คืนพระจันทร์เต็มดวงนั้นฉันถูกลากเข้าป่า

ลำดับตอนที่ #17 : พระจันทร์ดวงที่ 17

"ท่านแม่ นางไร้สติปัญญา ไม่สามารถทำประโยชน์ใดๆ ให้เผ่าอีกทั้ง..." มารูน่าชะงักคำพูดเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามาในกระโจม

"ท่านเซล่า"

เมื่อเห็นว่าผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะการรายงานเรื่องในเผ่าคือพี่น้องต่างพ่อ อย่างเมลิซอสูรเสือดำ นางก็มองด้วยสายตาเหยียดหยามทันที

พี่น้องรึจะนับได้หรือไม่ก็ไม่แน่ใจ เพราะคำว่าท่านแม่ นางยังไม่มีสิทธิ์เรียกเสียด้วยซ้ำ

เซล่าอสูรกระต่ายผู้เป็นหัวหน้าเผ่า หลังจากเดินทางกลับมาจากการแลกเปลี่ยนผลผลิต เจอปัญหามากมายจากนอกเผ่ายังต้องมารับฟังปัญหาภายในเผ่าจากบุตรของตนที่ฝากฝังให้ทำหน้าที่ดูแลเผ่าเพียงชั่วคราวได้แต่เอือมระอา

"งานของพวกเจ้าเป็นยังไงบ้าง" เซล่าเอ่ยถามเมลิซบุตรของตนกับอสูรเสือดำที่มีหน้าที่ในการดูแลเรื่องการออกล่าสัตว์

"ช่วงนี้สัตว์ในป่าน้อยลง อีกทั้งยังมีฝูงเดซิวที่กำลังอพยพไปทางใต้อยู่ไม่ไกลทำให้ล่าเนื้อได้น้อยลง ข้าคิดว่าช่วงเวลานี้หลีกเลี่ยงฝูงเดซิวขึ้นออกล่าทางเหนือให้ได้มากกว่าเดิมคงเพียงพอสำหรับลมหนาวที่จะถึง"

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยจากการทำงานก็ย่นขึ้นกว่าเดิมด้วยโทสะ

"ตอนนี้เผ่าหมีและเผ่านกฟ้าถูกน้ำป่าพัดถล่ม ไร้ผลผลิตในการแลกเปลี่ยน ต่อให้เราหาอาหารได้เท่าเดิมก็ไม่เพียงพออีกแล้ว"

สถานการณ์ตอนนี้เผ่าใกล้เคียงประสบปัญหากันทั้งนั้น ทำให้เผ่าศูนย์กลางพันธมิตรอย่างเผ่ากระต่ายภูเขาก็ลำบากไปด้วยเช่นกันจากการไม่สามารถแลกเปลี่ยนผลผลิตได้ อีกทั้งยังต้องเสียของในการช่วยเหลืออย่างไร้ประโยชน์

"หากเป็นเช่นนี้ลมหนาวที่จะถึงต้องลำบากแน่"

"เช่นนั้นเรานำเอาตัวเมียไปแลกเปลี่ยนดีหรือไม่" มารูนน่าเอ่ยแสดงความคิดเห็น

การแลกเปลี่ยนตัวเมียมีไม่บ่อยครั้งนัก เนื่องจากตัวเมียเป็นสิ่งหายากและเป็นที่ต้องการ แต่เมื่อถึงยามจำเป็นก็มีเผ่าที่รับการแลกเปลี่ยนไม่น้อย

"ตัวเมียในเผ่าเราก็น้อยมากแล้ว"

"ก็เอาพวกที่ไม่มีประโยชน์ไปแลกก็ไม่เป็นไรใช่มั้ยเช่นตัวเมียบ้าใบ้ที่เข้ามาใหม่ เผ่าลิงก็มีพืชผลมากมาย"

เมลิซกำมือแน่นด้วยความโมโห

"เผ่าลิงป่าเถื่อนมีการปกครองด้วยตัวผู้ เจ้าเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว" เมลิซเอ่ยปากอย่างไม่ไว้หน้า

การแลกเปลี่ยนตัวเมียต้องผ่านการยินยอมจากตัวของพวกนางเอง ไม่ใช่การบังคับขู่เข็ญ ทำเช่นนี้ไม่ต่างกับเผ่าไร้อารยธรรม

"เจ้า!"

