คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Final:Ch.01 ตำตา
Love_Match: Final Especially Love
Pairing : WonKyu Ft. HyukMin KiHae
By winata & Betty Noona
Ch.01: ตำตา
บางครั้งความจริง ก็ทำร้ายจิตใจเรามากกว่าคำลวง
“นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงโจคยูฮยอน!!!” ซองมินตะโกนเสียงดังพร้อมกับฟาดมือที่แก้มของผู้ชายตรงหน้า หยดน้ำตาที่คลอหน่วยตาไหลรินอาบแก้ม
“ซองมิน อย่าทำคยูฮยอนเลยเราผิดเองแหละ” ร่างสูงกว่าถลาเข้ามาดึงคยูฮยอนออก ซองมินสะบัดสายตามองก่อนที่จะจิกสายตาใส่
“ใช่ นายผิดชเวเซีวอน!!“ แล้วซองมินก็ฟาดหลังแหวนใส่แก้มของซีวอน แหวนรูปกระต่ายที่สั่งทำพิเศษคู่กับต่างหูรูปดาวที่คยูฮยอนใส่ไม่เคยห่างกาย ดวงตาของแหวนกระต่ายถูกสั่งทำเป็นพิเศษด้วยเพชรเม็ดงามข่วนแก้มของซีวอนจนเลือดซิบ
“ซองมิน!!” คยูฮยอนถลาเข้าไปหาซองมินเพื่อที่จะจับล็อคตัวไม่ให้ซองมินอาละวาดแต่ซองมินก็สะบัดแขนจนหลุดแล้วถอดแหวนปาใส่หน้าของคนรัก ส่วนหูของกระต่ายข่วนหน้าผากของคยูฮยอนจนเป็นรอยแดง ซองมินดึงต่างหูที่คยูฮยอนใส่ออกจนปลายติ่งหูเลือดออก คนที่กำลังโกรธกับการที่คนรักนอกใจผลักร่างของคนรักที่มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวปิดท่อนล่างไว้ ไม่ต่างกับคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนรักอีกคน
“พวกนาย... เลว!! ไปตายซะให้หมด!!!!!!” ซองมินพูดทั้งน้ำตาก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องพัก
“ดะ..เดี๋ยวก่อนซองมิน ฟังฉันก่อน” คยูฮยอนที่คว้าเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งไว้ข้างเตียงขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว
พอๆ กับซีวอนที่คว้าเสื้อผ้ามาสวมแล้วหยิบกุญแจรถยนต์รีบวิ่งตามคยูฮยอนและซองมินไปด้วย
เท้าเล็กของซองมินสาวเท้าก้าวลงบันไดของหอพักอย่างรวดเร็ว มืออวบยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดโดยไม่สนใจแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋ากางเกง ที่ไม่บอกก็เดาได้ว่าคนใจร้ายคนนั้นต้องโทรมา
สิ่งแรกที่ซองมินคิดคือขอให้หนีไปให้ไกลจากที่นี่...ไปจากคนใจร้ายจากคนที่เขาไว้ใจที่สุด
“อ้าวซองมิน...เกิดไรขึ้น?” ฮยอกแจและทงเฮที่กำลังเดินเข้ามาภายในหอพักเอ่ยถามเพื่อนร่วมคณะด้วยความตกใจเพราะไม่เคยสักครั้งที่พวกเขาทั้งคู่จะเห็นเพื่อนร่างอวบร้องไห้จนน้ำตากลบดวงตาสวยแบบนี้
“ปล่อยแขนฉัน ฮยอกแจ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” ซองมินพูดเสียงกร้าวก่อนสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของ
ฮยอกแจ
