ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ตอนที่ 40 : บทที่38 พี่สาวคนนั้น...ถูกเข้าใจผิด

บทที่ 38 พี่สาวคนนั้น...ถูกเข้าใจผิด

ฉันตัดสินใจออกมาด้านนอกห้องเพื่อลงไปยังประตูหอ และแน่นอนเผื่อเอลกลับมายังหอแล้วไม่เจอฉันอาจจะตกใจ ฉันจึงเขียนจดหมายทิ้งไว้ในห้องกันไว้ก่อน และเดินทางไป…..ไปที่ไหนนะ…. ช่างมันเถอะ เดินๆไป เดี๋ยวก็เจอคนเยอะๆค่อยไปรวมกับพวกเขา เพราะน่าจะเป็นที่ที่จัดงาน

ฉันและเฟนริสที่มีอาเมะอยู่ในตะกร้า เดินออกมายังหอ ตรงไปยังสวนสวยที่อยู่กึ่งกลางโรงเรียน เพื่อจะมองหาที่ที่มีคนเยอะๆ แต่เนื่องจากโรงเรียนค่อนข้างเปลี่ยนไปจากในความทรงจำของเอสเทียมาก ทำให้ฉันในตอนนี้หลงทาง…. ฉันยืนอยู่ระหว่างตึกใหญ่สองตึกขนานกันที่คุ้นๆเหมือนเป็นตึกเรียนของชั้นพื้นฐานกับชั้นพิเศษ ฉันไม่มีความทรงจำในห้องเรียน เพราะไม่ได้เรียนในโรงเรียน แต่เวลาสอบเลื่อนชั้นต้องมาสอบที่นี่ แต่ไปสอบในตึกอำนวยการที่ตั้งอยู่ตรงหน้าฉัน เอาละถ้าเริ่มจากที่ที่คุ้นเคยอาจจะพอหาทางไปสนามประลองที่ที่น่าจะเป็นสถานที่จัดงาน ว่าแต่….สนามประลองไปทางไหนเนี่ย ช่วยไม่ได้นิ เวลาสอบปฎิบัติ ฉันต้องสอบที่บ้าน เพื่อให้ป้องกันอาการทรุดระหว่างการสอบ เลยไม่เคยไปสนามประลอง อะ ตรงนั้นมีคนอยู่ ดูจากชุดสีน้ำเงินแล้ว เป็นนักเรียนชายที่นี่แน่ๆ ดูจากสีเนคไทที่เป็นสีน้ำเงิน น่าจะเป็นชั้นปีสองชั้นพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย ลองเข้าไปถามดีกว่า

“ขอโทษนะคะ” ฉันเข้าไปทักร่างสูงตรงหน้าเมื่อเห็นหน้าเขา ใบหน้าของฉันก็พลันแข็งค้าง นี่มัน เจ้าของรูทนางร้ายขี้โวยวายน่ารำคาญ ตัวละครที่จีบง่ายปานยกให้ฟรี เจ้าชายหลุยห์แห่งอาณาจักรโคเซย์ไม่ใช่หรอ ใบหน้าหล่อประดับรอยยิ้มดูใจดีผมสีไวน์แดงคลอเคลียหน้ายิ่งทำให้ดูหล่อเหลามากขึ้น นัยน์ตาสีม่วงมองมาอย่างสงสัย

“น้อง….ปีหนึ่งชั้นพิเศษหรอ เราไม่เห็นเคยเห็นหน้าเลย” เขาบ่นพึมพำพลางมองมาที่ฉันอย่างพิจารณา ฉันทำได้เพียงส่งยิ้มแห้งๆให้ ไม่กล้าบอกปฎิเสธว่า เรียนจบแล้วค่ะ เพราะมันดูน่าอาย ทั้งๆที่จบแล้วแต่มาอยู่ในชุดนักเรียนแบบนี้

“คือ ไม่ทราบว่าสนามประลองไปทางไหนหรอคะ” ฉันฉีกยิ้มและเมินเสียงพึมพำที่บังเอิญได้ยินนั้นไป

“พวกปี1 ชั้นพิเศษควรจะไปรวมที่สนามประลองเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมน้องพึ่งมาละ” เจ้าชายใจง่ายเมินคำพูดฉันสนิท และทำหน้าจริงจังตำหนิฉันว่ามาสาย เฮ้อ

