ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ตอนที่ 45 : บทที่43 พี่สาวคนนั้น...ช่างเสี้ยม

บทที่43 พี่สาวคนนั้น...ช่างเสี้ยม

เฮ้อ ในที่สุดทั้งสองคนนั้นก็กลับไปได้ซักที คิดว่าห้องพยาบาลจะระเบิดซะแล้ว ดีนะที่เอลโผล่มาได้ตรงจังหวะ ช่วยชีวิตพี่สาวออกจากสถานการณ์น่าอึดอัด ให้ตายเถอะ พออยู่ด้วยกันก็ชอบปล่อยรังสีร้อนๆหนาวๆออกมาปะทะกัน ถามสุขภาพคนนั่งตรงกลางไหมว่าพร้อมจะเจอกับอุณหภูมิที่เปลี่ยนไปมาขนาดนั้นหรือเปล่า พอหลุดจากสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงมาได้ เอลก็พาฉันกลับมานอนที่ห้อง เฮ้อเหนื่อยชะมัด พรุ่งนี้งานประลองจะเริ่มแล้วสินะ รีบนอนดีกว่า

.

.

.

.

อยากนอนหลับให้สบายยย……..แต่ นอนไม่หลับโว้ยยยย ไม่ว่าจะนอนพลิกตัวเปลี่ยนท่ายังไง มันก็ไม่ง่วงซักที แถมตายังสว่างขึ้นอีกต่างหาก น่าจะเพราะในหัวมีเรื่องต้องคิดแน่ๆ ตอนแรกก็ลืมๆไปแล้ว เพราะต้องนั่งปั้นยิ้มหวานในห้องพยาบาล ทำให้ในหัวไม่ว่างเท่าไร แต่ตอนนี้ในหัวว่างมาก พอมันว่าง เรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับรีฟา น้องสาวพี่ราฟาเอล มันมีบางอย่างที่ติดในสมอง เด็กคนนี้ต้องมีความสำคัญในตัวเกมส์แน่ๆ เป็นใครน้า นอกจากรูทของเจ้าหน้าน้ำแข็งที่ (เคย) ชอบมากแล้ว เนื้อเรื่องส่วนอื่นๆฉันก็อ่านแบบข้ามๆ

เฮ้อ เอาละ ไปเดินเล่นดีกว่าเผื่อหัวจะโล่งขึ้น ฉันที่ตัดสินใจได้แล้วก็ค่อยๆลุกออกจากเตียงเบาๆ เดี๋ยวน้องสาวที่ต้องไปร่วมงานจะต้องตื่นมาตาค้างเป็นเพื่อนฉัน ฉันเดินไปยังที่ที่อาเมะกับเฟนริสนอนอยู่ แน่นอนว่าเจ้าหมาหูดีเสมอ พอได้ยินเสียงลุกจากเตียง หัวสีขาวก็ผงกหัวขึ้นมามองฉัน ด้วยความที่ไม่อยากส่งเสียงจึงใช้จิตคุย

‘เฟน เราไปเดินเล่นนะ’ ฉันบอกพร้อมลูบหัวเฟนริสเบาๆ

‘อืม เดี๋ยวไปด้วย’ เฟนทำท่าจะลุกตามมา

‘ไม่เป็นไร เราตั้งใจจะไปเดินแถวๆนี่แหละ ไม่ไกลมาก ขอเราไปคนเดียวได้ไหม’ เมื่อเห็นฉันปฎิเสธ ร่างใหญ่ก็ชะงัก พร้อมขมวดคิ้วเล็กๆ เมื่อเห็นหน้าอ้อนๆของฉัน ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

‘ก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นต้องเรียกข้าเข้าใจไหม’  

‘แน่นอนจ๊ะ ขอบใจมาก’

ฉันกอดเฟนแน่นไปที พร้อมลูบหัวอาเมะที่เลื้อยออกมาดูอย่างงัวเงีย ก่อนจะเดินเบาๆไปหยิบชุดคลุมมาสวมและไม่ลืมที่จะพกไม้เท้าคู่ใจ ค่อยๆเดินเบาๆย่องออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบา เมื่อออกจากห้องได้อย่างสงบ ก็อดถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ ดีจังที่ไม่ได้ทำเสียงดังจนทำให้น้องสาวตื่น

