คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ลางนิทรา 1.5
เมื่อเห็นปลายาบเิน่อมาที่ร่าอหลานาย
วา็ไม่รอ้า ลาสัารัวเอเ้าไปบั เธอยอมายเสียีว่าที่ะเห็นวินโนปลิีพไป่อหน้า่อา
“อย่า อย่าทำอะไรหลานัน”
บุรุษเพาไม่สนสิ่ใ ลับบีบอยเธอนัวลอยแล้วเหวี่ยร่าเธอไปให้พ้นทา
หิราปวระบมไปทั่ว มอไปยัสอหนุ่ม แสสะท้อนอาบแยา เพาวัแว่าบและเหวี่ยเ้าฟันอวินทันที
“ไม่...”
หิราสำลันไอออมาพร้อมับลืมาึ้น
อาารเหนื่อยหอบาในฝันามมาถึบนเีย น้ำหูน้ำาไหล เหื่อผุพราวทั่วัว
มือยัยำผ้าห่มไว้แน่น ำไ้ว่าหลัาไปวั บ่ายๆ เธอ็รู้สึรั่นเนื้อรั่นัว
พลอยแ้วึให้ินยาและนอนพั ่อนะผล็อยหลับไปท่ามลาเสียฝนและฟ้าำราม
“แ็ๆ พลอย อยู่ที่นี่ไหม”
เธอะโนเรียหลานสาวที่นอนอยู่ห้อ้าๆ แ่็ไร้เสียอบลับ
วาึรวบรวมเรี่ยวแร เินออาห้อไปอย่าลำบา
เ้าอร่าท้วมยืนหลัโ่อยู่หน้าห้ออวิน
วาเาะประู ปา็ะโนเรียเ้าอห้อ
“วิน เปิประูให้ย่า
ย่าฝันร้าย” นแ่อย่าเธอไม่ไ้อยารบวนหลานาย แ่เพราะฝันร้าย
ึเป็นห่วไม่อยาให้เาเป็นอะไร
“ุย่า”
พลอยแ้วปราัว้วยสีหน้าใ มือยัถือโทรศัพท์ “หนูว่าเรารีบลับเ้าห้อีว่า”
“ไม่ วินอยู่ไหน”
“พี่วิน็อยู่ในห้อแหละ่ะ
ะูหนั หรือไม่็...หลับไปแล้ว” พลอยแ้วเอ่ยเท่าที่ะนึไ้
“ัน้อเห็นหน้าหลานัน่อน”
นแ่ื้อึ
“หนูว่าุย่าลับไปนอนีว่า
เี๋ยวหนูะบอให้พี่วินไปหาที่ห้อีไหมะ” เ็สาวประอ แ่วาลับสะบัแน
“ไม่ ันะรอวินอยู่หน้าประูนี่”
พลอยแ้วเม้มริมฝีปา
อารม์วัยรุ่นพลุ่พล่าน บาทีเธอ็ไม่เ้าใในสิ่ที่วาัวลนัหนา
“เอารๆ นะะุย่า
พี่วินไม่อยู่ในห้อ เาออไปธุระ้านอั้แ่หัว่ำแล้ว่ะ”
หิรานัยน์าสั่นระริ
ในในึห่วหลานายทันที “ทำไม ทำถึเป็นแบบนี้ ทำไมไม่เยเื่อฟัันเลย”
“ุย่า ถ้าุย่าไม่รู้เรื่อมัน็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ัน้อไปามหาวิน
เาำลัไ้รับอันราย” วาเสียสั่นเทา
“แ่หนูว่า...”
“อย่าัำสั่ัน พลอยแ้ว
สั่ให้นเอารถออ ันะไปามหาวิน”
เมื่อโนสั่ พลอยแ้ว็ยาปิเสธ
เธอรับำสั่พร้อมับเินออมา บาทีารรอมอม็ไม่แ้ปัหาเท่าับารปะทะ
ออไปลาวินลับบ้าน็ีเหมือนัน ถ้าวินไม่ลับ วาไม่นอนหลับแน่ๆ
รถันามแล่นออาประูรั้วฤหาสน์มุ่ไปามถนน
ฝนระหน่ำน้นไม้ให่้าทาหลุบลราวับนยืนเศร้า
แ่ระนั้นหิราลับไม่หวั่นเร สายายัมอไป้านหน้า
ที่ปัน้ำฝน้อทำหน้าที่อย่าหนัเพราะเม็ฝนยัโปรยปรายใส่ระรถอย่าไม่ปรานี
นายเิ นับรถมอผ่านระมอหลัอย่าหวั่นๆ
เาพยายามเือนผู้เป็นนายไม่ให้ออไปไหนเพราะอยาให้ฝนหยุเสีย่อน
แ่หิรา็ไม่ยอม เธอหัวเสียและ้อาระามหาหลานายอนนี้ให้ไ้
“ลเราะไปที่ไหนรับ”
เิถามท่ามลาวามเียบ
“ไปที่บริษัท็ไ้่ะ
เมื่อี้พลอยโทรศัพท์ไปหา พี่วินบอว่าอยู่ที่นั่น” พลอยแ้วบอามริ
“็ในเมื่ออยู่ที่นั่นแล้ว
เราะไปามหาุวินทำไมล่ะรับ”
“อย่าถามมาเิ
ับรถพาันไปหาหลานายัน็พอ” วาัวามรำา
นับึไ้แ่ผหัวรับทราบ
พลอยแ้วเม้มริมฝีปา หยิบโทรศัพท์ออมาแเล่นามประสาวัยรุ่น
นอายุน้อยอย่าเธอแม้ะอยู่ับวามานาน แ่บาที็ไม่่อยเ้าใสิ่ที่หิราทำนั
ยัีที่มีนรับฟัทาโลโเียลบ้า
เอี๊ย...
เสียเบรรถั พลอยแ้วร้อเสียหล
รีบว้าัววาที่เไป เราะห์ีที่ไม่มีใรเป็นอะไร
“เิอะไรึ้นะ ลุเิ”
ายราเปิไฟเลี้ยว เพ่มอไปยัม่านฝนนอรถ
“มีรถปาหน้าเรารับ”
“แล้วนหรือเปล่า” พลอยแ้วถาม
“ยัรับ”
๊อๆ...
เสียเาะระัึ้น
วาและพลอยแ้วเห็นเาำมาว่าสามนอยู่นอรถ
ความคิดเห็น