คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุยกันให้หายคิดถึงก่อนนะจ๊ะ
สวัสดีค่าาาาาาา
โอ้ยยยย คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงง คิดถึงที่นี่มากๆ ก่อนอื่นขออนุญาตทักทายท่านผู้อ่านที่เคยตามกันมาตั้งแต่สมัยสิบปีก่อน
(ถ้ายังมีหลงเข้ามาแถวนี้นะคะ 555)
ในที่สุดก็มีความกล้าและความมุ่งมั่นกลับมาจะเขียนต่อซะที
ใครไม่เคยอ่านนิยายภาคเก่ามาอาจจะไม่เอะใจอะไรกับคำโปรยเรื่องที่แปะไว้ตรงหน้าหลักของนิยายเรื่อง
แต่ถ้าใครที่เคยอ่านมาแล้วอาจจะสะดุดนิดๆ ที่ว่า
ตัวตนที่แท้จริง ไม่ใช่ ตัวแทน
ทายซิ อะไรเอ่ย? 555 นั่นเป็นตัวแปรจุดเปลี่ยนที่ทำให้จ๊อบคิดอะไรบางอย่างได้ และพร้อมที่กลับมาเขียนเรื่องนี้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว ตื่นเต้นมากๆ ประดุจตัวเองได้เป็นนางเอกซะเองยังไงยังงั้น
5555
ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ จากนี้ไปก็คงต้องรออีกนิด
เพราะกำลังอยู่ในขั้นทำโครงเรื่องใหม่ทั้งหมด ในเวอร์ชั่นล่าสุดและคงเป็นเวอร์ชั่นสุดท้ายที่จะคิดแล้ว
ถ้าไม่เขียนแบบนี้ก็คงไม่เขียนออกมาแล้วจริงๆ
จ๊อบต้องใช้ความกล้าและแรงบ้าเล็กๆ เข้าขั้นเลยทีเดียว ที่จะดึงเอาเรื่องนี้กลับมาเขียนใหม่ได้
และเขียนใหม่ได้ในความรู้สึกที่ว่า มีอะไรบางอย่างอยากจะพูด อยากจะบอก อยากจะนำเสนอมันออกมา
ไม่ใช่แค่ว่าสุดท้ายดำเนินเรื่องต่อมาจนจบให้ได้รู้ว่าใครไปอยู่กับใคร
โลกเราไมได้มีแต่ความรัก มีคนอกหัก ผิดหวัง อาฆาต มีความดีความงาม ความเสียสละ
มีน้ำใจ เห็นใจ มิตรภาพ โชคชะตา พรหมลิขิตนำพาทางไป และอื่นๆ อีกมากมาย
อยากจะใส่ลงมาให้หมดแต่ก็คงทำไมได้ขนาดนั้น อย่าเพิ่งตกใจค่ะ
เรื่องนี้ไม่เยอะขนาดนั้น 555 แค่รู้สึกว่า มีอะไรอย่างอื่นนอกเหนือไปจากกลุ่มคนๆ
หนึ่งที่ยังจมปลักอยู่ในเรื่องเก่า ในวันวาน แล้วดิ้นรนหาข้อสรุปให้ตัวเองเท่านั้นเอง
เป็นความท้าทายอย่างยิ่ง ที่จะต้องเขียนให้คนใหม่ที่ไม่เคยอ่านเรื่องเก่า
ได้รู้เรื่องราวเก่าๆ ไปด้วยพร้อมๆ กัน ตอนนี้มีสิ่งที่ยังลังเลใจอยู่สองทางค่ะ
ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาพล็อตเรื่อง แต่เป็นการดำเนินเรื่องมากกว่า
การเขียนนิยายเรื่องนี้ พูดกันแบบกว้างๆ
