คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Blankets Chapter10: เซอร์ไพร์
BLANKETS
ติ๊งต่อง
เสียงกริ่งประกาศประชาสัมพันธ์ดังขึ้นในตอนเช้าเวลาเดียวกับที่ฮันบินและบ็อบบี้เดินเข้ามาในโรงเรียนพอดิบพอดีก่อนจะตามมามาด้วยเสียงหวานๆของผู้ประกาศ
“ประกาศ นักเรียนควอนจียงและนักเรียนควอนยงจี
มาพบคุณครูที่ห้องฝ่ายปกครองด้วยค่ะ”
เมื่อเสียงประกาศจบลงฮันบินก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ถึงแฝดควอนจะชอบแกล้งเพื่อนทำตัวเกเรแต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นที่จะต้องโดนเรียกพบฝ่ายปกครองอะไรขนาดนี้
บ็อบบี้สังเกตเห็นว่าคนด้านข้างเขาจู่ๆก็ขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยทั้งๆที่เมื่อกี้นี้ยังดีอยู่เลยจึงสะกิดจิ้มไปที่แขนเล็กๆจนเจ้าตัวหันมาทำหน้าเอ๋อใส่
“เป็นอะไร”
“อ่อ แค่สงสัยนิดหน่อยน่ะ” ฮันบินยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นเชิงว่าเขาไม่ได้เครียดอะไร
“สงสัยเรื่อง? ขี้จุ้นนะเนี่ยเห็นแบบนี้” บ็อบบี้เอาแขนไปพาดไหล่คนด้านข้างก่อนจะพูดแหย่เล่นนิดหน่อย
“เดี๊ยะเหอะบ็อบ ก็เรื่องแฝดควอนไงที่เขาประกาศเมื่อกี้อะ”
“อ้อ คงไปแกล้งใครเค้าแรงไปล่ะม้างงเลยโดนเรียกอะแหละ”
“ปกติก็แกล้งเกเรไปทั่วไปนะแต่ไม่เคยโดนเรียกถึงฝ่ายปกครองเลยนะ”
แฝดควอนถึงจะชอบแกล้งชอบแหย่ชาวบ้านเขาไปเรื่อยแต่แค่เห็นคนที่ถูกแกล้งหงุดหงิดใส่หรือยอมแพ้อ่อนด๋อยให้แค่นั้นเจ้าพวกนั้นก็เลิกแกล้งแล้วตั้งแต่อยู่ที่นี่มายังไม่เคยเห็นแกล้งใครแรงๆเลย ตอนนี้เขาคิดว่าไม่ไปแกล้งลูก
ผอ.ก็คงจะจีบลูกผอ.นั่นแหละ
“มึงเครียดแทนมันหรอ??มันแกล้งมึงบ่อยนะฮันบิน”
“ก็แค่สงสัยหน่อยไม่ได้รึไงล่ะฮ่วย”
“สงสัยไปก็เท่านั้นยังไงมันก็ไม่เลิกแกล้งมึงหรอก”
บ็อบบี้แกล้งตบบ่าฮันบินเบาๆก่อนจะทำหน้าเห็นใจว่ายังไงมึงก็ต้องรับกรรมให้มันแกล้งอยู่ดีหลังจากนั้นก็โดนฮันบินไล่เอากระเป๋าฟาดเผ่นแน่บเข้าห้อง
ระหว่างที่กำลังเรียนคาบแรกอยู่นั้นประตูก็ถูกเปิดออกตามด้วยควอนจียง............เพียงคนเดียวที่เดินเข้ามา
จียงเดินไปที่นั่งตัวเองแบบเงียบๆบวกกับท่าทางที่ดูหงอยๆซึมๆทำเอาทั้งห้องถึงกับงงรวมถึงคุณครูที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องเพราะปกติแล้วจะโดนเจ้าเด็กสองคนนี้แกล้งบ่อยๆ
เวลาผ่านไปถึงตอนกลางวันฮันบินเดินลงมาซื้อขนมให้บ็อบบี้ที่กำลังซ้อมบาสอยู่บนโรงยิมระหว่างกำลังเดินขึ้นกลับไปบนโรงยิม
ตากลมเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตากำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้คนเดียว
ในหัวของเขามีอยู่สองความคิดที่กำลังตีกันอยู่ในหัวข้อแรกคือ ไม่ต้องสนใจ
ข้อสองคือ เดินเข้าไปทัก และแน่นอนคนอย่างฮันบินเลือกข้อสองเพราะความใจอ่อนล้วนๆ
“เอ่อ...” เกิดความอึดอัดทันทีที่ฮันบินเดินเข้าไปหาจียง
“มีไร
ไม่ต้องมาเยาะเย้ยกูเลยนะขอดักไว้ก่อน” จียงเหล่มามองฮันบินที่กำลังยืนค้ำหัวตนอยู่
“คือแค่เห็นนายแปลกๆเลยจะถามว่าเป็นอะไรเฉยๆ”
“หึ ไม่น่าเชื่อว่าคนที่จะมาเป็นห่วงกูคนแรกคือมึงนะเนี่ย” จียงยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะเขยิบที่ให้มานั่งข้างๆ
เขาต้องดีใจดีมั้ยจียงไม่แกล้งเขาล้าวว
“แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ”
“ไอยงจี มันไปจีบลูกผอ.”
