กับหัวหน้านางข้าหลวงแล้ว พระมเหสีก็ทรงหันพระพักตร์กลับมายังเด็กสาวอีกครั้งและตรัสยิ้มๆว่า "คราวนี้ เจ้าคงไม่ขัดข้องอันใดอีกแล้วสินะ"
"หากเป็นพระประสงค์แล้ว หม่อมฉันก็พร้อมจะปฏิบัติตามพระเสาวนีย์เพคะ" เนเฟอร์ตีตี กราบทูลรับสนอง แม้ว่าภายในใจของนางจะอดกังวลอยู่ลึกๆไม่ได้ว่าตนอาจเผลอทำความผิดพลาดขึ้นในงานสำคัญนี้
*****************
"สีหน้าเจ้าเป็นกังวล มีเรื่องอันใด พอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่" เมโนฮัทเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ทั้งสองพบกันที่พระราชอุทยานในยามบ่าย
"ข้ามีเรื่องไม่สบายใจเล็กน้อย" เนเฟอร์ตีตีตอบ ก่อนจะขยายความให้อีกฝ่ายฟังว่า "พระมเหสีทรงมีพระเสาวนีย์ให้ข้าเชิญเครื่องทรงของเทพอมุน ในงานพิธีโอเปตที่จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า"
"เรื่องเพียงเท่านี้เอง หาใช่เรื่องใหญ่โตไม่" ชายหนุ่มว่า
"แต่พิธีนี้เป็นงานสำคัญยิ่งนัก ข้าเกรงว่าข้าจะเผลอกระทำสิ่งผิดพลาดขึ้น" เด็กสาวกล่าว
"แต่ข้าคิดว่า สตรีที่เฉลียวฉลาดเช่นเจ้าคงมิพลาดพลั้งเช่นนั้นหรอก"
"ไปๆมาๆ เจ้าก็เยินยอข้าอีกแล้วนะ"เนเฟอร์ตีตีอดยิ้มออกมาไม่ได้ การสนทนากับชายหนุ่มช่วยทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้น "แล้วนี่ ตัวเจ้าต้องเข้าร่วมขบวนแห่ในพิธีนี้ด้วยหรือไม่" เด็กสาวถามอีก
" ไม่หรอก" เมโนฮัทสั่นศรีษะ "ด้วยว่าอีกสามวันข้าจะต้องตามเสด็จองค์รัชทายาทไปราชการสำคัญยังหัวเมืองตอนบน กว่าจะกลับมา ก็นานร่วมเดือน"
"ร่วมเดือนเชียวหรือ"เด็กสาวอุทานอย่างอดใจหายไม่ได้
"ใช่"อีกฝ่ายพยักหน้า "ว่าแต่ ข้าไปนานถึงเพียงนี้ เจ้าจะคิดถึงข้าบ้างหรือไม่"
"เหตุใดข้าจึงต้องคิดถึงเจ้า"
"เพราะข้านั้น คิดถึงเจ้าอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ " ชายหนุ่มมองสบตาอีกฝ่าย "ข้าจึงหวังว่า เจ้าจะคิดถึงข้าบ้าง แม้เพียงน้อยก็ยังดี"
"เฮอะ." สาวน้อยแกล้งทำเมิน "หากข้าจะคิดถึง ก็คงคิดถึงเรื่องสนุกๆที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังเสียมากกว่า"
"เอาเถอะ เพียงเท่านี้ ข้าก็ดีใจแล้ว"เมโนฮัทกล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ "ด้วยว่ามันหมายถึง ข้ายังพอมีบางสิ่งที่เจ้าประทับใจอยู่บ้าง"
"เจ้านี้ร้ายนัก คอยแต่จะเจรจาให้ข้าต้องจนมุมอยู่เรื่อย" เนเฟอร์ตีตีต่อว่าอีกฝ่ายด้วยท่าทางเขินๆ
***************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
รอเสมอนะจ๊ะ
ว่าแต่ จะน่ารักทั้งพระเอกและคนเขียนนะ ถ้ามาอัพไวไว ยาวๆหนอ่ย
อิอิ
เอายาวๆอ้ะ