ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ตอนที่ 37 : บทที่35 พี่สาวคนนั้น...คืนดี

บทที่ 35 พี่สาวคนนั้น...คืนดี

ตลอดทางเดินกลับหอรุ่งอรุณ ทำให้ฉันได้เดินเล่นตามทางเดินที่ประดับด้วยโคมไฟสวย แสงสีส้มนวลตา แลดูเหมือนกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะอันโรแมนติกที่โลกเก่า ฉันมองบรรยากาศรอบๆอย่างถูกใจ ตลอดทางมีผู้คนเดินประปรายทำให้ไม่ดูเงียบจนดูน่ากลัวมากนัก

“เอส!!/ท่านพี่!!” ขณะที่ฉันกำลังพิจารณาน้ำพุสวยที่อยู่กลางทางแยกอย่างสนใจ ก็ได้ยินเสียงเรียกเสียงดังจากด้านหลัง พร้อมกับน้ำหนักที่โถมใส่ฉันจนเสียหลักตกลงไปในบ่อน้ำพุ

‘เทียๆ หายไปไหนมา ทำไมไม่บอกห๊ะ เป็นห่วงนะรู้ไหม’ ร่างที่กระโจมใส่ฉัน คือเฟนริสนั้นเอง ทำให้ตอนนี้เราทั้งคู่เปียกโชก ขนสีขาวของเฟนแนบสนิทกับตัว ดวงตาสีทองมองมาอย่างเป็นห่วง ทำให้ฉันอดรวบมากอดไม่ได้

“โทษทีนะจ๊ะ” ฉันยิ้มพร้อมกอดเจ้าขาวของฉันเอาไว้ พร้อมกันนั้นก็มีสัมผัสเย็นพุ่งมาพันรอบคอและใช้หัวเล็กๆคลอเคลียใบหน้าฉัน

‘เป็นห่วงเทียมาก’ เสียงเล็กน่ารักของอาเมะดังขึ้นในหัว ทำให้ฉันต้องลูบหัวเล็กๆอย่างเอ็นดู

‘ขอโทษนะจ๊ะ’ ฉันตอบด้วยเวทย์สื่อสารเบาๆ

ขณะที่กำลังต้องแช่น้ำพุท่ามกลางสายตาคนเดินผ่านไปผ่านมาอยู่ซักพัก เพราะไม่มีแรงลุก...หิวข้าวโว้ยยยย ก็รู้สึกถึงแรงฉุดฉันขึ้นมาจากบ่อน้ำ พยุงฉันไปฉันที่ม้านั่งใกล้ๆ และรู้สึกอุ่นทันทีจากเสื้อคลุมที่เขาถอดมาคลุมไหล่ฉันเอาไว้ และรู้สึกอุ่นจากแรงกอดจากร่างบางที่พอมาถึงก็พุ่งตัวมากอดฉันทันทีโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกตาม

“เอสเป็นอะไรไหม พี่ได้ยินมาหายตัวไป เป็นห่วงแทบแย่” เสียงทุ้มจากพี่รามีเอลผู้เป็นเจ้าของเสื้อคลุมที่ฉันกำลังสวมอยู่ ดวงตาสีน้ำเงินไพลินมองมาที่ฉันอย่างเป็นห่วง พร้อมกับใช้มืออุ่นลูบที่ตาของฉันเบา และพึมพำว่าตาบวมเชียว ฉันจึงส่งยิ้มบางๆให้

“ขอโทษค่ะ…..น้องขอโทษนะคะ” เอลโดร่าเพิ่มแรงกอดฉันขึ้น เสียงเบาๆที่เปร่งออกมาสั่นเครือ พร้อมกับตัวที่สั่นเบาๆตามแรงสะอื้น ฉันจึงโอบตัวเอลให้เข้ามาในอ้อมกอดและกระซิบเบาๆว่า

“ไม่เป็นไร พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษนะ” แทนที่น้องจะดีขึ้นกับร้องไห้หนักกว่าเก่า แล้วก็กอดแน่นขึ้น ฉันจึงใช้อีกมือลูบหัวน้องเบาๆอย่างปลอบใจ