"นางมาแล้วขอรับ" เสียงอสูรเฝ้าทางเอ่ยขัดกลางการปะทะฝีปากของบุตรหัวหน้าเผ่าทั้งสอง

ก่อนจะปรากฏร่างกายกำยำของอสูรกระต่ายผิวเผือกมือของเขากุมมือของตัวเมียนางหนึ่งเดินขนาบข้างทำให้เห็นขนาดตัวที่ต่างกัน แม้หญิงสาวจะไม่สูงใหญ่นักแต่มีผิวพรรณผ่องใส ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดูสะอาดตาน่ามอง ริมฝีปากแดงที่เมื่อยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยว

"เจ้าคือ..."

"ข้าซินดี้ ยินดีที่ได้พบท่านเซล่า" ซินดี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมแม้ท่าทางของเธอที่ยืนยืดอกเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เกรงกลัว

เธอไร้ความรู้สึกกลัวใดๆ หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันเรื่องจะเอาเธอเป็นของแลกเปลี่ยนกับเผ่าลิง

เห็นเธอเป็นเครื่องเทศหรือไง ดวงตาคมกวาดตามองสำรวจแต่ละคนที่อยู่ภายในกระโจมใหญ่ คนแรกที่นั่งอยู่ใจกลางเป็นหญิงวัยกลางคนผมรวบขึ้นเผยกรอบหน้ามีร่างกายที่ดูจะเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อต้องเป็นเซล่าหัวหน้าเผ่าที่ลิชท์บอกเธอระหว่างเดินมาแน่

คนที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่ไกลจากเธอ หญิงสาวผิวเข้มคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหน ดวงตาดูมีเสน่ห์ 

อีกคนผู้หญิงที่คิดจะส่งเธอแลกของกับเผ่าอื่น ใบหน้าที่มองมาก็รู้ว่าเกลียดเธออย่างแรง ทั้งที่เธอไม่รู้จักหล่อนสักนิด มันจะมีสักกี่สาเหตุกันที่ผู้หญิงที่ไม่รู้จักกันจะเกลียดกันขนาดนี้ นอกจากต้นเหตุที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ

ซินดี้หันไปมองชายหนุ่มข้างกายอย่างคาดโทษ ส่วนคนที่โดนมองกลับร้อนๆ หนาวๆ ไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรให้นางไม่พอใจกัน

"เจ้าต่างจากครั้งก่อนมาก" เมื่อนึกดูดีๆ ซินดี้ก็นึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เธอวิ่งไปชนเมื่อครั้งนั้น

"ท่านแม่" มารูนน่าเอ่ยเรียกเตือนสติมารดาของตนให้ทำตามสิ่งที่ตัวเองบอก

ส่วนเซล่านางที่เห็นท่าทีของบุตรตนและตัวเมียตัวใหม่นางก็รู้ได้ทันทีว่าเหตุใดมารูนน่าจึงเอ่ยเรื่องการแลกเปลี่ยนตัวเมียในเผ่า นางเป็นแม่เหตุใดจะไม่รู้ว่าบุตรสาวของตนนิสัยเป็นอย่างไร

"ข้าต้องขอโทษด้วยที่ก่อนหน้าข้าได้ยินเรื่องที่ท่านคุยกัน"

เซล่าชะงักกับท่าทีคล้ายข่มขู่ของนางตรงหน้าก่อนจะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปเป็นอ่อนน้อมแต่มีความมั่นใจอย่างรวดเร็ว

"ตัวข้ามีประโยชน์กับเผ่าของท่านแน่"

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปร่วมขบวนล่าเนื้อซะ หากเจ้าสามารถล่าเนื้อมาได้มากพอข้าจะให้เจ้าเป็นหัวหน้าขบวนล่าเนื้อ แต่หากเจ้าไร้ความสามารถเจ้าก็ต้องไปแลกเปลี่ยนที่เผ่าลิง" สิ้นคำพูดของเซล่า มารูนน่าก็หันมองผู้ให้กำเนิดตนอย่างไม่พอใจ เหตุใดจึงไม่ส่งนางออกไปนอกเผ่าให้จบๆ

ซินดี้คิ้วกระตุก เธอไม่ได้อยากเป็นหัวหน้าอะไรนั่น เธออยากอยู่สงบๆ แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันตอบรับไป

"ข้าทำได้"

