[Fic Arknights]One way trip

ลำดับตอนที่ #3 : เเค่มาส่งออเดอร์เองนะคะ

             เสียงของเเข็งกระทบกันเป็นระยะ ดังกังวานมาจากวาฬตัวหนึ่ง บนหลังของมันมีวิหาร หลังหนึ่ง ขนาดตัวของมันใหญ่เท่าภูเขาลูกหนึ่งเลยก็ว่าได้ ในวิหารนั้น มีเตาหลอมทรงกลมดูโบราณ ทว่าหลอมเหล็กได้เร็วไว ได้ปริมาณเยอะ ทั่งตีเหล็ก โต๊ะทำงาน ชั้นเก็บเครื่องมือลังใส่เเร่จำนวนหนึ่ง ธารน้ำใสไหลผ่าน วิหารไปเรื่อยๆ เอาง่ายๆก็คือโซนทำงานอาชีพตีเหล็ก ส่วนตัวเจ้าของก็...กำลังนั่งตีอยู่นี่ไง~
               "โชคดีที่เลือกอาชีพหลักเป็นช่างตีเหล็ก ถ้าอาชีพอื่นงามไส้เเน่"
               ที่บ่นเเบบนี้ไม่ใช้อะไรหรอกคะ อย่างเเรกตามที่ทราบ โหมดฝันร้ายเลือดเย็นนั้น เมื่อตายจะไม่เก็บของหรือสิ่งใดๆไว้เลย พอเป็นเช่นนั้น ไอเทมจะหายเกลี้ยง อาวุธที่ใช้ทำกินก็หาย
                ยังดีที่ควารู้ความสามารถทางอาชีพไม่หายไป มีเเต่จะพัฒนาขึ้น นั้นหมายความว่าเราสามารถทำอาวุธเทพๆได้เเม้เลเวลจะเเค่1....(ถ้ามีวัตถุดิบอ่ะนะ)
                "มีเงินพอใช้สบายเลยเเหะ"
                 ว่าเเล้วก็มองเเผ่นศิลาอันหนึ่ง มันคือช่องใส่เงินของฉันเอง ในนั้นมีเงินฝากทิ้งไว้...หลายอยู่เรียกได้ว่าถ้าอยู่คนเดียวก็สบายทั้งชาติ ใครจะไปคิดละว่าเเค่ตีอาวุธเกรดธรรมดาจะขายได้เล่มละ เเสน กว่าๆ ถ้าเกรดต่ำก็ราวๆพัน-หมื่น....คนบนโลกนี้มันอะไรกันนะ

                  ".....ไปไหนต่อดีละเนี่ย?"
                  ฉันมองเเผนที่บนผนัง ได้มาจากการซื้อขายเนี่ยเเหละ หลังจากผ่านไป1ปี ตอนนี้ตัวฉันได้รู้บ้างสิ่งเกี่ยวกับโลกนี้
                 อย่างเเรก ที่นี่คือโลกเทอร่าหรือก็คือ ในเกมอาร์คไนท์ เกมที่เคยเปิดให้บริการเมื่อ10กว่าปีก่อน ก่อนที่จะปิดตัวไปกะทันหันเเละไม่เปิดอีกเลย
สอง ไอเทมเเหละของทุกอย่างที่ฉันมีจากในเกมนั้น ได้ติดตัวมาด้วยจนถึงที่นี่เเม้กระทั่งอาชีพ เลเวล ความสามารถ เผ่า ไม่เว้นเเม้กระทั่งเจ้าชิเอลที่คนในเกมมองว่าขยะดีๆอันหนึ่ง สำหรับฉันมันคือไอเทมที่โครตสำคัญเเละโครตเเพงเลยเก็บไว้ดีมาก ภายหลังก็....เเปลงสภาพไปอย่างที่เห็น

เอ๊ะ? ชิเอล? ชื่อใครงั้นหรอ?? ก็นี่ไง

"ชิเอล วาปไปที่จุดนัดพบต่อไปได้เลย!"

