ลองเป็นมากกว่าเพื่อนดูสักที...ดีไหมหนอ

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนสนิท?

ลองเป็นมากกว่าเพื่อนดูสักที...ดีไหมหนอ?

Is it alright, if we could be more than friends?



          ‘คุณเคยแอบรักเพื่อนมั๊ย’ คำโฆษณาของภาพยนตร์เพื่อนสนิท ที่สร้างกระแสให้คนที่แอบชอบเพื่อนตัวเองอยากไปชมภาพยนตร์เรื่องนี้กันเป็นแถว เป็บ ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง เดินผ่านมอนิเตอร์ยักษ์ที่เพิ่งฉายโฆษณาของภาพยนตร์เรื่องนี้ไปอย่างไม่สนใจนัก เขารีบเดินตรงไปยังผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่ยืนรอเขาอยู่



“แอน!!โทษนะ เป็บช้าไปหน่อย” เขาก้มหัวขอโทษเธออย่างจริงใจ และยื่นมือไปคว้ากระเป๋าจากมือของแฟนสาวด้วยหมายจะถือให้อย่างทุกที แต่คราวนี้ แฟนสาวชื่อ แอน กลับไม่ยอมปล่อยมือจากกระเป๋า



“แอน...เป็นอะไรไป” ชายหนุ่มเริ่มสงสัยที่หญิงสาวเงียบไป



“เป็บ...แอนว่า...” เธอก้มหน้าลง ก่อนที่คำพูดที่จะทำให้เขาแทบล้มทั้งยืนจะหลุดออกมา “เราเลิกกันเถอะ”



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



          ช่วงเย็นที่อากาศกำลังสบาย จู่ๆก็มีเค้าของฝนปรากฏให้เห็น พิมพ์ฝัน สาวน้อยผิวขาว ร่างบาง แหงนหน้ามองฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะเธอไม่ได้พกร่มมาด้วย... เฮ้อ! ฝนอย่างเพิ่งตกนะ ไม่งั้นรายงานที่เพิ่งทำเสร็จได้เปียกหมดแน่ๆ...เธอรีบจ้ำไปที่ป้ายรถเมล์ รถเมล์สาย 4* ที่เธอใช้โดยสารกลับบ้านกำลังมาพอดี เธอรีบวิ่งสุดชีวิตเพ่อไปให้ทันขึ้นรถเมล์ เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเหมือนจะขู่ให้เธอรีบวิ่งให้เร็วขึ้นอีก ไม่อย่างนั้นได้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ๆ!! เกือบจะถึงป้ายรถเมล์อยู่แล้ว และ...



‘ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่...’



         เสียงเรียกเข้า mp3 จากมือถือของเธอดังขึ้น เธอมัวแต่ตกใจ และรถเมล์ก็ออกไปซะแล้ว... ฮึ้ย!!ตกรถเมล์จนได้!! เสียงเรียกเข้ายังดังอยู่...โถ่เอ๊ย!! ใครโทรมากันนะ แม่จะด่าซะให้เข็ด!! เธอคิดและหยิบมือถือขึ้นดู หน้าจอขึ้นชื่อ...เป็บ



“ฮัลโหล!!!” เธอเตรียมจะว่าเขาเต็มที่ ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงอันสั่นเครือของเขาซะก่อน



“....พิมพ์....” เสียงของเขาเบามาก เหมือนว่าเขาไม่มีแรงจะพูด



“เฮ้ย!!เป็นไร?!!!” พิมพ์ฝันนึกกังวลขึ้นมา เพื่อนชายของเธอเป็นอะไรไปเนี่ย



“....พิมพ์...” เสียงเขาฟังดูคล้ายเสียงสะอื้น “...แอน...บอกเลิกเรา...”



“หา!ทำไมล่ะ?!!” เธอพูดเสียงดังขึ้นด้วยอารมณ์ตกใจ และเพื่อสู้กับเสียงฝนที่ตอนนี้เทลงมาอย่างไม่ยั้ง



“.......” เขาเงียบไป แต่เธอรู้ว่าเขากำลังร้องไห้ เพราะเธอได้ยินเสียงสะอื้นของเขา



“อยู่ไหน?!!!” เธอถามด้วยเสียงดังขึ้นอีก



“.........ลาน...” ตื๊ดๆๆๆ...สายหลุดไปแล้ว...แต่ถึงจะยังฟังไม่จบ เธอก็พอจะเดาได้ว่าที่ไหน จากที่คุยกัน เธอได้ยินเสียงเพลงแทรกตลอด ประกอบกับคำว่าลาน...ที่ๆเขาอยู่ คงจะเป็น...



