ตอนที่ 8 : บทที่8 พี่สาวคนนั้น...เจอเจ้าชาย
“ท่านพี่คะ” ฉันได้ยินเสียงจากด้านหลังขณะที่กำลังนั่งฟังพี่รามีเล่าเรื่องการประลองระหว่างโรงเรียนไตรภาคีอย่างสนุกสนาน ทำให้ฉันหันกลับไปดู เห็นน้องสาวคนสวยของฉันกำลังมองมา ทำให้ฉันพึ่งสังเกตเห็นเวิ้งคนที่ทิ้งระยะจากโต๊ะของฉัน แต่ช่างมันเถอะ ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยให้เมลีนช่วยพยุงเพราะฉันขี้เกียจหยิบไม้เท้าที่วางอยู่ แต่ไอ้ผ้าคลุมหน้านี้เกะกะเวลาชื่นมื่นพี่น้องจริงๆ ฉันจึงถอดมันออกให้เมลีน และอ้าแขนรอให้น้องสาววิ่งเข้ามาแบบทุกทีเวลาเอลโดร่ากลับบ้าน ซึ่งก็เป็นไปตามคาด เพราะเธอวิ่งเข้ามากอดฉันแน่น ฉันจึงกอดตอบ พลางลูบหัวสีทองของน้องสาวเบาๆ
“เอล คิดถึงพี่ไหมจ๊ะ” ฉันถามออกไป แม้เอลไม่พูดแต่ก็พยักหน้าภายในอ้อมกอดฉัน ทำให้ฉันอดหลุดขำออกมาไม่ได้ และกอดน้องสาวโยกไปมานิดๆ
“อะฮึม” ขณะพี่น้องกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขสันต์เสียงกระแฮ่มไอสองเสียงก็ดังขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากกลุ่มผมสีทองของเอลโดร่า ทำให้เห็นสองหนุ่มยืนด้านหน้าของฉัน คนหนึ่งคือคนที่ฉันพึ่งเจอคือพี่รามี ที่ทำหน้างอนดูน่าขำ พี่เป็นผอ.ที่นี่จริงใช่ไหม ส่วนอีกคนคือคนที่ฉันรู้จักดีอีกคน แค่ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆเท่านั้น หนึ่งในพระเอกที่จีบยากมาก อะมาดิโอ คู่หมั้นของน้องสาวฉันเอง เขามีผมสีน้ำตาลเข้ม และนัยน์ตาสีเขียวราวกับมรกต มองมาอย่างไร้อารมณ์แต่จ้องมองมาที่ฉันเขม็ง
เมื่อเห็นฉันไม่ขยับตัวแล้ว เอลโดร่าก็คลายอ้อมแขนและหันไปมองตามสายตาของฉันจึงเห็นคนจำนวนมากมองมาอย่างสนใจ นยังไม่ทันที่จะขยับออกมาจากกัน น้องสาวฉันก็โดนแย่งไปโดยคู่หมั้นรูปหล่อ
“ถ้าไม่รีบ จะไม่ทันนะ” ดูเหมือนพอทุกคนรอบตัวได้ยินเจ้าชายตรงหน้าพูด ก็ต่างแตกฮือออกไปซื้อข้าวแล้วรีบกินปานวันพรุ่งนี้จะไม่ได้กินอีกแล้ว แต่คุณพี่ไม่สบอารมณ์คนหล่อแล้วนะคะ ฉันจึงรั้งเอลเอาไว้โดยดึงแขนที่ว่างอีกข้าง
“เอลจะไม่ทานข้าวกับพี่หรอจ๊ะ” ฉันยิ้มเหงาๆที่สร้างดาเมจให้คนในครอบครัวได้เสมอ และสามารถสร้างดาเมจให้เพื่อนๆน้องสาวด้วยดูจากหน้าแดงๆของคนรอบตัว ยกเว้นเจ้าชายคนนั้น
“ข้าเห็นว่าถ้าทานกับท่านคงไปเรียนสายแน่ๆ แล้วท่านกำลังทานอาหารเป็นการส่วนตัวกับท่านผู้อำนวยการมิใช่หรอ คุณพี่” แล้วดึงน้องสาวเข้าหาตัวเอง สายตาไม่สบอารมณ์มองมาที่ฉัน ฉันขอถอนคำพูดตอนมาโลกนี้ใหม่ๆว่าจะจีบเจ้าน้ำแข็งก้อนนี้ ถ้าฉันฆ่าเจ้าชายโทษจะหนักไหม และฉันไม่อนุญาติให้คนที่อนาคตอาจจะทรยศน้องสาวของฉันเรียกฉันว่าคุณพี่หรอกนะ อยากกรี๊ดใส่หน้า แต่เดี๋ยวท่านแม่จะพาเข้าห้องเย็น ฉะนั้นฉันจึงทำได้แค่ทำหน้าเจื่อนๆ ตาละห้อย
