ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ตอนที่ 47 : บทที่45 พี่สาวคนนั้น...กับแผนของกบฎ

บทที่ 45 พี่สาวคนนั้น...กับแผนของกบฎ

        พอนั่ง (นอน) ฟังแผนที่ทั้งสามคนพ่นมาอย่างหมดเปลือกชนิดที่ไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาได้ยิน ทำเอาฉันรู้สึกเซ็ง สมกับเป็นโลกเกมส์จีบหนุ่มจริงๆ มีแค่แผนของน้องสาวฉันสินะ ที่ฉลาดล้ำที่สุด คนอื่นก็มีแต่แผนกากๆทั้งนั้น เฮ้อ ตอนนี้อยากได้กล้องวงจรปิดมาก ทำไมโลกนี้ไม่ผลิตมากันนะ ขี้เกียจพูดเอง เดี๋ยวหาว่าโกหกอีก พวกนี้น่าถ่ายเอาไว้จริงๆ ไม่มีการปกปิดใดๆ ไม่ว่าจะรายละเอียดแผนการณ์ หน้าตาพวกเขาทั้งสามคน ชัดระดับ full HD ชนิดที่ถ้าไปเปิดให้พวกราชาดู คงจับได้ทั้งเซต เพราะดูเหมือนว่านอกจากพวกเขาสามคนแล้ว ในแต่ละเมืองเองก็มีกบฎแอบแฝงอยู่ ที่สำคัญพวกนี้พ่นชื่อมาชนิดไม่ปิดบังอะไรเลย เฮ้อ เสียดาย

ถามว่าแผนโง่ๆของพวกนี้คืออะไรงั้นหรอ ก็คือพวกนี้ตั้งใจจะลอบฆ่าเฮลที่เป็นรัชทายาทปีศาจโดยทำให้เหมือนอุบัติเหตุระหว่างประลอง โดยจะให้แม่่เบลล่าทำทีเป็นวิ่งไปช่วย เพื่อซื้อใจ คือถ้าเฮลพลาดได้รับบาดเจ็บหนักจนถึงตายก็จะดี แต่ถ้าไม่ตายก็จะดึงไปเป็นพวก และให้เป็นหุ่นเชิดพวกมัน ถ้าไม่ให้ความร่วมมือก็จะเชือดทิ้งแล้วเอาคนที่เตรียมไว้ขึ้นเป็นรัชทายาทแทน โดยเจ้าโฮเซ่ที่เป็นกบฏคนนี้ ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในตัวเกร็งที่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฮล อาจจะได้รับเลือกเป็นรัชทายาทแทน

พอได้ยินตอนนี้ฉันก็ก้มหน้ามองเฮล ซึ่งเจ้าตัวก็เงยหน้ามองฉันพร้อมเอานิ้วแตะปากเป็นเชิงให้เงียบไว้ก่อน แต่สร้างดาเมจใส่ดิฉันมากค่ะ ฮืออ น้องน่ารักอ่ะ แต่ฉันไม่สามารถกรี๊ดออกเสียงได้ จึงทำได้แค่เก็กหน้านิ่ง พยายามละสายตาจากน้อง และหันไปตั้งใจฟังแผนการพวกนั้นต่อ

ดูเหมือนพวกนั้นจะอธิบายถึงแผนการแอบวางยาลงในน้ำและอาหารของงานเลี้ยงแล้วจะโยนความผิดไปให้เอลโดร่าที่ทำหน้าที่จัดการอาหารและเครื่องดื่มในงาน เดี๋ยวนะ ลามมาที่น้องสาวฉันได้ยังไง พวกแกมีความแค้นอะไรกับครอบครัวฉันหนักหนา เดี๋ยวเถอะ แม่จะจัดให้หนักเลยคอยดู