“เป็บ!!!” พิมพ์ฝันตะโกนเรียกชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนม้านั่งกลมกลางลานทีนเอจ ตรงข้ามเขาเป็นมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ขณะนี้กำลังออกอากาศรายการเพลงอยู่



“มานั่งทำบ้าอะไรตรงนี้!!แกเปียกแฉะหมดแล้ว รู้ตัวรึเปล่า?!!!” เธอว่าเขาพร้อมกับพยายามลากเขาเข้าไปยังที่มีหลังคา ชายหนุ่มมองหญิงสาวพลางอมยิ้ม



“...ว่าแต่คนอื่นเขา...ตัวเองก็ยังกะลูกหมาตกน้ำ...” เขาว่าเธอบ้าง “รายงานแฉะหมดแล้ว” พิมพ์ฝันก้มลงมองรายงานในมือ แล้วเบิกตาโต



“เฮ้ย!!!!รายงานช้าน!!!!!!!!โอ๊ย!!!ไม่น้า!!!!!” หญิงสาวโวยวาย แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะชอบใจ



“หัวเราะอะไร?!!!! แกต้องจ่ายค่าปริ้นท์ใหม่มาด้วย!!!!” เธอโวย



“เออ!รู้แล้ว!!! รีบเข้าข้างในก่อนเหอะ!!!”



ในร้านกาแฟ Like Home...



“แกมาเร็วจัง... เราคิดอยู่แล้วว่าแกต้องมา แต่ไม่คิดว่าจะเร็วยังงี้” เป็บพูดพลางดูดมอคค่าปั่นในมือ



“เออ!! ฉันเผอิญอยู่แถวนี้! กะลังจะกลับอยู่แล้ว! เพราะแกอะ ดูดิ! ทั้งเปียก ทั้งต้องทำรายงานใหม่!!!” พิมพ์ฝันบ่น



“ฮ่าๆๆๆโทษที!” เป็บหัวเราะ พิมพ์ฝันนึกสงสัยที่เขายังร่าเริงอยู่ได้ทั้งที่เพิ่งอกหัก แต่ก็ไม่พูดอะไร



“มองอะไรอยู่ได้!” ชายหนุ่มถาม



“...เปล๊า!!” พิมพ์ฝันตอบ “ก็แค่...คิดอยู่ว่าแกหัวเราะอยู่ได้ยังไง”



“....” เป็บนิ่งไป



“...โทษนะ เราไม่น่าพูดเลย...” หญิงสาวรู้สึกผิด “เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกน่า... คราวหน้า แกต้องไปได้สวยแน่ๆ”



“ไม่เว่ย...เราไม่เป็นไรเว่ย!!” ชายหนุ่มบอกเสียงแข็ง มอคค่าปั่นถูกดูดจนเกลี้ยงแล้ว



“ไม่เป็นไรกะผีน่ะสิ! ตะกี๊ยังโทรมาร้องไห้อยู่เลย!!” พิมพ์ฝันว่า พลางทำเสียงล้อเลียนเขา “...พิมพ์... ฮือๆๆๆๆ”



เป๊บยื่นมือไปตีหัวเธอทันที “พอเลย!! ค่าปริ้นท์ไม่ต้องเอาแล้ว!!!”



“เฮ้ย!!โทษที!!โห!ไรว้า...แซวเล่นก็ไม่ได้! อย่างอนเด่!”



“ไม่งอนเว่ย!!”



          ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ชั้นประถม เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของเขา และเขาก็เป็นเพื่อนผู้ชายคนแรกของเธอ เธอประทับใจในความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ส่วนเขาก็ประทับใจในความเปิดเผยจริงใจของเธอ ทั้งคู่ติดต่อกันเรื่อยมา จนเข้ามหาวิทยาลัย เขาอยู่มหาวิทยาลัยK เธออยู่มหาวิทยาลัยT น่าแปลกที่ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่ทั้งคู่ต่างก็รักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ได้อย่างดี



“เฮ้ย! นี่รูปใครวะ” เต้ย ลีดมหา’ลัย เพื่อนสนิทของเป็บถามขึ้นเมื่อเห็นรูปพิมพ์ฝันในกระเป๋าสตางค์ของเป็บ



“ไหน! อ๋อ พิมพ์ เพื่อนตอนประถมว่ะ!” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก



“เพื่อนตอนประถม?!! เฮ้ย! ยังติดต่อกันอยู่เหรอวะ?! ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วมั้ง?!!”



“ทำไมวะ?!! ติดต่อกันมันแปลกเรอะ?!!! เพื่อนจริงๆเว่ย!!!”เขายืนยัน “ทำไม?! สนใจ?!”



“เออ! น่ารักว่ะ!” เต้ยหยิบรูปถ่ายพิมพ์ฝันออกจากกระเป่าสตางค์ของเป็บ “ขอได้ป้ะ”



“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ!! เมิงชอบพิมพ์เหรอ?!!! พิมพ์เนี่ยนะ?!!!!” เป็บถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ทำไมลีดมหา’ลัยสาวกรี๊ดอย่างไอเต้ย มันถึงมาสนใจคนอย่างยัยพิมพ์?!!!!



“เออ!กรูว่าน่ารักดี! ทำไม?!!! เมิงหวงก้างเหรอ แค่เพื่อนไม่ใช่เหรอเมิง?!!!”



“ป่าว! แต่เมิงมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ?!!!”



