คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วิญญานนำทาง(Rewrite)
ลาึ พรานหนุ่ม ลืมาึ้นมา ามเสียเรียอใรบานที่ลอยมาามสายลมเย็นๆ
ยู.....เสียเรียนั้นร้อเรียื่ออพรานหนุ่ม ้วยวามโหยหวนนนลุนัน
ทันทีที่ไ้ยินเสียเรียนั้น พรานหนุ่ม็ใไม่ี วามลัวผีสานาไม้
็ประัประเเ้ามาในิรสำนึ เา นอนฟัเสียนั้นมา
20-30 นาทีแล้ว
โยไม่ยับไปาที่นอน
เสียเรีย็ัมาเป็นระยะๆ าทีแรที่ไ้ยิน็ลัว
ผ่านมาัพัาลัว็เป็นสสัย “ใรันนะที่เรียเรา เรา็ไม่เยุยับใรนี้หว่า
เสียเหมือนผู้หิอีาหา”
้วยวามสสัยที่มาว่าวามลัวพรานหนุ่มึัสินใเินออาที่นอน
มอไปมุม้ายอบ้านที่าับยายนอนอยู่ าับยาย็หลับเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“ เฮ้อนมาเรียหลานเสียัั้นานสอนาน
ไม่ไ้ยินไม่รู้สึัว นแ่นี้หูไม่ีริๆเลย”
หลานัวีบ่นๆ พร้อมเินลบ้านไปหยิบไฟส่อบ
มาาหัวเินไปามเสียเรียออไป มอ้ายแลวา ไม่เห็นใร ไม่เห็นอะไร
ส่อไป้าหน้าามทิศทาอเสียที่เรียื่ออเาไม่าปา เมื่อไม่เห็นใรเลย
พรานหนุ่ม็เินรไปเรื่อยๆ นมาถึโน้นะบให่ ที่ีนเา
แ่็ยัไม่พบใรามที่าหวัเอาไว้
พรานหนุ่มราไฟส่อึ้นไปบน้นะบให่เอโพรเท่าัวนที่ลมพัผ่านเสียั วู้ๆ
เป็นระยะ
“ ห่าิ เสียลมพัโพรไม้”
พรานหนุ่มสบถ ออมา้วยวามเือาน
ปิประสาทรับรู้อเาไม่ไ้ ห่วย แนานี้นไม่สามารถ แยแยะไ้ว่าเสียลม
ับเสีย นมันไม่แ่าัน
“เรานึว่าใรเรีย นอนหลอนั้นาน เฮ้อ”
้วยวามไม่แน่ใ พรานหนุ่มส่อไฟ ้ำไป้ำมา
ที่โพรไม้ มีแสสะท้อลำไฟลับมาเป็นระยะๆ ามัหวะไฟที่ส่อไปโน ้วยวามสสัย
พรานหนุ่มึปีนึ้น ้นะบให่ เพื่อไปสำรวโพรไม้ พอปีนไปถึโพรไม้ มีนาเท่านัวพรานหนุ่มพอี
พรานหนุ่มสอไฟเ้าไปเอ่อเหล็ประับ้วยลายผีเสื้อสีแ สะท้อนแสไฟึ ยื่น
มือไปหยิบ่อนั้นมาำลัะยัล่อใส่ระเป๋าเสื้อ ิ่ไม่ที่เาะอยู่หั
พรานหนุ่มเสียหลัพลัลา้นะบพร้อมล่อเหล็หลุมือ พลั่..
