รักของฉัน หัวใจของเธอ~

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 # เทฮุน จะกลับมาแล้ว ? ชั้นจะทำไงดีเนี่ยะ*

รักของฉัน หัวใจของเธอ

ตอนที่ 1 เทฮุน จะกลับมาแล้ว ? ชั้นจะทำไงดีเนี่ยะ

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ ผ่านมาเกือบ 5 ปีแล้ว แต่ชั้นยังคงวนเวียนฝันถึงมันเสมอ

5 ปีแล้ว แต่ชั้นยังคงวนเวียนฝันถึงมันเสมอ

"ซองเคียว ตื่นรึยัง ลงมากินข้าวได้แล้ว จะเที่ยงแล้วนะ" คุณลุงเรียกฉันลงไปกินข้าวเช้า ฮ่า ๆ ๆ = =" คงไม่เรียกว่าข้าวเช้าหรอก เพราะว่านี่มันจาเที่ยงแล้ว

ฉันมัดผมหยักโสกของฉันแล้วเดินลงบันไดไปข้างล่าง มองเห็นคุณหมอคนนั้น ที่วันนั้นรับเลี้ยงฉันเอาไว้

"วันนี้คุณลุงทำอะไรกินหรอค่ะ" ชั้นถามด้วยท่าทางสงสัย โอ้ยย หิวแล้ว >w<  ทำไมกลิ่นอาหารมันชั่งน่ากินแบบนี้ น้า

"แกงจืดเต้าหู้ ของโปรดของซองเคียวน้อยไง" คุณลุงตอบด้วยความอ่อนโยน = =" แต่ว่า.... ชั้นเคยชอบแกงจืดเต้าหู้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฮิฮิ คุณลุงนี่ตลกจริงๆ

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ได้มาอยู่กับคุณลุงนี่แหละ คุณลุงเป็นคนที่ใจดีมาก รับเลี้ยงเด็กที่เป็นใครก็ไม่รู้มาเลี้ยงเอาไว้ ฉันได้มาอยู่บ้านที่ใหญ่กว่าตอนที่อยู่กับพ่อแม่หลายเท่า แต่ยังไงความเหงาในวันนั้น ฉันก็ไม่เคยลืมเลย

"ซองเคียว ลุงอยากจะบอกข่าวดีกับหนูนะ" คุณลุงพูดด้วยท่าทางเบิกบาน พร้อมทั้งรินน้ำส้นคั้นส่งมาให้ฉัน

"อะไรหรอค่ะ คุณลุง" ฉันถามด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น และรับน้ำส้มคั้นที่คุณลุงส่งมาให้

"เทฮุน จะกลับมาแล้วนะ" ห๊ะ ! คำพูดนั้นทำให้ชั้นตกใจอย่างมาก ลูกชายคุณลุงที่ไปเรียนเมืองนอก เกือบหกปี ก่อนที่ชั้นมาอยู่บ้านนี้ กำลังจะกลับมาแล้ว

ชั้นอ้าปากค้างอยู่นาน และเบิกตากว้าง ทำให้คุณลุงถามว่า "ทำไม ? ไม่อยากเจอเทฮุนหรอ ?"

ฉันรีบตอบทันที "ป่าวค่ะ แค่อยากรู้มากกว่า ว่าเค้าเปนยังไง"

"ฮ่า ๆ ๆ" คุณลุงหัวเราะออกมารวดเร็ว แล้วพูดต่อว่า "เทฮุนเป็นคนหล่อ ยังไงซองเคียวน้อยก็ตกหลุมรัก เทฮุนอยู่แล้ว" คุณลุงยิ้มอย่างมีเลดนัยให้ชั้น

"ไม่หรอกค่ะ หนูไม่เคยตกหลุมรักใครหรอก" ฉันรีบตอบทันที ก็ชั้นไม่ชอบผู้ชายนิ สกปรก โสโครก แล้วก็น่ารำคาญจะตาย อยู่ด้วยคงประสาทตายไปก่อน