“เฮ้ย...” ทงเฮที่มองคนนั้นที..คนโน้นทีด้วยความงง ก่อนจะวิ่งตามฮยอกแจที่วิ่งตามซองมินออกไปด้วยความเป็นห่วง แม้จะไม่สนิทกับเพื่อนร่วมคณะคนนี้เท่าใดนัก
“เดี๋ยวก่อนซองมิน คุยกันก่อน”
“ไม่...ฉันไม่มีอะไรที่ต้องคุยกับนายอีฮยอกแจ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เสียงใสเจือสะอื้นบอกก่อนจะบิดแขนออกจากมือของฮยอกแจที่จับแขนตนเองไว้อีกรอบ
“เฮ้ยพวกนาย มีอะไรค่อย ๆ คุยกันดิ” ทงเฮที่วิ่งตามมาถึงพูดขึ้นแล้วจับแขนอีกข้างของซองมินไว้
“ปล่อยฉัน” ซองมินตวาดเสียงแข็งก่อนจะหันไปผลักทงเฮจนล้มลงที่ริมฟุตบาท ฮยอกแจเลยปล่อยแขนของซองมินเพื่อมาช่วยเพื่อนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มให้ยืนขึ้น
พอซองมินไร้พันธนาการก็วิ่งออกไปยังถนนใหญ่หน้ามหาวิทยาลัยโดยไม่สนใจเสียงเรียกของทั้งคยูฮยอนและซีวอนที่เพิ่งวิ่งตามมาทัน
“ซองมินระวัง!!!!”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ร่างอวบได้ยินก่อนที่จะเห็นแสงไฟจากหน้ารถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงสาดเข้าตาพร้อมกับเสียงกัมปนาท
เอี๊ยด!!!!!!!
โครม!!!
ซองมินที่หันไปมองตามเสียงเบรกและเสียงแตรนั้นก็ล้มลงกับพื้นด้วยแรงปะทะนั้นส่งผลให้ร่างที่โดนชนลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนที่จะตกลงกระทบพื้นอย่างแรง และคนที่ชนก็ตกใจจนขับรถหนีหายออกไปจากที่เกิดเหตุ เพื่อนอีกสี่คนที่เห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งเข้ามาดูซองมินที่นอนหายใจรวยรินอยู่กลางถนน
“คิว..” น้ำเสียงหวานแผ่วเบาเอ่ยเรียกอดีตคนรักที่วิ่งเข้ามาประคองตัวเองไว้ก่อนที่สติจะดับมืดไป
“มินนี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ มินนี่ห้ามหลับนะ!!” คยูฮยอนอุ้มร่างของซองมินขึ้นแนบอก ซีวอนที่วิ่งตามมาก็ส่งสัญญาณว่าให้รีบอุ้มซองมินตามมาที่ลานจอดรถ ทั้งฮยอกแจและทงแฮก็วิ่งตามไปด้วยความร้อนใจ
“มินนี่ห้ามเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาคุยกับทงแฮก่อนสิ มินนี่~” ทงแฮมองเพื่อนรักที่นอนไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของ
คยูฮยอน หยาดเลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลซึมผ่านจากใต้เส้นผมลงมาอาบแก้มกลม ทงแฮยื่นมือที่สั่นเทาเข้าไปปาดเช็ดเลือดให้เพื่อน คยูฮยอนเองก็กอดซองมินไว้แน่น
“ซีวอน นายรีบออกรถเลย ไม่อย่างนั้นซองมินแย่แน่” ฮยอกแจที่ขึ้นมานั่งข้างหน้าคู่กับซีวอนสัมผัสที่ต้นแขนแกร่งแล้วเอ่ยเรียกสติ เพราะซีวอนดูท่าว่าจะเป็นกังวลและเป็นห่วงซองมินจนลืมว่าตัวเขานั้นต้องทำหน้าที่สารภีเพื่อขับรถไปโรงพยาบาล
ซีวอนเหยียบคันเร่งจนเข็มวัดความเร็วนั้นมิดเก ตอนนี้ชายหนุ่มไม่สนใจแล้วว่าตัวเขานั้นจะโดนตำรวจจับข้อหาขับรถด้วยความเร็วหรือฝ่าไฟแดง เพราะใจของเขาเป็นห่วงเพื่อนที่บาดเจ็บเหลือเกิน กลัวว่าจะเป็นอะไรไป
