คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Final:Ch.03 ก้าวแรก
Love_Match: Final Especially Love
Pairing : WonKyu Ft. HyukMin KiHae
By winata & Betty Noona
Ch.03: ก้าวแรก
บางครั้งต่อให้หนีไปไกลแค่...ก็หนี้หัวใจของตัวเองไม่ได้
แม้ว่าซองมินจะไม่ได้เหลียวหลังไปมอง แต่ในใจก็ยังหวังลึกๆว่า.. ใครสักคนจะตามมา แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน เรื่องที่เขาจากมาจากประเทศเกาหลีนั้นไม่มีใครรู้สักคน มีเพียงเขากับคิบอมสองคนเท่านั้น...
“คิบอม เราหิวน้ำอ่ะ” ซองมินจับมือของคิบอมที่กำลังเข็นรถวีลแชร์ให้ คิบอมก้มหน้าลงมาแล้วส่งยิ้มให้บางๆ
“เข้าข้างในก่อนนะเดี๋ยวจะไปหาน้ำให้” เมื่อซองมินพยักหน้ารับ คิบอมก็จัดการเลื่อนรถวีลแชร์ไปยังช่องเช็คอินทันที ซองมินยังคงเหลือบสายตามองด้านหลังเป็นระยะๆ ก็แค่อยากมีความหวังก็เท่านั้น แต่ในเมื่อเป็นคนเลือกเองจะผิดหวังซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าก็ไม่แปลก
“เสร็จแล้ว เข้าไปกัน” และสุดท้ายก็ต้องเป็นอีซองมินที่เสียใจอยู่ดี
การเดินทางไปประเทศอเมริกานั้นใช้เวลานานพอดูเลย อย่างต่ำเท่าที่ซองมินนับดูแล้วก็ 12ชั่วโมง ไม่รู้ว่ามีเผลอนับพลาดบ้างหรือเปล่าเพราะตัวเองก็หลับไปตลอดทาง แต่คิบอมน่ะสิเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้น ซองมินรู้ว่าการทำแบบนี้มันผิดแต่ทว่าสมองมักจะไปไวกว่าหัวใจเสมอ และทิฐิมักจะมาเหนือเหตุผลเสมอ ซองมินไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนที่นั่งมองนอกหน้าต่างนี่น่ะรักเพื่อนตัวเล็กคนนั้นมากแค่ไหน...
ซองมินสอดเข้าเข้าจับกับฝ่ามือที่วางไว้บนหน้าขา คิบอมหันมาส่งยิ้มให้เพราะก่อนที่เขาจะหันมาปล่อยความคิดตัวเองไปเรื่อยๆนั้น คนข้างกายเขาหลับไปแล้ว คิบอมยกมือที่ซองมินกุมมือเขาไว้ขึ้นมาแนบไว้ที่อกก่อนที่จะส่งยิ้มให้อีกรอบเมื่อเห็นว่าดวงตากลมที่มองมานั้นฉายแววไม่สบายใจ
“แก้มป่องไม่เป็นไรใช่ไหม”
“อืม สบายดี แล้วแก้มกลมล่ะโอเคแน่นะที่จะทำแบบนี้”
“อืม ฉันมั่นใจ”
...ต่างคนต่างก็รู้ว่าคำที่บอกออกไปนั้น มันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด ...
