ตอนที่ 41 : บทที่39 พี่สาวคนนั้น...เจออาจารย์
บทที่39 พี่สาวคนนั้น...เจออาจารย์
ดูเหมือนทุกคนกำลังวุ่นวายกัน บนอัฒจันทร์อาจารย์หลายๆคน กำลังห้ามพี่รามีไม่ให้กระโดดลงมา ทั้งๆที่เดินไปอีกนิดก็มีบันไดลงมาแท้ๆ ส่วนข้างล่างเด็กๆหลายๆคนกำลังอึ้งตาแตกที่พี่รามีเอลที่ปกติเป็นผู้อำนวยการที่สุภาพ กำลังเสียบุคลิกอย่างรุนแรง ส่วนเด็กห้องคิงชั้นปี1 ชั้นพิเศษที่กำลังวุ่นวายกับการห้ามน้องสาวฉันที่กำลังแตกแถวออกมา แต่ดูเมื่อพวกรุ่นพี่จะสั่งห้ามเอาไว้ไม่งั้นจะถูกลงโทษ ทุกๆคนเลยกำลังฉุดกระชากกันอยู่
“ตายจริง นึกว่าถึงเวลาแล้วเลยออกมา ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึงเวลาสินะคะ” ฉันพูดกับตัวเองด้วยเสียงพอประมาณแต่กลับดังจนทำให้ความวุ่นวายเงียบลงทันที
“งั้นขอไปรอด้านบนแล้วกัน จะได้ไหมคะ ท่านอาจารย์” ฉันฉีกยิ้มหวาน แล้วหันไปยังอัฒจันทร์พร้อมจับกระโปรงพองๆทำความเคารพเหล่าอาจารย์ที่เคยสอนฉัน เมื่อได้ยินพวกท่านถอนหายใจพร้อมพยักหน้าให้ แม้จะดูเหนื่อยใจ แต่บนใบหน้าก็แสดงอาการยินดีที่ได้พบกันอีกทีอย่างชัดเจน ฉันยิ้มอย่างดีใจก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองไปยังบันไดขึ้นอัฒจันทร์ อย่างไม่รีบร้อน จนกระทั้ง…..
“น้องจะไปไหน ทำไมไม่ไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ” ฉันหันไปมองคนที่ขัดจังหวะฉัน นั้นก็คือเจ้าชายหลุยห์คนมโนคนเดิมที่ยังโง่ไม่รู้ถึงบรรยากาศอีกแล้ว เฮ้อ
“เธอนั้นแหละที่กำลังเสียมารยาทคุณโคเซย์ คุณฮาเซลมาในฐานะผู้ปกครองใช่หรือไหม” เสียงทุ้มจากอาจารย์โลแกน ชายแก่ผู้เป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์กล่าวขึ้นพร้อมส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน
“อาจารย์โลแกนไม่ได้พบกันเสียนานนะคะ” ฉันย่อตัวทำความเคารพ และได้รับเสียงหัวเราะทุ้มๆอย่างเอ็นดู ฉันเหลือบไปมองเจ้าชายใจง่ายก็พบว่าเขามองฉันอย่างอึ้งๆสลับกับมองไปที่น้องสาว ดูเหมือนว่าจะรู้จักน้องสาวฉันสินะ แล้วก็เห็นน้องสาวส่งสายตาสื่อสารคิดว่าเขาคงจะรู้ความจริงซักที เฮ้อ เบื่อชะมัด
“ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ ใครใช้ให้เจ้าไม่ค่อยออกจากบ้านเล่าคุณฮาเซล เติบโตมาเป็นสตรีที่สง่างามยิ่งนัก ว่าแต่อะไรดลใจให้เจ้าใส่ชุดนักเรียนมาเดินเล่นละ” อาจารย์โลแกน เดินมาจับมือพาฉันเดินขึ้นไปบนอัฒจันทร์ตามสไตล์สุภาพบุรุษแบบที่ท่านชอบทำตลอด ท่ามกลางสายตานักเรียนคนอื่น ที่มองมาที่ฉันอย่างสงสัยและเหม่อลอย
