คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : รู้ได้ไง
บทที่1: รู้ได้ไง?
ตอนนี้ผมที่มีนามว่าราชันผู้ยิ่งใหญ่กำลังเดินหาอาหารกินกับไอ้จินและน้องคิม วันนี้ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมมันนึกยังไงถึงอยากพาผมมากินอาหารข้างนอกบ้านวะ แต่ก็อย่างว่าละนะมันอยากให้น้องผมมากินกับมันด้วยมากกว่าแต่ชวนผมเพราะจะได้มีข้ออ้าง เอ่อ..เจ๋งดี เหมือนผมเป็นตัวขั้นระหว่างกลาง - -; แต่ว่าสายตาผมก็ดันไปเหลือบเห็นร่างบางที่กำลังเดินเลือกชุดอยู่คนเดียว
“เอ๊า น้องมิน!”
“อ่ะ..สวัสดีครับพี่จิน พี่คิม แล้วก็ พี่.......” มินช้อนสายตามองผมนิดๆก่อนจะพูดต่อ “ชัน” ผมพยักหน้ารับนิดๆ หึ...ไม่นึกนะว่าจะจำชื่อกันได้
“อ้าวแล้วมินมาทำอะไรที่นี่ครับ หืม?” ผมแกล้งถามไปเหมือนคนพึ่งมาเจอกัน
“อ๋อ...มินมาซื้อของนะฮะ ว่าจะไปหาอะไรกินด้วยงั้นมินไปก่อนนะ”
มินยิ้มให้ไอ้จินกับน้องผมโดยที่ไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ ให้มันได้งี้สิ เอ๊ะ..แต่เดี๋ยวเมื่อกี้บอกว่าจะไปกินข้าวสินะ.. งานนี้มีสนุกแน่ J
“น้องมินครับ คือพวกเราก็จะไปหาอะไรกินกันเหมือนกันงั้นไปด้วยกันนะ”
ผมคว้าแขนมินไว้ก่อนจะเพ้งเล็งสายตาจ้องเขม่งร่างเล็ก มินมองหน้าผมสลับกับไอ้สองคนนั้นด้านหลังที่เอาแต่จู๋จี๋กันอยู่ ลังเลใจอยู่นิดๆก่อนจะตอบตกลง
“เออ ชันงั้นไปกินร้านนี้นะ”
ไอ้จินมันชี้ร้านหนึ่งเป็นร้านพวกอาหารแนวฝรั่งเศษมั้งแต่แหงละมันก็เหมือนอาหารทั่วๆไปที่มี
สเต็ก สปาเก็ตตี้ แล้วก็ซุปอะไรประมาณนี้ละนะ
“ก็แล้วแต่ละกัน”
พวกผมพร้อมมินเดินเข้าไปนั่งในร้านก่อนจะสั่งอาหาร ไอ้จินกับคิมสั่งกันเป็นเมนูอาหารคู่ (จะหวานไปไหน -_-) ส่วนผมก็กำลังนั่งเลือกอาหารไปพลางมองหน้าอีกคนตรงหน้าไปเหมือนมันจะทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ผมก็เลยสั่งให้ซะเลย
“เอาสปาเก็ตตี้สองที่ครับ ขอน้ำส้มแก้วนึงด้วยนะ” ผมยิ้มให้พนักงานสาวสวย
“เฮ้ยนี้มึงกินเยอะขนาดนั้นเลยหรอวะ” ไอ้จินมันหันมากระซิบผม “ป่าวหรอกกูสั่งให้น้องเค้าด้วยตางหาได้ข่าวว่าชอบกินสปาเก็ตตี้กับน้ำส้ม” ผมมองหน้าร่างบางตรงหน้า เหมือนจะเห็นสีหน้าตกใจของอีกคนแวบนึงนะก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นปกติ ผมยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดๆ
“มึงได้ยินมาจากไหนวะ เดาเอาหรอก? หรือพวกมึงแอบกิ๊กกันหรือว่าไง” ไอ้จินมันยืงคำถามความอยากรู้อยากเห็นของมันมาใส่ผม จนตอนนี้สมองแทบจะประมวลผลไม่ทันเลยด้วยซ้ำ “ก็ไม่เชิงหรอกวะ ฮ่าๆๆๆ”
ระหว่างนั่งกินข้าวผมนั่งมองหน้าไอ้ตัวเล็กเป็นพักๆ สงสัยคงต้องจัดหนักแล้วมั้ง ไหนๆคนเก่าก็ได้มาเจอกันถึงที่แล้ว...
