คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ด้านมืดของมนุษย์
เมื่อทั้ 10 นมอเห็นวามสามารถอหัวหน้าหน่วยอพวเา วามัาที่เยมี่อนหน้านี้ไ้มลายหายไป นๆ นี้เป็นอริ ไม่ใ่นที่พวเาะสามารถเอาัวเ้าไปเปรียบไ้เลย
พิมพ์วาสายามอไปรอบๆ
“ทุนฟั ันะพาทุนเ้าไป้านใน ให้ทุนใ้เพียแ่มีเท่านั้นห้ามใ้ปืนเ็าไม่ะรีใ็าม”
“รับ”
ทั้ 10 นบปารับำ ้วยารนำอพิมพ์ พวเาเินมาถึหน้าทาเ้า พิมพ์ปล่อยทัษะ เแนมายา อเธอทำให้ยามทั้สอน เห็นภาพ ัวเออยู่ในห้อที่มีสาวสวยที่นหมายปอนอนรออยู่บนเียนุ่มๆรออนารระโนเ้าหาอพวมัน พิมพ์ยิ้มึ้นที่มุมปา เินรไปหาทั้สออย่าแผ่วเบาท่ามลาวามลึันอทหารผู้ิามทั้สิบนที่ไม่ไ้รับผลระทบอเแนมายาอเธอแม้แ่น้อย มีโบวี่สีำสนิทอเธอเือนผ่าหลอลมทหารยามทั้สอแผ่วเบาเลือพุ่ระายไปทั่วบริเว มันายทั้ๆที่อยู่ในภาพมายา และาย้วยใบหน้าหื่นระหายทัู้่ พิมพ์โบมือเป็นสัา ให้นอเธอสอนลาพวมันเ้าไปในพห้า ลอราบเปลี่ยนุับพวมันแล้วมายืนเป็นยามแทนที่ เมื่อทุอย่าเสร็สิ้นแล้วเมื่อทุอย่าำเนินารเสร็สิ้นแล้วเธอและอี 8 นที่เหลือ ่าเินโทๆเ้าไปใน่ายพวมันอย่าสบายใ ไร้ัวลเพราะอนนี้อำนา เแนมายา อพิมพ์ ทำหน้าที่พราายอพวเาไ้อย่าี พวทหารออโร เินสวนมา มอเห็นพวเาเป็นนรู้ัอพวมันและร้อทัทายันไปบ้าเป็นลั ทั้ะสำรวไปรอบๆ่ายามบ้านเรือนบ้านพัอพวโรเพื่อหาลัแสอพวมัน นมาถึอาารปูนหลัหนึ่ เหมือนโรสุราและนารีอพวมัน มีเสีย ราอหิสาว เสียรีร้อ เสียเฮละโลอายรร์ ัออมาา้าใน เมื่อพิมพ์เินเ้าไปภายในมีรัแบ่เป็นห้อๆ มีเียอยู่นอร สอสามเีย มีลิ่นาวน้ำามละลุ้ทั่วบริเว เสียราร้ออู้อีออมาาห้อเล็ๆ มีเสียุยันร้อเสียัออมา
. “ปล่อยไ้โปร อ้ายอย่าทำันเลย โอ๊ย”
“เรื่อมานันะมึ เอาำปั้นไปินนิ่เลยเป็นไละ”
เสียอหิสาวหายไปหลัาสีย่อยอย่าแรเิึ้น พวมัน่อยไปที่ท้ออเธอทำใหุ้นไม่มีเสียะร้อ แร! เสียระาเสื้อผ้าอเธอ้วยแรอายรร์
“โอ๊ย”
“โอ้ แม่เ้าโว้ย าวสุๆ อีนี้มันนมให่เป็นบ้าเลยพวมึ”
นพูมันเลื่อนมือไป ย้ำ สอเ้า สีาวอวบึมืออมันอย่าแรมืออี้าหนึ่เลื่อนลมานถึาเในอเธอ่อนะระามันออสุแร แร!