ในภาพรวม ก็เหมือนเอานิยายสามเรื่องมายำใส่กันให้เป็นเรื่องเดียว
หากจะทำออกมาให้เป็นเวอร์ชั่นเดียวจนจบเลย ก็คงทำได้... แต่ผลก็คือ
มันจะยาวมากกกกกและอาจจะเยิ่นเย้อ จึงเป็นที่มาของทางเลือกที่สอง
คือการตัดเรื่องให้ออกเป็นสองส่วน เหมือนจะเป็นสองช่วงดีกว่าไหม ความยาวรวมทั้งหมดอาจจะหนาหนักพอกัน แต่คงจะง่ายขึ้นในการทำความเข้าใจ การดำเนินเรื่อง
ไม่ให้เรื่องกระโดดไปกระโดดมาจนเกินไป
ซึ่งตอนนี้...มีแววว่าจะเป็นแบบที่สองมากกว่า
ดังนั้นค่ะ สาวกวีเจป้อ(ถ้ายังมีอยู่ละแวกนี้)ก็คงต้องขอบอกว่า
รออีกนิดดด แล้วเรื่องราวเต็มๆ ของสามตัวละครนี้จะออกมาในรูปแบบเต็มๆ
ของส่วนครึ่งหลังมากกว่า ครึ่งแรกพวกเขาก็โผล่มาค่ะ
แต่จะโผล่มาในอีกรูปแบบหนึ่ง และแน่นอนนนนนว่า... คนเขียนจะยังไม่บอกหรอกว่าใครเป็นพระเอกจนกว่าจะถึงวนาทีเฉลยในนิยายจริงๆ 555 (นี่ฉันใจร้ายไปไหม T_T )
ในส่วนแรกนี้
MANA คือเธอ คือฝัน คือวันที่เฝ้ารอ
เป็นดราม่ากึ่งๆ เรียลลิตี้ชีวิตจริงของคนเขียนเอง
และได้แต่งแต้มเรื่องราวต่างๆ มากมายไปจนออกจะไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว
เหลือแค่เป็นจุดเริ่มต้นของแรงบันดาลใจ
จะพยายามทยอยบอกไปในแต่ละตอนว่าอันไหนจริงอันไหนแต่งละกันนะคะ
ที่แน่ๆ คอมพิวเตอร์ติดเองในแบบบทนำเนี่ย... เรื่องจริงค่ะ
มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อสิบปีก่อน ไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียวซะด้วย (ว๊ากกกกก
พูดแล้วขนลุก พอก่อน เดี๋ยวคนเขียนจะขาดใจตายก่อน) T_T นี่ทั้งเขียนทั้งกลัวนะ
บอกเลยยยยย
ในส่วนหลัง (คาดว่าแต่ละส่วนคงยาวพอที่จะตัดจบทำเล่มได้เลย เหมือนเป็นสองเล่มตามเคย)
MANA เพราะเธอนั้นคือฝันที่เฝ้ารอ
(ขอขอบพระคุณชื่อเรื่องในส่วนนี้จากท่านพี่ที่เคารพผู้หนึ่งที่ช่วยคิดให้)
เป็นส่วนต่ออย่างแท้จริงของ มานา ขอแค่ได้ฝัน ที่ได้ตัดจบภาคไปแบบนั้น เป็นส่วนที่จะปิดประเด็นเรื่องต่างๆ ที่อาจพูดไม่หมดในส่วนแรก และสิ่งต่างๆ
นานา ทั้งหมดให้จบลงอย่างสมบูรณ์แท้จริง
ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งในส่วนแรกส่วนหลังเป็นเนื้อเรื่องที่เชื่อมตรงต่อหากันค่ะ
เป็นเรื่องยาวที่ต้องอ่านติดต่อกัน แต่ที่ต้องทำการเปลี่ยนชื่อเพราะอะไรน่ะหรือ...