“……....”
“แต่ลูกผอ. มันชอบบ็อบบี้”
“ว่าไงนะ!”
------------------------------------------------------------------------30%-------------------------------------------------------------------------------
จียงขำออกมาน้อยๆเมื่อเห็นคนด้านข้างทำหน้าตกใจจนตาถลนอ้าปากหวอแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนโดยปกติแล้วจะเห็นเจ้านี่นั่งหงอยนั่งซึมไม่ก็ก็ยิ้มเล็กๆน้อยๆใส่ไอ้บ็อบบี้แต่เห็นบ่อยสุดก็คงนั่งทำหน้างอนเพราะไอ้บ็อบชอบแกล้งเอาผ้าเน่าของมันไปซ่อน
“อื้ม ก็อย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละมึงก็รู้ผอ.แม่งมีอยู่สามอย่างในชีวิต”
“อะไรหรอ?”
“ลูกชาย หัวล้าน ความโหด สามอย่างนี้แหละมึงฮ่าๆ” จียงพูดออกติดตลกนิดๆก่อนจะคว้ากระป๋องน้ำในมือของฮันบินมาแกะกินเอาดื้อๆ
เพี๊ยะ
มือเรียวตีแขนคนขี้ขโมยอย่างไวจนคนโดนตีหันมาทำหน้าง้ำหน้างอใส่ก่อนจะประชดโดยการกรอกน้ำเข้าปากให้ได้มากที่สุดฮันบินรีบคว้ากระป๋องออกมาจนน้ำหกออกจากปากของจียงเล็กน้อยก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดปากแล้วทำหน้าทะเล้นใส่ฮันบินที่กำลังทำหน้ามุ่ยเพราะน้ำในกระป๋องเหลือไม่ถึงครึ่ง
“จะกินทำไมจียงไม่ไปซื้อเองล่ะห้ะ” ฮันบินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“แหม๊ๆๆ กินนิดหน่อยทำเป็นหวงจะเอาไปให้ใครล้ะสิ”
กินนิดหน่อยครับ....เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งกินนิดหน่อยๆ-___-
“ผมขี้เกียจเดินไปซื้อใหม่ไง เหลือแค่นี้เดี๋ยวบ็อบกินไม่พอไปซื้อให้เลยย” ฮันบินชี้นิ้วมาตรงหน้าจียงแล้วออกคำสั่งทันที
และนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ฮันบินกล้าสั่งหนึ่งในแฝดควอน
“ไม่ไปโว้ย
ดูแลบ็อบบี้มันดีๆล้ะกันระวังลูกผอ.งาบไปกินแล้วจะเสียใจน้า” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนสะบัดตูดเดินปรี่ไปทางห้องปกครองแต่ก่อนไปก็ไม่วายเอามือมาขยี้หัวฮันบินจนยุ่งเยิงไปหมด
เหมือนจะดีด้วยแต่ก็ไม่สุดนะครับ บินเพลียยยย
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดไปทั่วโรงยิมกลิ่นเหงื่อและไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวนักกีฬาแต่ล้ะคนทำเอาฮันบินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเขาเป็นพวกรักสะอาดนะมีแต่ผ้าห่มอย่างเดียวที่เน่าแต่มันก็หอมนาโด่วว
