คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Charpter5
วันนี้เป็นวันหยุสำหรับพวเราเพราะว่าเป็นวันที่าราว่า !! มันเป็นอะไรที่วิเศษมาเลยรับ บ่ายวันนี้พวเราึละไปเล่นที่ลานสีัน หลายปีแล้วที่ผมไม่ไ้มาสถานที่นี้เลยเพราะว่าผมมุ่มั่นแ่ารฝึ้อมึไม่มีเวลามาทำให้ผมื่นเ้นเป็นเท่าัวเลย
“ พวนาย้อเล่นันอย่าระมัระวันะเ้าใมั้ย อย่าทำให้ัวเอบาเ็บหล่ะ ” มินแฮยอะโนบอพวเราในะที่เราำลัใส่อุปร์
พวเราทั้เ็นลไปที่ั้นเล่นสีทุนเริ่มเล่นันอย่าสนุสนาน ุฮยอ ับ เย์ ฮยอสอนนี้เล่นเ่มาๆเลยแหล่ะรับ อนนี้อาะเหลือผมนเียวที่ไม่ออไปเล่นสัที ือผมไม่่อยมั่นใ เพราะว่าไม่ไ้เล่นนานแล้วและ็ไม่ไ้เล่นบ่อย้วย
“ อูยออ่า มาเล่น้วยันสิ ” ุนูฮยอ เรียผมไปเล่น้วย
“ ฮยอเล่น่อนเลยฮะ ผมหนาวอ่ะอปรับัวแปปนึ ” ผมพูพร้อมับยิ้มให้เพราะไม่อยาใหุ้นูฮยอรอ
“ เอาั้นหรอ รีบามมานะ ” พอพูบุนู็ออัวไปทันที และไม่นานเา็หายลับาไป
“ โอ๊ะ ! ” อยู่ๆ ุฮยอ็มาุมืออผมทำให้ผมสไล์เท้าไปโยอัโนมัิ อนนี้ลายเป็นว่าุฮยอลาผมไป ผมลัวล้มมาเลยึเอามืออี้าับมืออุฮยอไว้
“ นายเล่นไม่เป็นหรอ ? ” ุฮยอหันมาถามผมะที่เราำลัเล่นไป้วยัน
“ ผมไม่ไ้เล่นนานแล้วเลยไม่่อยมั่นใอ่ะฮะ อ๊า ฮยอ้าๆๆ …” ผมันไปสะุทำให้ผมเสียารทรัวและผมำลัะล้ม
“ เห้ย ระวั !! ” ุฮยอหยุอย่าะทันหันและระาัวผมมาอ่อนที่ผมะล้ม
“ เอ่อ..อบุฮะ ” ผมเยหน้ามอุฮยออนนี้เาไม่สบาผมแ่มอไปที่อื่น
“ นายะบ้ารึไ ทำไมไม่ระวััวเอเลย ” เาปล่อยผมและหันมาทำหน้าุ
“ ็.. แหะๆ ็ฮยอ่วยผมไว้ไ ถ้าผมไม่มีฮยอผม้อลำบาแน่เลย อบุนะรับ ” ผมยิ้ม
เ้าสู้เพราะลัวเิเหุาร์อย่าราวที่แล้วอี
“ ั้น..ถ้านายรู้ว่าอยู่ับันแล้วปลอภัย ็อย่าห่าันไปไหนนะ อยู่ับันแล้วนายะไม่เป็นไรเ้าใมั้ย ” ุฮยอพูไปพร้อมับลูบหัวผมอย่าอ่อนโยน
“ รับ ^^ ” ุฮยอพาผมเล่นไปเรื่อยๆโยูแลผมไม่ห่าและอนนี้เราำลัะึ้นระเ้าึ้นไปทานอาหารลาวันเพราะแทยอนฮยอโทรมาามอนนี้ทุนอยู่้าบนหมแล้ว
อนนี้ผมับพีุ่ำลันั่อยู่บนระเ้าที่ำลัึ้นไปที่สูเรื่อยๆผมรู้สึีมาเลยรับมันนานแล้วริๆที่ไม่ไ้ผ่อนลายแบบนี้
“ อูยออ่า ถ่ายรูปัน ^^ ” พีุ่หยิบล้อโพลารอย์ึ้นมาพร้อมถ่ายผมับพีุ่ึยสอนิ้ว แะ ! รูป่อยๆเลื่อนออมาาล้อ
“ ว้าว น่ารััันอบรูปนี้ั ันะเ็บไว้เอนะ ” ุฮยอยิ้มว้าเมื่อเห็นรูปและยัมันเ้าไปในระเป๋าเสื้อ
“ ใล้ถึแล้วๆ ” ุฮยอึมือผมไปับ ถ้านับารนี้นับถอยหลัไ้ 20 วินาที
“ ถ้าันบอให้ระโนาย็ระโเลยนะ เ้าใมั้ย ” พีุ่พูพร้อมับับมือผมแน่นึ้น
“ เราะมั้ยฮะ ? ” ผมหันหน้าไปถามุฮยอที่อนนี้ำลัเรียมัวระโ
“ ไม่มีทา นายไม่มีทาเป็นอะไรแน่นอนถ้านายอยู่ับัน ำไว้นะ ไอ้เ็แ้มย้วย ” ุฮยอหันมายิ้มให้ผมและใ้มืออี้าหนึหยิแ้มอผม
“ อ๊า มันเ็บนะฮะๆ ปล่อยยยย ” ผมสะบัหน้าหนีมืออุฮยอ
“ อ๊ะๆๆ ะถึแล้วเรียมัวนะๆ 1..2.. โ !! ” ผมระโทันทีแ่พื้นมันลื่นมาทำให้ผมทรัวยืนไม่อยู่ทำให้ผมึมือุฮยอโยอัโนมัิอนนี้ผมำลัะหายหลัลไป้าล่า !