*อูล~*

เสียงตอบรับของวาฬดังกังวาน ใช้เเล้วชิเอลก็คือวาฬตัวนี้เเหละ อ่อเจ้าชิเอลบินได้ วาปได้ตอนเเรกๆเขาก็เป็นเเค่วาฬตัวใหญ่ไม่มีอะไรพิเศษ ทว่ามีเงื่อนไขลับนิดหน่อยเลยกลายเป็นวาฬ...เอ่อ...สิ่งมีชีวิตจักรกลที่ว่ายได้ทุกที่ วาปได้ บินได้เนี่ยเเหละ

               อย่างที่สามสุดท้าย....ฉันติดเชื้อออริพาธี...ไม่สิจะพูดเเบบนั้นไม่ได้ มันคืออาการ...เอ่อ...เอาเป็นว่าส่งผลเสียต่อร่างกายมาก ทำให้ฉันหายใจโดยใช้ออกซิเจนไม่ได้ ไปใช้คาร์บอน ไนโตรเจน ละอองออริจิเนี่ยม อะไรก็เเล้วเเต่ที่ไม่ใช้ออกซิเจนเเทน กลับกันเวลาหายใจออก ดั้นปล่อยออกซิเจนออกมา....นี่ฉันกลายเป็นต้นไม้ไปเเล้วสินะ เเละเพราะเเบบนั้นฉันเลยใส่หน้ากากกันเเก๊สออกซิเจนโดยเฉพาะ

"อันนั้นก็...."

ฉันมองด้ามขวานอันหนึ่ง มันวางไว้บนโต๊ะอันนั้นยังทำไม่เสร็จดี ยังขาดของนิดหน่อย อย่างทดลองด้วย

"ปล่อยละกัน เอาดาบนี้ให้เสร็จก่อน"

เเล้วฉันก็นั่งตี กับขัดเเละตกเเต่งดาบธรรมดาในมือนี้ต่อ มันคือดาบโคโลซัส ดาบยักษ์ใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไหมลูกค้าถึงอยากได้เเบบนี้นะ ฉันตีเอาไว้ทั้งหมด30เล่ม ว่าจะเอาไปส่งให้ที่เมืองใกล้กับคลาสเดล เมืองของเหล่าซาคาส พวกปีศาจนั้นเเหละ

*อูล*

"โอ้! ขอบคุณนะ พอฉันลงไปเเล้ว ก็ลอยสูงๆเเอบในเมฆพลางล่องหลด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่ามีผู้เล่นหรือคนอื่นที่เหมือนกับฉันไหม"

*อูล~*

ชิเอลช่างเป็นเด็กดีจริงๆนั้นเเหละ ทำไหมคนถึงทิ้งกันได้นะ ตัวหนึ่งก็ไม่ใช้ถูกๆเเถมหายากระดับ World class นำดาบทั้งหมดใส่ท้ายรถกระบะของโลกนี้ เเปลกหน่อยตรงไม่ใช้น้ำมัน เเต่ใช้ออริจิเนี่ยมอาร์ท อ่อ เเล้วก็....โลกนี้ไม่มีดินปืนนะ เสียดาย ว่าจะประดิษฐ์ปืนมายิงซักหน่อย

"หวังว่าจะไม่มีอะไรนะ"

ทำไหมตัวฉันเอ่ยออกมาเเบบนั้นก็ไม่รู้

***************20นาทีผ่านไป**************

'ว่าเเล้วเชียว'

"ย็า!!!!!!!"

*ตู้ม!*

เสียงระเบิดตู้มต้ามดังมาจากด้านหลังโขดหินเนี่ยเเหละค่ะ ส่วนตัวฉันกำลังบ่นพึ่มพัมอยู่ ไม่ยักจะเชื่อว่าลางสังหรณ์จะเเม่น

"เห้ย! ยัยช่างตีเหล็ก ออกช่วยสู้หน่อยเซ่!!!!"

ซาคลาสคนหนึ่งตะโกนเรียก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรียกฉันเนี่ยเเหละ ช่างตีเหล็กตรงนี้มีคนเดียว

"ฉันเป็นช่างตีเหล็กนะคะ! จะไปเเกว่งดาบได้ยังไง!!!"

