ลองเป็นมากกว่าเพื่อนดูสักที...ดีไหมหนอ

ลำดับตอนที่ #3 : What is the key?!!!

“เออๆ ดีใจด้วย!!” พิมพ์ฝันคุยมือถือกับเป็บด้วยน้ำเสียงเอือมๆ เพราะได้ฟังเขาเล่าเรื่องเดิมๆมาล้านแปดรอบแล้ว



“เฮ้ย! ไรว้า!! ทำเสียงดีใจกว่านี้หน่อยเด้!!!” เป็บไม่พอใจ



“อะ! โทษทีๆ เอาใหม่นะ” พิมพ์ฝันปรับอารมณ์ “.....โหย!!!!! โคตรเจ๋งเลย!!!! สุดยอดว่ะ!!!!!ดีใจด้วยว่ะเพื่อน!!!!!”



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ “ต้องงี้เดะวะ!! ฮ่าๆๆๆ”



“เออๆ อารมณ์ดีเชียว! ไอคนมีแฟน!!!” หญิงสาวเริ่มหมั่นไส้



“มันก็ยังงี้แหละนะ ฮะๆๆ” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง



“เออ...ที่จริง...ที่เราโทรมาวันนี้อะ...” พิมพ์ฝันเริ่มเข้าเรื่องตัวเองบ้าง หลังจากปล่อยให้เพื่อนชายเล่าเรื่องตัวเองอยู่นาน



“ว่ามา!” เป็บเตรียมเปลี่ยนบทบาทเป็นผู้ฟัง



“......คือ....” เธออ้ำอึ้ง “...แกยังไม่ได้ให้ไปใช่ป้ะ”



“ให้ไร?” เขาถาม



“เบอร์เราอะ” เธอตอบ “แกให้เต้ยไปยัง”



“......” ไรวะ วกกลับมาเรื่องเต้ยอีกละ!! เป็บเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีก “ยังอะ! แกอยากให้ก็ให้เองสิ!!”



“เหรอ!! แกว่าเราให้เบอร์เขาดีเหรอ...เนี่ย เต้ยเขาขอเบอร์ฉันอะ!! ถ้าให้จะน่าเกลียดมั๊ยวะ” ...น่าเกลียด!! อย่าให้ไปเด็ดขาดเชียวนะ!!!!! ...นั่นคือสิ่งที่เป็บคิด แต่สิ่งที่เขาพูดออกไปคือ...



“โอ๊ยแก!!! นี่สมัยไหนแล้ว!!! น่ากงน่าเกลียดอะไรกันะ?!!! คิดมาก!!!”



“เนอะ!! ไม่เป็นไรเนอะ เพื่อนกันเนอะ ผู้หญิง ผู้ชายก็เป็นเพื่อนกันได้นี่เนอะ! อย่าฉันกะแกไง!! ใช่มะ” หญิงสาวถาม แต่ฟังดูเหมือนปลอบตัวเองมากกว่า



“เออ! เหมือนเรากะแก!!” ...แต่ไอเต้ยน่ะ มันไม่กะเป็นเพื่อนแกหรอกนะ!!! ...เอ๊ะ..เพื่อนเหรอ... “เฮ้ย! ตะกี๊แกพูดว่าเพื่อนเหรอ ไอเต้ยมันว่างั้นเหรอ?!!!”



“อื้อ!” พิมพ์ฝันตอบด้วยน้ำเสียงเขินๆ “ตอนแรกเขาก็ขอเป็นแฟนแหละ แต่พอฉันไม่ตอบ เขาก็รีบบอกว่า งั้นให้เป็นเพื่อนกันก่อนละกัน”



“......” ...เหลือเชื่อ...คนอย่างไอเต้ยเนี่ยนะ มันยอมเป็นเพื่อนกับผู้หญิงด้วยเหรอ...แต่ช่างเหอะ! เป็นแค่เพื่อนกันก็ดีแล้ว!!! ...เขารู้สึกโล่งอก...เอ๊ะ?!! ทำไมต้องโล่งอก?!!!



“เออ! พรุ่งนี้ฉันจะไปม. Kนะ” หญิงสาวบอก “แกพาไปดูตัวแฟนแกหน่อยสิ”



“เออ เอาดิ” ชายหนุ่มบอกอย่างไม่คิดอะไร “แล้วทำไมอยู่ๆจะมา”



“...อ๋อ...” พิมพ์ฝันเงียบไป “ก็...เต้ยเขาจะมารับไปดูเขาซ้อมลีดน่ะ” ...นั่น...ว่าแล้วเชียว!!! ขนาดแค่เพื่อนกันนะเนี่ยไอเต้ย!!!!



ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด... “อ๊ะ สายซ้อน! แป๊บนะ!” เป็บบอก “อย่าเพิ่งวางล่ะ”



“เออๆ! แกก็รู้ว่าฉันไม่วางหรอก!” เพื่อนหญิงรับคำ



“เออ แป๊บนึง!” เป็บกดรับสาย ...สายไหมน่ะเองที่โทรมา



“ฮาโหล” เขาทำเสียงอ้อน



“ฮาโหล เป็บเหรอ” สายไหมก็ทำเสียงอ้อนเช่นกัน



“โทรผิดแล้วล่ะครับ นี่แบรด พิทท์” เขาตอบกวนๆ



“แหม เป็บก็! ฮิๆๆๆ”



“ฮ่าๆๆๆ สายไหม ทำไรอยู่อะ กินข้าวยัง”



“ยังเลยอะ สายไหมอยู่คนเดียว รอแม่อยู่” เธอตอบ



“เหรอ ให้เป็บไปอยู่เป็นเพื่อนป่าวล่ะ” เขาเสนอตัว



“บ้า! ไม่ต้องหรอกน่า...สายไหมโตแล้วนะ สายไหมอยู่คนเดียวได้”



“สายไหมก็ต้องอยู่ได้สิ ก็เป็บส่งหัวใจของเป็บไปเป็นการ์ดคอยคุ้มครองสายไหมแล้วนี่นา” เป็บหยอดมุขเสี่ยว



“แหม ฮะๆๆๆๆๆๆ เสี่ยวอ้ะ เป็บ!” แฟนสาวหัวเราะ “แต่สายไหมก็ชอบนะ”



“ชอบอะไร ชอบเป็บเหรอ อิอิ”



“บ้า!!! ...ก็รู้กันอยู่!! เป็บเนี่ย พูดอะไรก็ไม่รู้!!!” สายไหมเขิน



“ฮ่าๆๆๆๆ ชอบอะไรเหรอ ชอบอะไร ฮ่าๆๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ



          คืนนั้น...เป็บคุยมือถือกับสายไหมทั้งคืน โดยลืมนึกไปว่า ยังมีใครอีกคนถือสายรอเขาอยู่ทั้งคืนเช่นกัน



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  -



“ฮัลโหล พิมพ์ เต้ยถึงแล้วนะครับ” น้ำเสียงจากปลายสายนั้นร่าเริงสุดๆ



“อือ...เอ่อ...เต้ย” หญิงสาวน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก



“พิมพ์....เป็นไรไปเหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง



“ป่าวๆ...พิมพ์ไม่ได้เป็นอะไร...เอ่อ...เต้ยอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพิมพ์ไปหา”



“เต้ยกำลังเดินเข้าไปในโรงอาหารครับ เอ่อ...ที่ฝั่งตรงข้ามเป็นป้ายรถเมล์น่ะครับ”



“อ๋อ...รอพิมพ์แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพิมพ์ไปหา”



ครึ่งชั่วโมงต่อมา...



“เต้ย!! ขอโทษนะ!!!! พิมพ์สายไปหน่อย!!!!” พิมพ์ฝันขอโทษพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ ท่าทางรู้สึกผิดของเธอยิ่งทำให้เต้ยรู้สึกว่า หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าช่างน่ารักซะเหลือเกิน



“โทษจริงๆนะ พิมพ์ทำให้เต้ยไปซ้อมสายรึเปล่า” หญิงสาวยังคงขอโทษไม่หยุด แม้จะนั่งอยู่ในรถ BMW สีดำของเต้ยแล้วก็ตาม



“พิมพ์ไม่ต้องซีเรียสหรอกครับ” เต้ยพูดอย่างอารมณ์ดี “การซ้อมนี่ก็มีแต่รุ่นพี่แล้วก็เพื่อนๆทั้งนั้นแหละครับ แล้วก็ยังไม่ถึงเวลาซ้อมเลยด้วย ยังพอมีเวลา”



“....เหรอคะ” หญิงสาวก้มหน้า ท่าทางของเธอดูแปลกไป แม้แต่เต้ยก็รู้สึกว่าเธอซึมๆ



“พิมพ์ มีเรื่องอะไรรึเปล่า บอกเต้ยได้นะ” เขาถาม “ตอนคุยมือถือ พิมพ์จะบอกอะไรเต้ยไม่ใช่เหรอ”



“ก็....ไม่มีอะไรหรอก...พิมพ์แค่” พิมพ์ฝันอ้ำอึ้ง “รู้สึกไม่อยากไป ม.K แล้วน่ะ”



“อ้าว ทำไมล่ะ?!!” เต้ยร้องเสียงหลง “มีอะไรเหรอ เพราะเต้ยรึเปล่า”



“ป่าวๆ!! ไม่ใช่เพราะเต้ยหรอก!” หญิงสาวปฏิเสธ “เพียงแต่ว่า...” เต้ยชำเลืองมองหญิงสาว เห็นเธอก้มหน้านิ่ง



“....ไม่ต้องไปก็ได้นะ ถ้าพิมพ์ลำบากใจล่ะก็...ถ้างั้น...เดี๋ยวเต้ยไปส่งที่บ้านให้ละกัน”



“ไม่เป็นไรๆ!! ไปเหอะ พิมพ์สัญญาไว้แล้วนี่!! พิมพ์ไม่อยากผิดสัญญา!!”



