คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : BLANKETS Chapter 4: สนิท
BLANKETS
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วหิมะยังคงตกเรื่อยๆและพายุกำลังจะเข้าในสองสามวันนี้ต้องทนหนาวเดินไปโรงเรียนใส่เสื้อสามสี่ชั้นไหนจะเป็นหวัดอีกเป็นการเดินทางไปโรงเรียนที่ยากลำบากสำหรับทุกคนแต่เมื่อวานมีการประกาศสั่งปิดโรงเรียนจนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้นทำให้มนุษย์หมีพูห์แล้วมนุษย์ก้อนเน่านอนอยู่บ้านสบายใจเฉิบนอนตื่นสายกันเป็นว่าเล่นแต่ในเวลานี้มีมนุษย์แคระหนึ่งตนกำลังออกจากบ้านในเวลานี้เพื่อมาหา บีนนี่ สุดที่รัก
ติ๊งต่องๆ
จินฮวานกดออดไปสองครั้งแล้วยืนกอดอกรอให้เพื่อนซี้ลงมาเปิดประตูแต่ผ่านไปห้านาทีกลับไม่มีใครลงมาเปิดประตูให้เขาสักคนนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงกว่าแล้วควรจะตื่นได้แล้วสิรองเท้าผ้าใบอะดิดาสซุปเปอร์คัลเลอร์สีชมพูแปร๋นคู่โปรดของเจ้าตัวเขี่ยหิมะเล่นไปมาอยู่ทีหน้าประตูบ้านที่ปิดสนิทจากหน้าตายิ้มแย้มเริ่มกลายเป็นง้ำงอหน้าบูดหน้าบึ้ง
ติ๊งต่องๆๆๆๆติ๊งๆๆต่องๆๆติ๊งต่องติ๊งๆๆๆ
นิ้วป้อมๆรัวกดออดถ้าปล่อยให้เขายืนกดนานกว่านี้เขาจะกดเป็นจังหวะสามช่าแล้วยืนเต้นมันหน้าบ้านนี่ล่ะถ้าเจ้าของบ้านยังไม่โผล่มาเปิดประตูให้เขาอีก
“มาทำอะไร....ของมึงเช้าๆ” บ็อบบี้ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นถามเสียงงัวเงียๆจินฮวานดูสภาพเพื่อนตัวสูงแล้วรู้สึกสงสารใส่เสื้อหนาวออกมาแต่ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวออกมาซะงั้นเขามารบกวนการนอนของมันรึเปล่าแต่นี่มันเที่ยงแล้วนะจะนอนข้ามวันข้ามคืนกันเลยรึไง
“ไม่หนาวไข่รึไง เอ้อ ยืนเกะกะ” พูดจบร่างเล็กก็รีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าบ้านทันทีปล่อยให้เพื่อนซี้ยืนถ่างตาเสียบกุญแจให้ตรงรูเพื่อที่จะล็อคบ้าน
“ฮันบินอะ” จินฮวานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าบ็อบบี้เดินเข้ามาร่างเล็กเดินไปหยิบจานในครัวออกมาแกะคุกกี้ใส่จานที่เพิ่งซื้อมาเมื่อเช้าเขาซื้อมาให้ฮันบินเลยนะเนี่ย
“นอนอยู่ข้างบน”
“งั้นกูขึ้นไปน๊ะ” พูดจบจินฮวานก็รีบเดินขึ้นบันไดไปหาบีนนี่สุดที่รักทันที
“มึงอย่าไปปลุกมัน เมื่อคืนมันนอนดึก”
หือ?ฮันบินไม่น่าจะเป็นคนที่นอนดึกตื่นสายได้ขนาดนี้นะ?ขาเล็กหยุดชะงักก่อนจะหันมาหรี่ตามองเพื่อนตัวสูงที่ยืนเคี้ยวคุกกี้แจ่บๆอยู่หน้าตาเฉยอย่างจับผิดหรือว่าเพื่อนเขาไปทำอะไรฮันบิน.......หรือ.....?