“ อูยอ !! ” ุฮยอึมืออผมไว้และเหวี่ยัวผมึ้นมาแ่มันทำให้ัวอฮยอล้มแทนหลัอุฮยอระแทับเสา้าๆอย่าแรและผมับุฮยอล้มล้วยสีหน้าเ็บปว
“ ฮยอ ! ” ผมรีบลุึ้นและวิ่ไปหาุฮยอที่ล้มอยู่ และยามรัษาวามปลอภัย็วิ่มา่วยผมพยุุฮยอ หลัอุฮยอเ็มไป้วยเลือ
“ อ้าว เห้ย ุ ” แทยอนเมื่อเห็นนิุที่มีนพยุหลายนึใมาและรีบวิ่ไปหานิุทันที อนนี้มีนหลายนที่เห็นเหุาร์และพยายามถ่ายวิิโอไว้
“ ผม อร้อล่ะรับอย่าถ่ายเลยเห็นแ่พวเรา้วยนะรับ ” แทยอนพูพร้อมับโ้หัวให้ับทุนที่อยู่บริเวนั้น
“ อูยอ เิอะไรึ้น ” แทยอนฮยอถามผม้วยใบหน้าวิ
“ ทั้หมเป็นวามผิอผมเอฮะ… ” ผมพู่อไม่ไหวเพราะน้ำาะไหลออมาอยู่แล้วผมใและรู้สึผิมาๆับเหุาร์ที่เิึ้น แทยอนโทรหานอื่นๆทันทีเพราะอนนี้รถพยาบาลมาถึแล้ว พอเามาพาุฮยอึ้นรถผมรีบามไปทันที
“ ันะรีบามไปพร้อมับทุนนาย้อโอเนะอูยอ ฝาุ้วย ” แทยอนฮยอวิ่มาับมือผมอนนี้น้ำาผมไหลไม่หยุและผม็เห็นว่าใบหน้าอแทยอนฮยอแและน้ำใสๆ็ลอที่วาที่เ็มไป้วยวามวิ
อนนี้รถโรบาลไ้เลื่อนออัวไปอย่ารวเร็วุฮยอถูัให้นอนว่ำ ผมุมมือุฮยอไว้ลอทาเา้อมาบาเ็บเพราะผม เมื่อไม่ี่นาทีที่แล้วนที่นอนอยู่บนเปลรหน้าผมมันวระเป็นผมไม่ใุ่ฮยอ
“ อูยออ่า..นาย ไม่เป็นไรใ่มั้ย ” ุฮยอ่อยๆหันมาถามผม
“ ฮยอ ! ผมอโทษ.. ฮึๆ ” ผมไม่สามารถยิ้มอบุฮยอไ้ ผมเห็นเาพูับผมแบบนี้ผมยิ่รู้สึแย่น้ำาผมไหลไม่หยุ
“ อย่าร้อน้า นายไม่เป็นไร็ีแล้ว ^^ ” ุฮยอพู้วยน้ำเสียที่สบายใ านั้นไม่นานเรา็ถึโรพยาบาลุฮยอถูเ็นเ้าห้อุเินอย่ารวเร็วผมวิ่ามไปไ้แ่หน้าประูเท่านั้น และประู็ปิล ไม่นานนัทุน็วิ่เ้ามา และทุน่ามีสีหน้าื่น
“ อูยออ่า เิอะไรึ้น !! ” มินแฮยอวิ่เ้ามาหาผม
“ ทุอย่าเป็นวามผิอผมเอรับ ฮึ.. ผมไม่ระวัเอทำใหุ้ฮยอ้อเ็บัว ฮึๆ ฮือๆ ” ผม้มหน้าไปและพูไปผมไม่ล้าสู้หน้าใรเพราะผมือัวารที่ทำให้เรื่อเป็นอย่านี้
“ ไม่เป็นไรนะ นายปลอภัย็ีแล้ว ” มินแฮยอบไหล่ผมและพูให้ำลัใ