“คิ อาจารย์ละก็ ถือว่าหยวนๆหน่อยละกันนะเจ้าคะ เราไม่มีโอกาสได้ใส่ชุดน่ารักๆแบบนี้เลยสมัยเรียน เฮ้อ เพราะเราไม่ค่อยแข็งแรงนิเจ้าคะ ทุกวันนี้ออกมาเที่ยวได้แบบนี้ก็ถือว่าแข็งแรงขึ้นเยอะแล้ว อาจารย์สบายดีไหมเจ้าคะ” ฉันยิ้มหวานอ้อนๆแบบที่ชอบทำเวลาคุยกับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าซึ่งเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้ที่ติดมาจากตอนเป็นอลิซ ซึ่งดูทุกคนจะชอบเลยไม่มีใครทักเรื่องนิสัยแบบนี้ที่ไม่เหมือนเดิมของเทีย
“ฮ่า ฮ่า แข็งแรงดีๆ” อาจารย์โลแกนหัวเราะพร้อมลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู เมื่อไปถึงที่นั่งบนอัฒจันทร์ ฉันก็ทักทายเหล่าอาจารย์ที่เคยสอนฉัน โดยได้รับการตอบรับอย่างเป็นกันเอง ฉันพยายามเมินสายตาหมาหงอยของพี่รามี เพราะกำลังทักทายเหล่าผู้อาวุโสก่อน เมื่อทักทายครบ ฉันก็เลือกนั่งข้างๆพี่รามี พี่แกจะได้ไม่งอน
****************************
“ฮาเซล! แสดงว่าคนๆนั้นเป็นญาติเธอหรอคุณฮาเซล” เสียงเพื่อนร่วมห้องของเราดังขึ้นทันทีที่ได้ยินท่านอาจารย์โลแกนทักทายท่านพี่อย่างเป็นกันเอง
“อืม พี่สาวน่ะ” เราจึงตอบอย่างช่วยไม่ได้ เรียกเสียงฮือฮาดังสนั่น ร่วมถึงเหล่ารุ่นพี่และพวกต่างโรงเรียนเองก็ร่วมฮือฮาด้วย แปลกตรงไหนที่ท่านพี่มาร่วมงานเนี่ย โดยเฉพาะรุ่นพี่โคเซย์ที่เป็นคนพาท่านพี่มา ที่ดูตะลึงจนยืนนิ่งไม่ขยับ
“เอ๋ จริงดิ ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าคุณฮาเซลมีพี่สาวด้วย” เฮ้อ เบื่อจริงพวกนี้
“อืม ท่านพี่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ เลยไม่ค่อยออกงาน” เราตอบอย่างเบื่อหน่าย พร้อมมองท่านพี่ทักทายท่านอาจารย์อย่างน่ารัก เฮ้อ อยากไปหาท่านพี่แล้ว เมื่อไรจะเลิกซักที เพราะเรียกรวมนานกว่าที่คิดทำให้ผิดสัญญากับท่านพี่ไปได้ น่าเศร้าใจยิ่งนัก
“เอล ไว้เรียกร่วมค่อยไปหาท่านพี่กันนะ” อะมาดิโอพูดพร้อมกุมมือเราเบาๆ เราจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มประดับบางๆ
เฮ้อ อยากรีบไปหาทางพี่แล้ว เจ้าพวกนี้ รีบๆเลิกเร็วสิ
***********************************
สวัสดีค่าาา เอลิซ่าเองค่า
แอบเอาตอนใหม่มาปล่อย คือเหนื่อยจนต้องแต่งนิยายหนีความจริง5555
แน่นอนว่า หลังจากหนีความจริงก็ต้องกลับสู่ความจริงแล้ว55555
เค้าหนีไปปั่นงานแล้วน้าาา
ขอบคุณที่ติดตามค่า และคอมเม้นกันเยอะๆน้าาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ่านรวดเดียวเลย
น่ารักมากๆเลยค่ะ
สู้ๆนะคะ
ติดบุพเพฯเหมือนกันอะดิ อิๆ