“พวกมึง!!” นิ้วป้อมๆชี้ไปทางบ็อบบี้มืออีกข้างยกขึ้นมาปิดปากแบบไม่น่าเชื่อ
“??”
“มึงทำอะไรกับฮันบินกู!มึงได้กันแล้วใช่ม้ายยโฮรร” จินฮวานยกมือขึ้นมาทาบอกเหมือนแม่โดนพรากลูกชายไปยังไงยังงั้น
“มึง หยุดแหกปากดิ้เดี๋ยวมันตื่นมันเพิ่งนอนไปตอนหกโมงเนี่ย” บ็อบบี้พยายามพูดเผื่อเพื่อนเขามันจะเห็นใจฮันบินบ้างแต่ไม่เลย
“มึงได้กันยันเช้าเลยหรอ!โอ้วไม่นะบีนนี่ของจินฮวานโฮรร”
บ็อบบี้ยืนมองอิตุ๊ดขี้มโนแบบเหลืออดร่างสูงเดินไปล็อคคอเพื่อนรักที่ยังแหกปากโวยวายไม่เลิกมานั่งที่โซฟาแล้วออกแรงโบกหัวไปหนึ่งทีทำให้จินฮวานยอมหยุดแหกปากแต่เปลี่ยนมาดิ้นแทน
“มึงมาตบหัวกูได้ไง!กูไม่ชอบให้ใครมาตบหัวกู!!”
“ก็มึงแหกปากอะ”
“กว่าจะได้หัวสวยๆมานี่ตอนเกิดแม่กูจับกูพลิกไปมาหลายรอบ!แม่กูลำบากขนาดไหน!!แล้วมึงมาตบหัวกูได้ยังไงห้ะ” เอากับมันสิอยากจะหาอะไรมางับปากไม่ก็เย็บปิดไปเลยเรื่องหัวก็เอามาเถียงได้ขอให้ได้เถียง
“มึงฟังกู.....”
“ถ้ากูตบหัวมึงบ้างมึงจะเอาแม้ะ!กูนะจะตบๆๆๆให้หัวบุบหัวแยกไปเลย!!”
“มึงฟังกู!!!” บ็อบบี้ดุเสียงเข้มทำให้จินฮวานปิดปากเงียบสนิทแถมยังหงอนั่งนิ่งไม่ไหวติงเขากลัวโดนบ็อบบี้ต่อยเขาเคยเห็นมากับตาแล้วเวลาบ็อบบี้โมโหมันน่ากลัวขนาดไหนแถมยังตะคอกขึ้นเสียงแบบนี้ด้วยมันคงไม่ต่อยเขานะนี่เพื่อนนะเว้ยเพื่อนนาเพื่อน
“.............”
“กูกับมันทะเลาะกันนิดหน่อยเลยแข่งใครนอนก่อนแพ้”
“อ้อ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก” พอเห็นว่าเพื่อนตัวสูงไม่ทำอะไรก็กลับมาซ่าเหมือนเดิม
ป้าบ
มือหนาโบกเข้าที่หัวเล็กๆของจินฮวานจนหน้าทิ่มยังจะมีหน้ามาพูดอีกว่าไม่บอกก่อนมันอะไม่ฟังอะไรเลย!
แล้วสงครามก็เริ่มครั้งที่สอง......
“กูบอกอย่าตบหัวกู!อิเหยิน!!!”
“อิเตี้ย!!”
มือเล็กคว้าหมอนที่อยู่ด้านข้างฟาดเข้าที่หน้าหล่อๆของเพื่อนรักจนหน้าหงายทางด้านบ็อบบี้ที่กำลังโมโหไม่แพ้กันหยิบคุกกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟามาขยี้ๆใส่หัวของจินฮวานทำให้บนหัวมีแต่เศษคุกกี้ติดเต็มหัวไปหมดจินฮวานวี้ดๆๆดิ้นเร่าๆรัวหมอนฟาดเข้าใส่บ็อบบี้
“อ้ากก อิเหยินน่ารำคาญ!”
