ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

ตอนที่ 35 : บทที่33 พี่สาวคนนั้น...ทะเลาะ

บทที่ 33 พี่สาวคนนั้น...ทะเลาะ

     “อย่างงั้นหรอคะ….” เอลโดร่าพูดออกมาพร้อมจิบน้ำชา หลังจากฉันนั่งสำนึก เล่าเรื่องที่มาของอาเมะ แต่ไหนๆก็สารภาพแล้ว เลยรวมเรื่องของเฟนริสเข้าไปด้วย ตอนนี้พวกเราย้ามสำมะโนครัวเข้ามาอยู่ในหอรุ่งอรุณ(ไอ้ปราสาทสีขาวนั้นแหละ) ซึ่งเป็นหอพักของขุนนางชั้นสูงและราชวงศ์ที่ไม่ได้มีห้องพักในโรงเรียน พวกเราอยู่ในห้องพักอันใหญ่โต ที่มีความหรูหราอลังการห้องหนึ่ง ฉันนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ตรงข้ามน้องสาวโดยมีโต๊ะน้ำชากั้นเราเอาไว้ ข้างซ้ายฉันมีร่างหนุ่มรูปงามนามเฟริสนั่งอยู่ที่พื้น และนอนเอาหัวพาดต้นขาฉันเอาไว้ ส่วนข้างขวาฉันมีร่างของอาเมะที่อยู่ในท่าเดียวกับเฟนเด๊ะ แต่ด้วยความที่อาเมะตัวเล็กกว่าเยอะ เลยต้องนั่งคุกเข่าแทน เพื่อให้หัวอยู่บนต้นขาฉันพอดี

“ใช่จ๊ะ...” ฉันยิ้มอ่อนพร้อมช้อนตามองน้องสาวอย่างน่าสงสาร

“ทั้งๆที่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้แท้ๆ เฮ้อ ท่านพี่ไม่คิดจะเล่าให้คนในบ้านฟังมั้งหรอคะ น้องเสียใจมากจริงๆ...” น้องสาวคนสวยมองฉันด้วยใบหน้าเย็นชาแบบที่ไม่เคยทำให้ฉันเห็นมาก่อนทำเอาใจฉันหล่นวูบ น้ำเสียงตัดพ้อทำให้ฉันยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“เอล พี่...” ฉันหลุดปากพูดออกไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่สิ พูดไม่ออกต่างหาก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป บรรยากาศในห้องเงียบเชียบจนรู้สึกได้ถึงกำแพงบางๆระหว่างกัน ทั้งๆที่ปกติเราสนิทกันที่สุดในบ้านแท้ๆ ทำเอาฉันอดน้ำตาซึมออกมาไม่ได้ แต่จะไม่ร้องออกมาเด็ดขาด ศักดิ์ศรีของพี่สาวคนโต จะไม่ยอมให้น้องสาวต้องเห็นความอ่อนแอ…..

“พี่รู้ว่าเอลคงอยากอยู่คิดคนเดียว พี่….ไปเดินเล่นข้างนอกนะ พี่ขอโทษจริงๆ” ฉันที่รู้สึกได้ว่าถ้ายังอยู่ต่อไปน้ำตาคงไหลออกมาแน่ๆ ตัดสินใจออกไปจากตรงนี้ อย่างน้อยไปหาสงบๆไม่มีคนร้องไห้เงียบๆดีกว่า ฉันมองไปยังน้องสาวที่มองถ้วยชาตรงหน้านิ่งๆ และพยักหน้ารับ ทำให้ตาของฉันยิ่งมัวด้วยน้ำตาที่เรื่อออกมา ฉันลุกจากเก้าอี้และรีบออกจากห้องไป โดยไม่สนใจอาเมะกับเฟนที่ยังงัวเงียและตามออกมาไม่ทัน เพราะตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากๆ เลยไม่ได้สนใจทั้งคู่มากนัก

ฉันใช้ไม้เท้ารีบพยุงตัวเองไปยังสวนข้างๆหอ ที่เคยมีเรื่องกับหัวแดง แต่ใครสนละ ฉันรีบเดินตรงเข้าไปในป่าให้มากขึ้นจนรู้สึกได้ว่าลึก และไกลพอควรแล้ว ฉันทิ้งตัวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ทิ้งไม้เท้าไว้ข้างๆ และฟุบหน้าลงกับตักตัวเอง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แม้จะอยากกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ในฐานะสตรีชั้นสูงการเก็บอารมณ์ให้ได้มักฝังหัวจนทำให้ส่งเสียงไม่ออก ฉันจึงทำได้เพียงร้องไห้ และสะอื้นโดยปราศจากเสียง รู้สึกได้ถึงมือของตัวเองที่บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บจากแรงกดของเล็บ ปล่อยอารมณ์ให้ไหลออกมา เพื่อให้ตัวเองกลับไปเป็นพี่สาวที่เข้มแข็งของครอบครัวได้เหมือนเดิมให้เร็วที่สุด