“โอ๊ย ฮือๆ เ็บ”
ผลั เสีย่อยไปอีหนึ่รั้ หิสาวุนอนัวู้เลยที่นี้ เธอุนไม่มีเสียร้อออมา ใบหน้าอเธอมีรอย้ำาหมัอมันเลือไหลลบปาอเธอ
“พวมึสอนับแนมันไว้ นมสอเ้าูให้มึ่อนนละ้าๆห้าๆๆ”
“โธ่ อิา พี่ะมั พี่เป็นนแรทุที”
“ห้าๆๆมึ่อย่อู”
มันถอ ุทหารอมันออ พร้อมทั้เ็มัปืนสั้น มีเินป่า ทุอย่าวาเอาไว้มุมห้อ เินรไปที่เีย มีลูน้ออมันสอน น้ายร่าท้วมำลัลึสอเ้าอหิสาวอย่าหื่นระหายพร้อมทั้ใ้ปา้อมูเนินอเธอ สลับ้าไปมา นเป็นรอยแ เป็น้ำๆ อีน็ล้วล่าใ้นิ้มมืออมันัารเธออย่าเร้าอารมรอลูพี่อมัน มันมอวาสายาไปที่ลูน้อพร้อมเอามือลัหัวอทั้สอออ
“หลบไป ูัารเอ”
ลูน้อทั้สอนผะออนละ้าอย่าัใ เมื่อลูน้อทัสอผละออไปยืน้าๆเียแล้วมันมอไปที่ร่วายอันเปลือย ปล่าวอหิสาวที่นอนู้อยู่รหน้า รอยยิ้มอย่าพอใในเรือนร่าอเธอปราึ้นบนใบหน้าอมัน มันทรุัวนั่ลที่เีย เอื้อมมืออันสาๆอมันไปลูที่ใบหน้าเรียวบา และาวเนียร อเธอ ริมผีปาสีแมีรอยเลือไหลึมออมาามุมปา แววาอเธอแ็ร้าวไม่มีวามหวาลัวเลยแม้แ่น้อยมีเพียวาม อาา ับแ้นใสุมอยู่ในอเธอ มันะโหน้าเ้ามาหาเธอ
“ถ้ามึยอมีๆละ็ พวูะไม่ทำรุนแรับมึมา”
“ถุย”
เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าอมัน
“พั้ว อีนี้วอนายะแล้ว”มันบาให่ที่ใบหน้าอเธอ
วิ้!!!! เแนมายาอพิมพ์ ทำาน สามาย รร์ อยู่ในอำนาอภาพมายาทันทีอนนี้ผู้เป็นหัวหน้าระหน่ำ ทั้บ และเะ ายร่าท้วม ส่วนัวายร่าท้วม็ถู ล็อแน เอาไว้โยเพื่อนอีนอมัน พิมพ์มอ้อไปที่สายาอเธอที่มีวามเ็เี่ยวไม่เรลัวอะไรอีทั้สิ้น พร้อมับโบสะบัแนอเฮหนึ่รั้ ปล่อยพลัวิาอเธอออมา เร่ารสมานัวและรัษาเยียวยาบาแผลให้เธอ เพียไม่ถึสามนาที เธอหายเป็นปิ สายา อหิสาว มอไปที่พิมพ์เิวามรู้สึ สั่นสะท้าน้วยอารม์ อบุา้อนบึ้อิรใ ในยามที่เธอิ่ลสู่เหวนร หิสาวนนี้เป็นัพระเ้าที่เ้ามาโปรเธอ ่วยีวิอเธอ น้ำาแห่วามหวัรินไหลออมาาวาทั้สอ เธอ้มลราบแทบเท้าอพิมพ์ แสสีทออ่อนๆ ปราึ้น สัลัษ์ รูปิ้อเ้าหา ปราึ้นบน้อมืออเธอ พิมพ์ยื่นมีทหารที่หยิบาเ็มัพวมันที่วาเอาไว้ ยัมุมห้อให้เธอ
“เธอยินีะิามันหรือปล่าว”
“่อานี้ไปีวิและลมหายใอันะเป็นอุ”
พิมพ์พยัหน้าอเธอหนึ่รั้ พร้อมับออำสั่แ่เธอ
“ัารพวมัน้วยมืออเธอเอ”