ผมเป็นคนแค้นลึกนะ อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่ว่าจะยากสักแค่ไหนก็ตามเถอะ เด็กที่ชื่อมินเป็นอดีตแฟนผมเองครับเราเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันและผมก็เจอไอ้เด็กนี้ตอนที่ผมไปผับกับเพื่อน เหอะ.. ไม่ค่อยอยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อนะน่ะว่าสามารถเข้าผับได้โดยที่อายุยังไม่ถึง18! ให้ตายเถอะ แต่ผมก็อยากจะบอกอีกแบบนะว่าโคตรร่านเลย J
แต่ตอนที่เด็กคนนี้มาเป็นแฟนผมเค้าก็เลิกไปแล้วสงสัยเดี๋ยวนี้กลับมาร่านอีกแล้วละมั้ง หึ
“ราชันค๊า!” สักพักก็มีเสียงผู้หญิงแหลมแป๊ดขึ้นมา ให้ตาย...ยัยส้มนี่เอง -_-; จะบอกว่าเป็นเด็กในสต็อกผมอีกคนนึงก็ได้ที่ผมกั๊กไว้นะ
“มาทำอะไรที่นี่ครับ ฮันนี่” ผมยิ้มตอบ ผมไม่ได้เรียกยัยนี้ว่าฮันนี่คนเดียวซะหน่อย แค่หลอกให้ตายใจเฉยๆ
“ฮันนี่ก็มากินอาหารกับเพื่อนสิคะ”
น้องฮันนี่ที่แท้จริงแล้วมีนามว่าส้มยิ้มหวานปนเปี้ยวให้ผม ผมไม่ได้มองรอยยิ้มบนใบหน้านั้นหรอกครับ ถ้าจะให้บอกตรงๆคือผมมองแต่หน้าอก เด็กผมทุกคนตรงขาวอวบอึ๋มสวยทุกคนครับ และต้องเข้าใจผมด้วยว่าเป็นคนแบบไหน
แต่สงสัยผมคงต้องทิ้งเด็กๆของผมไปและเปิดใจรับไอ้ตัวเล็กข้างหน้าเข้ามาแทนแล้วละมั้ง เหอะ ผมจะทำอะไรเรื่องบางเรื่องมันต้องลงทุนหน่อยครับ ไม่งั้นมันจะตบตาไม่ได้
“ราชันจะไปไหนต่อรึเปล่าค่ะ?เสร็จแล้วมาต่อกับฮันนี่มั้ย”
ฮันนี่พูดเสียงหวานและหันไปพยักหน้ากับเพื่อนอีกสองสามคนจากนั้นพวกเค้าก็พากันเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อน ส่วนฮันนี่ก็ถือวิสาสะนั่งตักผม จนไอ้จินกับคิมหันมามองแบบอึ้งๆส่วนไอ้ตัวเล็กข้างหน้าผมไม่ต้องกล่าวถึง นั่งตัวสั่นเหมือนอย่างกับจะร้องไห้ เหอะ
“กินเสร็จแล้วราชันจะไปต่อกับฮันนี่รึเปล่าค่ะ”
“อ่า...” ผมใช้สมองครุ่นคิดสักแปป “ไม่น่าจะไปได้นะเพราะว่าต้องไปดูหนังกับเพื่อนน่ะ”
ฮันนี่หันไปมองหน้าทุกคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับผมนิดๆ ก่อนจะพยักหน้า
“อ๋อ...โอเคคะแล้วไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะค่ะ”
ฮันนี่ก้มลงจุ้บแก้มผมนิดๆก่อนจะลุกเดินไปนั่งกับเพื่อน ผมนั่งมองไอ้เจ้าตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าอยยู่ตรงหน้าผม มินเงยหน้ามองผมนิดๆก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตน
“อะ..เอ่อ..งั้นผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณที่ชวนผมมากินข้าว”
มินโค้งตัวนิดๆก่อนจะวางแบ่งค์500ไว้บนโต๊ะ หึ ยังรวยไม่เคยเปลี่ยนหนิ แต่คนอย่างผมคนไม่ปล่อยใครไปง่ายๆ ผมคว้าแขนมินไว้ก่อนจะยัดแบ่งค์500ใส่มือร่างบางคืน
“อยู่ไปดูหนังต่อด้วยกันนะครับ พี่ไม่อยากเห็นไอ้จิจกับคิมนั่งจู๋จี๋กันคนเดียว มื้อนี้กับดูหนังเดี๋ยวพี่เลี้ยง”
“ก..ก็ได้ครับ”
ว่าเสร็จมินก็นั่งลงที่เดิมของตัวเอง สักพักเราก็จ่ายเงินและออกมาจากร้านอาหารตรงดิ่งไปยังโรงหนัง คราวนี้คงได้มีเรื่องสนุกรอกันอยู่ J...
THANK
ความคิดเห็น