“อิเตี้ย!หมาไส้กรอกยังสูงกว่ามึงอีก”
“มึงตาย!!!!” จินฮวานพุ่งเข้าไปจิกหัวยุ่งๆของบ็อบบี้เต็มแรงจนบ็อบบี้ร้องจ๊ากก
ฮันบินที่ยืนดูอยู่บนระเบียงชั้นสองตัดสินใจลงมาห้ามก่อนจะได้ฆ่ากันตายจริงๆตอนแรกผมก็ยืนดูตลกๆอยู่หรอกสองคนนี้บทจะรักกันก็รักกันจะเป็นจะตายบทจะทะเลาะกันก็ตีกันแทบตายแต่คู่นี้เขาน่ารักกันจริงๆนะครับจินฮวานเป็นคนพูดมากแต่ก็เอาใจใส่คนถ้าบ็อบบี้มีเรื่องจินฮวานก็พร้อมจะช่วยเสมอส่วนบ็อบบี้ชิวมันทุกเรื่องแต่ก็ขี้ห่วงคนนู้นคนนี้ทุกเรื่องเหมือนกัน
“พอทั้งคู่เลยครับ”
บ็อบบี้รีบดันร่างเล็กออกจากตัวก่อนจะปัดๆเสื้อเหมือนมีอะไรสกปรกติดเสื้อเขาอยู่ทำเอาจินฮวานหมันไส้ง้างมือจะฟาดแขนบ็อบบี้
“ถ้าจินฟาดผมจะไม่เล่นด้วยนะ” จินฮวานชะงักมือค้างกลางอากาศทันทีถ้าบีนนี่ไม่เล่นด้วยจะเล่นกับบ็อบบี้มันก็ไม่เล่นด้วยอีกเลยล้มเลิกความคิดที่จะฟาดบ็อบบี้ทันที
“เดี๋ยวผมไปทำกับข้าวไปนั่งรอกันครับ”
ฮันบินยื่นมือทั้งสองข้างให้ทั้งคู่จับคนละมือก่อนจะออกแรงดึงแล้วเดินจับมือไปนั่งตรงโต๊ะอาหารบ็อบบี้อมยิ้มน้อยๆที่ฮันบินเริ่มจะพูดเยอะขึ้นหรือติดเชื้ออิตุ๊ดก็ไม่รู้พักหลังจากที่ได้อยู่กันมาเป็นอาทิตย์จากที่เงียบๆก็พูดเยอะจากไม่ค่อยชอบให้แตะตัวเดี๋ยวนี้จะกอดจะจับมือก็ให้
คงจะจริงที่เจ้าตัวบอกว่าถ้าสนิทแล้วจะทำตัวง้องแง้งใส่ตามติดแจไปทุกที่สำหรับบ็อบบี้มันไม่น่ารำคาญนะทำไมคนอื่นมันมองว่าน่ารำคาญวะ
“อมยิ้มอะไรของมึง” จินฮวานเอ่ยถามบ็อบบี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเสียงยังออกแนวประชดเล็กน้อยเดี๋ยวเสียฟอร์มหาว่าไปง้อมัน
“กู?น่ะหรอ?” บ็อบบี้ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเขาไปยิ้มตอนไหนอินี่มั่วอีกละ
“เออดิ อิ...”