ฉันตะโกนกลับไป เเค่มาส่งของตามออเดอร์กลายเป็นอันว่ามาอยู่กลางดง สงครามซะเเล้ว นี่เป็นความขัดเเย้งระหว่างเผ่าเเซงต้า เเละ ซาคลาส พวกเขาขัดเเย้งกันมานานเเล้วคะ รบกันประจำ เเต่ซาคลาสเสียเปรียบตรงที่....พวกเทวดาเนี่ย

*ปังๆๆ*

'มีปืนค่ะ'

"อ๊าก!!!!*

"เอาดาบกันไว้!!! สร้างโล่เเล้วบุกเข้าไป!!!!!"

เสียงออกคำสั่ง ดังวุ่นวาย จะเเอบหนีก็ไม่ได้ ทำไหมงั้นหรอคะ? ก็....

*ตู้ม!!!**ปังๆๆๆ*

ทั้งระเบิด ทั้งลูกปืนยิงเฉี่ยวบวกกระทบหินด้านหลังฉันเป็นระยะ รอบๆนี่เละเลย

(.......เอาหวะ อย่างน้อยก็ได้เงินเเล้ว)

ฉันนั่งชันเข่า รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อ ไม่นานเหตุการณ์ก็สงบลง จบด้วยเหล่าเเซงต้าเป็นฝ่ายชนะ ส่วนฉันก็

(จังหวะทอง ค่อยๆคลานหนี-)

"ใครนะ!"

"!"

เสียงตะโกนทำเอาฉันหยุดกึกเเล้วกลับไปเเอบหลังโขดหินอย่างไว ไม่เอา ไม่อยากสู้ ปอดเเหกโว้ย!เสียงฝีเท้าใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆจนคิดว่า ซวยเเล้วละ จะพุ่งออกไปก็เดี๋ยวโดนยิง จะสร้างดาบขึ้นมาก็ไม่ดีเท่าไร ยังไม่อยากเกี่ยวข้องกับสงครามเท่าไร

".....ยกมือขึ้น"

"......."

จนท้ายที่สุดต้องมอบตามระเบียบ ฉันยกมือขึ้นเเล้วค่อยๆยืน สายตามองไปยังกระบอกปืน ตรงหน้า มันคือ ทอมซัน คิดว่านะ

"...ไม่ใช้ซาคาสนิ เธอช่างตีดาบที่พวกนั้นพูดถึงใช้ไหม?"

เเซงตาสาวผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำเงินมองฉันด้วยความสงสัย

"เป็นคนธรรมดาคค่ะ สภาพอย่างฉันไม่ใช้ช่างตีดาบหรอก"

พอเธอฟังไป สายตาของเธอก็ไล่ตั้งเเต่หัวของฉันจรดเท้าเเล้วมองขึ้นมาใหม่

"หันหลังไปค่ะ ขอจับคุณเพื่อสอบสวนเพิ่มเติมละกันนะคะ"

เธอว่างั้นเเหละ ส่งสัยวันนี้เราคงต้องเปลี่ยนบรรยากาศการนอนซะมั้ง?

หลังจากที่ฉันโดนจับมัดมือด้วยกุญเเจมือเเบบเหล็กหนาเเล้วเขาก็พาฉันมาอยู่รวมกับเหล่าชาวซาคาสอีก 2 คน สภาพโดนนวดมาเลย ที่นี่คือเต้นไม่สิต้องบอกว่าค่ายทหารชั่วคราวมากกว่า มีเหล่าเเซงตาในชุดเกราะเบายื่นอยู่กันเต็มไปหมด

"ท่าน อันโดไอน์ เราจับผู้ต้องสงสัยเพิ่มได้อีกคนหนึ่งค่ะ"

เเล้วสาวผมน้ำตาลผู้เเบกฉันมา ได้เหวี้ยงตัวฉันลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี อะไรกันเนี่ย? เบาๆหน่อย

"โห? นี่คงเป็นช่างตีดาบที่พวกมันพูดถึงสินะ?"

'เจ้าพวกนั้นพูดอะไรออกมามั้งเนี่ย?'

