คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อ้อมกอดที่อบอุ่น
หลัาที่ธนวรรธน์ทานอาหารเสร็็เ็บอล้าานเอ ไม่อยาให้พีราเหนื่อย พีรานัู่โทรศัพท์ที่เพื่อนสาวอย่าธนารีย์ส่ภาพมาอว เธอยิ้มน้อยยิ้มให่ เมื่อเห็นว่าเพื่อนมีวามสุ นธนวรรธน์เินออมาเห็น็ถามเพราะไม่ไ้รับรู้เรื่ออน้อสาว และรอบรัวอีเลยั้แ่โนไล่ออาบ้าน
“ยิ้มอะไรเหรอพี” พีราหันมามอธนวรรธน์ แล้วบอในสิ่ที่เาถาม
“ูรูปอวีนะะ เธอไปเที่ยวับแฟน”
“แฟน???”
“่ะ แฟนอวีื่อภานุ เป็นลู้าอบริษัทอป๋า พอีพีูแลเาอยู่” พีราบอรายละเอียอภานุให้ับธนวรรธน์ฟั ธนวรรธน์็เป็นผู้ฟัที่ี ยิ้มให้แล้วลูบท้อ นเ้าัวเล็ิ้นทัทายนเป็นพ่อ ธนวรรธน์ถึับบ่อน้ำาแ นี่เาพึ่ไ้สัมผัสท้อ แล้วลูทัทาย เพราะที่ผ่านมาเาไม่เยไ้สัมผัสลูเลย
“เ้าัวแสบทัทายป๋าใ่ไหม” ธนวรรธน์พูุยับลูในท้อ ใบหน้าอิ่มเอิบ และมันทำให้พีราถึับร้อไห้ ธนวรรธน์ที่ไ้ยินเสียสะอื้น็ยมือปาน้ำาออ ทั้สอสบาันอย่าอบอุ่น ธนวรรธน์ูบหน้าผาแม่อลู และ่อย ๆ ประบริมฝีปา พีราเธอไม่ไ้ปิเสธ และให้วามร่วมมือเป็นอย่าี ธนวรรธน์ผละออเพราะไม่้อารให้พีราอึอัใ
“นอนันีว่า ึแล้ว” ธนวรรธน์วนพีรานอน เพราะเป็นห่วเรื่อสุภาพ เธอยิ่ท้อใล้ลอเาไม่อยาให้นอนึ
“่ะ” ทั้สอนอนอันในอ้อมออย่ามีวามสุ สุที่ทั้สอไม่เยรับรู้ึ่ันและันมา่อน
หลายอาทิย์ผ่านไป ธนวรรธน์มารับมาส่พีราไปโรพยาบาลทำให้วามสัมพันธ์อทั้สอีึ้น ธนารีย์ยัเือพี่ายเธออยู่ึไม่พู และไม่สนใ ธนวรรธน์มีโอาสไ้พบว่าที่น้อเย และเหมือนะพูันถูอัน ้าน ธนารีย์ และภานุลบันริ ๆ ไม่ใ่หลอเป็นแฟน
บ้านอพีรา ทาธนวรรธน์มา้า้วยเนื่อาธนารีย์ิาน่วนที่เียใหม่ ึไม่มีใรมานอน้วย ธนวรรธน์ึอาสามานอน เพราะลัวว่าพีราะเ็บท้อลาึ ทั้สอนอน้วยันในห้อ แ่ธนวรรธน์นอนพื้น
“โอ้ย!!! ุวรรธน์” เสียร้ออพีราทำให้ธนวรรธน์รีบลุึ้นทันที
“พี!!! เป็นอะไรหรือเปล่า” ธนวรรธน์ถามแม่อลูที่หน้าเ็มไป้วยเหื่อ เธอพยัหน้าอบเพื่อบอว่าเ็บท้อ
“พีเ็บท้อ”
“โอเ ทนนินะ เี๋ยวันเอาอไปไว้ที่รถแล้วะึ้นมาอุ้มไปโรพยาบาล” ธนวรรธน์ั้สิ แล้วรีบเอาอที่เรียมไว้เพื่อนำไปโรพยาบาลลไป่อน แล้วรีบึ้นมาอุ้มพีรา แล้วับไปโรพยาบาลทันที
“ทนนินะพี” ธนวรรธน์ับมือพีราไม่ห่า และอยให้ำลัใ เพื่อให้เธอไม่เรีย และเมื่อถึโรพยาบาล็รีบพาเ้าห้อุเินทันที
“หมอ...เมียผมำลัะลอ” หมอและพยาบาลัเรียมห้อลอันวุ่น ธนวรรธน์อเ้าไปในห้อลอึ่พีราอนุา