ลิชท์ที่ฟังอยู่นานแม้ไม่เห็นด้วย แต่เมื่อเป็นคำสั่งของหัวหน้าเผ่าใช่ว่าเขาจะขัดได้

เมื่อเดินออกมาจากกระโจมท้องฟ้าที่เคยมืดก็มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องแสงเหลืองทอง

เสียงจอแจของกลุ่มคนที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่กลางลานกว้างของเผ่า ลิชท์ก็จูงมือเธอไปที่นั่นเช่นกัน

ภาพกองข้าวของมากมายที่วางกลางเผ่าทำให้ตาซินดี้ลุกวาว

"ผ้าใยไหมที่ได้จากการไปแลกเปลี่ยนกับเผ่าพันธมิตร เห็นว่านิยมเอามาทำชุด" 

เมลิซที่ออกจากกระโจมเดินประกบคู่ซินดี้มาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่านางสนใจผ้าจากใยหนอนไหม

"ไม่คิดว่าจะทอผ้ากันได้แล้ว"

ซินดี้ตาประกาย ที่นี่มีหลายอย่างที่มีวิวัฒนาการไปไกลกว่าที่เธอคิดไว้

"เจ้าชอบรึ" ลิชท์เอ่ย หากนางชอบเขาจะรีบกลับไปเอาของมาแลกมันกลับไปให้นาง

"อืม" ซินดี้พยักหน้าตอบ

เธออยากทำเสื้อผ้าจากผ้าไหมเพราะมันมีความบางกว่าหนังสัตว์ไม่เทอะทะและทำความสะอาดง่ายกว่า

"เอลิมัส!" เสียงเรียกใครบางคนของเมลิซทำให้ซินดี้หันไปมองตาม

ชายหนุ่มผิวเข้มร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงามเดินตรงมาทางที่พวกเธออยู่

ลิชท์ที่ตอนแรกกำลังเลือกผ้าใยไหมอยู่ก็ทิ้งทุกอย่างประชิดซินดี้ดึงเอวเล็กเข้าหาตัว

"น้องชายข้า เอลิมัส" เมลิซยิ้มแย้มแนะนำน้องชายของตน

ซินดี้มองชายตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความบังเอิญ เขาคือเสือดำที่วิ่งไล่เธอตัวนั้น เสือที่นำเนื้อและผลึกม่วงมาให้ที่บ้าน

ว่าแล้วก็อดนึกถึงเนื้อก้อนนั้นไม่ได้ เธอเอามันไปย่างเพียงโรยด้วยเกลือรสชาติและความนุ่มของมันทำให้เธอลืมเนื้อสเต๊กเจ้าดังตามห้างไปเลย

ลิชท์ที่เห็นตัวเมียของตนมองอสูรเสือดำอย่างเหม่อลอยก็รู้สึกไม่พอใจไม่น้อย ใช้มือบีบเค้นสะโพกจนซินดี้ได้สติหันไปมองตาเขียว

"ข้าซินดี้ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอยื่นมือออกไปตามมารยาทสากล

เอลิมัสที่เห็นก็ไม่เข้าใจ อีกทั้งมือของเขาก็ถือเนื้อที่ล่ามาอยู่เต็มสองมือ ก่อนจะคิดเอาเองว่านางอยากได้เนื้อจึงยื่นให้นาง

ซินดี้ที่งงกับการที่เอลิมัสยื่นเนื้อที่ถูกห่อด้วยใบไม้มาให้ก็ยื่นมือออกไปจะรับแต่ถูกมือใหญ่ของลิชท์คว้าไปจับไว้ซะก่อน

"วันรุ่งขึ้นข้าจะไปล่ามาให้"

"เจ้าเป็นกระต่ายจะรู้ได้อย่างไรว่าเนื้อชิ้นไหนอร่อยที่สุด" เมลิซที่ดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และเห็นท่าทีของทั้งสามก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม

"เจ้ารับไปเถอะ น้องชายข้าออกล่าทุกวันมีเนื้อไม่เคยขาด"

เมลิซที่เห็นว่าอสูรกระต่ายเผือกหวงคู่ของตนไม่น้อยจึงแย่งเนื้อจากมือของน้องชายยื่นให้ตัวเมียเอง

"หากไม่รังเกียจเจ้าก็ไปที่บ้านไม่สิ...รังข้าได้ ข้าจะทำอาหารให้เจ้ากิน" ซินดี้ที่ไม่อยากปฏิเสธเนื้อก้อนโตก็รับไว้ทันทีก่อนจะเอ่ยปากชวนทานอาหารฝีมือเธอเป็นการตอบแทน

