[My husband]สามีผมนิสัยไม่ดี Yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : สามีผมนิสัยไม่ดี #2

บทแรก

~ อยากให้เธอได้ยิน เสียงในหัวใจว่ามันรักเธอแค่ไหน...~

“อืออ..” ผมควานหาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงพร้อมกับปรือตาสู้แดดในยามเช้า แล้วมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อของคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี‘ยอล’ เบอร์น้องสาวผมเองครับแต่ไม่ใช่น้องแท้หรอกแค่สนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆจนพูดคำหยาบด้วยกันแล้วด้วยซ้ำ

“ว่าไง” ผมแนบโทรศัพท์กับหูแล้วกรอกเสียงอันงัวเงียลงไป

(นี่มันเที่ยงแล้วนะยังไม่ลุกอีกหรอ!! จำที่บอกได้มั้ยว่าพี่คนนั้นเค้าจะมาอาทิตย์หน้านะเค้าเลื่อนเวลาแล้วนะเค้าจะมาถึงวันนี้และตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังคอนโดของพี่!เพราะฉะนั้นลุกขึ้นแล้วแต่งตัวได้แล้ว!! แค่นี้นะ ตื้ด!)

“อะไรวะเนี่ย..” ผมมองโทรศัพท์สักพักก่อนจะวางลงที่เดิมและล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มต่อ เอ๊ะ..แต่เดียวนะ... ‘พี่คนนั้นเค้าจะมาอาทิตย์หน้านะเค้าเลื่อนเวลาแล้วนะเค้าจะมาถึงวันนี้และตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังคอนโดของพี่’  ตาผมยังไม่ทันจะปิดลงก็นึกถึงคำพูดของน้องสาวอันเป็นที่รักได้ทันที่งั้นแสดงว่า.. เฮ้ยยยยยย!!! ผมรีบลุกพรวดจากเตียงนอนนุ่ม

กริ๊งๆ ยังไม่ทันไรเสียงอ๊อดหน้าห้องก็ดังขึ้น ซวยแล้ว!!!ผมรีบวิ่งมาจัดชุดนอนให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตูให้กับผู้มาเยือน

‘=[]=’<<<<<<<<เมื่อผมเงยหน้ามองต้องทำหน้าแบบนี้เลยครับ... ผมยืนนิ่งค้างอึ้งหัวสมองประมวลผลไม่ทันกับคนที่อยู่ตรงหน้า

‘-_-‘<<<<<<<<<นี่คือสีหน้าเค้าที่ส่งมาให้ผม ในหัวสมองผมตอนนี้มันมีแต่คำว่า อึ้ง อึ้ง อึ้ง อึ้ง อึ้ง!!!!! อ่า..ผมจะบอกว่ายอลโทรมาหาผมเพราะว่าพี่ชายแท้ๆของยอลกำลังจะกลับมาทำงานที่ประเทศไทยก็เลยขอให้เค้ามาพักที่คอนโดผมแบบชั่วคราวระหว่างที่อยู่กับผมนั้นก็รอให้ยอลจัดการอะไรในบ้านให้เสร็จเรียบร้อยแล้วเค้าก็จะได้ย้ายกลับไป ที่ยอลไม่ได้จัดการข้าวของที่บ้านก็เพราะว่ายอลเป็นนักเขียนนะครับบ้านก็เลยต้องรกเป็นพิเศษ การเป็นนักเขียนไหนจะต้องหาสิ่งใหม่ๆเข้ากับตัวเองต้องหมกตัวในห้องเพื่อเขียนเรื่องราวต่างๆที่ตัวเองคิดออกมาให้ผู้อ่านมีความสุขและให้ความรู้สึกต่างๆกับนิยายเรื่องนั้น งี้แหละครับนักเขียน บ้านก็ไม่ค่อยจะอยู่เลยไม่มีใครดูแลบ้านสักเท่าไหร่

“นี้จะเอาของเข้าห้องได้รึยัง-_-”

คนร่างสูงโปร่งเอ่ยขึ้นเตือนสติผมเมื่อเห็นผมยืนมองหน้าเค้าอยู่นาน

“อ..อ่อ ดะ..ได้ครับ” ผมพยักหน้าให้เค้าหงึกๆก่อนจะหลีกทางให้เค้าเดินเข้าห้อง.. สายตาผมจ้องมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่กำลังหิ้วของไปวางที่โซฟาก่อนจะปิดประตูลง

“กูโรมนะ เราห่างกันแค่ปีเดียวคงหยาบได้สินะ”

“ได้ กูมิน”

ไอ้โรมจริงๆด้วย.. ตอนได้ยินยอลบอกว่าคนที่ชื่อโรมพี่ชายแท้ๆจะย้ายมาอยู่กับผมถึงผมจะเอะใจอยู่บ้างก็เถอะแต่ผมก็ไม่ได้อะไรมากมายนึกว่าไม่ใช่โรมที่ผมเคยรู้จักเพราะว่าใครๆก็ใช้ชื่อโรมได้ใช่มั้ยละครับ.. แต่ตอนนี้โรมที่คนผมรู้จักกลับมาอยู่ตรงหน้าผมและจำผมไม่ได้ซะด้วย... เค้าไม่ได้อยู่ไทยมาประมาณ5ปีนะ คงจำกันไม่ได้อยู่แล้ว  ..

