ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คาร์ไลล์ เทพในร่างแมว
“ซายะ!! เกิดอะไรขึ้นลูก!!!” พ่อกับแม่วิ่งมา หน้าตื่นสุดชีวิต! ในมือถือไม้เบสบอลมาด้วย
“มะ แมว แมว” ฉันพูดตะกุกตะกัก เข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“อุ๊ย แมวตัวนี้น่ารักจัง สีขาวทั้งตัวเลย ตาสีทองซะด้วย” คุณแม่ที่รักสัตว์มากกกกกกกกกกกกก อุ้มมันขึ้นดู
“ถ้างั้นก็ให้ซายะเลี้ยงไว้สิคุณ” คุณพ่อที่รักสัตว์ไม่แพ้กันว่า
“พะ พ่อคะ มัน มันพะ พูด พูดได้” ฉันพยายามจะบอก พ่อกับแม่มองหน้ากัน แล้วหันไปมองแมวนั่น
“เมี๊ยว” มันร้อง และเข้าไปพันแข้งพันขาพ่อกับแม่
“โถ่ ลูก แมวมันพูดได้ที่ไหนล่ะ เอาล่ะ พ่อกะแม่ไม่กวนละ ไปนะ” พูดจบ พ่อกะแม่ก็ออกไป หรือฉันจะหูฝาดไปจริงๆ
“พ่อกะแม่เธอเหรอ ดูเป็นคนดีนะ” เจ้าแมวพูด และเดินตรงมาหาฉัน
“อ๊า น่ะ นั่นไง พูดได้จริงๆด้วย อย่าเข้ามานะ เจ้าแมวปีศาจ ฉันไม่น่าช่วยแกเลย” ฉันพูด หลับตาปี๋ พยายามยกมือขึ้นปัดป้อง
“เจ้าแมวปีศาจงั้นเหรอ! แล้วใครช่วยใครกันแน่หา” เจ้าแมวเดินตรงเข้ามา “ฉันต่างหาก ที่ช่วยเธอไว้”
“หา หรือว่าเธอ...คือคนที่อุ้มฉันกระโดดหลบรถอีกทีนึง!!!!”
“ก็ใช่น่ะสิ แมวอย่างฉันไม่ต้องให้ยัยเปิ่นอย่างเธอช่วยหรอก รถแค่นั้นฉันหลบทันอยู่แล้ว”
“หนอย น่าหมั่นไส้ชะมัด พูดงี้ได้ไง” ฉันโมโห
“แต่เอาเหอะ ก็เป็นการพิสูจน์ได้ว่าเธอคือคนที่เหมาะสมที่ฉันจะช่วยเหลือ”
“หา เธอจะบอกว่า นั่นเป็นแผนของเธอเหรอ”
“ใช่แล้ว ขอแนะนำตัวนะ ฉันชื่อ คาร์ไลล์ เป็นเทพอยู่บนสวรรค์ แต่ทำผิดกฎร้ายแรงเลยถูกทำโทษให้มาเป็นแมวที่โลกมนุษย์นี่”
“หา เทพ!!!!” ฉันถามงงๆ
“ใช่ ฉันต้องช่วยให้ใครก็ได้คนนึงสมหวัง ถึงจะได้กลับสวรรค์ แล้วฉันก็เลือกเธอไง ฉันเฝ้าดูเธอมานานแล้ว คิดว่าเธอเป็นคนดีและอยากช่วย เธอว่าไงล่ะ” คาร์ไลล์ เจ้าแมวที่บอกว่าตัวเองเป็นเทพ กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของฉัน
“ถ้าช่วยได้จริงๆก็เอาเลย! ทำไงล่ะ เสกเวทย์มนต์อะไรก็ได้ให้เขาชอบฉันที!!”
“จะบ้าเหรอ! ทำงั้นได้ที่ไหน ฉันถูกทำโทษอยู่ เพราะงั้นไอ้เวทย์มนต์อะไรนั่น ไม่มีหรอก แล้วก็ไม่มีอยู่แล้วด้วย ไม่ใช่พ่อมดนี่!!!”
“อะไรกัน เป็นเทพภาษาอะไรไม่ได้ความเลยอ้ะ!! งั้นเธอจะช่วยอะไรฉันได้!!” ฉันตอบผิดหวัง คาร์ไลล์กระโดดลงมาจากเตียง จ้องหน้าฉัน “ได้ดิ อย่างน้อยก็ช่วยเธอ....แปลงโฉมไง!!!”