กว่าที่จะมาถึงสนามบินได้ก็เล่นเอานั่งจนเมื่อย แต่ซองมินจะลุกขึ้นไปเดินที่ไหนก็ไม่ได้อีก ก็เลยได้แต่นั่งหน้ามุ่ยเป็นภาระลูกหลานอย่างคิบอมให้คอยเอาใจ และไม่ต้องห่วงว่าหลังจากที่มาถึงประเทศอเมริกาอย่างยากลำบาก(ในความคิดของซองมิน)แล้วจะต้องรอนานกว่าที่จะไปถึงที่พัก เมื่อออกมาจากเกทได้ก็พบเข้ากับคนที่มารอรับพวกเขาอยู่แล้ว
การเดินทางไปยังที่พักนั้นไม่ได้ยากลำบากอะไร เท่าที่ฟังดูก็เป็นอพาร์ทเม้นท์สีน้ำตาลอ่อนคล้ายๆตึกทั่วๆไป แต่ที่พิเศษคือด้านล่างของอพาร์ทเมนท์นั้นจะมีร้านกาแฟและที่นี่ก็เป็นที่สำหรับกายภาพบำบัด คิบอมพยายามที่นี่อยู่แทบจะทั้งวัน ทั้งคืนและในเมื่อเจอก็เลยจัดการทำสัญญาขอซื้อขายห้อง กระเป๋าเดินทางทั้งหลายค่อยๆถูกลำเลียงยกขึ้นไปยังชั้น4 ห้อง4129 คิบอมเข็นวีลแชร์ของซองมินขึ้นไป
ห้องพักนั้นไม่ได้ใหญ่และเล็กเกินไปแต่ถ้าอยู่สองคนก็พอกันแบบไม่อึดอัดได้ มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่นและห้องครัวเล็กๆ คิบอมเลือกที่จะเข็นรถไปที่หน้าต่างบานใหญ่ที่มีม่านขาวบางๆบดบังแสงไว้ เมื่อจัดการล็อครถให้ซองมินแล้วคิบอมก็ผละไปดูแลคนที่ยกของเข้ามาให้ ซองมินเอื้อมมือไปเปิดม่านออกแล้วก็มองออกไปยังด้านนอกหน้าต่าง
มองออกไปไกลๆ ปล่อยความคิดที่มันวุ่นวายให้หมดออกไปจากหัว แต่ไม่ว่าจะทำยังไงภาพในวันนั้นก็ยังตามมาหลอกหลอนอยู่ดี ทั้งคนรัก ทั้งความฝันต่างก็ดับสลายกองอยู่ตรงหน้าโดยที่เขาไม่สามารถแตะต้องมันได้อีกเลย.. มันน่าเจ็บปวดและมันก็น่าเจ็บใจด้วย ถ้าถามว่าทำไมอีซองมินถึงมาไกลขนาดนี้ เป็นเพราะเขายอมแพ้หรือเปล่า คำตอบก็คือ... ใช่ เขายอมแพ้แล้ว เขาขอเป็นคนเดินออกมาเองดีกว่า เขาไม่อยากเห็นหน้าคนสองคนนั้นอีกแล้ว
ใครๆก็รู้ว่าซองมินรักคยูฮยอนมาก สามารถทำให้ได้ทุกอย่างแต่ก็กลายเป็นว่า... เขาโดนหักหลังจากคนที่ไว้ใจที่สุด ในเมื่อคยูฮยอนไม่เหลือเขาอยู่ในหัวใจอีกแล้ว หรือบางทีมันอาจจะไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้.. เพราะฉะนั้นเขาขอเดินออกมาเองดีกว่า เขาไม่สนใจว่าความเป็นเพื่อนมันจะขาดลงที่ตรงไหนหรือตอนไหน อีซองมินก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่อยากจะรักษาหัวใจของตัวเองให้หายดีก็เท่านั้น
“แก้มกลมร้องไห้อีกแล้วนะ” คิบอมลงนั่งยอมตรงหน้าของซองมินที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง คนที่โดนทักหันหน้ากลับมามองด้วยสายตางงงวย ปลายนิ้วแข็งเอื้อมขึ้นเช็ดหยดน้ำตาให้แผ่วเบา ซองมินถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองร้องไห้อีกแล้ว
“แก้มป่องอ่ะ อยู่ดีๆมันก็ไหลเองเถอะ” ว่าแล้วก็มุ่ยหน้าซะเลย คิบอมก็หัวเราะร่าก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วลูบกลุ่มผมของซองมินแผ่วเบา
“ซองมิน... เรามาทำสัญญากันไหม แก้มกลมจำที่เราเคยทำสัญญากันได้ไหม?” ซองมินเงยหน้าขึ้นมองสบตากับดวงตาเรียวคมของเพื่อนก่อนที่จะพยักหน้ารับ