คำตอบง่ายๆ คือเพราะพระเอกนางเอกของเรื่องในครึ่งหลังเปลี่ยนไปนั่นเอง
เกือบสิบเอ็ดปีก่อนที่เริ่มเขียนนิยายเรื่องนี้ คนเขียนอายุ 17 เขียนอยู่สองปีลงในเด็กดีจนอายุ
18 นิยายได้ตีพิมพ์ตอนจบมัธยมฯ พอดีเป็นช่วงคาบเกี่ยวเข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุ
19 มันนานมากแล้วจริงๆ กับเวลาที่ผ่านไป
น้องๆ
บางคนอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ประถมจน ตอนนี้คงใกล้จบมหาวิทยาลัยกันแล้ว น้องๆ
บางคนที่เรียนมัธยมฯ ต้นก็คงเริ่มทำมาหากินทำงานกันไปแล้ว เพื่อนๆ
ที่เขียนมาด้วยกันในสมัยนั้น บางคนก็ไปได้ไกลลิบลิ่ว
บางคนก็ถอดใจกับการเขียนไปแล้ว เป็นสิบปีที่ผ่านกระบวนการเรียนรู้หล่อหลอมสิ่งต่างๆ
มากมายจริงๆ ค่ะ
สิบปีมานี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงนิยายเรื่องนี้เลย คิดเยอะมากเลยต่างหากแต่ไม่กล้าเขียนสักที จนมีออกมาไม่รู้กี่เวอร์ชั่นแล้ว มีตั้งแต่ออกแนวนิยายฆาตกรรมสืบสวนสอบสวน
จนออกแนวไปถึงเป็นนิยายโรมานซ์ 18+ ไปแล้วก็เคย
เวอร์ชั่นก่อนล่าสุดที่เคยได้ลองทำโครงเรื่องออกมาคือ ภาคลูกหลานของตัวละครเก่าๆ
โผล่ออกมาเล่าเรื่องพ่อแม่ตัวเอง สุดท้ายก็รู้สึกว่ามันไม่เวิคจริงๆ สักอย่าง
จนมาถึงเวอร์ชั่นล่าสุดนี้... ที่เพิ่งจะคิดอะไรบางอย่างได้ไม่นานมานี้
และรู้สึกคลิกแล้ว ลงตัวแล้วอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม้จะมีหลากหลายเวอร์ชั่นที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยคือ
คนเขียนไม่เคยเปลี่ยนพระเอกค่ะ 5555 เขาคนนั้นยังคงอยู่ในสถานะนั้นต่อไปในสถานการณ์ที่ต่างกันออกไปเท่านั้นเอง
กราบขออภัยท่านนักอ่านใหม่ที่ไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน ดูเหมือนที่ผ่านมาจะเกริ่นอะไรแลดูงงๆ
อยู่เอาการ อย่างไรก็ตาม ถ้าเขียนนิยายเรื่องนี้จบครบทั้งสองภาคแล้ว
อาจจะเอาเรื่องภาคเก่าที่เคยตีพิมพ์มาแปะลงในอ่านกันเพื่อความเข้าใจที่ท่องแท้มากขึ้นค่ะ
ลิขสิทธิ์ตอนตีพิมพ์มีห้าปี ตอนนี้ผ่านไปเกือบสิบเอ็ดปีแล้วทุกอย่างจึงกลับมาอยู่ในมือคนเขียนอีกครั้งแล้วเหมือนกัน
เรื่องนี้จะไม่มีจบแบบอินดี้เกินไปอย่างเรื่องที่จบไปตะกี้แน่นอนค่ะ 555 แม้นี่จะเป็นหนึ่งในความพยายามที่จะหาอะไรแปลกแหวกชาวบ้าน
แต่มันก็ยังถูกล้อมกรอบด้วยกฏเกณฑ์บางอย่างของคนเขียนเองที่ทำให้บ้าไม่ได้มากอย่างเรื่องก่อน
555
อารมณ์ช่วงส่วนแรกจะอยากจะให้ออกมาแนว ซึ้งๆ ฮาๆ ค่ะ