“พี!!!” ธนวรรธน์ที่เ้ามาห้อลอเห็นภรรยานอนน้ำาึม็เ้าไปูบมับวา แล้วลูท้อเพื่อแสวามรั และอให้ลูลอ่าย ๆ
“เ้าัวแสบ ป๋าหวัว่าะไม่ทรมานแม่นะ” สิ่ที่ธนวรรธน์พูมันยิ่ทำให้พีราร้อไห้ ้วยวามึ้ใ
“ุแม่พร้อมนะะ” ุหมอเอ่ยถามพีราที่โนธนวรรธน์ับมือให้ำลัใ
“่ะ...ุหมอ” พีราเธอทำามทีุ่หมอบอ และไม่ถึรึ่ั่วโมเ็ายัวน้อย็ออมาลืมาูโล และร้อออมาลั่นห้อลอ นนเป็นพ่อเป็นแม่น้ำาึม ีใที่ลูปลอภัย และแ็แร
“แอ้...แอ้...” หมอพาเ็น้อยมาใล้นเป็นแม่ นพีราที่เห็นลูรั้แร็ยิ่ร้อไห้้วยวามีใ
“อบุนะรับนเ่อแม่” ธนวรรธน์มอหน้าลู เหมือนมอหน้าัวเอ เ้าัวแสบอป๋า...รอบรัวอเราะไม่มีทาแยาัน ป๋าะูแม่ับหนูเอ... เ็น้อยถูพาออไป และหมอ็ให้ธนวรรธน์ออไปรอ้านอ ส่วน้านในหมอเย็บแผลและทำประวัิเ็น้อย พีราเธอั้ื่อลูว่า เ็ายพฤษ์ธวั หรือน้อพฤษ์
หมอย้ายพีรา และเ็น้อยไปยัห้อพั แร ๆ พีรายัให้นมลูาเ้าไม่่อยถนั แ่ไม่นาน็ไม่มีปัหา ธนวรรธน์มอู้วยวามื่นมในัวแม่อลู เามออย่ามีวามสุ นพีราที่ให้นมลูเห็นเลยถามว่าเาเป็นอะไร
“ุวรรธน์ยิ้มทำไมะ”
“ันีใที่ไ้เห็นหน้าลู ิว่าะไม่ไ้เห็นเสียแล้ว” หลับำพูอธนวรรธน์ พีราถึับสลเหลืออีสอเือนสินะที่เา และเธอ้อหย่าัน และธนวรรธน์็รู้ีว่าพีราิถึเรื่ออะไร
“พี!!! ันัสินใแล้วนะ ว่าะไม่หย่าับเธอ” พีราถึับใ ไม่เ้าใว่าทำไมเาไม่หย่า
“ทำไมุถึไม่หย่าะ”
“็เพราะเธอับลูอย่าไรละ” พูบ็ูบริมฝีปาบาที่แห้ และนโนูบ็อบรับมันอย่าี นเสียร้ออเ็น้อยัึ้นมา นเป็นพ่อเป็นแม่้อถอนูบอย่าเสียายโยเพาะธนวรรธน์
“เ้าัวแสบร้อทำไม ป๋าอูบแม่เลย” พูับลูแ่สายามอไปทาแม่ พีราหน้าแ นบ้า!!! ทำอะไรไม่อายลู ธนวรรธน์โทรไปบอใรบานแล้วว่าพีราลอแล้ว และปลายสายะมาหาพรุ่นี้
วันรุ่ึ้นธนวรรธน์ที่เห็นพีราหลับอยู่็เ้าไปูบหน้าผา แล้วเาไปอาบน้ำแ่ัวเพื่อรอใรบานนเสร็ออมา็พบว่าพีราำลัให้นมลูอยู่ ยิ้มให้แล้วถามว่าภรรยาหิวหรือเปล่า เาะลไปื้อาแฟ
“พี!!! เอาอะไรไหมผมะลไปื้อาแฟ” พีราส่ายหน้าเพื่อบอว่าไม่้อารอะไร ธนวรรธน์เ้าไปหอมแ้มบุรายที่ื่มนมาเ้าพีราเหมือนหิวมา ลูบหัวลูอย่ามีวามสุ
“เ้าัวแสบหิวมาเลยหรือลู” พูับลูแล้วยิ้มให้ับแม่อลู แล้วลไปื้อาแฟ ธนารีย์ที่รู้ว่าพีราลอ็เสียายที่ไม่ไ้อยู่้วย เพราะิานที่เียใหม่ะลับอีทีอีสอวัน
“ุวรรธน์ะ ่วยอุ้มลูหน่อย่ะ พีะเ้าห้อน้ำ” พีราเธอบอให้ธนวรรธน์่วยอุ้มลูายสัรู่ เธออยาเ้าห้อน้ำเพื่อัารัวเอ ธนวรรธน์พยัหน้าให้แล้วอุ้มลูายแนบอ แล้วหยอล้อัน เ็ายัวน้อย็ส่เสียอ้อแอ้ทัทายพ่อ
“ว่าไรับนเ่อป๋า...”