“แก้มกลมห้ามร้องไห้อีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับสองคนนั่น เรื่องความฝันอะไรทั้งหลายเหล่ เรื่องที่เกี่ยวกับที่ที่เราจากมาแก้มกลมห้ามร้องไห้อีกเด็ดขาด แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นถ้าเหนื่อยหรือท้อก็ให้บอกเราจะคอยกอดแก้มกลมเอง สัญญาไหม?” คิบอมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าซองมิน ปลายนิ้วก้อยค่อยๆเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยที่ยื่นรออยู่แล้ว
“อืม สัญญา แก้มป่องก็ต้องสัญญานะว่าจะอยู่ข้างๆแก้มกลมน่ะ” คิบอมยิ้มก่อนที่จะใช้อีกมือเคาะหัวซองมินเบาๆ
“ถึงไม่ขอก็จะอยู่อยู่แล้วล่ะน่า” ทั้งสองที่เกี่ยวก้อยสัญญากันก็ยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมาแตะกันเพื่อย้ำสัญญานั้นอีกครั้ง
“แก้มกลมรักแก้มป่องที่สุดเลยนะ~ ไม่ว่าจะมีอะไรก็อย่าทิ้งแก้มกลมนะ ไม่ว่าคนๆนั้นของแก้มป่องจะมาขอแก้มป่องคืนแต่ว่าอย่าทิ้งแก้มกลมเลยนะ ได้ไหม?”ซองมินกอดคิบอมไว้แน่น เพราะตอนนี้สิ่งที่ยึดเหนี่ยวของซองมินได้ก็มีแค่เพื่อนคนนี้คนเดียวเท่านั้น
“คนๆนั้นนี่ใครน่ะ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ทิ้งนายหรอกน่า อ้วนเอ๋ย!~” ซองมินที่ได้ยินคำต้องห้ามก็ซัดที่ท้องคิบอมไปสักหนึ่งที
“ฉันไม่ได้อ้วนนะไอ้บวม!!!” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังก้องไปทั่วห้องพักเล็กๆนี้.. ห้องพักที่อบอุ่นและจะช่วยเยี่ยวยาทุกอย่างให้เอง
“อะไรนะ!!” ซีวอนที่วันนี้หอบหิ้วของมามากมายกับทงแฮทำหน้าตกใจที่หมอคุณพยาบาลที่เข้ามาตรวจความเรียบร้อยเพื่อที่จะให้คนไข้รายต่อไปเข้ามาพักฟื้นนั้นเอ่ยบอกถึงซองมินว่าไม่อยู่แล้ว
“ค่ะ คุณอีซองมินทำเรื่องขอออกไปแล้วค่ะ เมื่อวานนี้เอง”คนที่ตกใจคงจะเป็นทงแฮนี่ล่ะ ก็เมื่อวานเขายังสัญญากับคิบอมอยู่เลยว่า วันนี้เราจะเจอกัน แล้วทำไมคิมคิบอมถึงทำแบบนี้!!
“อ้าว มากันแล้วเหรอ ฉันก็ซื้อของมาเหมือนกัน” ฮยอกแจที่เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องเค้กกล่องใหญ่ เพราะรู้ว่าเพื่อนตัวกลมของเขาน่ะชอบของหวานแล้วก็ชอบกินเค้กมากที่สุด วันนี้ซองมินต้องยิ้มได้แน่ๆเลยล่ะ~ ฮยอกแจมั่นใจแบบนั้น แค่คิดฮยอกแจก็ยิ้มแล้วล่ะ
“แล้วซองมินไปไหนล่ะทงแฮ คิบอมมันพาไปเดินเล่นเหรอ” ทงแฮหันมามองฮยอกแจที่ยังคงทำหน้างงๆด้วยสีหน้าใกล้จะร้องไห้ ฮยอกแจก็เลยเดินเข้ามาลูบหัวเพื่อนตัวเล็กสุดในกลุ่มเบาๆ
“มีอะไรทงแฮ ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ซองมิน... ซองมินกับคิบอมไม่อยู่แล้ว ไปไหนก็ไม่รู้
“ห๊ะ!!!” กล่องเค้กในมือฮยอกแจร่วงลงพื้นทันที
ตอนนี้ทั้งสี่ ซีวอน คยูฮยอน ฮยอกแจและทงแฮกำลังนั่งเงียบๆอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ทั้งสี่นั่งกันมาได้สักพักแล้ว กาแฟที่สั่งไว้ก็ไม่ได้รับการสนใจ ซีวอนกับคยูฮยอนพยายามเช็คแล้วแต่ก็ไม่สามารถเช็คได้เลยว่าตอนนี้เพื่อนของเขาอีกสองคนไปอยู่ไหนกัน ฮยอกแจก็พยายามที่จะโทรติดต่อเพื่อนคนอื่นๆเพื่อให้ลองช่วยตาหาดูแต่ก็ยังไมได้ข่าวคราวเลย