ฉันต้องพยายามหายใจเข้า-ออก ท่องพุทธ-โธ อยู่หลายนาทีทีเดียวถึงจะสงบอารมณ์หงุดหงิดตัวเองได้ ดูเหมือนเจ้าพวกนี้จะคุยแผนกันจบแล้ว เลยทำการส่งขวดยาที่ไม่รู้ว่าคือยาอะไรในเบลล่าเอาไปตามแผน และแยกย้ายกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ฉันกับเฮลมองหน้ากัน แล้วตัดสินใจรอซักพักให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเหลือใกล้ๆนี้แล้ว จึงได้ยันตัวลุกขึ้นจากพื้น โดยฉันได้เฮลที่ลุกได้เร็วกว่าช่วยพยุงขึ้น อาจจะเป็นเพราะนอนหมอบนิ่งๆนานไปมั้ง ร่ายกายนี้ถึงได้ลุกไม่ค่อยจะไหว

“เอาไงดีฮะพี่เทีย” เฮลที่ยืนอยู่ข้างมองฉันอย่างถามความเห็น พร้อมพาฉันเดินจูงมือกลับไปส่งหอ เนื่องจากตอนนี้เลยเวลา ตี 4 มาได้ซักพัก นั่นหมายความว่าเฮลสามารถเข้าหอได้แล้ว

“เราควรบอกผู้ใหญ่จ๊ะ…. เราจัดการกันเองไม่ได้หรอก แต่เราไม่มีหลักฐานนี่สิ…..” ฉันบอกเฮลพลาง ถอนหายใจออกมา ถ้าไม่มีหลักฐานก็เท่ากับปรักปรัมพวกนั้น น่าหนักใจจริงๆ เอาไงดี

“แล้วถ้ามีหลักฐานละฮะ” เฮลพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มน่าเอ็นดู พร้อมยื่นลูกแก้วกลมสีดำมาให้ฉันดู ฉันอดทำหน้างง พร้อมมองไปยังเฮลไม่ได้ มันคืออะไรอะ จนเฮลที่อ่านสีหน้าฉันออก หัวเราะสดใสมองฉัน

“มันคือลูกแก้วบันทึกฮะ มันจะบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในรูปแบบภาพและเสียง” เฮลพูดพร้อมยื่นลูกแก้วสีดำให้ฉันถือ เหมือนให้ฉันตัดสินใจต่อ ฉันมองมันด้วยดวงตาที่เปร่งประกาย มันคือหลักฐานชั้นเลิศ บันไซ…..เวทมนตร์ ฮูเร่….คนคิดค้น ฉันมีความสุขจนเผื่อยิ้มกว้างออกมา รู้สึกตัวอีกทีคนนำทางฉันก็หยุดเท้าลง ทำให้ฉันเงยหน้ามองทาง พบว่าตอนนี้ใกล้ถึงหอพักของฉันแล้ว แต่ทำไมถึงหยุดเดินกัน เมื่อมองไปยังเฮลที่หยุดเดิน ก็เห็นเด็กน้อยมองไปยังต้นสนข้างทาง

“เฮลมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ฉันพยายามดึงเด็กน้อยมาสบตาอย่างงุนงง แต่พอเห็นท่าทางขัดขืน รวมกับพอมองดีๆ จะเห็นว่าปลายหูของเด็กน้อยแดงนิดๆ ทำให้ฉันเข้าใจทันที่ งุย เด็กน้อยขี้เขินนน

“จริงๆใกล้จะถึงแล้วนะจ๊ะ งั้นเฮลส่งพี่แค่นี้ก็ได้” ฉันยิ้มหวานให้น้องที่พอฉันจะคลายมือที่จับกันไว้ ก็หันหน้ามาสบตาฉันทันที เผยให้เห็นหน้าน่ารักที่แต้มสีแดงดูน่าเอ็นดู