ฉันได้เเต่คิด เเล้วลุกขึ้นมานั่งฟัง ชายตรงหน้าฉันมีผมสีม่วงอ่อนเเต่งตัวคล้ายบาทหลวง เเละชื่อของเขาก็คือ...อันโดไอน์...งั้นหรอ?? หืม.....

"บอกมาสิ ว่าเธอคนนั้นใช้ช่างตีดาบที่พวกเเกพูดถึงรึเปล่า?"

อันโดไอน์ย่อตัวลงเเล้วมองไปยังซาคาสตรงหน้า สายตาของเขามองทะลุไปถึงวิญญาณเลยมั้งนั้น

"ช-ใช้ครับ...."

(ตอบง่ายๆเลย!?)

ตัวฉันถึงกับคิ้วกระตุก เจ้าบ้านี่....ไม่น่าขายอาวุธให้เลย....

"น่าสนใจ ขออาวุธของซาคาสหน่อยครับ"

เเล้วกลุ่มคนเหล่านั้นได้ยื่นดาบโคโลซัส ที่ฉันตีขึ้นมาให้ชายชื่อ อันโดไอน์ หลังจากนั้นเขาได้ลองตรวจอาวุธนั้นพลิกไปมาเเล้วยิ้ม

"เป็นอาวุธที่ดีนะครับ ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงกล้าตีดาบด้วย"

เขามองหน้าฉัน จะว่าไปมันไม่เเปลกหรอก ช่างตีดาบนั้นงานหนักมาก ทั้งร้อนทั้งฝุ่น อยู่กับเตาเผาตลอดต้องใช้ประสบการณ์พอตัวถึงจะตีเเบบดีๆ ขึ้นมาได้เล่มหนึ่ง

"เอาอะไรมามันใจว่าฉันเป็นช่างตีดาบละคะ?"

เเกล้งตีเนียนถามไปละกัน

"นั้นสินะครับ พอดีว่า...สายข่าวรายงานว่ามีคนนำอาวุธมาให้กับกองโจรเเถวชายเเดนลาเต้ลาโน่ เเละเขาก็รายงานรูปลักษณ์มาด้วยนะครับ"

เขายิ้ม ยิ้มเป็นปกติ

".....งั้นหรอคะ? ผิดคนเเล้วละ"

ทว่า

"มือหยาบมากเลยนะเนี่ย...เเถมมีฝุ่นดำๆด้วย"

"?"

สัมผัสอ่อนนุ่มเเล่นมาจากฝ่ามือของฉันซะเเล้ว พอเเงะไปมองนิดหนึ่งก็เห็นเป็นสาวคนหนึ่ง เธอมีผมยาวสีชมพู ดวงตาสีทองสว่าง เธอยิ้มให้เล็กน้อย ด้านหลังเธอ มีคนอีกสองคน คนหนึ่งมีผมสีเเดงเพลิง เเถมขนนกฟูๆบนหัว อีกคนก็เป็นผู้หญิงเช่นกันเเต่มีผมยาวสีน้ำเงิน

"ใช้เครื่องมือเยอะสินะ กระเป๋าที่เอวนั้นละ?"

"......."

สาวผมเเดงเอ่ยพลางวางอาวุธอีกจำนวหนึ่งไว้บนโต๊ะ เเละอาวุธทั้งหมดนั้นก็คือ อาวุธที่ฉันตีทั้งนั้น

(....ค่ะ...)

ดูท่าเเล้วพวกนี้คงไม่ฟังเเล้วละ เอาไงดี?

"ต่อให้พูดให้ตาย พวกคุณยังคงเชื่อว่าฉันเป็นช่างตีดาบอยู่ดีสินะคะ เเล้ว ยังไงต่อ?"