"ฮ่า ๆ ๆ เอ่ออ...แต่ว่าเย็นนี้หน่ะ จะไปรับเทฮุนกันลุงมั้ย" ลุงหัวเราะ และเหมือนว่า คุณลุงอยากให้ชั้นไปกับลุงมั่กมายยย

"ไม่หรอกค่ะ วันนี้หนูอยากอยู่บ้านทำการบ้านมากกว่า การบ้านปิดเทอมยังทำไม่เสร็จเลยคุณลุง อาทิตย์หน้าจาเปิดเทอมแล้ว" ฉันตอบแบบผลัดๆ ไป ก้อชั้นไม่อยากเจอ เทฮุนอะไรนั่นซักนิด

ลองคิดดูนะ ทุกครั้งที่ชั้นรับโทรสับจากนายนั่น ....

(ย้อนไปทุกครั้งที่ชั้นรับโทรสับนายนั่น)

ซองเคียว : ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ต้องการคุยกับไคค่ะ

เทฮุน : ยัยเบ๊อะ มารับโทสับทำไม อย่างงี้น้ำลายน่าสยะสแยง ของเทอก้อติดโทสับบ้านชั้นหมดสิ

ซองเคียว : อะไรน๊ะ ?

เทฮุน : พูดกับชั้นเพราะๆ หน่อยสิ เทอมาอยู่บ้านชั้นนะ พูดสิ "คุณเทฮุนขา ต้องการคุยกับไคค่ะ"

ซองเคียว : ทำไมต้องพูด

เทฮุน : พูดเดี๋ยวนี้

ซองเคียว : ไม่พูด มีปันหาม้ะ

เทฮุน : โอเค ไปไกลๆ เลยไป เดี๋ยวชั้นกลับมาน้ะ จาไปตีก้นเทอ

ซองเคียว : นายไม่มีวันได้ตีก้นชั้น

เทฮุน : เออๆๆ เอาคุณพ่อสุดที่รักของชั้นมาคุยสิ

*จบการสนทนาของชั้นกับนายนั่น*

กรี๊งง !!! ขณะที่ฉันกับคุณลุงกำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เสียงโทรสับก้อมาขัด นายบ้านั่นโทรมาเปล่านะ ??? ชั้นไม่ไปรับหรอก เชอะ !

เมื่อคุณลุงเห็นว่าชั้นจะไม่ไปรับโทรสับจริงๆ คุณลุงเลยเดินไปรับ ชั้นนั่งกินข้าวคนเดียวซักพักแล้วคุณลุงก็เดินกลับมา ........

"ขอโทดด้วยนะ ซองเคียว เย็นนี้ช่วยไปรับ เทฮุนให้หน่อยได้ไหม มีเคสนึงต้องให้ลุงฝ่าตัด" คุณลุงพูดด้วยเสียงเครียด "ไม่อาวว อะ" ชั้นตอบด้วยท่าทางเอาแต่ใจ "แต่คนไข้รายนี้กำลังจะตายนะ ซองเคียว" คุณลุงเริ่มหงุดหงิด ชั้นจึงได้แค่พยักหน้าตอบ และคุณลุงก็รีบวิ่งออกไปที่โรงพยาบาล

เฮ้อออ ชั้นต้องไปรับเทฮุนจริง ๆ หรอเนี่ยะ = =" ทำไงดี ๆ ๆ ๆ ๆ >w<

To be connected

P.S. คือช่วยคอมเม้นส์ให้หน่อยนะค่ะ เป็นการแต่งเรื่องครั้งแรกเลยอ่าค่ะ ฝากเนื้อฝากตัว ด้วยน้าค้า ^^"

P.S. คือช่วยคอมเม้นส์ให้หน่อยนะค่ะ เป็นการแต่งเรื่องครั้งแรกเลยอ่าค่ะ ฝากเนื้อฝากตัว ด้วยน้าค้า ^^"