“ พวนายรออยู่นี่นะ เี๋ยวันโทรไปหาินยอฮยอ่อน หูาแน่ ฮ่าๆ ” ถึมินแฮยอะยิ้มและหัวเราะออมาแ่ผม็รู้ว่าฮยอเรียมา
“ อูยออ่า ไม่เป็นไรนะไม่้อร้อ ” ุนูฮยอเินเ้ามาอผม อนนี้ าน แท และุนโฮ ร้อไห้ันแล้วเพราะสสารและเป็นห่วุฮยอ
“ เฮ้ พวนายน่ะ เ้มแ็หน่อยสิอย่าร้อนะ ุ้อไม่เป็นอะไรทำัวเ้มแ็ันหน่อย ไม่ร้อไห้หรอ เ้าใมั้ย ” เย์ที่เียบั้นานไ้พูึ้นะที่เห็นน้อๆอเาำลัร้อไห้และไม่สบายันเย์เินไปูทุนมานั่้วยันและอทีล่ะน
“ มันืออุบัิเหุที่ไม่มีใรอยาให้เิึ้น อย่าร้อนะ เราะผ่านไป้วยันและไม่้อัวลฮยออยู่นี่แล้วฮยอะูแลพวนายเอ ” เย์พูให้ำลัใน้อๆอเาทำให้ทุนั้สิไ้
ไม่นานนัหมอ็ออามาบอว่าไม่มีอะไร้อัวลแล้วหลัอนิุนั้นโเหล็บาลึทำให้เลือไหลและ้อเย็บแปเ็มอนนี้ทุอย่าเรียบร้อยแล้วริๆแล้วะลับบ้านเลย็ไ้แ่ินยอฮยอบอให้นอน่อยออพรุ่นี้อนเ้าผมึอเป็นนอยู่เฝ้าพีุ่เอ มินแฮยอึพาทุนลับและบอว่าพรุ่นี้ะมารับแ่เ้า
“ ทำไมัน้อนอน้วยนะ ลับเลยไม่ไ้หรอ ?” ุฮยอถามผมะที่าับ้อไปที่อทีวี
“ เอาน่าฮยอ ืนเียวเอ ”
“ วันนี้นายะนอนเฝ้าันหรอ ” ุฮยอ็ยัไม่หันมามอหน้าผม
“ ฮะ ฮยอ..ทำไมถึเอาัวเอเ้ามาเ็บแทนผมล่ะ หลัฮยอมันเ็บมาใ่มั๊ยฮะ.. ”
“ เพราะว่าันทนไม่ไ้ถ้าเห็นนายเ็บ ” ุฮยอพุพร้อมับหันมามอหน้าผม
“ ทำไมล่ะรับ.. ”
“ ถ้านายเ็บันะเ็บว่าเป็นร้อยเท่า นาย้อูแลัวเอีๆนะ ” สาย่ออ่อนโยนอุฮยอนั้นทำให้ผมรับรู้ไ้ว่าเาห่วผมมาว่าัวเอแ่ไหน
“ …….. ” ผมไม่รู้ว่าะแสสีหน้ารึำพูอะไรออไปีึไม่ไ้อบอะไรแุ่ฮยอ็ยั้อหน้าผมอยู่
“ นายไปเอาเสื้อันให้หน่อยสิ ” ุฮยอี้เสื้อันหนาวที่ใส่วันนี้ ผมึลุไปหยิบเอาไปให้
“ รุปนี้ันฝาไว้่อนนะ หายีเมื่อไหร่ะมาเอาืน นาย้อูและมันีๆนะอู้เพราะันอบมันมา” ุฮยอเอารูปออมาาระเป๋ายื่นให้ผม และหยิแ้มผมแถมยัุ๊บหน้าผาผมอย่ารวเร็ว ทำผมเอ๋อไปเลย
“ ไ้ฮะ รีบมาทวนะฮะ ^^ ”
ผมมอูรูปที่เราอยู่บนระเ้าและูสอนิ้ว ฮยอฮะผมเอ็อบมันไม่แพ้ฮยอหรอนะฮะ… 
ความคิดเห็น