“อะฮึม พี่เข้าใจนะว่าสาวๆอยากจะปรับความเข้าใจกัน แต่พี่ว่าสาวๆกลับห้องกันดีกว่าไหม ขืนยังนั่งอยู่แบบนี้ พี่ว่าเอสน่าจะป่วยจะพลาดการประลองของหนูเอลแน่ๆ” พี่รามีเอ่ยขึ้นขัดบรรยากาศ แต่ก็ทำให้เอลได้สติ ผละออกจากฉัน และใช้ดวงตาที่แดงจากการร้องไห้มองสภาพฉันที่เปียกโชกแบบเต็มตา ฉันไม่ขอบคุณใครนอกจากเฟนที่ใช้เวทย์สะลัดน้ำออกจากตัว เหลือแค่ตัวฟูๆอุ่นๆที่นั่งบนม้านั่งอีกฝั่ง ใช้ร่างอุ่นแนบชิดฉันไม่ให้ลมตีเข้าและเพิ่มความอบอุ่นได้พอควร รวมทั้งผ้าคลุมพี่รามีที่หนาอุ่นมาก แม้จะชื้นจากน้ำบนตัวแล้วก็ตาม ไม่งั้นดูท่าแล้ว ฉันน่าจะไข้ขึ้นภายในคืนนี้แน่ๆ

เมื่อน้องสาวได้สติก็กุลีกุจอตั้งท่าจะพยุงฉันกลับหอ แต่พี่รามีเอลไวกว่า อุ้มฉันในท่าเจ้าสาว พอฉันจะโวยวายขอเดินเอง พี่แกก็ยื่นคำขาดว่าถ้าปล่อยให้ฉันเดินคาดว่าฉันน่าจะป่วยแน่ๆให้พี่เขาอุ้มน่าจะไปถึงห้องได้เปลี่ยนชุดเร็วขึ้น เมื่อฉันลองชั่งน้ำหนักในใจดู ก็ตัดสินใจปล่อยเลยตามเลย และแน่นอนว่า ไม่นานนักฉันก็ถึงหน้าห้องพักตัวเอง น้องสาวคนสวยรีบเข้าห้องไปเตรียมน้ำอุ่นให้ฉัน ส่วนเฟนก็เดินไปยังกระเป๋าที่เตรียมมา โดยมีอาเมะใช้หางงูปลดล็อคกระเป๋า และพากันเอาผ้าห่มหนามาให้พี่รามีห่อฉันไว้อีกชั้น ส่วนเจ้าตัวก็เดินออกไปนอกห้อง ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมชุดน้ำชาอุ่นๆ และมีขนมกินเล่นพอควร พอดีเลยยย หิวมากกก ฉันจึงจัดการขนมตรงหน้าระหว่ารอน้องสาวเตรียมน้ำอุ่นให้

เมื่อน้ำอุ่นพร้อมแล้ว น้องสาวก็เดินมาช่วยพยุงฉัน ซึ่งดูเหมือนพี่รามีจะรู้สถานการณ์ดีจึงขอตัวออกไปเอายามาให้จากห้องพยาบาลเผยอาการฉันจะหนัก เอลโดร่าพาฉันเดินไปยังหลังฉากกั้นและช่วยฉันถอดชุด ฉันเห็นว่าน้องสาวเองก็เปียกนิดๆ จึงชวนน้องสาวมาอาบด้วยกัน ซึ่งคำตอบก็คือน้งสาวฉีกยิ้มสวย และถอดชุดตัวเองอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเราสองพี่น้องก็เอาพากันลงไปนั่งแช่ในอ่างอาบน้ำ ซึ่งออกจะเล็กไปหน่อย แต่ก็อบอุ่น และเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ……

****************************************

สวัสดีค่ะ เอลิซ่าเองค่าาา

กลับมาเร็วกว่าที่คิด5555 //ซึ่งอาจจะหายไปอีกที เป็นระยะๆ

มีคอมเม้นถามเรื่องพระเอกเรื่องนี้ตลอด5555

เค้าบอกเลยว่า เค้ายังไม่ตัดสินใจให้ใครเป็นพระเอกนะคะ//เลือกไม่ถูก5555

แล้วอีกคำถามคือทำไมช่วงหลังๆมีแต่หนูโชตะ5555

ต้องบอกเลยว่า หนูเทียเข้ามาในโรงเรียนคะ ทุกคน(เกิน90%) ในโรงเรียน อายุน้อยกว่านางค่ะ

ไม่แปลกใจทำไมถึงมีแต่โชตะ5555

ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ คอมเม้นเยอะๆน้าาา