เคร้งๆๆ
จินฮวานหุบปากก่อนที่จะทันได้ว่าบ็อบบี้เพราะฮันบินเคาะกระทะแรงผิดปกติเป็นสัญญาณว่าอย่าทะเลาะกันอีกพอเห็นว่าทั้งคู่เงียบไปแล้วฮันบินแอบขำเบาๆทำตัวเป็นเด็กกันทั้งคู่
ระหว่างกินข้าวคนที่พูดจ้อก็ไม่ใช่ใครที่ไหนจินฮวานเนี่ยแหละผมล่ะกลัวข้าวกระเด็นออกจากปากมาติดหน้าผมมากเลยล่ะ
“เออมึงกูไปเจอผช.คนนึงหล่อมากๆๆเลยวะ” จินฮวานนี่มันจินฮวานจริงๆพูดได้แม้กระทั่งข้าวอยู่ในปาก
“แล้วมึงทำไง” บ็อบบี้ยักคิ้วข้างนึงเป็นเชิงถาม
“กูก็เลยชวนเค้าคุยไงให้คาทกมาด้วยอะมึงงง”
“แล้วเค้าได้ชวนมึงไปเที่ยวมั้ย”
“ชวนดิมึงแบบดีใจมากก”
“เค้าจะลากมึงไปกระทืบรึเปล่าอิตุ๊ด”
“เกลียดมึง5555555555555”
“555555555555555555”
จินฮวานกลับไปประมาณช่วงเย็นๆผมกับบ็อบบี้เลยเริ่มบทลงโทษที่ตกลงกันคือเรื่องเมื่อคืนผมดันไปท้าบ็อบบี้เองแหล่ะแถมแพ้เองด้วย
Last night 23.00
“บ็อบปิดเสียงทีวีหน่อย” ผมใช้เท้าสะกิดบ็อบบี้ที่นั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียงเปิดเสียงเหมือนทีวีที่บ้านเป็นโฮมเทียร์เตอร์งั้นล่ะคนจะหลับจะนอน
“ไม่เอาไม่มันส์” แต่บ็อบบี้ไม่ได้สนใจฮันบินแม้แต่น้อย
“ปิด ผมจะนอน”
“หูย รีบนอนวะเด็กน้อย” คำว่าเด็กน้อยทำฮันบินปรี๊ดขึ้นเขาไม่ชอบให้ใครเรียกเด็กน้อยมีแต่คนเรียกเขาแบบนี้
“เงียบเลย เบาเสียงด้วย” ฮันบินลุกขึ้นมาผลักไหล่กว้างเบาๆ
“ไม่ ไปนอนเร็วเด็กน้อยเดี๋ยวคุณแม่จะว่าแล้วนะ” บ็อบบี้ดัดเสียงให้เป็นผู้หญิงเย้ยฮันบินทำเอาฮันบินโมโหฟาดแขนแน่นๆไปหนึ่งที
มันติดเชื้ออิตุ๊ดมาแล้วจริงๆด้วย
“ไม่ใช่เด็กน้อยไงบอกให้เบาเสียงก็เบาสิบ็อบ” ฮันบินทำหน้ามุ่ยใส่บ็อบบี้แต่กลับโดนเมินซะงั้นฮันบินเลยลุกจากเตียงแล้วดึงปลั๊กทีวีออกซะเลย
“เห้ย! ไอเบบี๋ทำอะไรเนี่ยยกำลังพีคเลยนะ”
“เลิกเรียกเด็กน้อยกับเบบี๋ก่อนเบาเสียงด้วย” ฮันบินชูปลั๊กที่อยู่ในมือแล้วแกว่งไปมาถ้าบ็อบไม่เลิกเรียกผมเด็กน้อยผมก็ไม่เสียบปลั๊กให้หรอก
“ไม่เลิกเด็กน้อยๆๆๆๆๆ”
“บ็อบ!”
“ว่าไงเด็กน้อย” บ็อบบี้ส่งยิ้มยียวนกวนประสาทฮันบินไม่เลิก
“งั้นมาแข่งกันใครนอนก่อนเป็นเบบี๋!”
“หึ เอาสิ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แล้วผลมันเป็นยังไงอะหรอ?ผมแพ้อะสิคร่อกฟี้ไปตอนหกโมงเห็นบ็อบบอกแถมถ่ายรูปเป็นหลักฐานด้วยนะน่าอายจริงๆรู้งี้ไม่น่าท้าเลยอะครับ
“เบบี๋ ไปหยิบขนมให้หน่อยย”
“เบบี๋ พาไปห้องน้ำหน่อยย”
“เบบี๋ เปิดทีวีให้หน่อยเอาเสียงดังๆ”
“เบบี๋ หยิบน้ำด่วน!”
“เบบี๋......”
“ฮ่วย!”
สารพัดจะเบบี๋เดี๋ยวเอานู่นเอานี่สาบานเลยต่อจากนี้ผมจะไม่ท้าบ็อบบี้เล่นอะไรแบบนี้อีกเด็ดขาด!
#ฟิคผ้าห่มฮันบิน
ความคิดเห็น