“เอาเถอะ ตามมาสิ เดี๋ยวเรานำทางไปรายงานตัวให้เอง คงไม่สบายสินะ” เฮ้อ ไม่แปลกใจทำไมถึงจีบง่ายขนาดนี้ เป็นพวกขี้มโน แล้วก็ไม่ฟังคนอื่นนี่เอง ถึงโดนนางเอกหลอกง่ายๆ เอาเถอะ ยอมเป็นเด็กปี1 ไปสายก็ได้ เพราะยังไงไปถึงนู่นความก็แตกอยู่ดี

ฉันจึงเดินตามเจ้าชายใจง่ายโดยมีเฟนเดินประกบข้างๆ ฉันลูบหัวเฟนเบาๆอย่างอ่อนโยน โดยไม่ลืมล้วงมือเข้าไปลูบอาเมะในตะกร้าด้วย ไม่นานนัก ฉันก็เห็นสนามประลองที่หน้าตาเหมือนโคลอสเซียมในประเทศอิตาลี แต่มีความใหญ่โต และทันสมัยกว่าเยอะ ฉันเดินลอดประตูใหญ่เข้าลานประลองตรงไปยังกลุ่มคนที่เข้าแถวอยู่กลางสนาม ทุกๆคนเป็นนักเรียนทุกชั้นปี รวมถึงนักเรียนจากอีกสองโรงเรียนด้วย ทั้งหมดถูกแบ่งเป็นแต่ละโรงเรียน ส่วนทางฝั้นโรงเรียนเราแบ่งเป็นชุดสีขาวของชั้นพื้นฐานและ สีน้ำเงินของชั้นพิเศษ เมื่อฉันเดินตามหลุยห์เข้าไป ทำให้ทุกคนมองมาที่พวกเราอย่างสนใจ แต่ฉันไม่สนใจ เพราะมัวแต่มองไปยังอัฒจันทร์ ปรากฎว่ายังไม่มีคนอยู่อย่างที่ฉันคิดเลย มีแค่กลุ่มอาจารย์ทั้งที่คุ้นตาและไม่รู้จักเลย ที่พอเห็นฉัน คนที่คุ้นๆหน้าก็ทำหน้าช็อคค้าง บางคนที่ทำลังดื่มชาถึงขั้นพ่นชาออกมาอย่างเสียจริต แหม ไม่ได้เจอพวกอาจารย์ตั้งนานแหนะ ฉันจึงฉีกยิ้มหวานพร้อมโบกมือส่งไปให้ ซึ่งได้หน้าเจื่อนๆของพวกท่านตอบมาแทน ทำให้ฉันเผลอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้หลุยห์ที่กำลังจะเดินไปคุยกับเพื่อนปี2 เรื่องคนที่(นางมโนไปเอง)มาช้าอย่างฉัน

“เอส!/ท่านพี่!” เสียงตะโกนสองเสียงดังลั่นสนามประลองจนคนรอบข้างหันไปมอง เสียงหนึ่งมาจากอัฒจันทร์ที่มีพี่รามีเอลโค้งตัวจนแทบจะร่วงลงมาอยู่แล้ว ใบหน้าปกติที่ดูหล่อเหลาในตอนนี้ดูเหวอพอควร ส่วนอีกคนคือน้องสาวสุดที่รักในชุดนักเรียนเหมือนกันที่แทบจะวิ่งแตกแถวออกมาจากปี1 แต่มีเจ้าหน้าน้ำแข็งที่ยืนข้างๆคอยรั้งเอาไว้ ส่วนเจ้าหลุยห์มองมาที่ฉันอย่างสงสัยหนักกว่าเดิม

“แหม ครึกครื้นกันจังเลยนะคะ” ฉันฉีกยิ้มหวานพร้อมเอียงคอให้ดูน่ารัก ที่ทำให้หลายๆคนถึงกันมองค้าง และหน้าแดงก่ำ ในนั้นรวมถึงพี่รามีและน้องสาวตัวเองด้วย จนทำให้เจ้าเฟนถึงกับเอาตัวใหญ่ๆมาขวางเอาไว้ และส่งเสียงครางต่ำเบาๆอย่างข่มขู่

น่าสนุกจริงๆ ฮึ ฮึ ฮึ

********************************

สวัสดีค่าา เอลิซ่าเองค่าาา

พอมีเวลาเลยปั่นได้ อิอิ

นี้คงเป็นตอนสุดท้ายของหลังสอบก่อนที่เค้าจะไปเจอนรกงานต่อยาวๆเลยT T

ในที่สุดพระเอกจีบได้อีกหนึ่งคนก็โผล่มา อิอิ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ คอมเม้นกันเยอะๆนะ อิอิ