เนเฟอร์ตีตี จอมราชินีลุ่มน้ำไนล์

ตอนที่ 12 : บทที่สี่ มนตราสิเน่หา(3)

เนฟอร์ตีตีหยุดชะงักด้วยความตกใจจนเกือบเสียหลักล้ม โชคดีที่ไอริสเข้าไปประคองได้ทัน ทั้งสองหันมาตามเสียงนั้น และเห็นขุนนางผู้หนึ่งยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ 
 

“พวกเจ้าบังอาจมาก ที่มาขวางทางขบวนเสด็จขององค์ชาย”ขุนนางผู้นั้นกล่าว”เห็นที ต้องสั่งสอนให้หลาบจำเสียบ้าง”
 

ไอริสรีบกล่าวขอโทษแทนผู้เป็นนาย”ขอท่านได้โปรดอภัยให้นายของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ นายของข้าหาได้มีเจตนาเช่นนั้นไม่”
 

“ที่นี่เป็นเขตพระราชฐาน หาใช่สถานที่สำหรับวิ่งเล่นไม่” อีกฝ่ายยังคงไม่ฟัง ”หากข้าไม่ลงโทษพวกเจ้าเสียบ้าง ต่อไปคงจะกลายเป็นเยี่ยงอย่างอันไม่ดีให้แก่ผู้อื่นได้”
 

ทว่าก่อนที่ขุนนางผู้นั้นจะออกคำสั่งให้บรรดานางข้าหลวงที่ตามมา เข้ากุมตัวคนทั้งสองนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“หยุดก่อน!”
 

เสียงอันมีกังวานที่แฝงด้วยความมีอำนาจนั้น ดังมาจากคนผู้หนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนคานหาม คนผู้นั้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม วัยสิบแปดปี ผิวสีน้ำตาล ใบหน้าเรียวยาว นัยน์ตาทั้งคู่เป็นสีน้ำตาลเข้ม สวมผ้าคลุมศรีษะสีขาวลายทางสีทอง แต่งกายด้วยผ้าลินินเนื้อดี และสวมเครื่องประดับทำจากทองคำและอัญมณีบ่งบอกถึงความเป็นผู้มีฐานะสูงส่ง 
 

ในทันทีที่บุรุษผู้นั้นได้เห็นใบหน้าของเนเฟอร์ตีตี เขาก็ถึงกับมีอาการตะลึงงันไปชั่ว

ขณะหนึ่ง ก่อนจะออกคำสั่งให้คนของตนวางคานหามลง หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ก้าวลงมายืนบนพื้น ในขณะที่ทุกคนในขบวนนั้นต่างก็คุกเข่าลงพร้อมกัน ด้วยอาการที่แสดงถึงความเคารพ
 

เมื่อเห็นดังนั้น ทั้งไอริสและเนเฟอร์ตีตีต่างก็รีบคุกเข่าตามทันที ด้วยแน่ใจว่าชายหนุ่มรูปงามผู้นี้คงเป็นเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงผู้หนึ่งเป็นแน่
 

“เมื่อครู่ เจ้าเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า”บุรุษผู้นั้นถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

เนเฟอร์ตีตีก้มหน้าลงเล็กน้อย“ข้า..เอ่อ หม่อมฉันมิเป็นอะไร เพคะ”
 

“ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ที่คนของข้าตวาดเจ้าเมื่อครู่นี้ ”

“เป็นความผิดหม่อมฉันเอง เพคะ ที่มิได้ระวังตัว” 
 

“อืม..ข้ารู้สึกว่า ข้ามิเคยเห็นหน้าเจ้าในวังนี้มาก่อนเลยนะ” ชายหนุ่มกล่าวขณะที่สายตายังจับอยู่ที่ในหน้าสาวน้อยด้วยความสนใจ“ข้ามีนามว่า เคเฟรน ไม่ทราบว่าเจ้ามีนามว่าอะไรหรือ”
 

เด็กสาวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เนื่องจากไม่ทันตั้งตัวกับการที่ถูกบุรุษผู้ทรงศักดิ์เบื้องหน้าตรัสถามชื่อของตน 
 

“เจ้าชายตรัสถาม เหตุใดจึงมิตอบ” ขุนนางที่นำขบวนว่าเสียงดุๆ
 

เจ้าชายเคเฟรนทรงหันไปสั่งคนของพระองค์ด้วยพระเสียงเข้ม“เงียบก่อน ราโมส”

“พะย่ะค่ะ” อีกฝ่ายก้มศรีษะลง
 

เจ้าชายหนุ่มทรงหันกลับมายังเนเฟอร์ตีตีอีกครั้ง ก่อนจะรับสั่งถามด้วยพระเสียงนุ่มว่า“เจ้าพอจะบอกนามของเจ้า ให้ข้าทราบได้หรือไม่ สาวน้อย”