ระหว่างนั่งรอบ็อบบี้ซ้อมบาสในหัวก็คิดถึงเรื่องที่จียงบอกมาเมื่อกี้
ทำไมเขาถึงต้องไม่ชอบใจที่ลูกผอ.มาชอบบ็อบบี้ด้วยนะ?ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดคาใจแปลกๆ
“ฮันบิน น้ำๆ”
ฮันบินรีบหยิบน้ำยัดใส่มือของบ็อบบี้ทันทีร่างสูงในตอนนี้ที่เหงื่อซกไหลอาบไปทั่วร่างกายเสื้อกล้ามสีแดงที่แนบเนื้อจนเห็นซิกแพคแล็กน้อยคนอะไรเท่ห์เป็นบ้าเลยแฮะ
เมื่อบ็อบบี้เห็นว่าแววตากลมโตนั้นกำลังมองซิกแพคเขาด้วยสายตาปิ๊งๆแน่นอนว่ามีของดีเราก็ต้องโชว์
บ็อบบี้แกล้งยกเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้าทำเอาฮันบินที่นั่งอยู่เห็นซิกแพคเต็มๆตาพวงแก้มค่อยๆขึ้นสีระเรื่ออย่างชัดเจน
ซิกแพคสวยๆกับผิวสีแทนที่ดูสุขภาพดีนั้นทำเอาฮันบินรู้สึกเขินอาย
บินจะเป็นลมมมม
“แหน่ะ ไอลามกหน้าแดงเลยนะ”
บ็อบบี้เอาเสื้อลงก่อนจะผลักหัวคนตรงหน้าแล้วเอ่ยแซวทันที
“อากาศมันร้อนตะหากล่ะ”
“มึงเจาะประตูห้องน้ำที่บ้านแอบดูกูป้ะเนี่ย”
“บ้าหรอบ็อบ! ผมไม่ใช้โรคจิตนะ” ฮันบินรีบปฏิเสธเสียงแข็งภายในทันทีมาหาว่าเขามาแอบดูตัวเองตอนอาบน้ำเรอะ
ผมไม่โรคจิตขนาดนั้นนะ
“อ้อหรา ให้แน่นะเดี๋ยววันนี้กูต้องกลับไปดูประตูห้องน้ำซะแล้ว” เวลาเห็นฮันบินทำหน้าโมโหอยากฟาดงวงฟาดงาแล้วเขาจะขำทุกทีมันน่ารักก็น่ารักแต่มันก็ขำด้วยเหมือนกัน
“ว่าแต่คนอื่นทีบ็อบยังแอบเหล่ตอนผมเปลี่ยนเสื้อเลยนะ!ใครกันแน่ที่โรคจิตกันละเนี่ย” ฮันบินยิ้มเหยาะอย่างผู้ชนะในที่สุดเขาก็หาเรื่องที่จะชนะบ็อบบี้ได้แล้ว
“กูไม่ได้เหล่”
“อย่ามาเถียงก็เห็นอยู่หลัดๆเมื่อเช้าเลย”
“แต่กูมองเลย อืม ขาวดี” บ็อบบี้ตอบเสียงนิ่งแล้วทำท่าคิดเล็กน้อย
คิดจะชนะพี่สิบปียังเร็วไปไอ้หนูเอ้ยยJ
“หนอยยไอ้บ็อบบี้!พูดอะไรออกมาเนี้ยไม่อายบ้างรึไงกันห้ะ!” ฮันบินแสดงอาการลนลานออกมาทันทีใบหน้าหวานแดงแปร้ดมือก็ฟาดบ็อบบี้ไม่ยั้งส่วนคนโดนตีก็ทำท่าล้อเลียนกวนประสาทยั่วโมโหเข้าไปอีก
ฮันบิน เลเวลอัพ:กล้าด่าบ็อบบี้ว่าไอ้..............สงสัยจะให้อยู่กับจินฮวานมากไป
“ไหนดูหน่อย อยากเห็นพุงขาวๆ”
“ถอยออกไปไกลๆเลยนะบ็อบ อย่างกะตาแก่บ้ากามหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!!”