“แต่จะดีเหรอ...”



“อื้อ! ที่จริงพิมพ์แค่...โกรธใครบางคนนิดหน่อย” พิมพ์ฝันบอก



“....เป็บเหรอ” เต้ยทาย



“ค่ะ! พิมพ์ก็เลยไม่อยากไป! พิมพ์กลัวว่าถ้าเจอกันแล้วพิมพ์จะไปโวยวายใส่เขาน่ะ!!”



“.....” เต้ยมองพิมพ์ฝันเหมือนเอะใจอะไรบางอย่าง แต่เขาก็สลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป และขับรถมุ่งหน้ามายังมหาวิทยาลัยK



- - - - - - - - - - - - - -- - - -- - - - - - - - -- -- - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - --- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - -



“แล้วเจอกันนะ สายไหม” เป็บโบกมือลาแฟนสาวที่ต้องแยกไปเรียนคนละห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ ทำเอาแจ็ค เพื่อนซี้ที่ยืนอยู่ข้างหลังทำหน้าเอียน



“ฮิๆ แหม! เป็บเนี่ย!! เว่อร์ไปแล้ว!!!” สายไหมหัวเราะคิกคัก “เลิกเรียนแล้วเจอกันที่ร้านไอติมนะ” เธอยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องเรียนไป แจ็คมองตามสายไหมและหันกลับมามองเป็บอย่างเซ็งๆ



“คนนั้นเหรอ แฟนใหม่เมิง” แจ็คถามขณะจด lecture ในห้องเรียน



“เออ เป็นไง น่ารักล่ะสิ” เป็บตอบยิ้มๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นจากสมุดจด



“เฮ้อ!! กรูล่ะโคตรเซ็งเมิงเลย!! เมิงไม่สังเกตเลยเหรอว่า แฟนเมิงที่ผ่านๆมาอะ แนวนี้ทุกคนเลย”



“แล้วไงวะ?!! ก็กรูชอบของกรูยังงี้!! หนักหัวเมิงเหรอวะ?!!!” คราวนี้เป็บวางปากกา ท่าทางเอาเรื่อง



“โหย! ยิ่งเมิงตอบงี้ กรูยิ่งเซ็งว่ะ!! เมิงไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ?!!!!” แจ็คทำหน้าเอือม



“รู้อะไรของเมิง?!!! เมิงจะพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆเลยดีกว่า!!!!” เป็บเริ่มขึ้นเสียงจนทุกคนหันมามอง ไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์ ทั้งสองจึงจ๋อยไป



“เฮ้ย! ไว้นอกรอบ!!” เป็บหันไปบอกแจ็ค ก่อนจะกลับไปตั้งใจเรียนเหมือนเดิม แจ็คมองเป็บแล้วส่ายหน้าน้อยๆ เฮ้อ...ท่าทางไอเป็บมันจะไม่รู้สึกตัวจริงๆล่ะมั้ง



หลังเลิกเรียน...



“เฮ้ย! แจ็ค! เมิงพูดมาให้เคลียร์ดิ๊!” เป็บเรียกแจ็คที่เดินออกจากห้องไปก่อน



“เฮ้อ! กรูล่ะเอือมเมิง!” แจ็คบ่น “ดูท่าเมงคงไม่เคยสังเกตตัวเองเลยสิ!”



“สังเกตไรวะ?!!!” เป็บถามงงๆ “อ๊ะ! มือถือ!! เฮ้ย! แป๊บ!!” เขาบอกแจ็คแล้วเดินหลบไปคุยมือถือ



“คร้าบ!!!” เขารับมือถือเสียงใส เพราะรู้ว่าปลายสายคือสายไหม “ว่าไงเอ่ย”



“สายไหมอยู่ร้านไอติมแล้วนะ เป็บเลิกรึยัง”



“เลิกแล้วๆ เพิ่งเลิก เดี๋ยวเป็บตามไปนะ รอแป๊บนึง” เป็บวางสาย แล้วหันมาหาแจ็ค “เฮ้ย! ไวคุยต่อวันหลังละกัน สายไหมรออยู่!!”



           พูดจบเป็บก็วิ่งไป ทิ้งให้แจ็คยืนเอ๋อเพราะยังฟังเขาพูดไม่ทันด้วยซ้ำ แจ็คมองตามเป็บไป พลางถอนหายใจเบาๆ...เฮ้อ! ไอเป็บนะไอเป็บ...ซื่อบื้อจริงๆ!! เราควรจะบอกมันดีมั๊ยเนี่ย...อืม...ช่างเหอะๆ!! ‘พูดไป 2 ไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง’ ...เงียบไว้ แล้วรับบทเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องดีกว่า! อิอิ





เมนท์ด้วยนะจ๊า อ่านแล้วเมนท์ด้วยจ้า



รักคนอ่านจ้า!!!!!