“แต่ว่า….อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วนะฮะ ให้ผมไปส่งหน้าประตูเถอะฮะ” เด็กน้อยออดอ้อน และแน่นอนว่าคนใจบางอย่างฉัน ไม่มีทางทนได้ นอกจากพยักหน้า พร้อมปล่อยให้น้องพาเดินไป จะว่าไป…...ไม้เท้าฉัน…...หายอีกแล้วสินะ เฮ้อ ไว้ตอนเย็นหลังเลิกประลอง ค่อยออกมาหาละกัน

เมื่อมาถึงหน้าประตูหอ ฉันจึงกล่าวขอบคุณน้องที่มาส่ง ซึ่งดูเหมือนน้องจะสังเกตแล้วว่าไม้เท้าที่ฉันพกมาจะไม่อยู่ เลยอาสาไปตามหาให้ แต่ฉันเห็นว่าน้องลงแข่งด้วย เลยไม่อยากจะให้ยุ่งยาก แต่ตัวเฮลดันดื้อดึงขอหาให้เอง ฉันที่โดนสายตาอ้อนๆก็ใจอ่อนอีกตามเคย และตกลงให้น้องช่วย

“อย่างนั้นพี่ฝากด้วยนะจ๊ะ” ฉันทำได้แค่ยิ้มอ่อนให้พร้อมลูบหัวเล็กๆน่ารักอย่างเอ็นดู ซึ่งน้องก็ให้ความร่วมมือดีมาก

“แล้วเรื่องพวกนั้นละฮะ” น้องถามขึ้นพลางมองไปที่ลูกแก้วสีดำที่เฮลยกให้ฉันจัดการ

“เรื่องนั้น เดี๋ยวพี่จัดการเองจ๊ะ เอาเป็นว่าเราจะทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ และทำท่าทีให้ปกติที่สุด ปล่อยให้พวกนั้นทำตามแผนไปก่อน ส่วนทางเฮลพี่มีเรื่องวานหน่อยได้ไหมจ๊ะ” ฉันฉีกยิ้มกว้าง เฮลมองมาที่ฉันและพยักหน้ารัวๆ ฉันจึงก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อกระซิบแผนการณ์ ส่วนน้องที่ได้ฟังก็พยักหน้าตามอย่างตั้งใจ

หลังจากวางแผนเรียบร้อยเราก็ลากัน ฉันเดินเข้าประตูหออย่างเชื่องช้าเพื่อกลับห้อง เนื่องจากยังเดินได้ไม่แข็งแรงนัก ยิ่งขาดไม้เท้าคู่ใจด้วยแล้ว เฮ้อ

ฉันได้สักพักก็ถึงห้องพักตัวเอง ค่อยๆเปิดเข้าไปก็เจอก้อนขนสีขาวตัวใหญ่ดักหน้าประตู

‘ดูเหมือนเทียจะมีเรื่องอธิบายข้าเยอะเลย ทำไมไปเดินเล่นนานจัง และทำไมบนตัวเจ้าถึงมีกลิ่นปีศาจตัวอื่นด้วย’ ร่างขนสีขาว ใช้ดวงตาสีทองวาวจ้องมาที่ฉันอย่างกดดัน พร้อมรอยยิ้ม (แยกเขี้ยว) บนคอมีร่างเรียวสีขาวของอาเมะโผล่พ้นของสีขาวออกมา ดวงตาสีแดง มองมาที่ฉันอย่างอยากรู้

‘เทียหายไป ต้องอธิบาย….’

ดูเหมือนหนทางได้นอนของฉันวันนี้จะหมดลงไปแล้วสินะ เฮ้อ หวังว่าฉันจะไม่เผลอหลับตอนเอลโดร่าแข่งก็แล้วกัน…….

****************************************************************

สวัสดีค่าาา เอลิซ่าเองค่าาาา

งอกออกมาอีกตอนน 5555 ก่อนจะหายไปอีกครั้งค่าา

รอหน่อยนะทุกโค้นนนน เรายุ่งมากเลย ฮือออ T T

ขอบคุณทุกคนที่รอนะคะ ><