ฉันค่อยๆเดินออกจากปราสาท ไม่สิ หอพักแขก ออกมายังสวนเล็กๆที่ชิดกับที่พักมากที่สุด ประสบการณ์ชีวิตตั้งแต่อยู่ในร่างเทียสอนฉันว่า ไม่ควรออกนอกพื้นที่โดยไม่จำเป็น เพราะจะซวยเอาได้ ฉันจึงตัดสินใจนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆหอพัก พร้อมกับหลับตาซึมซับบรรยากาศดีๆยามค่ำคืน

ขณะที่กำลังดื่มด่ำกับความสงบ อยู่ๆในหัวก็มีบางอย่างวิ่งแปลบเข้ามา อ๊ะ นึกออกแล้ว ฉันจำได้แล้ว รีฟา…..รีฟา แม็กนัส นางร้ายในรูทของฟารัส ผู้ชายสายอัศวิน รีฟาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่แอบชอบฟารัสมาตั้งแต่เด็ก เป็นตัวร้ายที่ฉันรำคาญที่สุดเพราะเป็นตัวร้ายที่นิสัยเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล เวลาอยู่ต่อหน้ารีฟาก็จะเป็นเพื่อนผู้รู้ใจ น่ารัก แต่พออยู่กับคนอื่นกลับร้ายกาจ จนพี่ชายต้องมาตามเก็บให้ทีหลัง เวลาแกล้งนางเอกก็ทำไม่เต็มที่ จะแรงก็ไม่แรง จะเบาก็ไม่เบา เอาแน่เอานอนไม่ได้ ทำผิดก็กลบร่องรอยไม่มิด หาตัวคนร้ายง่ายจนรู้สึกไม่ตื่นเต้น เดาเนื้อเรื่องได้ตั้งแต่ต้นเรื่อง เป็นนางร้ายที่ค่อนข้างน่าผิดหวัง ซึ่งอาจจะเป็นเพราะเจอของโหดอย่างเอลโดร่าที่ฉันเล่นเป็นรูทแรกก่อนก็ได้มั้ง นางร้ายคนอื่นๆเลยค่อนข้างไม่สนุกเท่าไร…..

“พี่สาว….” เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ฉันที่กำลังหลับตาคิดถึงเรื่องเกมส์ พลันลืมตาขึ้นมองตรงหน้า เผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็กในชุดนอนสบายๆสีน้ำเงินเข้ม นัยน์ตาสีเทาเปร่งประกายมองมาที่ฉัน

“ตายจริง เฮลนอนไม่หลับหรอจ๊ะ” ฉันทักพร้อมรอยยิ้มหวาน

“ขอนั่งด้วยได้ไหมฮะ” เฮลถามอย่างขัดเขินจนฉันอดหลุดขำออกมาไม่ได้ พร้อมตบลงบนพื้นข้างๆฉันเป็นเชิงอนุญาต เมื่อเฮลนั่งลง บทสนทนาก็ขาดลง ต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบ มีเพียงเสียงแมลงยามค่ำคืนเท่านั้น

“นอนไม่หลับหรอจ๊ะ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง และได้คำตอบมาเป็นใบหน้าน่ารักยู่หน้าลงกลายเป็นหมาหงอย ดูน่าสงสาร

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ฉันถามอย่างเป็นห่วง พร้อมวางมือลงบนไหล่เล็กๆเบาๆ

“โดนแกล้งอีกแล้วหรอ” พอได้ยินคำถามของฉัน ร่างเล็กก็เกร็งตัววูบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ

“ท่านอาจารย์บอกว่า ถ้าโดนรังแกให้อดทน คนที่จะเป็นราชาคนต่อไปต้องอดทนต่อแรงกดดันมากๆ เพราะงั้นแค่โดนแกล้งต้องทนได้” ตรรกะบ้าอะไรเนี่ยจารย์! ฉันมองไปยังเฮลที่นั่งกอดเข่าพร้อมตาแดงๆดูน่าสงสาร ดูเหมือนว่านอกจากราชาปีศาจ ทุกคนในโรงเรียนจะชอบแกล้งเฮลน่าดู แม้แต่อาจารย์ที่เป็นผู้ให้ความรู้ เพราะตอนที่ฉันตายนั้น เฮลออกมาแค่เป็นเงาโง่ๆ ที่ถูกสปอยแค่ว่าเป็นเด็กชายจากเผ่าปีศาจ ด้านเนื้อเรื่องจึงไม่มีข้อมูลทั้งสิ้น เฮ้อ น่าสงสาร