บรรยากาศรอบๆอึ้มครึมเเปลกๆเเหะ

"ไม่มีอะไรมากหรอกคะ เเค่"

เเล้วปืนกระบอกหนึ่งดั้นยกขึ้นมาจ่อหัวฉันซะได้

"ขออนุญาติเก็บละกันนะ"

ผู้หญิงผมน้ำตาลว่ายังงั้น เเล้วลั่นไกปืนทันที

*ตุ๊บ*
 **********************************************************

"นี่ อันโดไอน์ ทำไหมเราต้องเก็บเธอด้วยละ?"
หญิงสาวผมสีชมผูมองร่างหนึ่งจมกองเลือด เธอคนนั้นมีผมสีดำสนิท ดวงตาสีม่วงวาวพึ่งหลับลงไป เธอสวมหน้ากากเหล็กสีดำมองเห็นลายไฟสีม่วงจางๆบ่งบอกว่ามันทำงานอยู่ สวมชุดสบายๆด้วยเสื้อยืดสีเทา กางเกงเเบบช่างขายาว คาดกระเป๋าสะพายใบเล็กใส่เครื่องมือเอาไว้ มือข้างขวาพันผ้าไว้เล็กน้อย

"คิดว่าให้เธอช่วยทำอาวุธให้ทหารเราดีกว่าไหม?"

เเล้วเธอก็มองไปยังผู้ชายผมม่วงอ่อน

"ไม่ละ เลมูเอน ช่างคนนี้อันตราย มติว่ามาเเบบนั้น"

เเล้วชายผู้นั้นลูบคมอาวุธในมือเบาๆ

"อาวุธพวกนี้คมมาก ทำมาจากวัสดุอย่างดีเเตกหักยาก ตีอย่างประณีต ทว่า คนตีนั้นขายให้เฉพาะ พวกซาคาสมากกว่า ไม่ค่อยขายให้เผ่าอื่น"
 

"นายจะบอกว่า เธอ ขายให้เฉพาะพวกซาคาสอย่างเดียว เพราะรายงานสำรวจเจอเเต่ซาคาสถืออาวุธพวกนี้งั้นหรอ?? สู้เอาเธอมาเป็นพวกเเล้วทำอาวุธให้เราไม่ดีกว่าหรอ!?"
 

สาวผมเเดงขมวดคิ้วเล็กน้อย
 

"ใจเย็นๆก่อนน่า เฟีย เราทำอะไรไม่ได้หรอก"
 

".....ชิ...."
 

สาวผมน้ำเงินตบไหล่เพื่อนของเธอเบาๆ เเละนั้นทำให้สาวผมเเดงจิปากเบาๆ เเล้วพวกเขาทั้ง4คนรวมกับคนอื่นก็เดินออกไปจากค่ายนี้ หลังจากนั้นไม่นาน

"อุ๊!"

ร่างผู้นอนเเน่นิ่งไป ได้ขยับขึ้นมาอีกครั้งราวกลับปฎิหาร ทำเอาซาคาส2คนที่นั่งหง่อยอยู่สดุ้งเฮือก

'นี่เธอ!?'

'เจ็บชิหายเลย'

เธอว่าเเบบนั้นพลางมองไปยังซาคาส มุมเต็น พวกเขาตัวสั้นพับๆเฉยเลย

'พวกเเก...'

ดวงตาของเธอข้างหนึ่งเปลี่ยนไป ม่านตาสีดำสนิทในขณะที่ดวงตานั้นขาวเล็กนิดเดียว จ้องไปยังทหารซาคาสทะลุเข้าไปในวิญญาณของพวกเขา

'ข-ขอโทษ ก็เจ้าพวกนั้น ถ้าข้าไม่บอกมัน มันจะ-'

'ฆ่าเเกว่างั้น?'

'.....'

'เฮ้อ~ รู้เเล้วละน่า เเต่คิดจริงๆหรอว่าบอกพวกนั้นไปเเล้ว พวกเเกจะรอดรึไง?'

เธอต่อว่าพลางลุกขึ้นมานั่งเเล้วทำลายกุญเเจมืออย่างง่ายดายด้วยการกกระตุกเเล้วใช้มือเปล่าๆดึงออกสบายๆ

'! เจ้าทำไงยังไง??'

เหล่าซาคาสตกใจกับกำลังของเธอ ถึงจะรู้ว่าพวกช่างเเรงเยอะเเต่ไม่คิดว่าจะเยอะขนาดนี้ ในขณะที่พวกตนกล้ามใหญ่เเข็งเเรง ยังดึงไม่ออก

'ฉันไม่ได้ใส่ซาซารัส'

'เอ๊ะ? อะไรคือ....ซาซารัส?'