“แอ้...”
“ะุยับป๋าเหรอรับ” ธนวรรธน์พูับบุราย แล้วพาเินไปรอบ ๆ นหลับแล้วพาไปวาที่เียเ็ พร้อมับห่มผ้าให้ พีราที่ออมาเห็น็ยืนยิ้มให้ับวามอบอุ่นอสามี นมีเสียเปิประูเ้ามา และพบว่าเป็นุธนเ และุาา พ่อับแม่อสามี
“ป๋า...แม่สวัสี่ะ” พีราเธอไหว้พ่อับแม่สามี และธนวรรธน์ยืนทำัวไม่ถู นเป็นพ่อับแม่ไม่มอลูายสันิ ส่วนพีรารู้สึว่าบรรยาาศเริ่มึเรีย
“สวัสีหนูพี หลานป๋าเป็นอย่าไรบ้า”
“แ็แรี่ะป๋า ทานเ่” นเป็นปู่พยัหน้ารับามที่แม่อหลานบอ แล้วเินไปที่หลานายพร้อมับภรรยา โยที่พ่ออลูเินห่าออมา นนเป็นพ่ออย่าท่านธนเหันมาถาม
“เ้าวรรธน์ะไปไหน???”
“เออ...”
“อยู่นี่แหละไม่้อออไปไหน ป๋าว่าถึเวลาที่ะบอวามริทุนแล้ว” ผู้หิในห้ออีสอนยืนอยู่ นี่มันเรื่ออะไรัน
“เรื่ออะไระุ” ท่านธนเหันมายิ้มับลูาย ภรรยา และลูสะใภ้
“เรื่อที่ผมับเ้าวรรธน์วาแผนที่ะพิสูน์ว่าใรเห็นแ่เินันแน่” สิ่ที่ท่านธนเเอ่ยออมาทำให้พีราเยหน้ามอสามีอย่าเือ ๆ นี่เาโหเธออีแล้วเหรอ และธนวรรธน์ที่โนพีรามอหน้า็รู้สึหนาว ๆ ร้อน ๆ ลัวว่าเธอะโรธ อน แล้วหาเรื่อพราลูไปอีึเ้าไปโอบอ และอโทษ
“พี!!! เรื่อนี้ผมอธิบายไ้นะ” พีราสะบััวออ เพราะโรธธนวรรธน์นท่านธนเ้ออธิยายให้ฟั่อนที่ะเิเรื่อไม่ีึ้นมาอี
“หนูพี!!! อย่าโรธเ้าวรรธน์เลยมันเป็นแผนอป๋าเอ”
“นี่!!! ทั้หมเป็นแผนอุอย่านั้นเหรอะ” ุาา็เือสามี ับลูายที่เล่นละรเหมือนรินท่านใที่ทราบว่าลูายโนปล แถมโนัพ่อัลู
“แม่รับ แ่อย่าน้อยมัน็ทำให้ผมไ้รู้ว่าภัเาเป็นนอย่าไร เาเห็นเินสำัว่าผม” พีราเธอยืนเียบในอ้อมออสามี นี่เา้อารพิสูน์อย่านั้นเหรอ
“พี!!! ผมรู้แล้วว่าุรัผมริ ๆ ไม่ทิ้ผมในยามที่ผมลำบา ่อไปนี้ผมะูแลุับลูเอ” ธนวรรธน์ให้ำหมั่นสัาับพีรา และท่านธนเ็แ้อีเรื่อับบุราย
“เ้าวรรธน์ เรียมัวเป็นประธานบริษัท้วยนะ ป๋าะพัแล้ว”
“ป๋า...ผมยัไม่พร้อม”
“้อพร้อม เรียมัวเลยป๋าแ้ะรรมารเอาไว้ และทุน็เห็นว่าเหมาะที่วรรธน์ะเป็นประธานบริษัท” ธนวรรธน์ไ้แ่ถอนหายใ มอหน้าพีรา และเธอ็พยัหน้าให้
“รับ” หลัาที่ทุอย่าลัวท่านธนเ และุาา หยอล้อับหลานายนหนำใแล้ว็สั่ให้พีราย้ายลับไปบ้านให่ เพราะะไ้มีน่วยูแลเ้าัวเล็ ส่วนบ้านที่ท่านื้อให้็ให้ายไป พีรามอหน้าธนวรรธน์เพื่ออวามิเห็น และธนวรรธน์็พยัหน้า เาเอ็ิเหมือนบิา ทำให้พีรา้ออบลามที่พ่ออสามีแ้
ปล.บทนี้เป็นบทสุท้ายที่ะอัพนะะ
ความคิดเห็น