อีทงแฮกำลังนั่งสะอื้นเบาๆเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะทำอะไรได้ พอไม่มีคิบอมอยู่ข้างกายแล้วทงแฮก็เหมือนเด็กเล็กๆที่ทำอะไรไม่เป็นเลย พยายามที่จะกดโทรหาเบอร์ของคิบอมแต่ก็ไร้การตอบรับ ไม่รู้ว่าเจ้าของเบอร์นี้ไปอยู่ที่ไหน เพียงแค่คิดว่าจะต้องห่างกันทงแฮก็ใจเสียแล้ว
“ไม่มีใครติดต่อได้เลยแต่ถ้าเจอเขาจะโทรมาบอกเราให้” ซีวอนวางมือถือลงกับโต๊ะก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี” คยูฮยอนถามออกมา ทุกคนหันไปมองหน้าคยูฮยอนที่กวาดสายตามองสบตากับทุกคน
“ยังคิดไม่ออก” เป็นฮยอกแจที่ตอบออกไปคนแรก ทงแฮก็พยักหน้าด้วย หมายความตามนั้นที่ฮยอกแจพูด
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ก็คงต้องตามหาให้เจอก่อนมั้ง” ฮยอกแจเบนสายตาไปมองที่ซีวอน และดวงตาคมของซีวอนก็มองตอบกลับ
“ถ้าเขาไม่อยากให้เจอ นายคิดว่าสองคนนั้นจะให้เราตามเจอไหม? หนีไปแบบนี้ก็แสดงชัดแล้วว่าไม่อยากให้เราหาเจอ” ซีวอนถอนหายใจแล้วก็ก้มหน้าลง
“ฉันผิดเองแหละ” ฮยอกแจส่งเสียงหึเบาๆก่อนที่จะนั่งกอดอกพิงหลังกับพนักเก้าอี้ ดวงตาเฉี่ยวตวัดสายตามองสองคนฝั่งตรงข้าม คยูฮยอนเลื่อนสายตาหลบ ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่กล้าสบสายตาคู่นั้นอยู่ดีแม้จะพยายามทำใจให้แข็งแล้วก็ตาม
“มันก็ผิดด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ” ฮยอกแจหันไปยิ้มให้ทงแฮที่นั่งมองก่อนที่จะวาดรอยยิ้มส่งให้ “แต่ทงแฮไม่ผิดนะ”
แล้วก็ลูบหัวทงแฮเบาๆ
“แต่ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี” ทงแฮพูดเสียงอ่อยๆ ฮยอกแจตบลงบนกลุ่มผมของทงแฮเบาๆ
“ลูกปลาของฉันจะผิดอะไรล่ะ วังวนนี้มันก็มีแต่พวกฉันเท่านั้นล่ะที่ผิด... ผิดที่เอาแต่ใจตัวเองจนลืมไปว่าคนข้างหลังจะเจ็บแค่ไหน” เมื่อพูดจบฮยอกแจก็เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน
“ฉันจะไม่พูดว่าไว้ค่อยเจอกัน เพราะฉันยังไม่อยากเจอพวกนาย.. แต่ทงแฮมีอะไรโทรหาฉันนะ” ขยี้หัวของทงแฮเบาๆก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปเลย ไม่สนใจแก้วกาแฟและทงแฮที่พยายามเรียกเลย
ฮยอกแจเดินออกมานอกร้านแล้วล้วงสองมือเข้ากระเป๋าเดินไปตามทางเรื่อยๆ ใจก็คิดถึงเพื่อนตัวกลมว่าจะหนีไปอยู่ไหน ใบหน้าได้รูปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีสว่างสดใสก่อนที่จะหยีตาเมื่อโดนแสงสว่างนั้นทำให้จ้าตา ไม่ว่านายจะอยู่ไหนฉันจะต้องตามหานายให้เจอ และฉันจะทำความฝันของนายให้เป็นจริงเพื่อไถ่โทษให้กับความเลวของฉัน
“เดี๋ยวๆฮยอกแจ!!... แล้วเราจะเอายังไงดีล่ะ” ทงแฮที่เห็นว่าฮยอกแจเดินออกจากร้านไปแล้วก็หันมามองอีกสองคนที่นั่งทำหน้าป่วยอยู่ตรงข้าม