(ถึงบทนำจะออกมาแบบนั้นก็เถอะ) เป็นการท้าทายครั้งหนึ่งในชีวิตของคนเขียนมากกกกก
เพราะถ้าถามตัวเองเนี่ย
การเขียนอะไรเรียกน้ำตานั้นไม่ยากเท่าเขียนแล้วทำให้คนอ่านหัวเราะค่ะ
แทบไม่เคยทำได้เลย แต่เราจะลอง ไม่ลองก็ไม่รู้
ไม่รู้จะพยายามปลดปล่อยเรื่องราวหนักๆ ให้รั่วได้มากแค่ไหน
แต่มันก็คงมีแต่ต้องลองเท่านั้น
ส่วนในเนื้อหาช่วงหลัง
นี่เข้าสู่กระบวนการโรงงานผลิตนิยายตามแบบฉบับตัวเอง นิยามได้เลยว่า น้ำเน่า
รันทดใจ นั้นต้องมาแน่นอน 555 รู้สึกว่านี่เป็นความถนัดของตัวเองไปแล้วค่ะ
แต่ไม่จบหน่วงๆ แบบเรื่องก่อนแน่นอนค่ะ อันนี้บอกได้เลย
แอบเสียดายความคิดเห็นเก่าๆ ที่หายไปกับการอัพเปลี่ยระบบใหม่มากๆ
เหมือนจะหายไปสามครั้งครั้งละสองสามพันได้แล้ว T_T เอาเถอะเนอะ
หายแล้วหายไปก็คงช่วยไม่ได้แล้ว คงต้องเริ่มสะสมกันใหม่ เช่นเดียวกับฐานผู้อ่าน
ไม่น่าเชื่อเลยว่าสิบปีก่อนเวลาทีอัพนิยายเรื่องนี้เนี่ย ถ้าปล่อยทิ้งไว้สักสามวันนี่แทบตามตอบคอมเมนท์กันแทบไม่ทัน
เพราะไหลเข้ามากันทีละสองสามร้อยข้อความ(นิยายมีแค่ 24 ตอนจบค่ะ)
คิดถึงอดีตแล้วทั้งอมยิ้มทั้งแอบขนลุกไปด้วยในใจ T_T เอาน่ะ
สุดท้ายนิยายก็คือนิยายค่ะ มันก็คงจะไม่มีอะไรแล้วจริงๆ แต่อย่างที่บอก
ถ้าหากไม่ได้มาเขียนให้จบชาตินี้คงนอนตายตาไม่หลับแหงๆ แน่นอนนนนน
ตอนนึกๆ ไว้ก่อนจะมาเขียนทักทายรู้สึกมีอะไรจะต้องเขียนเยอะมากกกก
พอได้เขียนจริงๆ แล้วก็เริ่มนึกอะไรไม่ค่อยออกซะอย่างนั้น
ขอโทษขอโพยกันไปหลายรอบแล้วที่ให้รอกันนานขนาดนี้ ต่อไปนี้จะพยายามไม่ขอโทษแล้วค่ะ
ทำให้ดี ทำให้สำเร็จกันดีกว่า คนเขียนต้องใช้แรงใจอย่างมากมายมหาศาลจริงๆ
ค่ะที่จะกล้ากลับมาเขียนเรื่องนี้ให้จบลง
ดังนั้นตอนนี้คงจะไม่บอกไม่ขออะไรมากไปกว่า อยู่ด้วยกัน
อยู่เป็นเพื่อนกันต่อไปจนกว่ามันจะจบลงเถอะนะคะ เราต้องการคุณจริงๆ T_T เป็นเรื่องที่เขียนเพราะอยากกลับมาเขียนจริงๆ
ค่ะ มันจะผ่าน สนพ. จะผ่านพิจ. ที่ไหนหรือไม่ก็ช่าง ไม่อยากจะสนใจเรื่องนั้น
ขอแค่ให้ได้เขียนเถอะ ขอแค่ให้มันจบออกมาสมบูรณ์ดีๆ ขอแค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ
ตอนนี้นึกไม่ออกว่าอยากจะเขียนอะไรต่อแล้ว เอาไว้นึกออกจะมาอัพเดทใหม่นะคะ
แล้วพบกันในเรื่องค่า ^^
7 กรกฏาคม 2558 เวลา 01.33
น.
อ๊ะ! นี่มันวันทานาบาตะของญี่ปุ่นนี่นา มาเขียนคำอธิฐานใส่กิ่งไผ่กันเตอะ
ขอให้อิชั้นเขียนนิยายเรื่องนี้ออกมาจนจบสิ้นสมบูรณ์ดีโดยสวัสดิภาพทั้งทางร่างกายและจิตใจเถิด สาาาาาธุ!
^^
ความคิดเห็น