'กำไลข้อมือ ไม่มีอะไรมากหรอก'

เธอพูดเเล้วปัดฝุ่นตัวเองก่อนจะหยิบดาบจากกล่องใส่อาวุธ พวกกลุ่มคนเมื่อกี้ทิ้งเอาไว้เเบบไม่คิดว่าจะมีคนหลุดมาเเล้วหยิบไปใช้

'เห้ย เกะมัดให้ข้าด้วยสิ!'

ซาคาสหันมาพร้อมกับขยับตัว

"เกะเองสิ"

เธอว่าเเล้ววางอาวุธชิ้นนั้นลง เเล้วเดินออกไปโต้งๆทันที ไม่มีอะไรติดตัวนอกจากกระเป๋า

"เห้ยเดี๋ยว-"

ท้ายที่สุดหญิงสาวคนนั้นก็ได้ออกไปจนได้ ทิ้งให้ชาวซาคาสผู้นั้นดิ้นไปมาเพื่อเอาชีวิตรอด

*******************************************

'....โดนเป่ากระบาลซะเเล้ว'

ฉันบ่นพึ่มพัม เเละไม่ได้สังเกตุว่าหน้าเต้นท์มีทหารฝั่งเเซงต้าอยู่ด้วย

"! นี่เธอ!?"

เสียงตกใจของพวกเขาดึงสติฉันกลับมา ทันทีที่ฉันเห็นพวกเขา มือของฉันก็นำความคิดไปเรียบร้อย หมัดข้างหนึ่งของฉันสาวเข้าที่หน้าของเขาจนสลบ ตามด้วยใช้ฝ่ามือกระเเทกเขาที่คอของอีกคน

"อ็อก!"

เขารีบจับคอตัวเองด้วยความเจ็บตามสัญชาตญาณ ส่วนฉันก็ทำตามความโกรธของตัวเอง

"หลับให้สบายละ"

*กร็อบ*

ฉันจับเขาหักคอทิ้ ไม่สนไม่เเคร์ว่าเขาจะเป็นใคร มีอะไรรออยู่ด้านหลังเขา หลังจากนั้นค่อยๆเเอบออกมา เเน่นอนว่าออกมาเเบบไม่มีใครเห็นได้….ซะที่ไหนกันละ

"ให้ตายเถอะ ทั้งๆที่ฉันไม่เกี่ยวเเท้ๆ"

บ่นพึมพัมไปเเละตอนนั้นเองมีอะไรพุ่งผ่าหัวฉันอีกเเล้ว เเละนั้นก็ทำฉันเกือบล้มอีก ของเหลวสีเเดงไหลอาบน้ำพลางหยดลงพื้นตามเเรงโน้มถ่วงของโลก นี่ฉันถูกยิงกลางกระบาลอีกเเล้วงั้นหรอ?

"นี่ก็ขยันยิงจัง!"

ฉันหยิบผ้าเช็กหน้าในกระเป๋าขึ้นมาปิดหัวตัวเองตามด้วยหลบกระสุนชุลมุน เเถมเฉียวหน้าไปอีก

(บ้าเอ้ย! ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ยุ่งกับใครเเล้วเเท้ๆ!)

ในระหว่างที่วิ่งพลั้นไปเห็นรถตัวเองจอดอยู่ในเต้นของเเซงต้า หนทางหนีธรรมดาๆดั้นหมดเรียบร้อย

(เเล้วจะหนียังไงเนี่ย?)

ฉันสไลด์ตัวเข้าไปหลบหลังโขดหินเเล้วก็ได้ยินเสียงกระสุนกระทบหินข้างหลัง จนฝุ่นกระเด้นไปตามสายลม

(.....ช่วยไม่ได้เเหะ)

*วี๊ดวิ๊ว~*

....