ขอร้องล่ะซองมิน อย่าเป็นอะไรเลยนะ...เพราะแค่นี้เขาก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลซีวอนก็จอดรถที่ด้านหน้าแล้วรีบลงจากรถไปเปิดประตูช่วยคยูฮยอนอุ้มซองมินออกมา ซีวอนอุ้มร่างของซองมินวิ่งเข้าไปด้านใน เหล่านางพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่ประจำเวรตึกฉุกเฉินต่างก็รีบกรูกันเข้ามารับหน้าที่ส่งต่อทันที
ภาพร่างของซองมินที่นอนอาบเลือดอยู่บนเตียงนั้นช่างสร้างความหดหู่แก่เพื่อนรักทั้งหลายเสียเหลือเกิน บานประตูห้องฉุกเฉินถูกปิดลงและพวกเขาก็โดนกันตัวไว้ให้อยู่ด้านนอกห้อง ทั้งสี่คนนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าห้องด้วยหัวใจที่กระวนกระวายเป็นห่วงซองมินเสียเหลือเกิน คยูฮยอนนั่งโน้มตัวลงต่ำจนหัวแทบจะชิดที่หัวเข่าอยู่แล้ว เขาเฝ้าภาวนาของให้ซองมินปลอดภัย
แม้ว่าซองมินจะโกรธเขา แต่เขาก็ยังรักซองมินไม่เปลี่ยนแปลงถึงแม้ว่าความคำว่ารักนั้นมันจะแปรเปลี่ยนซึ่งจากการคนรักมาเหลือเพียงแค่เพื่อนรัก เพราะเขาเองที่พลั้งเผลอใจและหวั่นไหวจนทำผิดพลาดไป
ซีวอนเองก็เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ฮยอกแจเองกลับเลือกที่จะนั่งนิ่ง ๆ แล้วกอดปลอบทงแฮที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นโทรไปหาคิบอม น้ำเสียงหวานที่สั่นเครือนั่นเอ่ยคำไม่เป็นภาษาจนฮยอกแจต้องดึงโทรศัพท์มาคุยเองแล้วบอกให้รีบมาที่โรงพยาบาลโดยด่วนที่สุด
เพียงไม่นานคิบอมก็รีบวิ่งต้องมายังหน้าห้องฉุกเฉิน สิ่งแรกที่คิมคิบอมทำเมื่อมาถึงคือกระชากคอเสื้อซีวอนเข้ามาแล้วต่อยที่ข้างแก้ม ข้างที่ยังคงมีเลือดแห้ง ๆ ติดอยู่ ตอนนี้แผลนั้นปริและเลือดไหลซึมออกมาอีกครั้ง และคยูฮยอนคือรายต่อไปที่โดนชก ถึงแม้คิบอมจะไม่รู้ถึงสาเหตุจริง ๆ แต่เขารู้ว่าต้นเหตุจะต้องมาจากสองคนนี้แน่ ๆ
“พวกนายทำอะไรซองมิน!!” คิบอมตวาดถามเสียงกร้าว ทงแฮรีบคว้าแขนของชายหนุ่มเอาไว้เพื่อไม่ให้คิบอมตรงเข้าไปซ้ำซีวอนและคยูฮยอน
“ขอโทษ” เป็นซีวอนที่เอ่ยออกมาก่อน คิบอมถลาเข้ามาจะไปซัดซีวอนอีกรอบแต่ฮยอกแจและทงแฮก็ดึงรั้งแขนของชายหนุ่มเอาไว้
“คิบอมไม่เอานะ ใจเย็น ๆ ก่อน” ทงแฮกอดแขนของคิบอมไว้ทั้งตัวก่อนที่จะซบหน้าลงแล้วสะอื้นไห้
คิบอมดึงแขนออกจากมือของฮยอกแจแล้วกอดทงแฮไว้
“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น ทำไมซองมินถึงเป็นแบบนี้” คิบอมตวัดสายตาถามเพื่อนรักอีกสองคนที่ยืนทำหน้าสำนึกผิดอยู่ไม่ไกล
“ซองมิน... เห็นฉันกับซีวอน..” คิบอมยกมือขึ้นห้ามก่อนที่จะพาทงแฮให้ไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนที่จะเดินเข้าไปต่อยคยูฮยอนกับซีวอนอีกสักคนละหมัด
คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น เขารู้ดีว่าเรื่องราวอีรุงตุงนังแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน และเขาก็พอเดาได้ว่าเรื่องราวก่อนหน้านี้มันเป็นมายังไง
“ฉันไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของพวกนาย แต่ครั้งนี้ฉันจะขอยื่นคำขาดไว้เลยว่า... ถ้าซองมินเป็นอะไรไปพวกนายทั้งคู่ต้องรับผิดชอบ”
ทุกคนนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทงแฮสะอื้นไห้กับอกของคิบอมจนหลับไปแล้ว ส่วนฮยอกแจก็นั่งกอดอกนิ่งนับเวลารอว่าเมื่อไหร่ไฟหน้าห้องฉุกเฉินนั้นจะดับ ซีวอนเองก็เดินไปเดินมาคุยโทรศัพท์เพื่อให้ทางตำรวจจับคนที่ชนเพื่อนรักตัวเองแล้วหนี
ส่วนคยูฮยอนเองก็ได้แต่นั่งสวดภาวนาในใจของให้ซองมินรอดปลอดภัย
ซองมิน นายจะต้องปลอดภัยนะ.. ขอร้องล่ะ หัวใจของฉันเจ็บปวดจนฉันหายใจแทบไม่ออก
ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ
นั่งรอกันอีกไม่นานไฟหน้าห้องฉุกเฉินก็ดับลงและคุณหมอเองก็เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“คุณหมอครับซองมินเป็นยังไงบ้างครับ” คยูฮยอนรีบถลาเข้าไปหาคุณหมอก่อนเลย ท่านถอดหน้ากากอนามัยออกแล้วมองทุกคนที่เข้ามายืมล้อมตัว
“พวกคุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”
“ผมเป็นแฟนเขาครับ” คยูฮยอนตอบเสียงดังฟังชัด ซีวอนหันตาเหลือบมองคยูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างกายก่อนที่จะเบนสายตาหนีพร้อมกับที่มือหนากำแน่นอย่างไม่รู้ตัว
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนถ้าตอนที่คนไข้ฟื้นหมอคงต้องขอแสกนสมองดูอีกทีและ...” คุณหมอเงียบไปนาน นานจนทุกคนแทบขาดใจ
“ขาทั้งสองข้างของคนไข้ได้รับการชนอัดอย่างแรงจนกระดูกหัวเข่าแตก หลังจากการผ่าตัดทำได้แค่ใส่เฝือกไว้ก่อน
แต่หมอไม่สามารถยืนยันได้ว่าคนไข้... จะกลับมาเดินได้อีกครั้ง” สิ้นคำพูดของคุณหมอ ทงแฮก็ปล่อยโฮสะอื้นกับอกคิบอมทันที ฮยอกแจยกสองมือปิดปากแล้วปล่อยให้หยดน้ำตาไหลริน คยูฮยอนเองก็ไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้
“คุณหมอครับช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ เสียเงินเท่าไหร่ผมก็ยินดีแต่ช่วยให้เขาเดินได้อีกครั้งได้ไหมครับ” ซีวอนจับมือคุณหมอแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่กลั้นน้ำตา คุณหมอมองหน้าทุกคนแล้วถอนหายใจ
“หมอพยายามเต็มที่แล้ว...หวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ไม่นะมินนี่!!” แล้วทงแฮก็สะอื้นโฮเสียงดัง
