ตอนที่ 14 : บทที่14 พี่สาวคนนั้น...กับพี่หมอ
ว่าไปนั้น ถามร่างกายตัวเองไหม ว่าจะไหวหรือเปล่า ตัวฉันตอนนี้เปลี่ยนมานอนกลิ้งในห้องแทน โดยมีเจ้าขาวเฟนที่ถูกให้ทำตัวเป็นหมอนนุ่ม เอาไงดี แค่ลงไปกินข้าวยังเหนื่อยเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นแม้แต่นิด
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดความคิดของฉัน ฉันจึงจัดท่านอนตัวเองดีๆ แม้จะยังใช้เฟนแทนหมอนอยู่ก็ตาม ห่มผ้าห่มผืนหนาเอาไว้ และ กล่าวคำอนุญาต
คนที่เปิดเข้ามาคือเมลีน ตามมาด้วยผู้ชายผมสีดำยาว ถูกรวบเรียบร้อยไว้ด้านหลัง นัยน์ตาสีเหลืองอำพันสวย ใบหน้าหล่อเหลาที่น่าจะถูกแช่แข็งไว้ไม่แพ้อะมาดิโอ หรือจะน้ำแข็งมากกว่าด้วย เขาคือคนที่รู้จักกันดีสำหรับเอสเทีย เขาคือ พี่ราฟาเอล ลูกชายของคุณหมอประจำตระกูลสุดหล่อสายลุง พี่ราฟาเอลมักจะตามท่านลุงฟาวน์มาดูแลอาการที่ไม่ค่อยดีของเทียเสมอ เลยสนิทกันไม่น้อย
“พี่ได้ข่าวว่าอาการไม่ดีขึ้น เป็นยังไงบ้างเทีย” พี่ราฟาเอลที่มักจะมีน้ำแข็งเกาะหน้า(?) ยกมุมปากยิ้มบางๆ นัยน์ตาที่มองมาอ่อนโยนจนรู้สึกหน้าร้อน อ่า เทียเอ๋ย ชีวิตแกจะดีเกินไปแล้ว ถึงจะอ่อนแอ แต่รายล้อมด้วยหนุ่มหล่อที่สายมากกว่านางเอกเกมส์ซะอีก ขาดแค่โชตะซักคนเท่านั้น หาไม่ยาก ไปเต๊าะเอาข้างหน้าได้อยู่แล้ว!!
“อาการไม่แย่อะไรมากค่ะค่ะ แค่แผลแตกนิดหน่อย” ฉันฉีกยิ้มหวานให้พี่ราฟ(เทียเรียกแบบนี้ อิฉันจะเรียกตามนะคะ อิอิ) หน้ารู้สึกร้อนนิดๆ สเน่ห์พี่แกแรงกว่าสามจีซะอีก แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้ตัวพี่แกเขามานั่งข้างๆเตียงคือ สัมผัสหลังมือพี่ราฟที่ทาบบนหน้าผากฉันเบาๆ กรี๊ดด ไม่ต้องเดาเลยว่าหน้ามันจะแดงแค่ไหน
“รู้สึกจะมีไข้อ่อนๆนะเทีย หน้าน้องแดงมากเลย” พี่เป็ฯคนทำค่ะ ช่วยรับผิดชอ-....แค่กๆ ไม่ได้ๆ ต่อให้เป็นแบบที่ชอบก็ออกตัวแรงไม่ได้ มันไม่สุภาพ
พี่ราฟทำท่าจะจับชีพจรฉันต่อ แต่ก็ชะงัก และ ชักมือกลับไปอย่างรวดเร็ว เพราะสิ่งมีชีวิตสีขาวที่เคยสงบเสงี่ยมเป็นหมอนหายใจได้ เริ่มส่งเสียงขู่ เฮ้อ เห็นอนาคตเลยค่ะ อิฉันเห็นคานทองนิเวศน์ของตัวเองอยู่รำไร
“เฟน…. ท่านพี่ราฟแค่จะตรวจชีพจรเราเฉยๆ ไม่เป็นไร” ฉันใช้มืออีกข้างลูบหัวเฟนริสเบาๆจนเจ้าตัวเริ่มเงียบเสียงลง แต่ตาสีทองยังคงจ้องเขม็งไปยังคนที่กำลังจับชีพจรให้ฉันอยู่ เมื่อเห็นว่าเฟนดูสงบลง จึงหันไปหาพี่ราฟาเอลที่ตอนนี้วัดชีพจรเสร็จแล้ว เหมือนเขาเห็นสายตาสีทองของเฟน พี่ราฟเลยใช้นัยน์ตาสีอำพันมองไปยังเฟนนิ่งๆตอบ อึก อ่านไม่อ่านด้วย สยองสุด รู้สึกเหมือนเห็นสายฟ้าสมมติระหว่างทั้งสองคน(หนึ่งคนและหนึ่งตัว)
“ขอโทษที่เฟนเสียมารยาทนะคะ ท่านพี่ เขาค่อนข้างไม่ชอบคนแปลกหน้าน่ะค่ะ” ฉันส่งยิ้มรู้สึกผิดให้แก่พี่ราฟาเอล ซึ่งก็ทำให้เขาละสายตาจากเฟนมาที่ฉันแทน สายตาที่มองมาอ่อนโยนเช่นเดิม ใบหน้าประดับยิ้มน้อยๆ พี่ราฟยกมือขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ อืม….รู้สึกคุ้นยังไงไม่รู้ทั้งกลิ่นโคโลญจน์นี้ และสัมผัส
“ไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีก จะได้มีคนดูแลน้องเพิ่มขึ้น” พี่ราฟพูดด้วยเสียงนุ่มที่ทำให้อะไรกระจ่างในทันที ทั้งเสียงนี้ สัมผัสแบบนี้ กลิ่นนี้ด้วย
“ท่านพี่เป็นคนที่รับน้องไปตอนที่น้องเป็นลมใช่ไหมคะ” ฉันมองไปยังเขา จึงเห็นดวงตาที่เบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจและพยักหน้าเป็นคำตอบให้ ว่าแล้วเชียว และอีกคดีคือ….