ฉันผิ้วปากเล็กน้อย ทันใดนั้นคลื่นลมรอบตัวเกิดเเปรปรวนพัดพาฝุ่นทรายรอบตัวลอยฟุ้งจนมองอะไรไม่เห็น เวลาเเบบนี้คนปกติหายใจไม่ออกหรอกส่วนฉันก็ โชคดีที่พกเเว่นตานิรภัยกับหายใจเเบบมีฝุ่นหรือละอองได้บ้าง

**********************อีกด้านหนึ่ง**************

"อะไรนะ!?"

เหล่าทหารเเซงต้ามองพายุทรายหมุนวนเป็นเกลี้ยวคลื่น มองอะไรด้านในไม่เห็นเลยซักอย่างสายลมพัดรุนเเรงจนหลังคาเต้นท์เเทบจะบินอยู่เเล้ว

"อาร์ทเเปรสภาพอากาศงั้นหรอ?"

"ฉันตกใจตั้งเเต่ตอนยิงไม่ตายเเล้วนะ"

เฟียมองไปยังพายุทะเลทรายโหมกระหน่ำจนไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่นานนักพายุนั้นสลายไปเหลือเพียงเนินทรายทับถมเท่านั้น

"....คิดว่าไง?"

มอสทิม่าหันมาหาอันโดไอน์

"เธอหนีไปเเล้ว....ภารกิจล้มเหลว กลับไปรายงานให้โปบ์ทราบด้วย"

"เเล้วรถขอเธอละ?"

"ของกลาง ยึด"

เมื่อพูดจบพวกเขาได้เก็บข้าวของเเล้วออกไปทันทีไม่เหลือล่องลอยอะไรไว้อีกเลยเเม้กระทั่งรถของอาร์นิล

*********************ทางฝั่งของอาร์คนิล**************

"เกือบเละเป็นมันบดเเล้วไหมละ"

*อูล?*

"ไม่ๆๆ ไม่ต้องเลย อย่าคิดที่จะยิงกระสุนควอตัมใส่พวกเขาเด็ดขาดเลยนะ"

ฉันนอนเเผ่ไปกับพื้น ใครจะไปคิดละว่าเเค่ไปส่งของจะซวยได้นะ

".......อ่า.....เเล้วต้องไปที่ไหนต่อนะ?"

ฉันคลานไปหยิบใบออเดอร์มาดู ออเดอร์ต่อไปคือ...

"โรดไอเเลนด์? ห๊า???"

ฉันอ่านเเล้วทำหน้าฉงน โรดไอเเลนด์งั้นหรอ? ไม่เคยรู้จัก....ไม่สิ ถ้าจำไม่ผิด...เจ้าDส่งจดหมายกับข้อมูลมาให้...อยู่ในลิ้นชักเหมือนจะอยู่ตรง...นี่ไง!

'โรดไอเเลนด์บริษัทเวชภัณฑ์ ชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักทั้งด้านของเวชภัณฑ์ต่างๆล้วนมีคุณภาพต่ำไม่ได้มาตฐาน ทว่าเเท้จริงเเล้วนั้นพวกเขาทำยาเเละช่วยเหลือผู้คน ไม่สนว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร ล้วนช่วยเหลือทั้งนั้น ทว่าพวกเขาเองก็เป็นบริษัทติดอาวุธ เเอบเเทรกเเซงทางการเมืองของประเทศบ้าง อย่างไรก็ตาม บริษัทนี้ทำการวิจัยเเละพยายามรักษาโรคออริพาธี เธอควรจะไปตรวจเเละรับการรักษานะ ฉันได้ยินมาว่าโรคนี้ทำให้คนตายได้ ช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับเวลาเเต่ไม่เกิน2ปี

------จาก D'

"ขอบคุณนะเจ้าD เเต่...ฉันว่าฉันอยู่ในสภาพนี้มา....เท่าไรเเล้วนะ??"

ฉันว่าเเล้ววางจดหมายลง จากนั้นก็ลุกขึ้นเเล้วปัดฝุ่นตัวเอง พลางยืดเส้นโดยไม่สนเเผลที่หัวเลยซักนิด

(ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากัน)

_____________________________________

เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ วูหู้!

ปล.เขียนผิดยังไงต้องขออภัยด้วย

ส่วนวินเทอร์...นั้นสินะ...เอ้....ถึงไหนเเล้วนะ....