“ยังไม่รู้เลยทงแฮ มันมืดไปหมดแล้วเนี่ย” ซีวอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างสิ้นไร้ไม้ตอก คยูฮยอนเลื่อนมือไปแตะที่หน้าขาของซีวอน เจ้าตัวก็เลยเลื่อนมือลงมากอบกุมมือของคยูฮยอนเอาไว้
“ยังไงเราก็ต้องตามหาให้เจอ... แต่เราจะตามหาที่ไหนล่ะ เฮ้อ...” นี่ล่ะปัญหาใหญ่ที่สุด
“ขอบคุณครับ” คิบอมเอ่ยบอกกับเจ้าของร้านกาแฟด้านล่างอพารท์เมนท์ที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับการทำกายภาพบำบัด
“ถ้ายังไงก็ลองมาดูพรุ่งนี้เลยก็ได้นะ ลงมาดูศึกษาไปก่อนก็ได้ว่าเขาต้องทำอะไรบ้างแล้วเดี๋ยวจะแนะนำคุณหมอเรื่องขาให้ รับรองเจ๋ง!!” คุณป้าเจ้าของร้านร่างท้วมเอ่ยอย่างเป็นกันเองพร้อมกับจับมือของซองมินลูบไปมา
“ขอบคุณครับ” ซองมินยิ้มคืน คุณป้าเองก็ใจดีและเอ็นดูซองมินตั้งแต่เห็นหน้าค่าตาแล้ว
“ไม่เป็นไร ยังไงก็สู้นะ ไม่นานเราก็จะกลับมาเดินได้เชื่อป้าเถอะ!” คุณป้าตบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ ซึ่งซองมินก็ยิ้มรับแม้ในใจจะค้านก็เถอะว่าตัวเขาคงไม่มีโอกาสที่จะกลับมาเดินได้อีกหรอก แต่ซองมินเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และชอบลองเสี่ยงเป็นที่สุด ยังไงคิบอมก็อุตส่าห์พามาแล้วก็ขอลองมันสักตั้งก็แล้วกัน!
“ขอบคุณคุณป้ามากเลยนะครับ ถ้ายังไงพวกผมขึ้นห้องก่อนนะครับ”
เมื่อล่ำลากันเสร็จแล้วคิบอมก็เข็นรถของซองมินพากลับขึ้นไปยังห้องพัก พอเข้ามาถึงห้องได้คิบอมก็เข็นรถของ
ซองมินไปที่ข้างหน้าต่างเหมือนเดิมก่อนที่ตัวเขาจะผละตัวออกมาเริ่มจัดโน้น จัดนี่ในห้องเพื่อที่มันจะได้ไม่เกะกะทาง แล้วก็เดินเข้าห้องครัวไปอุ่นนมมาให้ด้วย ซองมินที่มองตามการกระทำของคิบอมก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็เอ่ยขอโทษในใจที่ตัวเขาเป็นภาระให้คิบอมอีกแล้ว ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน...
ฉันสัญญานะคิบอมว่าฉันจะตอบแทนทุกความเหนื่อยของนายด้วยการที่จะกลับมาเดินให้ได้อีกครั้ง... แม้ความหวังมันจะริบหรี่มากแค่ไหนก็ตาม
“ซองมินอยากกกินอะไรอีกไหม” คิบอมเดินเข้ามาแล้วก็รับแก้วนมเปล่ามาถือไว้ ซองมินเงยหน้ามองรอยยิ้มที่อีกคนส่งมาให้แล้วก็ส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ อยากอาบน้ำนอนแล้วล่ะ เหนื่อยจัง” คิบอมขยี้ผมของซองมินก่อนที่จะอุ้มซองมินไปที่ห้องน้ำแล้วจัดการเตรียมทุกสิ่งอย่างให้ แล้วก็พลันคิดไปถึงใครอีกคน ถ้าคนๆนั้นอยู่ตรงนี้แทนคิบอมก็คงดี.. ถ้าเพียงแต่เป็นโจคยูฮยอนที่คอยอยู่ข้างๆและมาดูแลแบบนี้แทบคิมคิบอม ก็คงจะดี...
“ไม่ได้นะสัญญาเอาไว้แล้ว” ซองมินยกมือขึ้นปาดน้ำตาทันที ดีที่คิบอมออกจากห้องน้ำไปแล้วก็เลยไม่รู้ว่าซองมินทำผิดสัญญาไปแล้วหนึ่งครั้ง
ช่างเถอะ... เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน นับภาษาอะไรกับหัวใจ!!
++++++++++++++++tbc+++++++++++++
ความคิดเห็น