“มะ แมว แมว” ฉันพูดตะกุกตะกัก เข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“อุ๊ย แมวตัวนี้น่ารักจัง สีขาวทั้งตัวเลย ตาสีทองซะด้วย” คุณแม่ที่รักสัตว์มากกกกกกกกกกกกก อุ้มมันขึ้นดู
“ถ้างั้นก็ให้ซายะเลี้ยงไว้สิคุณ” คุณพ่อที่รักสัตว์ไม่แพ้กันว่า
“พะ พ่อคะ มัน มันพะ พูด พูดได้” ฉันพยายามจะบอก พ่อกับแม่มองหน้ากัน แล้วหันไปมองแมวนั่น
“เมี๊ยว” มันร้อง และเข้าไปพันแข้งพันขาพ่อกับแม่
“โถ่ ลูก แมวมันพูดได้ที่ไหนล่ะ เอาล่ะ พ่อกะแม่ไม่กวนละ ไปนะ” พูดจบ พ่อกะแม่ก็ออกไป หรือฉันจะหูฝาดไปจริงๆ
“พ่อกะแม่เธอเหรอ ดูเป็นคนดีนะ” เจ้าแมวพูด และเดินตรงมาหาฉัน
“อ๊า น่ะ นั่นไง พูดได้จริงๆด้วย อย่าเข้ามานะ เจ้าแมวปีศาจ ฉันไม่น่าช่วยแกเลย” ฉันพูด หลับตาปี๋ พยายามยกมือขึ้นปัดป้อง
“เจ้าแมวปีศาจงั้นเหรอ! แล้วใครช่วยใครกันแน่หา” เจ้าแมวเดินตรงเข้ามา “ฉันต่างหาก ที่ช่วยเธอไว้”
“หา หรือว่าเธอ...คือคนที่อุ้มฉันกระโดดหลบรถอีกทีนึง!!!!”
“ก็ใช่น่ะสิ แมวอย่างฉันไม่ต้องให้ยัยเปิ่นอย่างเธอช่วยหรอก รถแค่นั้นฉันหลบทันอยู่แล้ว”
“หนอย น่าหมั่นไส้ชะมัด พูดงี้ได้ไง” ฉันโมโห
“แต่เอาเหอะ ก็เป็นการพิสูจน์ได้ว่าเธอคือคนที่เหมาะสมที่ฉันจะช่วยเหลือ”
“หา เธอจะบอกว่า นั่นเป็นแผนของเธอเหรอ”
“ใช่แล้ว ขอแนะนำตัวนะ ฉันชื่อ คาร์ไลล์ เป็นเทพอยู่บนสวรรค์ แต่ทำผิดกฎร้ายแรงเลยถูกทำโทษให้มาเป็นแมวที่โลกมนุษย์นี่”
“หา เทพ!!!!” ฉันถามงงๆ
“ใช่ ฉันต้องช่วยให้ใครก็ได้คนนึงสมหวัง ถึงจะได้กลับสวรรค์ แล้วฉันก็เลือกเธอไง ฉันเฝ้าดูเธอมานานแล้ว คิดว่าเธอเป็นคนดีและอยากช่วย เธอว่าไงล่ะ” คาร์ไลล์ เจ้าแมวที่บอกว่าตัวเองเป็นเทพ กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของฉัน
“ถ้าช่วยได้จริงๆก็เอาเลย! ทำไงล่ะ เสกเวทย์มนต์อะไรก็ได้ให้เขาชอบฉันที!!”
“จะบ้าเหรอ! ทำงั้นได้ที่ไหน ฉันถูกทำโทษอยู่ เพราะงั้นไอ้เวทย์มนต์อะไรนั่น ไม่มีหรอก แล้วก็ไม่มีอยู่แล้วด้วย ไม่ใช่พ่อมดนี่!!!”
“อะไรกัน เป็นเทพภาษาอะไรไม่ได้ความเลยอ้ะ!! งั้นเธอจะช่วยอะไรฉันได้!!” ฉันตอบผิดหวัง คาร์ไลล์กระโดดลงมาจากเตียง จ้องหน้าฉัน “ได้ดิ อย่างน้อยก็ช่วยเธอ....แปลงโฉมไง!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น