“เฮ้ย!!กรูเลิกแล้ว! แมร่ง! ยัยคนนั้นโคตรจิกเลย! ยังกะเป็นแม่กรูแหนะ!!” เต้ยบ่น



“เฮ้ย! เมิงเอาจริงอะ?! เมิงชอบจริงเหรอ?!!!” เป็บยังคงไม่เชื่อหูตัวเอง



“เออ!!!! เฮ้ยๆ ชื่อพิมพ์ใช่ป้ะ มีเบอร์มั๊ย เขามีแฟนยังวะ?!”



“แฟนเหรอ...ไม่มีมั้ง... เฮ้ย เมิงเอาจริงอะ”



“เฮ้ย! เมิงไม่เชื่อใจกรูเหรอวะ?! เมิงติดต่อให้กรูหน่อย! ส่วนรูปเนี่ย กรูขอ!!”



         เป็บอยากจะบอกเหลือเกินว่า ‘เออ!กรูไม่เชื่อใจเมิง!!!’ แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป ที่จริง เต้ยมันก็เป็นคนดี ตัวสูง ขาว หล่อ เท่ แถมเป็นถึงลีดมหา’ลัย คงจะถูกสเปคพิมพ์ฝันเลยแหละ แต่เสียอย่างที่เต้ยเป็นคนใจเร็ว และเบื่อง่าย ติดจะเพลย์บอยนิดๆ ...เฮ้อ! ไม่รู้ทำไม ผู้หญิงมีตั้งมากมาย ดันมาเจาะจงยัยพิมพ์น้า...



“มีไรอะ อุตส่าห์โทรมา” พิมพ์ฝันรับมือถือหลังจากดังอยู่พักใหญ่



“นี่!ทำไรอยู่ ’ไมไม่รีบรับ?!!!” เป็บโวยวายแล้วนึกถึงจุดประสงค์ที่โทรมาได้ “เออ! ช่างเหอะ!!...เอ่อ...แก...”



“อะไร?!!!” พิมพ์ฝันตอบขณะเอาพัดลมเป่าผม เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ



“....แก...มี...” เขายังคงอ้ำอึ้ง



“อ๋อ!มีแล้วๆ!!!” เธอชิงตอบก่อน



“เฮ่ย!ยังพูดไม่จบเลย!!” เขาโวย “จะถามว่า...”



“ว่า...”



“...........แกมีแฟนรึยังวะ?!!!” คำถามหลุดออกมาซะที



“...ทำไมจู่ถามเงี้ย...” หญิงสาวเปลี่ยนน้ำเสียง



“ก็....เพื่อนฝากมาถาม มันเห็นรูปแกแล้วชอบ!” เขาบอกความจริงไป



“เฮ้ย!!จริงเดะ?!!!!” พิมพ์ฝันขึ้นเสียงสูง “ขายออกแล้วเว่ย!!!!”



“ฮ่าๆๆๆๆ!!ประมาณนั้น!” เป็บหัวเราะ แต่ในใจเขากลับรู้สึกไม่พอใจ



“ใครวะๆ?!!! หน้าเป็นไง?! ผ่านป้ะ?!!!” หญิงสาวถามอย่างกระตือรือร้น



“โหย! ยิ่งกว่าผ่านอีก!! ลีดมหา’ลัยเลยนะเว่ย!!!!!”



“โห!จริงเด้ะ?!!! ยิบปี้!!!! แล้วเขาว่าไงมั่งอะ” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของพิมพ์ฝันยิ่งทำให้เป็บรู้สึกไม่ดี



“มันก็ว่าน่ารักดี ชอบ มันจะเอาเบอรืแก ให้เราติดต่อให้” เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ



“เหรอ?!! จริงป้ะ?!! แล้วแกให้เบอร์ไปยัง?!!”



“ยังเดะ!! เดี๋ยวแกว่าเรา!!”



“โหย!!!ทำไมไม่ให้ไปว้า!!!! ไม่ได้เรื่องเลย แกเนี่ย!!!!” พิมพ์ฝันโวยวาย



“อ้าว เฮ้ย!! ผิดอีกแหนะ!!!” เป็บรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทุกขณะ



“ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นน่า!! ไม่ให้ไปอะดีแล้ว เล่นตัวเว่ย!! ฮ่าๆๆๆ” พิมพ์ฝันพูดอย่างอารมณ์ดี



“.....” ชายหนุ่มเงียบไป



“เออ! แล้วตกลงโทรมาเรื่องนี้น่ะเหรอ?!!” หญิงสาวถาม



“อือ...เออ!งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโปรฯหมด!!”



“เออๆๆๆ!! อัตคัตจริงนะ!! เออๆๆๆ!! บาย!!”



          ตอนนี้เขามีคำถามมากมายอยู่ในหัว... ทำไมเขาต้องหาเรื่องวางสาย?! ทำไมเขาต้องไม่พอใจ?!! ทำไมเขาต้องหงุดหงิด?!!! ทำไมเขาถึงเกิดอาการแบบนี้นะ?!!!! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ    







อะแฮ่ม!! เป็นไงกันบ้าง จบตอนแรกไปแล้ว แหะๆๆๆๆ ก็อ่านแล้วก็ช่วยเมนท์ด้วยนะจ๊า จะเป็นกำลังจายให้นักเขียนคนนี้มากๆจ้า โหวตให้ด้วยก็ดีน้า