"มันก็เป็นอาหารอยู่แล้วไม่ใช่รึ" เมลิซเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

"เอ่อ..ข้านำมันไปปรุงรส" ซินดี้ตอบอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง

"เมื่อว่างข้าจะไป ใช่มั้ยเอลิมัส" เมลิซพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางใช้ไหล่สะกิดน้องชายที่อยู่ด้านข้าง

"อืม" เสียงที่ออกจากลำคอภายใต้ใบหน้านิ่งทำให้ซินดี้ยิ้มเจื่อน รีบหันหลังเตรียมกลับบ้านทันทีด้วยความกลัวจะโดนเอาเนื้อคืน

ลิชท์มองส่งสายตาแข็งกร้าวให้คู่พี่น้องเสือดำก่อนจะเดินตามซินดี้ออกไป

หลังจากกลับมาถึงลิชท์ก็นำเอาของออกไปแลกได้ผ้าไหมมาหลายผืนพร้อมทั้งพืชผักหลายชนิดหนึ่งตะกร้า

ซินดี้นั่งลื้อของที่ได้อย่างมีความสุขโดยมีกระต่ายหนุ่มนั่งนิ่งเงียบหันมองน้ำตก

"ได้มะเขือเทศมาด้วยทำสลัดต้องอร่อยแน่"

เมื่อไร้เสียงตอบรับทำให้ซินดี้ชะงักมือจากการเลือกดูผักในตะกร้า

"ลิชท์"

"..."

"เจ้าโกรธข้าเรื่องเนื้อเหรอ"

ซินดี้ขยับตัวเข้าไปชิดกายแกร่ง ใช้มือจับคางเขาให้หันมามองเธอ ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถึงข้าจะเป็นกระต่าย แต่ข้าก็ล่าเนื้อให้เจ้าได้ หากเจ้าต้องการ"

ซินดี้ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องลำบากตัวเองเพื่อเธอขนาดนั้นด้วย

"เจ้าไม่ต้องทำทุกอย่างเองเพื่อข้าก็ได้"

มือที่จับคางเกลี้ยงเกลาไร้ขนเปลี่ยนเป็นลูบใบหน้าแทน แต่ถ้อยคำที่เอ่ยออกมากลับทำให้เจ้าของใบหน้างามขมวดคิ้วมองไปที่ตัวเมียของตนอย่างไม่เข้าใจ

"เจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว?" ซินดี้งงเมื่อการที่เธอไม่อยากให้เขาลำบากกลับกลายเป็นเธอไม่ต้องการเขาได้ยังไง

"ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น"

มือบางทั้งสองจับใบหน้างามล็อกไว้ไม่ให้หันหนีไปไหน พลางมองเข้าไปในนัยน์ตาสีรูบี้ที่ตอนนี้มีหยาดน้ำเคลือบอยู่

"ข้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อย เจ้ามีทั้งงานในเผ่า ไหนจะต้องดูแลข้า ข้าคิดว่าอะไรที่เจ้าไม่ต้องทำให้เหนื่อยก็ปล่อยไปบ้าง เขาเอาเนื้อมาให้ข้า ข้าก็จะเอาอะไรไปแลกแทน เจ้าไม่ต้องเหนื่อยข้าก็มีเนื้อกิน"

"ข้าหวงเจ้าเหลือเกิน" ลิชท์มองจ้องไปที่ดวงตาสวยของตัวเมียตรงหน้าดั่งกำลังมองลึกเข้าไปในจิตใจ

"ข้าก็หวงเจ้าเช่นกัน" ดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาเปลี่ยนเป็นสีหน้าเด๋อด๋า

"นางที่ชื่อมารูนน่านั่น!" ซินดี้กัดฟันจ้องลิชท์ตาเขียว

ซินดี้เป็นคนที่รักแรงหึงแรงไม่น้อยไปกว่าหญิงสาวคนไหน ออกจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

"นั่นมันก่อนที่ข้าจะเจอเจ้านะ"

ลิชท์โผเข้ากอดซุกหน้าลงที่ต้นคอเนียนหนีสายตาดุร้ายของตัวเมีย

ลืมมาอัพนิยายที่DekDค่ะ ขอโทษคุณนักอ่านทุกคนนะคะ ลงหลายแพลตฟอร์มจนงง555