เสียูพรานหนุ่มระทบพื้นา้นระบสูสามเมร “อูยยยยย
เอ็บ อิบ ฮาย เอย” ้วยวามุและเ็บ พรานหนุ่มพู แบบ ุๆ ผ่านไปสามนาที หายาุ พรานหนุ่ม
ลุึ้นสำรวร่าาย มือที่ับิ่ไม่เ้าำ บามีเลือไหลเล็ น้อย หลัาลุึ้น็ ปรับไฟส่อบที่อยู่บนหัว
ที่เสียศูนย์าาร้นไม้ให้เ้าที่ พร้อมับส่อไปมอหาล่อ
ลายผีเสื้อที่นทำหลุมือ ที่ระเ็นไปรโนอ้นะบ
ล่อระแทราไม้เปิออมี แ่ไม่มีสิ่ใในล่ออ่าว ล่อเปล่าเหรอ
พรานหนุ่มิ(ิเสียั) พร้อมับหยิบล่อึ้นมาสำรว ล่อโลหะัมันย่าี
มีลายผีเสื้อรลาสีแ พร้อมัวอัษรบาอย่า้าล่อและ มีหลุมรูปลูุแ
อยู่รลาอล่อนั้น แ่ไม่มีุแ
“หรือมันระเนออไปอนมัน”
พรานหนุ่มส่อไฟหาอยู่พัให่ ามพื้นิน
และส่อไล่ึ้นไปบน้นระบ ไม่เออะไร เาไ้แ่ส่ายหัวพราิำนวระยะที่มันน่าะ
ทันทีที่สอลับหลัไปแสสีแสะท้อนไฟลับมายัวาอพรานหนุ่ม
สีแแพรวพราวสะท้อนล้อับลำไฟส่อบ อยู่ไลาุที่ล่อราวๆ 10
เมรทันทีที่เอมัน รอยยิ้มีใปราึ้นที่มุมปา พรานหนุ่มโยไม่รอ้า เารีบเินรไปหามันทันที
ลูุแสีแวาอยู่ในอห้าเล็ๆ สี แสทั้อราวับเหล็ร้อนาารเผาไฟ
ที่ออาเาหลอมมาหมาๆมืออเายื่นออไปหยิบมันึ้นมาทันที ที่เลือสๆาบาแผลที่มือ
อนาาไม้ ระทบับลูุแ ทันในั้นหลัมืออพรานหนุ่ม
ร้อนวูบเหมือนุ่มมือลไปในเาหลอมเหล็ที่วามร้อนสู “โอ๊ย
ร้อย ิบหายเลยโว้ยยยยยย”
้วยวามใเ้าสะบัมืออย่าแรพร้อมับ
ถอยออ มา้าวหนึ่แล้วมอที่นิ้วัวเอ
ไม่มี ไม่เอรอยไหม้ ไม่เออะไร
ุแ็หายไป มือหายร้อนแล้ว
“มันมันเิอะไรึ้นเมื่อี้ หรือเราะหลอนิไปเอันนะ”
ิไ้แบบนั้น พรานหนุ่ม
็ส่อไฟหาุแที่นเอสะปัมันายไป ไม่พบ ไร้ึ้วี่แววอมัน
“หายไปไหนวะ หานเหนื่อยแล้วนะ”
พรานหนุ่มทั้หาทั้บ่นับัวเอ
“รรมอเวรอไอ้ยู ไม่น่าสะบั ุแ ออามือเลย
อุส่าหาเอแล้วเียว หลอนอะไรนัหนา”
้วยวามเือารในหัวใ และวามสับสน
วามลาแลสสัย ที่มีอยู่เ็มหัวใอพรานหนุ่มในอนนี้ ทำให้เามุ่หน้าามหา
ลูุแ ปริศนา อย่าไม่ลละ โยไม่ไ้สัเสิ่่าๆที่แปลไป
หลัาารามหาไปรอบๆโน้นไม้แล้วพรานหนุ่ม็สาส่อไฟึ้นสู่เบื่อสูทันทีที่แสไฟสาออไปรอบๆ้นไม้
“อ่าวโพรไม้หายไปไหน”
้วยวามสสัย พรานหนุ่มเินรอบ้นะบให่
มอหาโพรไม้ที่ัวเอหยิบล่อมาแ่ไม่เอโพรไม้ “เวร
ูหลอนอะไรอีหว่าไม่หไม่หามันแล้ว เหนื่อย เ้า่อยมาหาใหม่แล้วัน”
้วยวามระอาับัวเอ ึเลิหา
แล้วำลัะเินลับบ้าน ามทาเินที่นเอเินมา ส่อไฟ ไปทา้าย หันไปทาวา
มีแ่ป่า อ่าว ทาลับบ้าน ไม่มี นี้เราหลป่าเหรอ
ความคิดเห็น