ฉันจึงตัดสินใจ ดึงน้องเข้ามาโอบเบาๆ พร้อมลูบหัวเบาๆ ดูเหมือนน้องจะไม่คุ้นเคย เพราะฉันสัมผัสได้ถึงอาการสะดุ้งเล็กน้อยที่เกิดขึ้น ก่อนที่เด็กน้อยจะยกมือขึ้นดึงชุดคลุมฉันเอาไว้เมื่อฉันก้มลงมองก็พบว่าทั่วทั้งใบหน้าน้องแดงกล่ำยังกับจะระเบิดจนฉันหลุดขำเบาๆ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนแล้วโยกน้องไปมา

“จริงๆ เธอไม่ต้องอดทนขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ คนเรามีขีดจำกัดของตนเอง ถ้าพวกนั้นก้าวข้ามมาแล้ว ยิ่งเราอดทนไปนอกจากจะยิ่งทำให้พวกนั้นได้ใจแล้ว ตัวเราเองก็จะเสียสุขภาพจิตตามไปด้วยนะ” ฉันพูดพลางมองไปยังท้องฟ้าสีดำที่มีดาวเป็นจุดประกายเล็กๆสวยงาม

“แต่ท่านอาจารย์…..”

“เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าพวกเขาก็ไม่ได้หวังดี” ฉันก้มมองใบหน้าน่ารักที่กดปากแน่น ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“พวกเขาเกลียดผม พวกเขาบอกว่าผมไม่เหมาะกับรัชทายาท”

“แหมๆ การที่เขาว่าแบบนั้น ไม่ใช่เขากำลังต่อว่าราชาของพวกเขาหรอว่าตาไม่ดี ที่เลือกเธอน่ะ” เฮลสะดุ้งเบาๆ

“แต่เธอก็ทำตัวให้พวกเขาดูถูกด้วยนะ ยิ่งเธอทนไม่ตอบโต้ ยิ่งทำให้พวกนั้นมองว่าเธออ่อนแอ เพราะงั้นตอบโต้ไปบ้างเวลาพวกเขาข้ามเส้นมาก็ได้เนอะ” ฉันเป่าหูเด็กน้อยต่อไปซึ่งดูเหมือนว่าจะทำให้เด็กน้อยคิดอะไรได้บ้างดูจากตาที่เริ่มมีประกายงดงามแล้ว

“แต่พวกอาจารย์….” ดูเหมือนเขาจะกังวลเรื่องพวกอาจารย์จริงจัง อาจจะเป็นเพราะการเป็นนักเรียนอาจารย์เป็นตัวแปรสำคัญละมั้ง

“อืม เอาอย่างนี้สิ ถ้ามีปัญหามากนั้น ถ้าพวกนั้นเริ่มก่อนเธอค่อยตอบโต้ แต่ถ้าเธออยากเล่นนอกเกมส์ก็ต้องทำอย่างเงียบๆ อาจารย์จะได้จับไม่ได้เนอะ” ฉันยิ้มใสๆ แม้คำพูดจะเสี้ยมแค่ไหนก็ตาม อย่างน้อยก็ทำให้ใบหน้าน่ารักมีตาที่เป็นประกายถูกใจ เอาเถอะ ถือว่าคุ้มละนะ เฮลดูอารมณ์ดีขึ้นดูจากที่ซุกตัวเข้ามาเอาหัวถูกับแขนฉันอย่างอ้อนๆ คล้ายเวลาเฟนทำตอนขออาหาร น่าร้ากกกก

“ขอบคุณฮะ พี่เทีย” เด็กน้อยช้อนตามองฉัน ด้วยรอยยิ้มน่ารัก เอาละค่ะ เอสเทียได้ตายอย่างสงบแล้วค่ะ………………

**************************************************

ฮือออ สวัสดีค่าาา เอลิซ่า เองงงงง

หายไปนานเลย คิดถึงกันไหม5555

เทอมนี้ เรียกได้ว่าไม่มีเวลาเลยยย

พึ่งมีช่วงเสาร์ อาทิตย์นี้ 5555 แล้วก็จะไม่ว่างอีก

เอามาลงก่อนจะไม่มีเวลาแต่งอีก 555

ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่ยังติดตามกันนน อ่านแล้วเป็นไงมั้ง อย่าลืมคอมเม้นต์น้าาา

ปล. ขอประกาศว่าคงต้องได้ดองกันไปจนกว่าจะว่างอีกทีค่ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ T T