“นี่.. หมายความว่า... ซองมินจะเดินไม่ได้อีกแล้วเหรอ...” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก่อนที่จะยกสองมือขึ้นปิดหน้าแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน เรื่องร้ายๆแบบนั้นไม่สมควรเกิดขึ้นกับพวกเขาเลยจริงๆ
“มันต้องไม่จริงสิ มินนี่ต้องเดินได้ ฉันจะทำทุกอย่างให้มินนี่กลับมาเดินได้อีกครั้ง” คิบอมหันไปมอง
คยูฮยอนที่มาดมั่นแต่ทว่าซีวอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกลับหันหลังให้กับบทสนทนานี้
“นายทั้งสองคนต้องรับผิดชอบกับเรื่องครั้งนี้ ฉันไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของพวกนายแต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่รู้... นายกำลังทำร้ายจิตใจของซองมิน.. รู้ใช่ไหมว่าซองมินเป็นคนที่อ่อนไหวแล้วก็จิตใจดีแค่ไหน เขาไม่เคยโทษใครสักคนกับเรื่องที่พวกเราทำไม่ดี แต่พวกนายก็ไม่สมควรทำแบบนั้น ทำร้ายซองมินลงได้ยังไงกัน ฉันไม่เข้าใจ”
คิบอมยืนมองทั้งสองด้วยสายตานิ่งเฉย แม้ว่าในครั้งอดีตเขากับคนที่ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินนั้นจะไม่กินเส้นกัน.. แต่ตอนนี้พูดได้เลยว่าคิมคิบอมคือเพื่อนรักที่สนิทที่สุดของอีซองมิน
“ฉันขอ...”
“ถ้าคำขอโทษของนายทำให้ซองมินดีขึ้นไว้ค่อยพูด.. แต่ถ้าไม่ก็หุบปากไว้ซะ”
คยูฮยอนยอมกลืนคำนั้นลงคอ ซีวอนหันมามองคิบอมด้วยความไม่พอใจแต่คิบอมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“จริงๆแล้ว... เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉันเอง”
“ห๊ะ!!?” ทุกสายตาหันพุ่งไปยังอีฮยอกแจที่ยืนกัดริมฝีปากอย่างหนักใจ คิบอมตรงเข้าไปหาฮยอกแจแล้วคว้าต้นแขนของเพื่อนมาบีบแน่น
“นายทำอะไรอีฮยอกแจ” คิบอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันและคุกคามอย่างเห็นได้ชัด ทงแฮที่พยายามรั้งแขนของคิบอมยังคงมองชายหนุ่มที่เขารู้จักอย่างหวาดกลัว
“ฉันถามว่านายทำอะไรอีฮยอกแจ!!”
“ฉันเป็นคนบอกให้ซองมินไปหาคยูฮยอนที่ห้องเอง” คิบอมบีบแขนของฮยอกแจแน่น...แน่นจนแขนขาวๆนั้นจะต้องขึ้นเป็นรอยมือแน่ ๆ แต่คิมคิบอมก็ไม่สนใจ ทำไมจะต้องใส่ใจ? คนที่ทำให้เพื่อนเขาเจ็บ...เจ็บจนแทบหมดลมหายใจ
“รู้ไหม? ว่านายทำอะไรลงไปฮยอกแจ!! นายทำอะไรลงไป!!!!!” คิบอมตวาดเสียงดังจนนางพยาบาลต้องเดินมาบอกให้เบาเสียงลง
คิบอมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกด้านให้ไกลจากอีฮยอกแจ เพราะว่าเขาจะเผลอทำร้ายเพื่อนเข้าให้อีกคน ซีวอนขอตัวไปทำเรื่องแอดมิดซองมินเข้าโรงพยาบาลตามที่นางพยาบาลมาแจ้ง ส่วนคยูฮยอนก็นั่งฝั่งตรงข้ามแล้วมองไปที่ฮยอกแจอย่างไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าทำไมอีฮยอกแจถึงต้องทำแบบนั้น
ทำไมถึงต้องบอกให้ซองมินไปหาเขา โจคยูฮยอนไม่เข้าใจ