Rome talk

อ่า..ผมมองหน้าไอ้เด็กหน้าสวยนี้แล้วคุ้นๆนะ ถึงยังไงผมก็จำชื่อมันไม่ได้อยู่ดีนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่..ผมเคืองหน้ามันนี่แหละ ผู้ชายอะไรวะหน้าหวานชิบหายไม่พอนะยังเตี้ยเหมือนผู้หญิงอีก ตอนมันเปิดประตูมาผมนึกว่ามันเป็นทอม แต่เสียงมันไม่เหมือนผู้หญิง..หรือว่ามันไปผ่าตัดกล่องเสียงมาวะ แต่ผมว่าคงไม่หรอกมั้ง... ผมมองไปรอบๆห้องที่มันอยู่ อืม...ไม่ธรรมดาเหมือนกันห้องของมันใหญ่มากแต่ไม่ได้อยู่ชั้นวีไอพีแต่ชั้นวีไอพีอยู่ชั้นข้างบนนี่เองราคาไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แต่ห้องกว้างกว่าไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เอาชั้นวีไอพีไปเลยวะ เห็นยอลบอกว่าไอ้เด็กนี้ทำงานที่คลับพ่อผมด้วยและแน่นอนว่าผมกำลังจะเข้าไปประจำการพรุ้งนี้แบบเป็นมาสเต็มตัว ที่ผมเลื่อนเวลามาก็เพราะพ่อผมบอกว่าทนรอไม่ไหวก็เลยหาของมาล้อผมหลายอย่างสุดท้ายก็หาได้ ผมก็เลยมาถ้าหาไม่ได้ก็คงรอผมอาทิตย์หน้านั้นแหละ ผมเรียนจบจากต่างประเทศมานะ ตอนแรกกะว่าจะทำงานที่โน้นแต่ก็ถูกสั่งให้มาทำที่ไทย

“ห้องน้ำอยู่ไหน” ผมหันหน้าไปถามมิน

“อยู่ตรงโน้น” มันชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำ ผมพยักหน้านิดๆพอฟังเสียงเจ้าเด็กนี้ดีๆแล้ว..เสียงมันหวาน..แต่ไม่ได้หวานแบบผู้หญิงแต่มันหวานแบบผู้ชาย.. ผมหันไปมองไอ้ตัวเล็กก่อนจะเดินหยิบผ้าเข้าไปอาบน้ำ

กุกกัก~กุกกักๆ

ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างพร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนวิ่งไปเปิดประตูแล้วมันก็เงียบลงไปไม่นาน ผมก็เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำชะเง้อมองที่ประตูเห็นกระดาษโน้ตแปะไว้เล็กๆ แล้วก็เดินไปดึงมันออกมาอ่าน

‘ขอโทษนะครับ ผมลืมไปว่าผมมีเรียนช่วงบ่ายก็เลยไม่ได้บอกไว้ก่อนถ้าหิวก็หาอะไรกินในตู้เย็นไม่ก็ลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตข้างล่างนี้นะครับ จะกลับมาดึกๆ

มิน..’

ผมขมวดคิ้วเล็กๆ ก่อนจะเดินไปแต่งตัว สายตาก็เหลือบไปเห็นประตูที่มีชื่อแปะไว้ว่า ‘Min’ ก็เลยเอื้อมมือไปเปิดประตูออกแล้วชะเง้อหน้าเข้าไปสำรวจในห้อง ที่จริงไม่ชอบยุ่งเรื่องอะไรของใครหรอก แต่ภาพที่ไอ้เด็กนั้นแปะไว้ที่ข้างชื่อมันคุ้นตามากจนผมอดใจไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปในห้องแล้วมองรอบๆ สะอาด เรียบร้อย... สายตาของผมกวาดไปรอบห้องและก็ไปหยุดอยู่ที่กล่องๆหนึ่งในเกะที่ปิดไม่สนิท ผมดึงลิ้นชักเกะนั้นออกหยิบกล่องออกมาเปิดดูขอถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงตอนที่เจ้าของห้องไม่อยู่แล้วกัน รูปภาพต่างๆในกล่องนั้นมันมีผมตอนเมื่อ5ปีก่อนด้วยแล้วเหมือนภาพนี้ถูกแอบถ่ายทั้งนั้น แต่ละภาพล้วนเป็นภาพที่ผมไม่มองกล่องเลยอืม....แต่สิ่งที่ผมเคืองอยู่ตรงนี้คือ มิน...ไอ้เจ้าเด็กนั้น..ได้ภาพพวกนี้มาจากไหน..

TBC….

:)  Shalunla