“หม่อมฉันชื่อ เนเฟอร์ตีตี เพคะ”
 

“เนเฟอร์ตีตี” เจ้าชายทรงอุทานก่อนจะตรัสด้วยพระเสียงนุ่มนวล “นามเจ้าช่างไพเราะยิ่งนัก มิผิดไปจากตัวจริงเลย” 
 

“ทรงชมเกินไปแล้วเพคะ”เด็กสาวออกตัว ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีก เนื่องจากนางรู้สึกอึดอัด เมื่อมีสายพระเนตรขององค์ชายคอยจับจ้องอยู่เช่นนี้
 

“ไม่หรอก”เจ้าชายเคเฟรนทรงแย้มพระสรวลก่อนจะตรัสว่า”เงยหน้าขึ้นเถิด, เวลาพูดกับข้า มิต้องก้มหน้ามากเช่นนั้นก็ได้”

“เพคะ”เด็กสาวเงยหน้าขึ้น
 

“ข้ามิได้อยู่ที่นครธีบส์เสียหลายเดือน มิคิดเลยว่า กลับมาถึงวันแรก ก็จะได้พบหญิงงามเช่นเจ้า” เจ้าชายหนุ่มตรัสพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้
 

เนเฟอร์ตีตีกระเถิบออกห่างจากอีกฝ่ายเล็กน้อย“เอ่อ.. ถ้าหากว่าองค์ชายทรงไม่มีธุระอะไรแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันก็ขอทูลลาเพคะ”
 

“เจ้าจะรีบไปไหนกัน อยู่สนทนากับข้าสักครู่หนึ่ง มิได้หรือ”เจ้าชายหนุ่มตรัสพร้อมกับทรงทำท่าจะจับมือเด็กสาวเอาไว้ ทว่าอีกฝ่ายเบี่ยงออกเล็กน้อยอย่างนุ่มนวล
 

“เอ่อ…ต้องขอประทานอภัย หากแต่หม่อมฉันมีธุระสำคัญจริงๆเพคะ”เนเฟอร์ตีตีทูลบอก ก่อนจะรีบถวายบังคมลาและชวนนางพี่เลี้ยงออกไปจากบริเวณนั้นทันที 
 

เจ้าชายเคเฟรนยังคงประทับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ขณะที่ทรงทอดพระเนตรตามร่างบอบบางนั้นจนลับหายไป ตลอดเวลาดังกล่าวนั้น พระนัดดาหนุ่มขององค์ราชันย์ทรงมีความรู้สึกคล้ายกับทรงกำลังตกอยู่ในภวังค์หลังจากที่ทรงได้พบกับเด็กสาวผู้นั้นแล้ว
 

“ฝ่าบาท”ราโมสทูลเรียก เมื่อเห็นผู้เป็นนายยืนนิ่งเช่นนั้น” ทรงเป็นอะไรหรือไม่ พะย่ะค่ะ”
 

เสียงของขุนนางคนสนิท ทำให้เจ้าชายหนุ่มทรงรู้สึกพระองค์ “เรียกข้า ทำไมรึ”
 

“ข้าบาทเห็นพระองค์ทรงนิ่งเฉย จึงเป็นห่วงว่าจะทรงเป็นอะไรไปหรือไม่ พะย่ะค่ะ”

“ข้ามิเป็นอะไร”
 

“หากข้าบาทเดาไม่ผิด พระองค์คงจะทรงต้องพระทัยดรุณีน้อยผู้นั้นกระมัง พะย่ะค่ะ”

“ใช่”เจ้าชายเคเฟรนทรงยอมรับ“ข้าไม่เคยพบนางใด ที่จะงามถูกใจข้าเช่นนี้มาก่อนเลย” 
เจ้าชายหนุ่มตรัสด้วยพระเสียงที่แฝงความคะนึงหา”ข้าใคร่รู้นักว่า นางเป็นใครกัน”
 

“ข้าบาทคิดว่าคงเป็นนางข้าหลวงของตำหนักใดตำหนักหนึ่งแน่ พะย่ะค่ะ”ราโมสออกความเห็น
 

“ข้าก็คิดเช่นนั้น” เจ้าชายหนุ่มทรงเห็นด้วย ก่อนจะตรัสสั่งอีกฝ่ายว่า “ราโมส, เจ้าจงไปเร่งสืบมาให้ได้ ว่านางเป็นข้าหลวงของตำหนักใด”

“พะย่ะค่ะ”

*************

(ติดตามตอนต่อไป)