“แล้วคนที่ลูบหัวน้องตอนที่ไข้ขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนก็คือท่านพี่เหมือนกันใช่ไหมคะ” ฉันจ้องคาดเค้น ไม่ผิดแน่ ตอนที่ถูกลูบหัวตระกี้ มือใหญ่แบบนี้แหละที่ลูบหัวฉันตอนที่ไข้ขึ้น พอถามก็ไม่ตอบ แถมหายไปตอนที่เอลเข้ามา จนฉันมโนไปว่าเป็นผี และก็จริง เมื่อฉันเห็นใบหน้านิ่งขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอีกรอบ ฉันถอนหายใจ
“ทำไมท่านพี่ต้องทำตัวลับๆล่อๆด้วยคะ น้องใจหายหมดตอนนั้นที่น้องถามเอลว่ามีคนอยู่ไหนตอนก่อนหน้านี้ แล้วเอลบอกน้องว่าไม่มีใคร น้องนึกว่าวิญญาณซะอีก” ฉันมองค้อนๆไปยังพี่ราฟที่ทำหน้าเจื่อนๆ(แบบนิ่งๆ)
“พี่แอบเข้ามาน่ะ พี่เป็นห่วงอาการน้องมาก แต่ท่านดยุกไม่ให้เข้ามาพบน้อง พี่เลย...” อ่อ…..เอิ่ม…...ไม่รู้จะพูดอะไร ท่านพ่อจะหวงไปไหน
“แล้วนี่ ท่านพี่คงไม่ได้แอบเข้ามาใช่ไหมคะ” ฉันมองไปที่คนที่เคยทำตัวเป็นโจรบุกห้องสาวน้อย อันตรายชะมัด
“เฮ้อ ครั้งนี้พี่เข้ามาแบบถูกต้องนะ ท่านพ่อพี่ไม่ว่างเลยให้พี่มาดูอาการน้องแทน เรานิ มองพี่เป็นคนยังไงกัน” พี่ราฟยิ้มมุมปาก และโยกหัวฉันเบาๆอย่างเอ็นดู น้องมองพี่เป็นคนหล่อที่บุกเข้าห้องสาวน้อยไม่มีทางสู้ค่ะ ช่วยรับผิดชอ-..... แค่กๆ ไม่ใช่ๆ สุภาพ เรียบร้อยไว้ๆ
“ก็ท่านพี่เคยทำผิดนินา” ฉันยู่หน้าลงอย่างงอนๆ หันไปสนใจเฟนที่ยังคงมองแรงไปที่พี่ราฟอย่างไม่หยุดหย่อน
“พี่ขอโทษนะเทีย ดีกันนะ” พี่ราฟาเอลจับคางฉันให้หันไปหาตัวเองและยกนิ้วก้อยขึ้นมา พร้อมเอียงคอในมุมที่โมเอะที่สุด สุดหล่อคนนี้ขอได้ไหมคะ ท่านแม่ ไปสู่ขอให้ลูก แค่กๆๆ ฮึม สุภาพไว้เทีย เราเป็นผ้ายับที่พับไว้….
“ค่ะ ดีกันนะคะ” ฉันยิ้มหวานและยกนิ้วก้อยตัวเองเกี่ยวกับนิ้วก้อยที่ยกรอไว้ของพี่ราฟ เรายิ้มและหัวเราะให้กันเบาๆ จนพี่ราฟบอกให้ฉันพักผ่อนเยอะ พรุ่งนี้ท่านลุงหมอจะเอายาเข้ามาให้ เพราะพี่ราฟมีงานเกี่ยวกับหมอในกองทัพที่เป็นงานหลักต้องทำ จึงมาส่งยาไม่ได้ และก่อนออกไปพี่ราฟก็ลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะเดินทางกลับไปทำงานต่อ แน่นอนว่าทุกการกระทำของเราอยู่ในสายตาของหมาขี้หวง ที่พอพี่ราฟาเอลออกไป เฟนก็กลายร่างเป็นมนุษย์และจับฉันนอนเทศนาเรื่องการสงวนร่างกายของสตรี ว่าไม่ควรให้บุรุษสัมผัสมากเกินไป ยาวแค่ไหนจำไม่ได้รู้แค่พอฟังได้ประมาณ10นาที ดิฉันก็สลบไสลไป แต่แอบได้ยินเสีนชยงถอนหายใจเบาๆและสัมผัสนุ่มนิ่มของหมอนหายใจได้ที่กลับไปยังตำแหน่งบนหัวในที่สุด
*************************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เลือกไม่ถูกแล้ว แงงงงงงงงง
หนุ่มๆงานดี้ดี
นี่นายนอนเตียงเดียวกับท่านพี่ยังมีหน้ามาดุอีกเรอะ!!!!
แค่ปัญหาสุขภาพก็ทำให้ท่านพี่จะขึ้นคานอยู่ละ ปล่อยท่านพี่มีความสุขทางใจบ้างสิ น้องหมาขี้หวง~~