ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Arknights]One way trip

    ลำดับตอนที่ #2 : เล่นเกมอยู่เฉยๆไยโดนส่งไปที่อื่นละคะ??

    • อัปเดตล่าสุด 17 ต.ค. 65


    ในปีค.ศ. 2154 โลกได้เปลี่ยนเเปลงไปกลายเป็นโลกไซเบอร์โดยสมบูรณ์ทุกคนมีลักษณะเป็นมนุษย์ไซบอก์คกันซะหมดเลย ค่าเงินทุกอย่างใช้จ่ายด้วยเงินอิเล็กทรอนิคลักษณะเหมือนน็อต ส่วนฉัน....คิริน เป็นคนธรรมดาๆทั่วไปใช้ชีวิตในเกมเกมหนึ่ง เเนวเฟนตาซีกึ่งไซเบอร์พังค์ หลังจากที่เราสร้างตัวละครเสร็จ ระบบจะสุ่มเลือกความยากในการเล่นของเราในขณะที่คนอื่นได้ความยาก ปกติ หรือ ง่าย ตัวฉันดั้นได้ ฝันร้าย-เลือดเย็น นอกจากXPจะขึ้นเเบบสลอทเเล้ว ของเเละทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่ถูกเก็บไว้เมื่อตาย เเม้กระทั่งเลเวล ค่าสเตตัส ฉายา ของสะสม สัตว์เรียก เควส  ค่าสนิทNPC เอาง่ายๆโดนลบหายเกลี้ยง เเต่เเลกมาด้วยที่ว่าหากเลเวลอัพ ค่าสเตตัสทุกอย่างเพิ่มขึ้น3เท่าจากปกติ ไม่มีขีดจำกัดเลเวลในการเจอมอนสเตอร์ มีอิสระสูงกว่าผู้เล่นอื่นๆ เเละหลังจากผ่านมา3ปีในที่สุด การตายไปเกือบล้านครั้งด้วยความอ่อน PVP ในช่วงเเรกเเละโดนบอสทุบกับตายเเบบโง่ๆ เช่นลื่นกับติดบัค วันนี้ก็มาถึง

    "เลเวลตันซักที~~~~!!! โฮเล่!!!!!!!"

    ใช้เเล้วละค่ะตัวฉันที่กำลังกระโดดไปมาด้วยความดีใจบนซากของมังกรตัวหนึ่งผู้ได้ฉายาว่า เทพเเห่งการตื่น สิ่งมีชีวิตตนสุดท้ายที่ต้องกำจัดเพื่อเลื่อนขั้นเป็นเลเวล 220 ซึ่งสูงที่สุดในเกมได้ซักที

    "ฟู่~รู้สึกดีจริงๆ เอาละหลังจากนี้ก็ไม่ต้องระวังพวกผู้เล่นรุมเท่าไรเเล้วสินะ"

    ข้อดีของเวลสุดท้ายคือจะเพิ่มค่าสเตตัสให้ถึง50%ของสเตตัสตัวเองค่ะ ฉันเลยสบายขึ้นเยอะไม่ต้องระวังพวกเพลเยอร์รุมเท่าไร....ถึงหลังๆมาจะไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งด้วย

    "หืม???"

    เเล้วตอนนั้นเองก็มีข้อความหนึ่งเด้งเข้ามา จากผู้พัฒนาเกม

    'สวัสดีผู้เล่น  Kirin#40002

    ขอเเสดงความยินดีที่คุณสามารถผ่านความยากระดับ ฝันร้าย-เลือดเย็นโดยใช้ระยะเวลา 3ปี 6เดือน 13วันทางผู้พัฒนาได้ตัดสินใจมอบของรางวัลเป็นสิ่งเล็กๆน้อย ทว่าด้วยเกมโหมดนี้ ของรางวัลที่ให้จึงมีค่าใช้จ่ายเป็น ไอดีตัวละครของคุณจะถูกเเทนทีด้วยข้อมูลใหม่ ของเดิมที่คุณมีทั้งหมดจะหายไป หากคุณต้องการรับรางวัลนี้ โปรดกดยืนยันหากคุณไม่ต้องการ โปรดกด ยกเลิก'

    เเละล่างสุดก็มีปุ่มให้กด เอาละ นี่ผู้พัฒนาจะบอกให้ฉันละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองอุส่าห์สะสมมาถึง3ปีกว่าๆไปงั้นหรอ! เเน่นอนว่าไม่-

    '.....จิหัยละ.....'

