คุณเหมียวเทวดา ช่วยทำให้เขาชอบฉันที!!!

ลำดับตอนที่ #1 : แมวพูดได้

ยัยเห่ย ยัยแว่น ยัยเปิ่น 555555555

............................................................................................................................................................................................................ทั้งชีวิต ฉันไม่เคยร้องขออะไรเลย ขอแค่ครั้งนี้ ครั้งเดียว ขอให้เคนสึกะคุงหันมามองฉันบ้าง ให้เขามีฉันอยู่ในสายตาบ้าง................



ฉันชื่ออาซากุสะ ซายะ แอบชอบเคนสึกะคุงที่อยู่ข้างบ้านมาตั้งแต่ประถม แต่เขาไม่เคยมองฉันเลย ไม่แปลกหรอก เพราะฉันไม่ใช่คนที่น่าสนใจ ไม่สวย ไม่น่ารัก ใส่แว่นหนาเตอะ แถมยังชอบทำตัวเปิ่นๆ ไม่น่ามองเอาซะเลย ฉันขอแค่ได้แอบชอบเขาเงียบๆก็พอ แต่แล้ว..ฉันดันซุ่มซ่ามทำสมุดประจำตัวนักเรียนหล่นหาย ในนั้น ฉันสอดรูปของเคนสึกะคุงเอาไว้ แล้วเรื่องมันก็แย่ ตรงที่เพื่อนของเขาเป็นคนเก็บได้.......

\"555555 นายนี่เสน่ห์แรงจริงว่ะ เคน \"

\"แหงอยู่แล้ว เกิดมาหล่อนี่หว่า 555555\" เขาหัวเราะชอบใจ

\"ดูดิ อาซากุสะ สาวเปิ่นแอบพกรูปนายด้วยว่ะ\" เพื่อนเขาพูด และส่งสมุดให้เคนสึกะคุงดู

\"เหอะ! ยัยแว่นนั่นเหรอ น่ารำคาญจะตาย คอยตามก้นฉันต้อยๆ มาตั้งแต่ประถมแล้ว เซ็งจะแย่!!!\"

ฉันบังเอิญไปได้ยินเข้าพอดี ถึงตอนนี้ คำพูดนั้นก็ยังก้องอยู่ในหู ฉันชอบเขา และฉันก็รู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน ....แต่ไม่เคยรู้เลย ว่าเขารำคาญฉันขนาดนี้.......น้ำตามันไหล นี่ฉันเดินเรื่อยเปื่อยมาถึงไหนแล้วนะ......อ๊ะ แมวสีขาวล้วนตัวนั้น ฉันเคยเห็นมันที่ไหนนะ ใช่แล้ว มันมักมาป้วนเปี้ยนอยู่ทุกที่ที่ฉันไป ทั้งที่บ้านและโรงเรียน........

\"อ๊ะ!! เจ้าแมว!!!! ระวัง!!!!!!!!!!!!\"

ตุบ เอี๊ยดดดดดดด!!!!!!! โครมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!

...........ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น อา ฉันปลอดภัยรึเนี่ย

\"อ๊ะ เจ้าแมวๆ ปลอดภัยรึเปล่า\"

\"เมี๊ยว\"  อ๊ะ แมวตัวนี้ ตาสีทองรึเนี่ย แต่แปลกนะ ตะกี๊ ฉันรู้สึกเหมือนมีใคร......คิดไปเองมั้ง \"โอ๊ย! เจ็บๆ\"

\"หนู เป็นไรรึเปล่า\" คนแถวนั้นถาม

\"สบายมากค่ะ\" ฉันตอบและเดินกะเผลกๆไปตลอดทาง

\"เมี๊ยว ๆ\"  

\"อ๊ะ เจ้าแมว ตามมาทำไม\"

\"เมี๊ยว\" ฉันคิดว่ามันคงหิว เลยไปหาซื้ออาหารแมวห่อเล็กๆจากมินิมาร์ทให้มัน \"เอ้า กินสิ\" แต่พอกินเสร็จ มันก็ตามฉันอีกนั่นล่ะ ฉันจึงตัดสินใจจะเลี้ยงมันไว้ .............เคนสึกะคุง ฉันไม่อยากเดินผ่านหน้าบ้านเขาเลย......

\"ซายะ! ทำไมกลับบ้านช้าจัง\" เคนสึกะคุงมารอที่หน้าบ้าน

\"เคนสึกะคุง...\" ฉันก้มหน้า ไม่กล้ามองหน้าเขา

\"เอ้า!นี่ เธอทำตกไว้\" เขายื่นสมุดประจำตัวนักเรียนให้ \"รับไปสิ\"

ฉันรับไว้ แล้วรีบเดินเข้าบ้าน...\"เดี๋ยว!\"  

\"รูปน่ะ ฉันเอาออกไปแล้ว ฉันว่าเธอตัดใจซะเถอะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยสนใจเธอ เธอน่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคฉัน!\"

\"ฉันเข้าใจ\" พูดจบ ฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านและขึ้นห้องทันที

\"ฮือ ฮือ.... ไม่ได้นะ อย่าร้องไห้....\" ฉันยกมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากให้ใครได้ยินเสียง

\"ถ้าอยากร้อง ก็ร้องออกมาเถอะ..\"

\"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\"

\"ฉันอยากช่วยเธอนะ ให้ฉันช่วยอะไรได้บ้าง...\"

\"ช่วยทำให้เคนสึกะคุงชอบฉันที.....\"

\"ได้สิ ฉันจะช่วยเธอเอง\"  

............เอ๋ เสียงใครน่ะ ฉันพูดกับใครน่ะ ฉันค่อยๆหันมามองช้าๆ ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้    !!!!! ไม่มีใคร มีแค่ฉันกับเจ้าแมว!!!!!!!!!

\"ฉันจะช่วยเธอเอง เธอชื่อซายะใช่ม้า\"

!!!!!!!!!!!!!!! มะ แมวพูดได้ \"กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\"