“แววาอาา อำมหิปราึ้นปนใบหน้าอเธออีรั้ร่าที่เปลือยป่าว อเธอยืนึ้น เินรไปที่ายทั้สามที่่อยัน พัลวัน อยู่ะนี้ เธอโผ เ้าอัวหัวหน้าอพวมันทา้านหน้า มีในมือเทเ้าอ้ายอมันอย่าถนัถนี่ มมีปลายแหลม เือน ัั้วหัวใอมันอย่าแม่นยำ สิ้นใายาที
เลืออมันสาระายไปทั่วบริเว ร่าายที่โลมไป้วยเลือสีแอเธอหันไปหา อีสอนที่ล็อแนันอยู่ในอนนี้ ใบมีอันมริบวัอย่าแริผ่านหลอลมอายร่าท้วม เลืออมันพุ่ออมา ล้ายท่อน้ำประปาหน้าบ้าน แ มันิ้นสะบัแนหลุออาาร ล็ออเพื่อนมัน เลือสาระายไปทั่วห้อ เธอระโนเ้าหานสุท้ายที่ผะร่าออไปเพราะโนไอ้อ้วนสะบั มีทะหารอเธอแททะลุอหอยอมัน เสียบาไว้อย่านั่น ร่าอพวมันนอนมอเลืออัวเออยู่แทบเท้าอเธอ หิสาวผู้ร่าโลมไป้วยเลือสีแส ใ้เท้าอันเปลือยป่าวอเธอเหยียบไปที่หน้านสุท้ายที่ายล พร้อมับ้มัวลึเอามีที่ปัอยู่ที่ออมันึออมา้าๆ ลิ่มเลืออมันไหลทะลัปุๆ าม้าใบมีอเธอออมา พวมันาย ลไป โยที่ไม่รู้เลยว่านที่่าพวมันือนที่มันำลัะ่มืนเธอ
ทหารทั้แปนที่ยืนอยู่้านหลัอพิมพ์อนนี้มอูเหุาร์ทุอย่าที่เิึ้น
บานยับแอบหวาลัว นร่าายสั่นสะท้านไป้วยอารม์ ที่ยำเรในวามโหเหี้ยมอผู้หิที่บอบบานนี้
พิมพ์มอูเหุาร์ ที่เิึ้นนี้ รอยยิ้มาๆอิ้อสาว ปราบนใบหน้าอเธอ
“หินนี้เหมาะสมที่ะเป็นสาวอเธอริๆ”
เป็นิพร้อมับพยัหน้าเบาๆ
“เธอื่ออะไร”
“แพร ะ นายหิ”
“ี แพร เปลี่ยนุไ้แล้ว”
พิมพ์พูพร้อมับยื่นุทหารอเธอให้ับแพร
พร้อมับหยิบปืนและเ็มัปืนสั้นอพวมันส่ให้เธอ
และโบมือให้ับทหารผู้ิามอเธออี 8 นาย เป็นเิว่าให้เ็บวา ศพ อพวมัน
ภายในอาารที่ถูัเป็นรั ล้ายๆุอ สน. มีผู้หิถูัที่นี้
ราวๆ ยี่สิบน เ แนมายาอเธอยัทำานเ่นเิม เพื่อไม่ให้เิวามแื่น
เิึ้น เธอำเป็นที่ะ้อระวััวเอาไว้ให้มา เมื่อพิมพ์ินออมาาห้อเล็ๆ
มอวาสายาไปยัรัที่แบ่ออเป็นสาม ล็อ แยันออ ที่นี้มีเพียผู้หิเท่านั้น ึ้
ภาริอเธอือามหา ทั้ผู้รอีวิ และ ทหารที่อ่าย่าสิน ถูับมา ้วย
“แพร ทหารที่ถูับมาถูัไว้ที่ไหน”
“น่าะที่เัทาส นะะนายหิ ที่นั้น ผู้ายะถูับไปเป็นทาส
ใ้แรานในารุลอรอบๆ่ายนี้เพื่อทำเป็นแนวป้อันสัว์ร้ายบุมาที่่ายะ”
เมื่อสามวันที่แล้วมีสัว้ายบุเ้ามาทาทิศใ้อ่ายเสือแหลม
พวมันใ้ทั้นทั้ปืนำนวนมาเพื่อ ยิ่อ้านนะนะพวสัว์ร้ายเหล่านั้น
แ่อนนี้สัว์ร้ายยับุมาในทิศทา่าๆประปราย
เสือแหลมึสั่ให้ไปเนับนมาเพื่อทำารุลอรอบๆ่าย อมันเพื่อวาแนวป้อันถาวร
ความคิดเห็น