แม้ว่าเขาจะมีรักกับซีวอน แต่เขาก็ไม่คิดที่จะให้ซองมินมารับรู้เรื่องแบบนี้และเขาก็ไม่พร้อมที่อยากจะเสียซองมินไป
“บอกมา นายทำอะไรอีฮยอกแจ” คยูฮยอนเอ่ยถามเสียงเครียดพร้อมกับสายตาที่คาดคั้น
“พวกนายรู้หรือเปล่าว่าฉันกับซีวอนคบกัน... แม้จะแค่วันเดียวก็เถอะ แต่เรื่องก่อนหน้านี้ฉันรู้ทั้งหมด.. ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นซีวอนอยู่กับนาย ฉันก็เลยบอกซองมินเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันรู้ แต่ซองมินไม่ยอมเชื่อ...ฉันก็เลยบอกให้เขาไปดูเองแล้วทีนี้ก็...” ฮยอกแจเงียบเสียงลงเพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้คืออะไร ซีวอนที่เดินเข้ามาทันฟังส่วนท้ายก็มองด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ทำไมนายถึง... ฮยอกแจ ทำไมนายใจร้ายจัง อีฮยอกแจเพื่อนที่แสนดีของน้องด๊องคนนั้นมันหายไปไหน”
ทงแฮปาดน้ำตาที่ไหลรินทิ้ง เพราะถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร แต่การที่เห็นคนที่เรารักไปนอนกับคนอื่น... มันช่างเจ็บปวดสิ้นดี คยูฮยอนกับซองมินคบกันตั้งแต่ม.ปลายแล้ว แล้วการที่มาเห็นว่าเราโดนนอกใจ
มินนี่คงจะเจ็บปวดมากเลยสินะ
“ฉันไม่ได้ใจร้ายนะทงแฮ ฉันก็แค่อยากให้ซองมินตาสว่างสักที.. เหมือนฉันที่รู้ว่าซีวอนมาขอคบกับฉันเพราะต้องการหนีความจริง...ความจริงที่ว่าชเวซีวอนรักโจวคยูฮยอนมากกว่ารูมเมท...คนที่ใจร้ายน่ะมันคนกระทำต่างหาก” ฮยอกแจหันไปสบตาซีวอน และก็เป็นซีวอนที่เสหน้าหลบไปก่อน
“.....”
ในขณะที่คยูฮยอนทรุดตัวขดคู้อยู่ข้างม้านั่ง ไหล่ลาดสั่นไหว น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลรินออกมาเพราะถ้าเขามีความยับยั้งชั่งใจมากกว่านี้ เหตุการณ์บ้า ๆ แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
“แต่มันก็ร้ายไม่ต่างกันหรอก พวกนายมันก็ทรยศด้วยกันทั้งหมดนั่นล่ะ” คิบอมลุกขึ้นยืนแล้วปรายสายตามองฮยอกแจที่หันหน้าหนี ก่อนที่สายตาเข้มจะมาหยุดนิ่งที่คยูฮยอนที่นั่งกอดเข่าซุกหน้าที่หัวเข่าที่ชันขึ้น
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย พวกนายทำ....แบบนี้ได้ยังไง ซองมินเป็นเพื่อนสนิทของพวกเรา ถ้าบอกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความรัก แล้วต้องเจอแบบนี้ ฉันไม่ขอมีความรักกับใครทั้งนั้น”
อีทงเฮคงไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของตัวเองในวันนี้เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตใคร ๆ หลายคนในที่นี้!!!!
++++++++++++++++++++tbc+++++++++++++++++++
กว่าจะเขียนจบตอนแรก
winata &betty noona กินขนมแทบหมดเซเว่น ><
เจอกันตอนหน้าค้าาาาา
ความคิดเห็น