“เอ่อ…..อะมาดิโอรีบไปทานข้าวเถอะ เราอยากทานกับท่านพี่ ได้ไหมคะ ท่านผู้อำนวยการ” และแล้วเอลโดร่าผู้พ่ายแพ้ก็บอกแก่เจ้าน้ำแข็ง ก่อนจะขออนุญาตพี่รามี ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่มีปัญหาแถมยังเชิญมานั่งตรงข้างๆที่นั่งฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันยิ้มส่งให้น้ำแข็งอย่างผู้มีชัย ก่อนจะหันไปพูดขออนุญาตยืมตัวน้องสาวจากเพื่อนๆของน้องสาว ซึ่งทั้งสองคนที่ฉันจำชื่อไม่ได้ก็พยักรัวๆ แล้วขอตัวไปกินข้าว ฉันให้เมลีนพยุงตัวกลับไปนั่งนี้ แต่ดันมีแขกไม่ได้รับเชิญนั่งลงข้างๆพี่รามีอย่างถือวิสาสะ และยังมีหน้ามาตักกับข้าวใส่จานน้องสาวฉันอีก ชิ ช่างเป็นตัวน่ารำคาญจริงๆ แต่พี่สาวคนนี้จะไม่ถือโทษอะไรก็แล้วกัน ถือว่าใกล้เวลาไปเรียนแล้ว ถ้าน้องสาวไปเรียนไม่ทันจะเสียประวัติเอา
“ว่าแต่ทำไมท่านพี่มาที่โรงเรียนละคะ” และเหมือนฉันจะนึกจุดประสงค์ที่มาที่นี่ได้ จึงบอกเรียกให้เมลีนที่พึ่งแยกตัวไปทานข้าวเอาหนังสือเล่มเจ้าปัญหามาให้ เมื่อน้องสาวรับหนังสือจากเมลีนก็ยิ้มอย่างดีใจ
“ท่านพี่เอาหนังสือมาให้น้องหรอคะ ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มให้แทนคำตอบ และลูบหัวน้องสาวเบาๆ
“เอล ไปกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว” เสียงมารหน้าน้ำแข็งดังขึ้นขัดบรรยากาศแสนสุขอีกตามเคย เฮ้อ แถมเพิ่มแรงกดดันด้วยการลุกขึ้นเตรียมออกจากตรงนี้เรียบร้อย
“งั้นเอลตั้งใจเรียนนะจ๊ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะ” ฉันบอกน้องสาวก่อนนะจูบหน้าผากเอลโดร่าเบาๆ เมื่อผละออกมามองใบหน้าน้องสาวก็เห็นแต่สีแดงทั่วใบหน้า คริ น้องสาวใครน่ารักจริงๆ ไม่ทันที่ฉันจะได้แซวน้องสาว เธอก็รีบลุกออกจากเก้าอี้ เพราะเจ้าชายคนนั้นลุกไปไม่รอคู่หมั้นแล้ว เอลเดินไปซักพักก็หันกลับมาย่อตัวทำความเคารพแล้ววิ่งตามอะมาดิโอไป ฉันจึงยกมือโบกบ๊ายบาย แม้น้องสาวจะไม่เห็นก็ตาม เมื่อเห็นน้องสาวออกไปได้ไม่นานฉันก็กลับมาสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ ดูเหมือนว่าทั้งโรงอาหารจะเหลือแค่กลุ่มคนไร้งานทำ(?) เช่นพวกเธอแล้ว และเมื่อมองไปยังบุคคลที่นั่งตรงข้าม เขาก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จ้องมาที่ฉัน บนจานยังคงมีอาหารที่แทบไม่พร่องลง
“มีอะไรติดหน้าเอสหรือเปล่าคะ” ฉันอดยกผ้าเช็ดหน้าเช็ดบริเวณรอบๆปากเพราะคิดว่าเขากลั้นขำที่มีอะไรเปื้อนหน้า เมื่อมองไปที่พี่รามี เขากลับยิ่งยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีไพลินเป็นประกายกว่าเก่า เอ่อ มีอะไรติดหน้าจริงๆสินะ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่พอเอสอยู่กับน้องสาวน่ะ น่ารักมากเลยละ” อ๊าย ผู้ชายรูปงามชม ชีวิตเก่าไม่เคยได้สัมผัส ชีวิตนี้ดี๊ดี แม้ในใจจะกรี๊ดกร๊าดเพียงใด ภายนอกก็ทำได้เพียงทำหน้าเขินอายน้อยๆพองามเท่านั้น เฮ้อ ข้อเสียของการมีระบบสาวงามแบบชาววังฝังสมอง มันก็คงทำได้แค่นี้แหละ แน่นอนถ้าฉันแสดงตัวตนที่แท้จริง ท่านแม่ท่านพ่ออาจจะส่งเข้าโรงบาลบ้าแน่นอน
“ท่านพี่รามีก็…..” ฉันหัวเราะเบาๆแก้เขิน ก่อนที่เราทั้งสองจะทานอาหารกันต่อ โดยมีเรื่องสนุกๆของพี่รามีคลอไปตลอดจนอิ่มแทบจุกเลยทีเดียว ก็นะ เสียดายอาหารเยอะแยะอะ เค้กก็อร่อยด้วย อะพี่รามีอย่าแย่งเค้กน้องสิ…….
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล่อยเจ้าชายไปกับน้องสาว แล้วดูศึกพี่สาวปะทะน้องเขยก็สนุกดีเหมือนกัน ศึกชิงเอล55555
โทษฐานขัดเวลาครอบครัวสุขสันต์