นานแค่ไหนก็จำไม่ได้ ที่ฉันปล่อยตัวเองให้นั่งกอดเข่าตัวเองอย่างเหม่อลอยภายหลังจากร้องไห้อย่างหนัก คิดว่าตอนนี้ถ้ามีกระจกใบหน้าสวยๆของเทียคงอัปลักษณ์ขึ้นพอตัวทีเดียว โดยเฉพาะตาที่คิดว่าน่าจะแดงกล้ำจนราวกับวิญญาณอาฆาต ถ้าใครมาเห็นเธอในตอนนี้คงคิดว่าเป็นวิญญาณผีสาวที่อยู่ในป่าแน่ๆ ฉันเหม่อมองท้องฟ้าที่เริ่มมีสีแดงส้ม เพราะเริ่มเย็นแล้วดูท่าฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้นานพอควร ต้องขอบคุณน้ำชาและคุ๊กกี้ที่ฉันฝืนกินมานิดหน่อยตอนที่คุยกับเอลโดร่า ทำให้ฉันไม่เป็นลมล้มพับไปตอนที่ร้องไห้ เพราะมาถึงแต่เช้า และมีเรื่องกับพวกหัวแดงทำเอาเวลาเลยเที่ยงมาและยังทะเลาะกับเอลอีกทำให้ฉันพลาดมื้อเที่ยงไปอย่างน่าเสียดาย ที่สำคัญตอนนี้…..

โครกกก

หิวจัง…..ลุกไม่ขึ้นอ่าาา…. ที่นั่งเหม่อไม่ไปไหนคือหิวมากจนขยับไม่ได้ ที่สำคัญจำทางกลับไม่ได้ด้วยอะ คือตอนมาคือรีบไง กลัวใครเห็น เดินดุ่มๆไม่มีทิศใดๆทั้งนั้น ส่วนตอนออกมาคือลืมทุกอย่าง ลืมพกเฟนไม่ก็อาเมะที่น่าจะพอจำทางได้และออกไปเอาอาหารมาให้ได้ ลืมเอากระเป๋าสี่มิติ(กระเป๋าเวทมนตร์ของคุณเฟทที่ถูกเรียกอย่างชินๆปากว่ากระเป๋าสี่มิติของโดราเอตื้ดดด)ที่มีอาหารแห้งพกเอาไว้มา ฮือออ ใครก็ได้ ช่วยน้องด้วยย หิววววว อยากออกไปจากตรงนี้แล้วววว

โครม!!

เสียงกระแทกดังจากบริเวณที่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก เรียกความสนใจจากฉันได้พอควร อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันลืมความหิว และเด้งตัวเองขึ้นมา ความสอดรู้อันเป็นนิสัยติดตัวมาจากอลิซเริ่มทำงาน ทำให้ฉันพาตัวเองตามเสียงดังไป

“นายมันกระจอก! คนแบบนี้หรอที่จะเป็นราชาน่ะ แค่มองก็ขำแล้ว”

ดูเหมือนว่าความสอดรู้จะทำให้ฉัน(อาจจะ)ไปสอดเรื่องชาวบ้านอีกละ

**************************************

สวัสดีค่าาา เอลิซ่าเองค่าาาา

ฮือออ เค้าเรียนหนักเว่อออร์ ไม่มีเวลาแต่งเลย

ก็จะนานๆอัพหน่อยนะคะ ทำใจกันเอาไว้ทุกคนนะคะ5555

และตอนใหม่ก็จะดูเบลอๆหน่อยย//สมองเค้าอะนะ5555

เปิดตัวละครใหม่(อีกแล้ว)จ้าาา5555 บอกเลย ตัวละครเค้าเยอะมาก555

แต่จะเพิ่มต่อไปไหม เพิ่มแน่นอน55555

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่าาา คอมเม้นต์เยอะๆน้าาา จุ๊บๆ

ปล.สำหรับคนที่ค้างไว้ อย่าลืมย้อนไปอ่านตอนที่ 31กับ 32 ด้วยน้าา ตอนนั้นที่อัพมันไม่แจ้งคนเลยน่าจะอ่านข้ามเยอะ555(มั้ง)