ฮันบินรีบยกมือห้ามทัพเพราะเห็นว่าบ็อบบี้จะเข้ามาเปิดเสื้อเขาจริงๆแถมในตอนนี้มือยังจับชายเสื้อเขาไว้แล้วข้างนึงมือเล็กพยายามออกแรงดึงมือปลาหมึกที่กำเสื้อเขาอยู่ออกแต่ก็เอาไม่ออกซะที
ทำไมถึงแข็งแรงอะไรขนาดนี้วันนึงกินอะไรเข้าไปบ้างเนี่ย
ฮันบินได้แต่ก่นด่าในใจแต่อีกคนกลับทำหน้าตาสนุกสนานที่ได้แกล้งเขาอย่างนั้นแหละ
“เอาหน่าขอดูแวบเดียว โรงยิมคนน้อยด้วยนะ” เพราะหลังซ้อมเสร็จนักกีฬาส่วนใหญ่ก็ทยอยกันกลับบ้านทำให้ในโรงยิมจะมีคนอยู่น้อยมากหรือไม่มีเลย
“พะ...พูดอะไรของนายกัน” ในตอนนี้ฮันบินที่ใจเต้นรัวๆจนแทบจะระเบิดออกมาสถาณการ์ณแบบนี้มันเข้าข่ายจะโดน.....แน่เลย
“คิดไปไหนเนี้ยห้ะ
ขอดูพุงเฉยๆกูยังเปิดให้มึงดูตั้งหลายรอบเลยนะไม่แฟร์เลยอะกูเสียผลประโยชน์กูจะงอน”
บ็อบบี้พยายามจับมือทั้งสองข้างที่กำลังประทุษร้ายเขาให้อยู่นิ่งๆตอนแรกว่าจะแกล้งเล่นๆไปๆมาๆเขากลับอยากเห็นมันซะอย่างงั้นเพราะตอนที่ฮันบินมาฟาดๆใส่เขาเสื้อมันเลิ่กขึ้นให้เห็นพุงของเจ้าตัวแวบๆล่ะสิถึงจะเคยเห็นที่บ้านแต่ก็นานๆทีจะเห็นก็เมื่อเจ้าตัวลืมเอาผ้าเช็ดตัวหรือเข้าไปในห้องน้ำซึ่งมันก็นานมาแล้ว
กูคิดอะไรของกูอยู่เนี่ย ไม่หน่ากูหยุดตัวเองได้ไม่ทำอะไรหรอกแกล้งมันเฉยๆเอง....
“ไม่ให้ดู!!ใครจะไปกล้าเปิดตรงนี้เล่าไอบ็อบคนโรคจิต”
ฮันบินรีบลุกขึ้นยืนแล้วทั้งตีทั้งผลักป้องกันตัวเองสุดชีวิต
ร่างหนาค่อยๆเดินเข้าหาฮันบินขณะเดียวกันฮันบินก็เดินถอยหลังเพื่อที่จะหนีมือทั้งสองก็โดนไอมนุษย์หมีพูห์นี่จับไว้แล้วเท่านั้นยังไม่พอเขาดันเดินถอยหลังมาจนชิดติดกำแพง
“มึงแพ้แล้วฮันบินฮ่าๆๆ สะใจว่ะฮ่าๆๆ” บ็อบบี้แค่ยิ้มแล้วหัวเราะใส่ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เขาคิดไว้
“เหอะ ผมก้แพ้นายทุกทีอยู่แล้วนี่”
ฮันบินเบ้ปากใส่แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นแบบงอนๆ
“ไม่หรอก มึงชนะกูทุกอย่างแหละ”
“...........??” มันหมายความว่ายังไงกันที่บอกว่าเขาชนะ
“แฮร่! ได้เห็นแล้วโว้ยยฮ่าๆๆๆ”
“เห้ย!!!”
ระหว่างที่ฮันบินกำลังสงสัยอยู่บ็อบบี้ก็ฉวยโอกาสเปิดเสื้อของฮันบินขึ้นมาจนเกือบถึงอกแถมยังเอามือจิ้มๆที่พุงนิ่มๆอีกตะหากฮันบินรีบดึงเสื้อตัวเองลงทันทีแต่ยังไม่ทันได้อ้าปากว่าก็มีเสียงค้านขึ้นมาซะก่อน
“พี่บ็อบบี้!!!!กำลังทำอะไรอยู่หน่ะแกออกมาให้ห่างๆพี่บ็อบบี้เลยนะ!!”
#ฟิคผ้าห่มฮันบิน
พี่บ็อบนี่ฮอตจริงๆเห้อ5555555
จิได้เปิดเรื่องใหม่แล้วนะเตง
ความคิดเห็น