    ในจังหวะที่ฉันกำลังจะกดยกเลิก ได้ทีเถาวัณย์อันหนึ่งลัดเเขนฉันเเล้วกระชากไปโดนปุ่มยืนยันไปซะเเล้ว

    ".....ไอ้.....ไอ้....พืชตะลัย!!!!!!"

    ในระหว่างที่ฉันตะโกนเเล้วกระชากเถาวัณย์นั้นกลับ มอนสเตอร์ผู้มีตัวเป็นหม้อข้าวหม้อเเกงลิงถูกดึงมาตามเเรงเช่นเดี๋ยวกับข้อความของที่ส่งกลับมาว่า 'ขอให้สนุกกับสิ่งที่ได้รับ' ไอดีของฉันก็ถูกเเทนที่ด้วยอันอื่นเเทบจะทันที ของเหลวสีเเดงดำไหลวนรอบตัวฉันในเเบบที่ไม่เคยเป็นเเละ

    *กี๊ด!!!!!*

    ฉันข่วนเจ้านั้นด้วยสัญชาติญาณทั้งๆที่ต้องเป็นเเกว่งดาบฟันเเล้วเเท้ๆ คลื่นสีเเดงไหลตามการข่วนตามด้วยลอยสับผ่าเจ้ามอนสเตอร์นี้เเยกเป็น5ส่วนไปซะเเล้ว

    "หือ???"

    ฉันตกใจทันที จู่ๆตัวเองก็ได้รับอะไรที่มันเเปลกๆมาพอเปิดสเตตัสดู

    "อาเร๊ะ?"

    ชื่อของฉันเหมือนเดิมเเต่เผ่าเปลี่ยนไป จากมนุษย์เป็น....มอนเตอร์? ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาซะด้วย ค่าสเตตัสก็สูงกว่าก่อนหน้านี้ไปอีกเเล้วไอ้ความสามารถขี้โกงเเบบนี้มันอะไรเนี่ย??

    "เเล้วหลุมนั้-โอ๊ย!!!"

    ทันใดนั้นภาพรอบตัวของฉันก็ซ่าเหมือนเจอทีวีไร้สัญญาณฉันหลับตาลงเเล้ว พลันความเจ็บปวดหายไป ก็ได้ลองลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

    ".........ที่นี่มัน....."

    บรรยากาศรอบตัวมันเปลี่ยนไป ตัวฉันได้มาอยู่ที่ใดซักที่หนึ่ง เป็นเมืองที่เงียบมาก เงียบสุดๆ

    ".....เเปลก...เเปลกเกินไป ตอนเเรกอยู่ที่ป่านี่น่า เเล้วทำไหม?"

    ฉันเเหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ตอนนี้คือยามรุ่งสาง เเสงอาทิตย์ไล่ส่องผ่านตึกมาช้าๆ เผยให้เห็นรอยร้าวมากมายบนตึกนั้น ที่นี่คือเมืองไร้ชีวิตของเเท้

    ".....นี่เรากำลังจะกลายเป็นตัวละครในนิยายรึไง?"

    ถามกับตัวเองไปก็เท่านั้น ไม่ได้คำตอบอยู่เเล้ว ต้องหาด้วยตัวเอง ทว่าตอนนั้นเอง

    "?"

    มีกระดาษเเผ่นหนึ่งลอยมาตรงหน้าฉัน เลยเก็บขึ้นมาอ่าน ข้อความคือ

    'ยินดีต้อนรับสู่โลกใบใหม่ อาร์คนิล ข้าคือใครนั้น ไม่สำคัญ เเต่ตอนนี้เจ้าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ไปเเล้ว เอาละ.....ลองเปิดร้านตีอาวุธดูไหม? ยังไงนั้นก็อาชีพหลักของเจ้าใช้ไหมละ? รึจะเป็นนักล่าฆ่าหัวก็เชิญ'

    เเละท้ายจดหมายลงชื่อ พระเจ้าที่เธอรัก พร้อมรู้หัวใจเเบบมินิฮาร์ท....ไม่ต้องมารักก็ได้ถ้าจะขนาดนี้

    "......อะไรนะ? เเล้วฉันจะ........จะบ้าหรอ!? เล่นเกมเฉยๆก็โดนส่งมาที่ไหนก็ไม่รู้เเล้ว...เพื่ออะไร!?----อ๊าก!!!!!"

    ฉันกุ้มหัวตัวเองอยู่สักพัก ท้ายที่สุดได้ยอมรับชะตากรรมเเละปล่อยทุกอย่างไป หลังจากนั้นเอาไงต้องคิดอีกทีเเต่ตอนนี้ คำถามคือ ที่นี่คือที่ไหน

    ___________________________________

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×